ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟΤΑΤΟΣ "RENFIELD", ΩΣ ΑΠΡΟΘΥΜΟΣ ΒΟΗΘΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ

 Όσοι έχετε διαβάσει τον κλασικό "Δράκουλα" του Στόουκερ ή έχετε δει ταινίες όπως ο "Δράκουλας" του Copola , θα θυμάστε τον Ρένφιλντ, τον πιστό άνθρωπο (και όχι βαμπίρ) βοηθό του που τρέφεται με έντομα, μισότρελο από την συντριπτική επιρροή που ασκεί πάνω του το τέρας. Αυτός λοιπόν ο δεύτερος χαρακτήρας, ο απλός βοηθός, γίνεται ο ήρωας του ομώνυμου "Renfield" (2023) του Chris McKay. Και μια και είχα κάτι χρόνια να δω ταινία του Νίκολας Κέιτζ που να βλέπεται, εδώ χάρηκα διπλά που τον συμπάθησα ως Δράκουλα (δεύτερο ρόλο στο φιλμ).

Ο Ρένφιλντ λοιπόν, αφού έχει σώσει το αφεντικό του ξαναζωνατεύοντας το, έχει εγκατασταθεί στη σύγχρονη εποχή στη Νέα Ορλεάνη (μαζί του φυσικά) και η δουλειά του είναι να τον προμηθεύει με θύματα. Κάποια στιγμή όμως θα επαναστατήσει αηδιασμένος, θα γνωρίσει και μια συμπαθητική αστυνομικίνα που ίσως να είναι η μόνη μη διεφθαρμένη στο τμήμα της, και επιθυμεί να αποκτήσει επιτέλους μια δική, κανονική του ζωή. Σιγά όμως μην τον αφήσει το αφεντικό του... Κι όλα αυτά ενώ εμπλέκεται και η άγρια μαφία της περιοχής, για να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο αιματηρά...

Βρήκα το φιλμ πολύ διασκεδαστικό - και πολύ αιματηρό, για να προειδοποιήσω όσους δεν αντέχουν το σπλάτερ. Ωστόσο ακόμα και οι βίαιες σκηνές με τα μέλη να εκτινάσσονται ασταμάτητα, ήταν καλογυρισμένες και, ναι, διασκεδαστικές. Έξυπνη ιστορία με μερικές ευφάνταστες σκηνές και καταστάσεις (όπως το ότι ο δύστυχος Ρένφιλντ έχει καταφύγει σε ομαδική ψυχοθεραπεία για απεξάρτηση από τοξικές σχέσεις), απόλυτα ταιριαστός στο όλο κλίμα με τη γκροτέσκα ερμηνεία του ο Κέιτζ (τον οποίο, σημειωτέον, δεν συμπαθώ ιδιαίτερα και ο οποίος, παρ' όλα αυτά, εδώ κλέβει την παράσταση) και σχόλιο για τη διαφθορά των μπάτσων (όλοι τους σχεδόν καλύπτουν ή / και συνεργάζονται με τη μαφία). Το ευχαριστήθηκα, ενώ δεν το περίμενα.