ΞΑΝΑΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ "ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗ"

Τελικά είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν καλά και κακά είδη ταινιών (και βιβλίων και μουσικών και κόμικς και...). Υπάρχουν μόνο καλές και κακές ταινίες ή καλές και κακές ταινίες στα πλαίσια του κάθε είδους. Συνήθως βαριέμαι τις ταινίες δράσης, με τα συνεχή κυνηγητά αυτοκινήτων, ελικοπτέρων και δεν ξέρω τι άλλο, το overdose εκρήξεων, τους ήρωες που ποτέ δεν παθαίνουν τίποτα και που, ιδιαίτερα στις μέρες μας, τείνουν να γίνονται όλο και πιο επαναλαμβανόμενες. Όμως ακόμα και σ' αυτό το είδος υπάρχουν κάποια φιλμ που ξεχωρίζουν.
Ξαναβλέποντας μετά από αρκετά χρόνια το Terminator 2: Judgment Day (Εξολοθρευτής 2) του James Cameron του 1991, ανακάλυψα ότι με κράταγε ακόμα και, αν μη τι άλλο, διασκέδαζα δεόντως με τον καταιγισμό δράσης. Ίσως "φταίει" ο σκηνοθέτης. Ο Κάμερον δεν είναι βιντεοκλιπάς της σειράς που καλείται να μας ζαλίσει με μοντάζ αστραπή και εκτυφλωτικά σπέσιαλ εφέ. Ίσως πάλι να "φταίει" το σενάριο, που δεν είναι σκέτο κυνηγητό ή στοιχειωδώς αστυνομικό, αλλά επιστημονικής φαντασίας, μ' αυτό το έξυπνο παιχνίδι με τους χρόνους που μπερδεύονται, με το παρόν που πασχίζει να αλλάξει το μέλλον, με την απίστευτη μελλοντική δυστοπία που περιγράφει... Χάρη σ' αυτό το εύρημα μάλιστα δικαιολογείται απόλυτα και ο "απέθαντος" ήρωας (ήρωες μάλλον, αφού και ο "κακός" της ιστορίας είναι από τα ίδια), που ό,τι και να πάθει σηκώνεται και συνεχίζει ακάθεκτος. Λογικό, αφού είναι cyborg και όχι άνθρωπος. Υπάρχουν επίσης σ' αυτόν τον δεύτερο "Εξολοθρευτή" και το συναισθηματικό και λιγάκι συγκινητικό στοιχείο, η όλη φάση της προσπάθειας εξανθρωπισμού της μηχανής, τα πολύ προχωρημένα για την εποχή τους εφφέ (κυρίως όσα αφορούν τον "κακό"), είναι και ο ούτως ή άλλως ανέκφραστος και ουγκ Σβαρτσενέγκερ, που αυτός ειδικά ο ρόλος, ο καλύτερος της καριέρας του, του ταιριάζει γάντι, οπότε η συνταγή δένει.
Εννοείται ότι όλο το πακέτο έγινε για εμπορικούς λόγους, όπως όλα σχεδόν τα sequel του κόσμου. Και, αν θέλετε, εκ του πονηρού κιόλας: Η δόση συναισθηματισμού που λέγαμε, η μετατροπή του ήδη σούπερ σταρ ήρωα από κακό στην πρώτη ταιία (που του ταίριαζε ακόμα περισσότερο) σε καλό και προστάτη του πιτσιρικά που είναι το αντικείμενο διεκδίκησης των πάντων, οι προϋπολογισμοί που αυξήθηκαν κάθετα... Αλλά, σας είπα, το ευχαριστήθηκα παρ' όλες τις επιφυλάξεις.
Πάντως, τελειώνοντας, θα πω ότι μ' αρέσει πολύ περισσότερο ο πρώτος Terminator, του Κάμερον και πάλι, που δεν κάνει τις παραχωρήσεις που ανέφερα και βασίζεται κυρίως (παρά τη δράση) σ' ένα πραγματικά πανέξυπνο σενάριο. Όταν έχεις δει το πρωτότυπο, το νο 2, όσο συμπαθητικό και να είναι, βαρύνεται υποχρεωτικά με το στοιχείο της επανάληψης.