ΟΤΑΝ Η ΑΡΑΧΝΗ ΞΑΝΑΤΣΙΜΠΗΣΕ ΤΟΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ SPIDER MAN

Ε λοιπόν ναι! Το Χόλιγουντ είναι αδίστακτο προκειμένου να βγάλει λεφτά (και αφού παραδόξως βγάζει, ποιος μπορεί να το κατηγορήσει;) Δεν μας έφταναν τα siquel, τα prequel, τα franchise, ιδού τώρα η ηλιθιότερη μόδα όλων: Τα reboot. Τουτέστιν μια παραλλαγή, κάτι σα ριμέικ, μιας πρόσφατης και όχι παλιάς ταινίας. Φυσικά η συνταγή εφαρμόζεται προς το παρόν μόνο εκεί που τους παίρνει, στα σουπερ ηρωικά φιλμ δηλαδή, που ξεφυτρώνουν από παντού σαν μανιτάρια.
Ο "Amazing Spider-man" λοιπόν, που γύρισε το 2012 ο συμπαθής Marc Webb, δεν είναι παρά ο γνωστός Σπάιντερμαν πάλι από την αρχή! Ο νεαρός, ντροπαλός μαθητής Πίτερ Πάρκερ, το δάγκωμά του από "πειραγμένη" αράχνη, η μετάλλαξή του σε υπερήρωα με ιδιαίτερες ικανότητες, ο έρωτάς του για μια όμορφη συμμαθήτριά του... Και γιατί πρέπει να τα ξαναδούμε όλα αυτά; Αυτό ακριβώς αναρωτιέμαι κι εγώ...
Θα σας πω εδώ - το έχω ξαναπεί άλλωστε - ότι δεν είμαι ιδιαίτερα φαν των σούπερηρωικών φιλμ (ούτε των αντίστοιχων κόμικς) και συνήθως (εξαίρεση μερικοί από τους Batman) βλέπω κάποιες σχετικές ταινίες, με ορισμένες από τις οποίες περνώ καλά για δύο ώρες και μετά στο μυαλό μου γίνεται οριστικό delete. Επίσης πρέπει να πω ότι δεν υπήρξα ποτέ φαν των τριών Σπάιντερμαν του Ράιμι, παρά το ότι μέχρι τότε ο Ράιμι μου άρεσε. Οπότε εδώ έχουμε μια ιδιαιτερότητα: Τυχαίνει ο καινούριος αυτός Άνθρωπος Αράχνη να μου αρέσει περισσότερο από τους παλιούς (σιγά τους παλιούς δηλαδή, πολύ λίγα χρόνια πριν γυρίστηκαν). Ο Webb έχει περιορίσει την ακατάσχετη δράση και αδιάλειπτη βαβούρα (που μπορούν να ενθουσιάσουν μαθητές γυμνασίου), υπέρ μιας πιο ανθρώπινης, σχετικά ρεαλιστικότερης και σαφώς πιο δραματικής προσέγγισης. Ο Σπάιντερμαν είναι εδώ ένας δραματικός χαρακτήρας, που κουβαλά ενοχές, που υποφέρει, που άθελά του φταίει για διάφορα κακά που γίνονται (πάντοτε ήταν έτσι δηλαδή, αλλά νομίζω ότι εδώ αυτή η πλευρά τονίζεται περισσότερο). Η δράση έχει περιοριστεί στο δεύτερο μέρος, ο έρωτας με την συμμαθήτρια είναι πιο γήινος και νορμάλ και, επί πλέον, ο νέος πρωταγωνιστής μου αρέσει περισσότερο, αφού ποτέ δεν χώνεψα τον ξενέρωτο (προσωπική γνώμη) Τόμπι ΜακΓκουάιρ. Άλλωστε ο Webb έχει στο ενεργητικό του και μια από τις λίγες πρωτοτυπες αμερικάνικες κομεντί των τελευταίων χρόνων: Τις "500 Μέρες με τη Σάμερ". Κάτι λέει κι αυτό...
Εντάξει, μην τα πάρετε και πολύ σοβαρά όλα αυτά. Αν δεν είστε φαν των υπερηρωικών ταινιών μην περάσετε ούτε απ' έξω. Και για μένα δεν ήταν και καμιά σπουδαία ταινία. Απλώς μου άρεσε και το είδα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την προηγούμενη τριλογία και από πολλά άλλα φιλμ ενός είδους που δεν λέει με τίποτα να εξαντληθεί.

500 ΕΞΥΠΝΑ ΔΟΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ

Μπορεί μια απλούστατη σύγχρονη κομεντί (προσοχή: όχι "ρομαντική κομεντί", σκέτο κομεντί) να έχει πολύ ενδιαφέρον σαν ταινία; Θα ήμουν αρκετά επιφυλακτικός, πρόσφατα όμως είδα τις "500 Μέρες με τη Σάμερ" ("(500) Days of Summer") του Marc Webb, που είναι μάλιστα και πρωτοεμφανιζόμενος, γυρισμένη το 2009, και άλλαξα γνώμη.
Αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον είναι ότι πρόκειται για μια πολύ απλή ιστορία: Αγόρι γνωρίζει κορίτσι, τα φτιάχνουν, αυτός είναι ερωτευμένος και έχει "σοβαρό σκοπό", αυτή πάλι είναι πιο χαλαρή... Τέτοια πράγματα. Ε, λοιπόν αυτή η χιλιοειπωμένη ιστορία με κράτησε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Βασικό ατού της ταινίας είναι, κατά τη γνώμη μου, η πολύ έξυπνη και φρέσκια σκηνοθεσία. Ο νέος σκηνοθέτης χρησιμοποιεί ένα συνεχές μπρος - πίσω στο χρόνο, δίνοντάς μας τις 500 μέρες τις οποίες θέλει να αφηγηθεί με μπερδεμένη σειρά και κάνοντάς μας να συμπληρώνουμε σιγά - σιγά το παζλ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εκτός από την διάθεση που αλλάζει συχνά, περνώντας από το χιούμορ στο δράμα και από το παιχνιδιάρικο και ρομαντικό στα όρια της απελπισίας, αλλάζει και ο ίδιος ο τρόπος της σκηνοθεσίας, το στιλ της εικόνας. Σκηνές επιταχύνονται, αναφορές γίνονται πολλές, κάποια στιγμή περνάμε αστραπιαία σε μιούζικαλ, ακόμα και κινούμενο σχέδιο συνυπάρχει με τους ηθοποιούς σε κάποια σκηνή. Προσωπικά βρήκα όλο αυτό το παιχνίδι έξυπνο και αναζωογονητικό για ένα είδος που... ξέρετε τώρα.
Να τονίσω επίσης ότι μέσα σε όλο αυτό το παιχνίδι με τα στιλ και τις διαθέσεις, η ταινία αποπνέει τελικά έναν βαθύ ρεαλισμό σε θέματα σχέσεων. Τελικά, σκέφτεσαι όταν τελειώσει το φιλμ, κάπως έτσι δεν γίνονται τα πράγματα; Δεν βρισκόμαστε συνήθως μακριά από αιώνιους έρωτες, όρκους, ακραία πάθη και διάφορα άλλα τέτοια, από τα οποία είναι πλημμυρισμένες οι αισθηματικές ταινίες; Εδώ όλα συμβαίνουν όπως λίγο - πολύ συμβαίνουν και στην πραγματικότητα. Δίχως σεναριακές ωραιοποιήσεις.
Θα ήταν άδικο να μην αναφερθώ και στη γλυκειά ποπ που διατρέχει το φιλμ - και στην οποία γίνονται και συχνές ρητές αναφορές (η μουσική "παίζει" δηλαδή και στο σενάριο). Belle and Sebastian, Smiths, Georgina Spector και αρκετά άλλα ακούγονται - ή αναφέρονται - και προσθέτουν πολύ στη φρεσκάδα του πράγματος. Οπότε... ακόμα κι αν δεν πολυσυμπαθείτε τις κομεντί, θυμηθείτε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια από τις ευπρόσδεκτες εξαιρέσεις.