Η "BELLE EPOQUE" ΚΑΙ Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

 Ένας μεσήλικας που αδυνατεί να συμβαδίσει με τη σύγχρονη εποχή του χρήματος, των υπολογιστών, των νέων με μοναδικό ιδανικό την επιτυχία, βρίσκεται σε κρίση με τη γυναίκα του. Τότε ένας ιδιοφυής (και καθίκι) "διασκεδαστής", σε συνεννόηση με το γιο του ήρωα, θα του προσφέρει αυτό που προσφέρει στους εκλεκτούς (και πλούσιους βεβαίως) πελάτες του: Να μεταφερθεί σε όποια εποχή επιθυμεί. Ενώ όμως άλλοι ζητάνε τη Ρώμη, την Αναγέννηση ή οτιδήποτε άλλο, εκείνος θα ζητήσει να ξαναζήσει την πρώτη εβδομάδα, πριν πολλά χρόνια, που γνώρισε και ερωτεύτηκε τρελά τη νυν (και σε διάσταση πλέον) σύζυγό του, κάπου στα 70ς. 

Αυτά συμβαίνουν στο γαλλικό φιλμ του Nicolas Bedos "Ραντεβού στο Μπελ Επόκ" (La Belle Epoque) του 2019. Με τον Ντανιέλ Οτέιγ, τη Φανί Αρντάν, τον Γκιγιόμ Κανό κ.ά. Η ταινία έχει κάτι από επιστημονική φαντασία, αν και στην ουσία δεν συμβαίνει τίποτα "φανταστικό". Η εταιρία προσλαμβάνει ηθοποιούς, στήνει σκηνικά εποχής, δουλεύει τα "σενάρια" που επιθυμούν οι πελάτες και τους βάζει έτσι για όσο χρόνο ζητήσουν (ή όσο αντέχει η τσέπη τους) στον χωροχρόνο που επιθυμούν όχι ως virtual reality με τη σημερινή έννοια του όρου, αλλά με "θεατρικό" τρόπο. Ανάμεσα στα ντεκόρ και τους ηθοποιούς οι πελάτες γίνονται οι ίδιοι ηθοποιοί και ζουν αυτό που ποθούν. 

Η ταινία συνδυάζει τρυφερότητα, συγκίνηση, χιούμορ (κατά βάθος είναι αισθηματική κωμωδία) και, βέβαια ρομαντισμό (εδώ ο ρομαντισμός μυθοποιοεί και εξιδανικεύει τις "άγριες" αρχές των 70ς με την επανάσταση, τα ναρκωτικά, τα ξέφρενα πάρτι, τη σεξουαλική απελευθέρωση κλπ. σε σχέση με την απόλυτα ξενέρωτη κομπιουτερέ εποχή μας). Οπότε το αυθόρμητο γέλιο βγαίνει σε πολλά σημεία. Και βέβαια ο παραπάνω συνδυασμός την κάνει να βλέπεται ευχάριστα και γι' αυτό έχει διασκεδάσει τους περισσότερους θεατές. Απλώς βρίσκω τα συμπεράσματα και την κατάληξη εντελώς συμβατικά και αναμενόμενα, για να μην πω συντηρητικά παρά τη "νοσταλγία των άγριων νιάτων". Αλλά ίσως ακριβώς γι' αυτό να έγινε επιτυχία...