Κυριακή, Νοεμβρίου 29, 2020

Ο ΜΠΟΡΑΤ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ

 


Το 2020 ο απίστευτος Sasha Baron Coen προσλαμβάνει ως σκηνοθέτη τον τηλεοπτικό Jason Woliner για να γυρίσει την επιστροφή του Μποράτ, του εκ Καζαχστάν δημοσιογράφου που (ξανα)πάει στην Αμερική, τη συνέχεια δηλαδή του ῾῾Μποράτ῾῾ από το 2006. Τίτλος του νέου πονήματος "Borat Subsequent Moviefilm" (δεν έχω ιδέα αν θα βγει στις οθόνες, αν θα μείνει ιντερνετικό ή σε πλατφόρμες... Με τον ιό έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια...)

Ο Μποράτ λοιπόν, μετά από χρόνια στις φυλακές του Καζαχστάν, συναντάται με τον πρόεδρό του (τον δικτάτορα μάλλον), ο οποίος του αναθέτει μια νέα αποστολή στην Αμερική: Να προσφέρει μια νεαρή κοπέλα στον αντιπρόεδρο Πενς, ο οποίος είναι γνωστός ῾῾μουνάκιας῾῾, ώστε να τον δελεάσει και να ανακηρήξει τον δικτάτορα στην χορεία των ῾῾πολύ κακών῾῾ (βλ. Β.Κορέα, Κίνα, Ιράν κλπ.), διότι μέχρι τώρα τη χώρα του την έχουν ῾῾κλασμένη῾῾κι αυτό είναι εξευτελιστικό γι᾽αυτή (!!!). Έτσι, όπως ακριβώς σας τα λέω, και με την ίδια φρασεολογία! Πάει λοιπόν και πάλι στις ΗΠΑ μετά από 16 χρόνια, αλλά η ημιάγρια κόρη του (την οποία πρώτη φορά συναντά από μωρό) τον ακολουθεί κρυφά κι έτσι βρίσκεται κι εκείνη στην Αμερική. Του Τραμπ και του κορωνοϊού βεβαίως, η οποία, όπως συχνά επαναλαμβάνει ο Μποράτ, έχει αλλάξει πολύ από το τελευταίο του ταξίδι εκεί. Το τι ακολουθεί δεν περιγράφεται.

Ο Κοέν διαθέτει βέβαια το ίδιο πάντα χοντρό, χοντρότατο χιούμορ με τις άλλες ταινίες του. Όπως πάντα κάποια από τα τεκτεινόμενα είναι φτιαχτά, σκηνοθετημένα, και κάποια άλλα αυθεντικά (μιλά δηλαδή με ανύποπτους ανώνυμους ή επώνυμους, δίχως αυτοί να γνωρίζουν ότι τους κινημταογραφεί και θα αποτελέσουν μέρος της ταινίας). Δύσκολο να πεις τι είναι τι. Μένει όμως κανείς άναυδος με τη συνέντευξη από τον Τζουλιάνι, πρώην δήμαρχο Νέας Υόρκης και φανατικό τραμπικό, τις μαλακίες που λέει και τα όσα συμβαίνουν με τη ῾῾δημοσιογράφο῾῾ (που δεν είναι άλλη από την κόρη του Μποράτ στην ταινία). Γενικά ο Κοέν σατιρίζει με άγριο, προκλητικό τρόπο όσο συμβαίνουν στις ΗΠΑ, τη βλακεία, το ρατσισμό, τη φαλλοκρατία, την αμάθεια, τη συνομωσιολογία, τον αντισημιτισμό που κυριαρχούν σε μια χώρα που, επί Τραμπ, έχει οπισθοδρομήσει πολύ (ή μάλλον ακόμα περισσότερο από πριν, αν θέλετε γνώμη μου).

Το χοντρό χιούμορ του Κοέν δεν είναι το καλύτερό μου και ομολογώ ότι πολύ λίγο γέλασα. Ωστόσο εξακολουθώ να μένω έκπληκτος με το θάρρος (ή θράσος) και τα κότσια αυτού του τύπου, που πραγματικά δεν κολώνει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να επιτεθεί άγρια και με κάθε τρόπο στα (χιλιάδες) κακώς έχοντα. Δεν διστάζει να προσβάλλει τους αντιπάλους του, να τους εξευτελίζει με κάθε δυνατό τρόπο που περνά από το αναμφισβήτητα εφευρετικό μυαλό του.  Ίσως στο βάθος να ευχαριστιέμαι με όλα αυτά. Οι ῾῾στόχοι῾῾μάλλον αξίζουν αυτής της μεταχείρισης. Μόνη μου αντίρρηση εξακολουθεί να παραμένει (όπως και στο πρώτο φιλμ) ο απόλυτος εξευτελισμός του άτυχου Καζαχστάν (μια υπαρκτής χώρας δηλαδή, από την οποία μάλιστα πρόσφατα έτυχε να δω και μια θαυμάσια ταινία). Θα μπορούσε ο Κοέν να χρησιμοποιήσει μια φανταστική χώρα. Σε τίποτα δεν θα έβλαπτε την αδίστακτη σάτιρά του.

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Νοεμβρίου 27, 2020

῾῾ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ῾῾ Ή ΟΙ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

 


Ο μεγάλος Roberto Rossellini (1906-1977) γυρίζει το συγκλονιστικό ῾῾Γερμανία Ώρα Μηδέν῾῾ το 1948 (τα γυρίσματα γίνονται το 47). Γιατί επιμένω τόσο στις χρονολογίες; Διότι όλο το φιλμ είναι γυρισμένο στο Βερολίνο, την πρωτεύουσα της ηττημένης Γερμανίας. 

Το 1947 το Βερολίνο δεν είναι παρά ένας σωρός από ερείπια από τους πρόσφατους ακόμη συμμαχικούς βομβαρδισμούς. Μέσα σ᾽αυτά τα χαλάσματα ζουν (μάλλον πασχίζουν να επιβιώσουν) σαν τα ποντίκια οι κάτοικοι. Όσοι απέμειναν βέβαια από τον φριχτό πόλεμο. Η αθλιότητα και η πείνα βασιλεύουν. Η μαύρη αγορά, με τις αστρονομικές τιμές να ανεβαίνουν καθημερινά, βασιλεύει επίσης. Η ανεργία βρίσκεται σε πρωτοφανή επίπεδα. Όλοι ξεπουλάν ό,τι έχουν και δεν έχουν για λίγη τροφή. Οι νέες γυναίκες γίνονται πόρνες για να επιβιώσουν. Μέσα σ᾽αυτό το ζοφερό περιβάλλον ένα μικρό αγόρι βγαίνει καθημερινά στους δρόμους προσπαθώντας να φέρει ό,τι μπορεί για να θρέψει την οικογένειά του (έναν άρρωστο, σχεδόν κατάκοιτο πατέρα κι έναν μεγάλο αδελφό που κρύβεται επειδή φοβάται ότι θα τον κλείσουν σε στρατόπδο επειδή πολέμησε). Μόνο η αδελφή προσπαθεί κάτι να κάνει, αλλά δεν αρκεί... Η οικογένεια ζει μέσα σε μια μισοκατεστραμένη πολυκατοικία, μαζί με μερικές άλλες οικογένειες που τοποθετήθηκαν εκεί επειδή υπήρχαν κάποια ακέραια διαμερίσματα (οι δικές τους πολυκατοικίες έχουν καταστραφεί εντελώς). Η ταινία παρακολουθεί την τραγική ιστορία του αγοριού.

Πρόκειται για ένα νεορεαλιστικό φιλμ. Ο Ροσελίνι κινηματογραφεί όσα συμβαίνουν στο Βερολίνο, συλλαμβάνει με το φακό του, καθώς περιπλανιέται στην πόλη ακολουθώντας το μικρό ήρωα, απίστευτες εικόνες καταστροφής, σωρούς ερειπίων παντού, απελπισμένους ανθρώπους κι άλλους, αδίστακτους, που τους εκμεταλλεύονται δίχως ενδοιασμούς. Τι δείχνουν όλα αυτά; Μα, βεβαια, την απόλυτη παράνοια του πολέμου. Δεν είναι πολεμική ταινία, καμία άλλη όμως δεν δείχνει τόσο ανάγλυφα τα αποτελέσματα της ηλιθιότερης ανθρώπινης εκδήλωσης, του πολέμου, τόσο σε υλικό όσο και σε ηθικό επίπεδο. Βλέπετε, όσοι επιβίωσαν από τη σφαγή έχουν μετατραπεί σε κτήνη εἰτε για να επιβιώσουν από την πείνα αυτή τη φορά είτε επειδή, ως ισχυροί, κερδοσκοπούν από τη δυστυχία των άλλων. Κόλαση σε όλα τα επίπεδα. Και ένα πέρα για πέρα ῾ἁποτελεσματικό῾῾,  βαθύτατα αντιπολεμικό φιλμ. Ειρωνικά κάποια στιγμή ακούγεται από δίσκο που αγοράζουν ως σουβενίρ αμερικανοί φαντάροι η ηχογραφημένη φωνή του Χίτλερ να κομπάζει ότι θα φτιάξει μια καλύτερη, πανίσχυρη, ευτυχισμένη Γερμανία. Η παρανοϊκή φωνή αντηχεί στα ερείπια και και πανω από την αθλιότητα που έφερε σε όσους πίστεψαν στο κτήνος.

Κλασική ταινία, που νομίζω ότι πρέπει να δείτε, ακόμα και για καθαρά ντοκιμαντερίστικους λόγους. Οι εικόνες του Βερολίνου του 1947 μένουν ανεξίτηλες μἔσα μας.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Νοεμβρίου 26, 2020

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΔΡΑΜΑΤΑ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΟ ῾ἉΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΤΗΣ ΤΖΕΪΝ ΜΑΝΣΦΙΛΝΤ῾῾

 


Ο γνωστός ηθοποιός Billy Bob Thornton ενίοτε περνά πίσω από την κάμερα. Το 2012 λοιπόν σκηνοθετεί (και είναι ένας από τους 2 σεναριογράφους) την 4η φιξιόν ταινία του (έχει κάνει και ένα ντοκιμαντέρ), το ῾῾Jayne Mansfield's Car῾῾. Και βρίσκει ένα πολύ δυνατό καστ: Ο ίδιος βεβαίως, ο Ρόμπερτ Ντιβάλ, ο Τζον Χαρτ, ο Κέβιν Μπέικον, ο Ρόμπερτ Πάτρικ...

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Νότο το 1969 και στρέφεται γύρω από μια πολυμελή πλούσια οικογένεια και τα πολλά της προβλήματα. Σχέσεις γονιών - παιδιών, που εκτείνονται σε τρεις γενεές, παλιά τραύματα, συγκρούσεις, σχέσεις αγάπης - μίσους κλπ. κλπ. Ο ηλικιωμένος πάτερ φαμίλιας είναι συνρηρητικός (σε βαθμό αρτηριοσκληρωτικό), ο ένας γιος ακολουθεί τα χνάρια του, ο άλλος βρίσκεται στο αντίθετο άκρο (χίπι, πολιτικοποιημένος ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, ναρκωτικά κλπ.), ο τρίτος πάλι ελαφρά καθυστερημένος, με δικό του στιλ και προτιμήσεις. Ο γέρος όμως υποφέρει από ένα παλιό τραύμα: Η γυναίκα του, δεκαετίες πριν, τους είχε εγκαταλείψει μην αντέχοντας το καταπιεστικό κλίμα, παντρεύτηκε ένα άγγλο και έζησε εκεί. Τώρα, χρόνια μετά, μαθαίνουν ότι πέθανε. Η βρετανική οικογένεια (ο ηλικιωμένος πλέον σύζυγος και τα δυο του παιδιά από άλλο γάμο) φτάνουν στην Αμερική και φιλοξενούνται στην έπαυλη για την κηδεία.

Καταλαβαίνετε λοιπόν: Συγκρούσεις, κάποιοι έρωτες, τεταμένες σχέσεις, που, ωστόσο, συχνά μεταλλάσονται, σε ένα ψυχολογικό δράμα, το οποίο δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε (έχει και μεγάλη διάρκεια), διαθέτει όμως πολύ καλές ηθοποιίες, αν αυτό αποτελεί κίνητρο για να το δείτε. Φυσικά στο βάθος υπάρχει το φόντο της σύγκρουσης της διχασμένης Αμερικής των 60ς (επαναστατικό κινημα κόντρα σε μια εξοργιστικά συντηρητική μεγαλοαστική τάξη), αλλά το φιλμ επικεντρώνεται στις ψυχολογικές σχέσεις των ηρώων και στις αποκαλύψεις παλιών τραυμάτων. Το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι αποτελεί απλώς το φόντο.

Κουράστηκα λιγάκι.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Νοεμβρίου 25, 2020

"FIEND WITHOUT A FACE" : ΤΥΠΙΚΟ B-MOVIE ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

 


Το "Fiend Without a Face" είναι ένα ασπρόμαυρο βρετανικό b-movie επιστημονικής φαντασίας - και τρόμου για την εποχή - γυρισμένο το 1958 από τον Arthur Crabtree (1900-1975).

Σε μια αμερικάνικη βάση στον Καναδά γίνονται πειράματα με ραδιενέργεια με στόχο τη βελτίωση των ραντάρ (για να κατασκοπεύουν τους σοβιετικούς φυσικά, όπως ρητά αναφέρεται). Ωστόσο μυτηριώδη αόρατα όντα αρχίζουν να σκοτώνουν με πρωτοφανή τρόπο κάτοικους της κοντινής μικρής πόλης. Κάποια στιγμή - γύρω στα μισά του φιλμ - τα όντα γίνονται ορατά...

Είπαμς: Πρόκειται για τυπικό b-movie κι αυτό τα λέει όλα. Άλλοι θα το βρουν καλτ κι άλλοι θα γελάσουν με τα πρωτότυπα σε σύλληψη μεν, γελοία ως κατασκευές δε όντα. Στο μεταξύ η ιστορία έχει έναν στοιχειωδώς επιστημονικοφανή χαρακτήρα, πατάει όμως και με το άλλο πόδι στο υπερφυσικό. Όσο για τους χαρακτήρες... ας μην το συζητήσουμε. Η βασική πρωταγωνίστρια έχει μόλις τώρα χάσει τον αδελφό της (δεν κάνω σπόιλερ, συμβαίνει στην πρώτη σχεδόν σκηνή της ταινίας), με τον οποίο μάλιστα, όπως λέει κάποιος, ῾ἥταν πολύ δεμένη῾῾ και, πριν καν την κηδεία είναι μεσ᾽την καλή χαρά, εργάζεται κανινικά και φλερτάρει κιόλας με αξιωματικό της βάσης. Ούτε δάκρυ, ούτε κουβέντα για τον (χτεσινό) μακαρίτη. Αλλά είπαμε, αυτά δεν τα προσέχουμε σε τέτοιες ταινίες... 

Πάντως έχει ενδιαφέρον το ότι οι κάτοικοι του χωριού δυσανασχετούν με την παρουσία μιας αμερικάνικης βάσης δίπλα τους και είναια απρόθυμοι να συνεργαστούν με τους στρατιωτικούς. Όχι ακριβώς για πολιτικούς λόγους, αλλά επειδή φοβούνται τα αποτελέσματα της ραδιενέργειας.

Το είπα και στην αρχή: Κάποιοι θα το θεωρήσουν καλτ και κάποιο γελοίο. Δείτε το μόνο αν είστε φαν των παλιών, ασπρόμαυρων b-movieς.


Ετικέτες ,

Δευτέρα, Νοεμβρίου 23, 2020

"ΑΙΜΑ ΣΤΟΝ ΠΡΑΣΙΝΟ ΒΑΛΤΟ": Ο ΣΕΡΙΦΗΣ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΤΟΠΑΙΚΤΗΣ

 


Το "Gunfight at the OK Corral" που γύρισε ο δημιουργός και άλλων κλασικών γουέστερν John Sturges (1910-1992) γυρίστηκε το 1957 και είχε την τύχη να έχει δύο εμβληματικούς πρωταγωνιστές: Τον Μπαρτ Λάνκαστερ και τον Κερκ Ντάγκλας, αλλά και την πανέμορφη κοκκινομάλλα Ρόντα Φλέμινγκ. Σημειώνω ότι στην Ελλάδα προβλήθηκε και είναι γνωστό με τον πανάσχετο τίτλο "Μονομαχία στον Πράσινο Βάλτο" (αν δείτε πουθενά ίχνος πρασινάδας, και μάλιστα σε βάλτο, ειδοποιείστε με παρακαλώ).

Είναι η ιστορία του διάσημου σερίφη Γουάιτ Ερπ, που εδώ συμμαχεί με έναν κακόφημο (και κακότροπο) αλκοολικό χαρτοπαίκτη για να αντιμετωπίσουν μια συμμορία παρανόμων στο ομώνυμο ράντσο. Προηγουμένως έχουν προηγηθεί αμοιβαίες υποχρεώσεις (ο ένας έχει σώσει τη ζωή του άλλου).

Η ταινία, καθαρό και κλασικό γουέστερν, εκτός από το πιστολίδι, τις μονομαχίες, τις πόλεις του Φαρ Ουέστ, επικεντρώνεται και στην προσωπική ζωή των δύο ηρώων και στην αντρική φιλία που δημιουργείται ανάμεσά τους, παρά τους τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες και στιλ. Εκείνος είναι η προσωποποίηση του άτεγκτου, αδέκαστου και άψογου εκπροσώπου του νόμου, που αντιδρά σε κάθε παράνομο αψηφώντας το κόστος (ακόμα και της ζωής του). Αν και εδώ το κόστος είναι περισσότερο η απώλεια της προσωπικής ζωής, η μοναξιά, ως τίμημα της αφοσίωσης στο καθήκον.Αλλά και η κούραση. Ο σερίφης δεν βλέπει την ώρα να τα παρατήσει όλα και να αποσυρθεί. Ο άλλος είναι το χαμένο κορμί, ο τελειωμένος, ο απόλυτα αυτοκαταστροφικός τύπος που πολύ σύντομα μπορεί να γίνει σε όλους αντιπαθής, μισητός μάλλον. Καμία σχέση με νόμο. Μέσα του όμως υπάρχει (ακόμα) μια βαθύτερη ηθική. Επίσης το φιλμ καταγράφει (για πολλοστή φορά σε αμερικάνικο γουέστερν) το τέλος της απόλυτης ατομικότητας, του προσωπικού τσαμπουκά και του νόμου της ζούγκλας και την υποταγή σε στοιχειώδεις κανόνες δικαιοσύνης και, τελικά, δημοκρατίας. Την επιβολή κάποιουείδους νόμου, βρε αδερφέ!

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια όμως. Οι φίλοι του είδους γνωρίζουν καλά πως πρόκειται για κλασικό δείγμα. Οι λίγοι φίλοι των γουέστερν που δεν το έχουν δει ακόμα, ας σπεύσουν.

ΥΓ: Πάντα με εκπλήσει το γεγονός ότι ήδη στα τέλη του 190υ αιώνα η Αμερική (το δυτικό κομμάτι της τουλάχιστον, το περίφημο Φαρ Ουέστ) ήταν ένα άναρχο μέρος, όπου άνθρωποι αλληλοσκοτώνονταν στους δρόμους και νταβραντισμένες συμμορίες κάουμπόιδων κάνανε ό,τι γούσταραν στις πόλεις. Καμιά σχέση με την Ευρώπη της εποχής. Στο βάθος όλης αυτής της αγριότητας και ανεξέλεγκτης ατομικότητας, υπάρχει εν σπέρματι το περίφημο "πάνω απ' όλα οι μπίζνες". Ο κτηνοτρόφος και ο μεγαλοκτηματίας κάνουν ό.τι γουστάρουν, καταπιέζουν τους πάντες και κλέβουν ατιμώρητα απ' όπου μπορούν. Ποιος είναι ο νόμος που θα τους σταματήσει; Αυτοί είναι οι δυνατοί! Καθόλου δεν με εκπλήσσει ότι στη χώρα αυτή υπάρχουν τόσα κατάλοιπα και σήμερα. Προφανώς ξέρω ότι όλα τα παραπάνω είναι διογκωμένα και μυθοποιημένα από το επικό χολιγουντιανό γουέστερν, αλλά στο βάθος κάπως έτσι ήταν τα πράγματα...


Ετικέτες ,

Κυριακή, Νοεμβρίου 22, 2020

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ "CAPTAIN BLOOD"

 


1935. Ένας από τους παραγωγικότερους χολιγουντιανούς σκηνοθέτες, ο ούγγρος Michael Curtiz (1886-1962) γυρίζει το "Captain Blood", μια από της μεγάλες επιτυχίες της εποχής (αργότερα θα γύριζε τη θρυλική ῾῾Καζαμπλάνκα῾῾), καθιερώνοντας ταυτόχρονα τον Έρολ Φλιν, που πρωταγωνιστεί με την Ολίβια ντε Χάβιλαντ, σε πειρατικούς ρόλους.

Ο δόκτορ Μπλαντ αρχικά, γιατρός, καταδικάζεται άδικα στα τέλη του 17ου αιώνα για συμμετοχή σε μια επανάσταση ενάντια στον κακό βασιλιά της Αγγλίας και πωλεἰται ως σκλάβος σε νησί της Καραϊβικής. Μετά από πολλές κακουχίες (και μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς την ανηψιά του σκληρού ιδιοκτήτη του) θα μετατραπεί στον θρυλικό πειρατή Κάπτεν Μπλαντ, που έχει για τσούρμο του δραπέτες από φυτείες.

Επικό ασπρόμαυρο φιλμ 2 ωρών (μεγάλη διάρκεια για την εποχή), βλέπεται ευχάριστα μέχρι σήμερα, παρά τις αναπόφευκτες αφέλειες του Χόλιγουντ της εποχής. Είναι η γοητεία του Έρολ Φλιν, είναι οι δραματικές του περιπέτειες, είναι η εντυπωσιακή για τότε ναυμαχία του τέλους, πάντως κατορθώνει να κρατά το ενδιαφέρον, κι ας είναι τόσο εμφανώς παλιό. Πάντως, για να το πούμε κι αυτό, μας δείχνει την πορεία ενός ανθρώπου (πιο ηρωικού δεν γίνεται, αλλά βρισκόμαστε ακόμα στις αρχές σχεδόν του κινηματογράφου), ο οποίος ξεκινά - για να το θέσουμε με σύγχρονους όρους - ως ῾απολίτικος῾, που αρνείται να πάρει θέση υπέρ της τρέχουσας επανάστασης, και σιγά - σιγά βρίσκεται να πολεμά στο πλευρό των εξεγερμένων. Εντάξει, απλοϊκά και σχηματικά όλα αυτά, αλλά είπαμε, Χόλιγουντ του 30...

Πάντως αν αφεθείτε θα απολαύσετε τις περιπέτειες του ήρωα (εδώ η λέξη χρησιμοποιείται κυριολεκτικά) και, αν διαθέτετε κινηματογραφική περιέργεια, θα δείτε πώς ήταν τα ῾῾μπλογκμπάστερ῾῾ των 30ς.

Ετικέτες ,

Σάββατο, Νοεμβρίου 21, 2020

῾῾ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ῾῾: ΕΥΛΟΓΙΑ 'Η ΚΑΤΑΡΑ;

 


Ο Sam Raimi γυρίζει το "The Gift" (Το Χάρισμα) το 2000 με την Κέιτ Μπλάνσετ στο βασικό ρόλο, αλλά και άλλους γνωστούς γύρω της (Κιάνου Ριβς, Χίλαρι Σουόνκ, Γκρεγκ Κινίαρ κ.ά.). Πρόκειται για μεταφυσικό θρίλερ, του οποίου μάλιστα ο ένας από τους δύο σεναριογράφους είναι ο Μπίλι Μπομπ Θόρντον!

Σε πόλη του νότου η χήρα Αναμπέλ είναι κάτι σαν χαρτορίχτρα,  ῾῾επάγγελμα῾῾από το οποίο βγάζει λίγα λεφτά για να ζει εκείνη και ο μικρός γιος της. Πλην όμως, από την αρχή το βλέπουμε αυτό, διαθέτει ένα πραγματικό χάρισμα να βλέπει το μέλλον ή το τι συνέβει στο παρελθόν. Όταν μια όμορφη (και ζωητρἠ) κοπέλα εξαφανίζεται, τόσο ο πατέρας και ο αραβωνιστικός της όσο και οι αρχές (απρόθυμα βεβαίως) θα καταφύγουν σ᾽ εκείνη για να τους βοηθήσει. Η βοήθεια θα έλθει όντως, οι εξελίξεις όμως θα είναι απρόβλεπτες και με πολλές ανατροπές.

Αρκετά ατμοσφαιρικό θρίλερ, που κρατά νομίζω τον θεατή και, για μια ακόμα φορά στο αμερικάνικο σινεμά, αναπαράγει πειστικά το πνιγηρό, συντηρητικό, ακόμα και βάρβαρο πολλές φορές κλίμα των πολιτειών του νότου στις ΗΠΑ. Διαπλοκή, κακοποίηση γυναικών, απόρριψη του διαφορετικού, φτώχια και μιζέρια και άλλα τέτοια συνθέτουν την όλη εικόνα. Άλλο ένα χαρακτηριστικό του φιλμ είναι ότι παρουσιάζει το χάρισμα της ηρωίδας περισσότερο ως πηγή πόνου και αγωνίας παρά ως ευλογία. Το μέντιουμ συνήθως υποφερει και ταράζεται απ᾽όσα ῾῾βλέπει῾῾...

Όλα καλά, αν δεν υπήρχε η τραβηγμένη απ᾽ τα μαλλιά (κατά τη γνώμη μου) ανατροπή του τέλους, που νομίζω ότι χαλά την μέχρι τότε χαμηλότονη (ως προς το υπερφυσικό στοιχείο) ατμόσφαιρα της ταινίας. Αυτό με χάλασε αρκετά και μένα. Πάντως ως θρίλερ βλέπεται με ενδιαφέρον.

ΥΓ: Και θα δείτε και τον Κιάνου Ριβς σε ρόλο απόλυτα κακού - τι λέω; Σε ρόλο αληθινού κτήνους!

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Νοεμβρίου 19, 2020

ΑΚΡΩΣ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ "CITY ISLAND"

 


Έργα και ημέρες μιας ῾῾παράξενης῾῾οικογένειας σε μια γειτονιά της Νέας Υόρκης. Η οποία οικογένεια είναι φαινομενικά καθ᾽όλα νορμάλ (πατέρας, μητέρα, παιδιά), αλλά κατά βάθος τίποτα δεν είναι τόσο φυσιολογικά όσο φαίνεται. Κι όλο αυτό εξ αιτίας ενός πολύπλοκου ιστού από μυστικά που έχει το κάθε μέλος και δεν αποκαλύπτει σε κανένα άλλο. Εκείνος είναι δεσμοφύλακας, πλην όμως έχει το κρυφό ψώνιο να γίνει ηθοποιός (πηγαίνει σε σχολή λέγοντας στη γυναίκα του ότι πάει για.... πόκερ). Εκείνη τον έχει βαρεθεί και το δείχνει ξεκάθαρα. Η κόρη λείπει, δηλώνει ότι σπουδάζει, αλλά... Ο έφηβος γιος κρύβει μια παράξενη προτίμηση... Όλα θα εκραγούν όταν ο πατέρας θα αναγνωρίσει στο πρόσωπο ενός νεαρού άρτι αφιχθέντος κρατούμενου τον άγνωστο γιο του, που είχε προκύψει από μια επιπόλαια σχέση της νεοτητάς του και είχε χάσει κάθε ίχνος. Από εκεί και πέρα...

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια ταινία του 2009 κυριολεκτικά από το πουθενά. "City Island" του Raymond de Fellita, με τον Άντι Γκαρσία στον κύριο ρόλο. Κωμικοτραγική, καθόλου χολιγουντιανή, αφού ανατρέπει όλα τα κλισέ και φτάνει ως το (περίπου) οιδιπόδειο, με το άγριο δράμα να είναι διαρκώς έτοιμο να.ξεσπάσει, αλλά πάντα να συγκρατείται στο τσακ από την όλη αστεία αντιμετώπιση των πάντων. Θυμίζει κάπως ως κλίμα τα ῾Little Miss Sunshine"" και "C.R.A,Z,Y.", ανήκει στό,,, είδος της μελέτης δυσλειτουργικών οικογενειών και, τελικά, με όλες τις απίθανες καταστάσεις και μπερδέματα (προσοχή: δεν έχει καμία σχέση με φάρσα και παρεξηγήσεις, διαθέτει εντελώς άλλη αντιμετώπση) με κέρδισε απόλυτα. Με την αντρεπτικότητά του, όπως προείπα, και όχι μόνο.

Ευχάριστη έκπληξη λοιπόν από το πουθενά, στο οποίο λέω να δώσετε μια ευκαιρία. Και θα διαπιστώσετε ότι, τελικά, κανένα δράμα αυτού του είδους δεν είναι τόσο δράμα, όπως σίγουρα θα αντιμετωπιζόταν στην πλειοψηφία φιλμ με παρόμοια θέματα. 

ΥΓ: Η ταινία μέσα στην ταινία, με τον ήρωα του City Island, δηλαδή τον Γκαρσία, να ερμηνεύει ένα γκάγκστερ σε... φιλμ του Σκορσέζε, παίζοντας δηλαδή τον εαυτό του, είναι απολαυστική.

City Island) 

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Νοεμβρίου 18, 2020

"Η ΖΩΗ (ΚΑΙ Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ) ΤΟΥ ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΓΚΕΪΛ῾῾

 


Το 2003 ο Alan Parker (1944-2020) γυρίζει την τελευταία του ταινία, τη ῾῾Ζωή του Ντέιβιντ Γκέιλ῾῾ με τον Κέβιν Σπέισι, την Κειτ Γουίνσλετ και τη Λόρα Λίνεϊ στους κύριους ρόλους.

Ο ομώνυμος ήρωας είναι ακτιβιστής υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής στις ΗΠΑ. Βασικό επιχείρημα της ομάδας τους είναι ότι υπάρχει η πιθανότητα λάθους και η πολιτεία να δολοφονήσει κάποιον αθώο. Κάποια στιγμή όμως κατηγορείται ο ίδιος για τη δολοφονία στενής συνεργάτιδας και φίλης του και καταδικάζεται σε θάνατο! Η υπόθεση παίρνει δημοσιότητα και μια δραστήρια δημοσιογράφος καλείται από τον ίδιο να του πάρει μια τελευταία συνέντευξη. Σιγά ῏σιγά ξετυλίγεται μπροστά μας το τι έχει συμβεί - και, ας σας το πω από τώρα -στο τέλος σας περιμένει μια μεγάλη ανατροπή.

Ο Πάρκερ παίρνει μια ιστορία που θα μπορούσε να γίνει ένα φιλμ στρατευμένο υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής και το μετατρέπει σε αγωνιώδες θρίλερ αστυνομικής υφής με πολλές, όπως είπαμε, ανατροπές. Τελικά φτάνει να μελετά όχι το προφανές θέμα, αλλά αυτό του εκατέρωθεν φανατισμού και των εμμονών. Ή μάλλον ποιά είναι τα όρια ανάμεσα στη αδιάλλακτη πάλη για μια ιδέα και τον φανατισμό; Ως πού μπορεί να φτάσει η συτράτευση σε κάτι (άσχετα αν αυτό θεωρείται θετικό ή αρνητικό); Πως αποτιμά κανείς την αλήθεια ή το ψέμμα και πότε το ψέμμα μπορεί να αποβεί χρήσιμο;  Βέβαια στην επιτυχία της ταινίας συμβάλλουν και οι πολύ καλές ηθοποιίες.

Το παρακολύθησα δίχως καθόλου να κουραστώ. Το αντίθετο μάλιστα. Μια μόνο αντίρρηση: Θεωρώ τραβηγμένη και σχεδόν εξωπραγματική την τελική ανατροπή που σας έλεγα. Αυτή ακριβώς είναι που μετατοπίζει το νόημα και την οπτική του φιλμ, αυτή ακριβώς όμως μου φάνηκε απίθανη. Κατά τα άλλα συνιστώ την ταινία.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Νοεμβρίου 15, 2020

ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ "SUSPIRIA"

 


Ο ευαίσθητος ιταλός Luca Guadagnino ήταν ο τελευταίος σκηνοθέτης που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι θα έφτιαχνε ριμέικ της θρυλικής "Suspiria" του Αρτζέντο. Κι όμως το έκανε το 2018, και μάλιστα με την πάντοτε εξαιρετική Τίλντα Σουίντον να δεσπόζει.

Η ιστορία είναι φυσικά ίδια με την παλιά. Στο χωρισμένο στα δύο Βερολίνο της δεκαετίας του 70 φτάνει μια νεαρή αμερικανίδα χορεύτρια για να γραφτεί σε μια διάσημη σχολή χορού που υπάρχει εκεί. Την πρώτη της κιόλας μέρα μια άλλη χορεύτρια, που θέλει να παρατήσει τη σχολή, δολοφονείται. Σύντομα η εξαιρετικά ταλαντούχα ηρωίδα θα αρχίσει να υποψιάζεται ότι κάτι πολύ βαθύ και σκοτεινό πλανάται πάνω από τη σχολή, η οποία βεβαίως δεν είναι μια απλή σχολή χορού... Βλέποντας μάλιστα από την αρχή σχεδόν τον αποτρόπαιο τρόπο θανάτου της κοπέλας, αντιλαμβανόμαστε αμέσως ότι συμβαίνει κάτι μεταφυσικό.

Να πω αρχικά ότι η ταινία είναι πολύ διαφορετική αισθητικά από το κλασικό φιλμ. Ο Guadagnino μάλλον προσπαθεί να κάνει μια ταινία τέχνης και τρόμου μαζί. Η ιστορία και τα όσα συμβαίνουν είναι δοσμένα αρκετά μπερδεμένα. Είναι σίγουρο ότι στο τέλος θα μείνουν αρκετά κενά στο θεατή. Αυτό περίπου ομως δεν συνέβαινε και στο αυθεντικό φιλμ (και σε πολλές από τις ταινίες του Αρτζέντο άλλωστε); Αν αφήσουμε πάντως τις συγκρίσεις, θα πω ότι το φιλμ του 2018 διαθέτει, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακή εικόνα, μερικές πολύ καλές σκηνές και ένα περιρέον ζοφερό κλίμα, που τονίζεται έξυπνα με τη μουντή και καταθλιπτική εικόνα του παλιού Βερολίνου, και μάλιστα στις σχεδόν έρημες περιοχές κοντά στο Τείχος, όπου βρίσκεται η σχολή (θυμηθείτε αντίστοιχες, γυρισμένες στην τότε περιοχή, καταθλιπτικές σκηνές στα ῾Φτερά του Έρωτα῾ και στη ῾῾Δαιμονισμένη Γυναίκα῾῾του Ζουλάφσκι). Επίσης υπάρχουν ῾῾χορευτικές῾῾ αναφορές στην Πίνα Μπάους (νομίζω).

Πάντως, λόγω της μεγάλης διάρκειας, της μπερδεμένης αφήγησης και της αναπόφευκτης σύγκρισης με την παλιά καλτ ταινία, παρά τις καλλιτεχνικές προθέσεις της και τις εντυπωσιακές (και συχνά αρρωστημένες ) εικόνες της, δεν καταφέρνει να γίνει κάτι σπουδαίο. Της αναγνωρίζω πάντως την απόλυτα επιτυχημένη δημιουργία πολύ σκοτεινής και ανησυχητικής ατμόσφαιρας, από την αρχή κιόλας..

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Νοεμβρίου 13, 2020

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΩΝ "VIRGIN SUICIDES"

 




Το 1999 η Sofia Coppola (κόρη βεβαίως του μεγάλου σκηνοθἐτη) γυρίζει την πρώτη και μία από τις καλύτερές της ταινίες, το "The Virgin Suicides", βασισμένο στο βιβλίο του Jeffrey Eugenides. Με Καθλιν Τέρνερ, Τζέιμς Γουντ και Κίρστεν Ντανστ μεταξύ άλλων.

Μια παρέα αντρών, σαραντάρηδες πλέον, στοιχειώνονται ακόμα από τη μνήμη όσων συνέβησαν στην πόλη τους όταν ήταν έφηβοι, το 1974. Όλα στρέφονται γύρω από 5 αδελφές, μεταξύ 13 και 17 χρονών. Μεγαλώνουν σχεδόν έγκλειστες, κάτω από την άγρυπνη φροντίδα μιας καταπιεστικής, θρήσκας μητέρας και ενός παθητικού, άβουλου πατέρα, που είναι καθηγητής στο σχολείο τους. Η εφηβική αντίδραση θα είναι απρόσμενη και το τέλος τραγικό. 

Εξαιρετική ατμόσφαιρα, τρυφερή, υπνωτική, γλυκειά και τραγική ταυτόχρονα, νοσταλγία για ένα όνειροπου χάθηκε για πάντα (αυτό που ενσαρκωνόταν με την αιθέρια ύπαρξη των 5 αδελφών), αλλά και για την εξ ίσου χαμένη νιότη ίσως. Σπάνια έχει ειπωθεί με τόσο γλυκό, ευαίσθητο, όμορφο τρόπο μια τόσο τραγική ιστορία. Οι σημερινοί άντρες προσπαθούν να συγκολλήσουν τα κομμάτια του παζλ, να ανακαλύψουν τι και γιατί συνέβει, να γυρίσουν πίσω σε μια νοσταλγική εφηβεία που χάθηκε, αλλά, όπως είπαμε, θα τους στοιχειώνει για πάντα. Με τρόπο φριχτό και γλυκό ταυτόχρονα. Η υπέροχη, υπνωτική μουσική των Air συμβάλλει ουσιαστικά στη δημιουργία της ιδιαίτερης αυτής ατμόσφαιρας.

Υπάρχει βέβαια η καταγγελία της γονεϊκής, με θρησκευτικές μάλλον ρίζες, καταπίεσης, της έντονης φοβίας για τη σεξουαλικότητα, του όλου διάχυτου συντηρητισμού της οικογένειας, που ερμηνεύει το βουβό, χαμηλότονο και εφιαλτικό ταυτόχρονα ξέσπασμα των κοριτσιών. Αλλά, το είπα, το σημαντικό είναι η ατμόσφαιρα, που υτπερβαίνει τα όρια ενός φιλμ εφηβικής αντίδρασης στην καταπίεση. 

Ιδιόρυθμη ταινία που συνιστώ. Πιστεύω ότι εκπέμπει ένα είδος μαγείας που παραμένει πολύ μετά το τέλος...

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Νοεμβρίου 12, 2020

"POSSESOR" Ή ΤΟ ΜΗΛΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΛΙΑ...

 


Προφανώς σε όλους έρχεται στο νου η παροιμία ῾το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει῾. Το "Possesor Uncut" του 2020 είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Brandon Cronenberg, γιου βεβαίως του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Και είναι ταινία τρόμου / επιστημονικής φαντασίας.

Μια γυναίκα δουλεύει για μια μυστική εταιρία. Με εγκεφαλικά εμφυτεύματα καταφέρνει να μπαίνει στο σώμα άλλων ανθρώπων και να το ῾῾κυβερνά῾῾ σύμφωνα με τη δική της βούληση. Τους βάζει λοιπόν να κάνουν δολοφονίες που έχουν παραγγείλει πλούσιοι πελάτες... και μετά να αυτοκτονήσουν. Πόσο όμως μπορεί να αντέξει αυτό το μπέρδεμα των μυαλών, αυτά τα ξένα σώματα στα οποία κατά καιρούς βρίσκεται; Και ποσα από τις πράξεις των ῾῾μαριονετών῾῾ εκτελούνται σύμφωνα με το σχέδιο και τις άνωθεν εντολές και πόσα είναι δικά της επινοήματα;

Ενδιαφέρουσα ιδέα. Στο νου έρχεται και λίγο από Φίλιπ Ντικ. Το φιλμ δεν είναι σε καμία περίπτωση ταινία δράσης ή περιπέτειας. Θέλει να είναι ταινία τέχνης (δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν διαθέτει μπόλικο αίμα που ρέει προς πάσα κατεύθυνση, ακόμα και δόσεις σπλάτερ). Ωστόσο κάτι στην αφήγηση νομίζω ότι δεν πάει καλά. Κάποια νοήματα χάνονται, κάτι δεν εξηγείται επαρκώς, κάποιες καλές ιδέες μένουν ανεκμετάλλευτες... Ίσως αυτό να είναι και το πιο κακό: Ενώ υπάρχουν κατευθύνσεις όπου θα μποροιύσε να επικεντρωθεί και να αναλύσει, η ταινία μοιάζει να τις προσπερνά γρήγορα - γρήγορα.  Ας πούμε, το πόσο η γυναίκα αυτή (που, σημειωτέον έχει και οικογένεια, η οποία φυσικά δεν έχει ιδέα για το επάγγελμά της) απολαμβάνει τους φόνους (συχνά άγριους) και πόσο απλώς ῾ἑκτελεί υπηρεσία῾῾.

Εντάξει, δεν το βρήκα ολοκληρωμένο, είναι όμως ενδιαφέρουσα προσπάθεια που αφήνει υποσχέσεις. Ο μικρός Κρόνενμπεργκ (θέλει να) έχει άποψη!

Ετικέτες ,

Τρίτη, Νοεμβρίου 10, 2020

ΟΝΤΩΣ "I SAW THE DEVIL"

 


Το "I Saw the Devil" που γύρισε το 2010 ο κορεάτης Jee-Woon Kim είναι ένα εξαιρετικά βίαιο και άγριο θρίλερ, που φτάνει στα όρια της βαρβαροτητας, από αυτά που μόνο οι κορεάτες μπορούν να γυρίσουν.

Ένας απεχθής σίριαλ κίλερ δολοφονεί με απάνθρωπο τρόπο την κοπέλα ενός αστυνομικού, η οποία τυγχάνει να είναι και κόρη συνταξιούχου επίσης αστυνομικού. Ο συντετριμένος νεαρός ορκίζεται να πιάσει τον δολοφόνο μόνος του και παρατά κάθε τι άλλο στην προσπάθειά του. Ακόμα περισσότερο: Δεν του φτάνει να τον συλλάβει ή απλά να τον σκοτώσει. Ορκίζεται να του προκαλέσει τον ίδιο πόνο που αυτός έχει προκαλέσει στα θύματά του. Αυτή θα είναι η τέλεια εκδίκηση. Ένας εφιαλτικό κυνηγητό ξεκινά.

Πρόκειται για ένα άγριο θρίλερ και μάλιστα διάρκειας 2 ωρών 23 λεπτών! Μπροστά στον δολοφόνο του φιλμ οι διάφοροι Χάνιμπαλ κλπ. μοιάζουν κομψοί και ευγενείς. Ο θεατής μπορεί να τους συμπαθήσει κατά βάθος ή να θαυμάσει την ευφυία ενός Χάνιμπαλ. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Ο δολοφόνος είναι απλώς κτηνώδης, ωμός, εντελώς άνευ λόγου. Το Κακό προσωποποιημένο, δίχως τον παραμικρό εξωραϊσμό. Απλώς ένα ανθρωπόμορφο κτήνος. Γι' αυτό και η παρακολούθηση της ταινίας, παρά το ότι κρατά απόλυτα τον θεατή, γίνεται σχεδόν αφόρητη. Φυσικά ο προβληματισμός εδώ είναι ότι το πάθος για εκδίκηση θα μετατρέψει τον αρχικά ευαίσθητο, ερωτευμένο αστυνομικό σε ένα παρόμοιο κτήνος, που σκαρφίζεται ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί για να τιμωρήσει με το ίδιο νόμιασμα το τέρας. Στο μεταξύ όμως η εμμονή του αυτή θα σκορπίσει γύρω του τη φρίκη και το θάνατο σε πλήθος αθώους. Οπότε; Τελικά διώκτης και διωκόμενος - ή μάλλον το τέρας και ο κυνηγός του τέρατος - είναι φτιαγμένοι και οι δύο από την ίδια πάστα; Είναι και οι δύο τέρατα; Το φοβερό μάλιστα είναι ότι ο αστυνομικός γνωρίζει από την αρχή ότι θα μετατραπέι και ο ίδιος σε τέρας. Του το λένε άλλωστε οι φίλοι του. Δεν τον νοιάζει όμως. Πάνω απ' όλα η εκδίκηση.

Τι είναι αυτό που κάνει τις κορεάτικες ταινίες τόσο πιο "άρρωστες" και ανησυχητικές σε σχέση με τις δυτικές; Είναι αυτός ο ωμός ρεαλισμός που διαθέτουν. Δεν εννοώ μόνο τον σπλάτερ ρεαλισμό. Εννοώ την ωμότητα, τη βρωμιά και την ασχήμια του ίδιου του περιβάλλοντος, των προσώπων και των ρούχων, των χώρων, του ασφυκτικού αστικού (ή μη) τοπίου, των εσωτερικών... Καμία "άρρωστη" γραφικότητα, όπως στα δυτικά αντίστοιχα φιλμ, κανένα επιμελώς φτιαγμένο τρομακτικό και υποβλητικό ντεκόρ που επινόησε η ψυχοπάθεια του δολοφόνου. Εδώ όλα είναι καθημερινά, άσχημα, βρώμικα όπως η καθημερινότητα σε μια άσχημη μεγαλούπολη. 

Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Δείτε το (και αντέξτε το) μόνο αν γνωρίζετε το είδος. Είναι από τα αξιόλογα δείγματα. Αν όμως είστε απλώς φίλοι ανώδυνων σχετικά αμερικάνικων θρίλερ με σίριαλ κίλερς, φοβάμαι ότι θα σας ταράξει. Και... χάπι εντ; Πιο χάπι εντ; (ακόμα κι αν σε πρώτη ανάγνωση το εκλάβετε ως τέτοιο).

Ετικέτες ,

Κυριακή, Νοεμβρίου 08, 2020

"RED": ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

 


Να μια ταινία παντελώς άγνωστη σε μένα, που μου βγήκκ καλή: "Red" του 2008, δύο σκηνοθετών: του άγνωστού μου Trygve Allisen Diesen και του Lucky McKee, που έχει υπογράψει μερικές ταινίες τρόμου. Το φιλμ στηρίζει πραγματικά με την ερμηνεία του ο παλαίμαχος ηθοποιός Μπράιαν Κοξ.

Κάπου στην αμερικάνικη επαρχία, ένας μοναχικός ηλικιωμένος που έχει παει για ψάρεμα με το σκύλο του δέχεται την αναίτια επίθεση τριών... αυτό που θα λέγαμε ῾῾κωλόπαιδων῾῾, τα οποία τον ληστεύουν, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Στη συνέχεια θα προβούν σε μια παντελώς αναίτια σκληρή πράξη, που θα μετατρέψει τον ήσυχο ηλικιωμένο σε έναν επίμονο αναζητητή δικαιοσύνης. Το μαντεύετε: Τα αποτελέσματα θα είναι αιματηρά.

Ας τονίσουμε αρχικά ένα σηείο: Ο άνθρωπος αυτός δεν ζητά εκδίκηση, όπως κατά κόρον συμβαίνει σε αντίστοιχα αμερικάνικα και όχι μονο φιλμ. Ζητά δικαιοσύνη και απλώς διαμαρτύρεται. Όταν όμως αυτή δεν αποδοθεί, όταν θα ανακαλύψει ότι οι ένοχοι είναι καλά προστατευμένοι και όχι μόνο αυτό, αλλά θα κινδυνέψει και θα ταπεινωθεί ο ίδιος, τότε η επιμονή του θα μετατραπεί σε πάθος ή, αν θέλετε, σε μονομανία. 

Η ταινία θίγει κυρίως ένα βασικό θέμα: Τη σκοτεινή και καθόλου ειδυλιακή αμερικάνικη επαρχία : τα κωλόπαιδα που περιφέρονται άνετα με μια τεράστια καραμπίνα (βλέπε την αμερικάνικη πολιτική για την οπλοχκατοχή), η επικράτηση του δίκιου του ισχυρού, οι ῾῾μεγάλοι῾῾ που ουσιαστικά απολαμβάνουν ασυλία, το πέπλο σιωπής που καλύπτει κάθε βρωμιά (συμμετέχουν τύπος, αστυνομία κλπ.), η χυδαιότητα και η καφρίλα που επικρατούν... Όντως καθόλου κολακευτικό πορτρέτο... Και βέβαια το θέμα της απόδοσης της δικαιοσύνης, που αν εφαρμόζεται στρεβλά (αν δεν εφαρμόζεται δηλαδή) μπορεί μπορεί να δημιουργήσει αιματηρές εκρήξεις.

Πέραν αυτών όμως πρόκειται για μια ταινία με ρυθμό, ίσως επίτηδες βραδυφλεγή, που κρατά ωστόσο τον θεατή μόνιμα σε ένταση και τον κάνει να ταυτίζεται απόλυτα με τον ήρωα. Για μένα από τις ευχάριστες εκπλήξεις από το πυθενά.


Ετικέτες , ,

Παρασκευή, Νοεμβρίου 06, 2020

῾Ἡ ΔΙΚΗ ΤΩΝ 7 ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟ῾῾ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ


Ως γνωστόν το 2020, υπό τον τρόμο του ιού, θα μείνει στην ιστορία ως η πιο ῾῾κουτσιυρεμένη῾῾χρονιά στην ιστορία του κινηματογράφου. Ελάχιστες νέες ταινίες, σινεμά κλειστά για μήνες, διαδικτυακά ή ματαιωμένα φεστιβάλ κλπ. κλπ. Από τα λίγα φιλμ λοιπόν του ᾽20 που είδα, θα πω από τώρα ότι το ῾The Trial of Chicago 7" του Aaron Sorkin είναι μια από τις καλύτερες. Είναι η δεύτερη ταινία που σκηνοθετεί ο γνωστός σεναριογράφος και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Το 1968 γίνεται στο Σικάγο το συνέδριο του Δημοκρατικού κόμματος. Στο μεταξύ η αμερικάνικη κοινωνία βράζει από κινήματα αμφισβήτησης. Κυρίως μαίνεται ο εφιαλτικός πόλεμος του Βιετνάμ, ενώ κινήματα όπως οι χίπις, οι γίπις, οι Μαύροι Πάνθηρες  κ.α. βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους. Και είναι μια από τις λίγες στιγμές της αμερικάνικης ιστορίας που είναι ενεργή μια μαχητική αριστερά. Ένα ετερόκλητο πλήθος λοιπόν από κάθε λογής αντιφρονούντες (κυρίως νέους) μαζεύεται εκεί από όλη την Αμερική για να διαδηλώσει, επιχειρώντας ταυτόχρονα να προχωρήσει προς το κτίριο του συνεδρίου. Η αστυνομία απαγορεύει τη διαδήλωση, τα πράγματα οξύνονται και σύντομα φτάνουμε σε αιματηρές συγκρούσεις με απόλυτη ευθύνη της αστυνομίας (δίχως νεκρούς πάντως). Συλλαμβάνονται 7 από τους ῾ὑπαίτιους῾῾ και οδηγούνται σε μια πολύκροτη  δίκη. Όσο αυτή προχωρά, τόσο αποδεικνύεται ότι πρόκειται για μια δίκη - παρωδία, για μια στημένη δίκη, που σκοπό έχει την παραδειγματική καταστολἤ κάθε διαφορετικής φωνής στις από παράδοση συντηρητικές ΗΠΑ. 

Παρακολούθησα το φιλμ, δικαστικο στη μεγαλύτερη διάρκειά του, δίχως καθόλου να κουραστώ. Καταδεικνύει με ξεκάθαρο τρόπο την επιχείρηση φίμωσης των ῾ἅλλων ῍ φωνών που έλαβε χώρα  τότε. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου ιδιαίτερα, ένας αρτηριοσκληρωτικός και απόλυτα προκατειλημένος τύπος, είναι το κάτι άλλο (εξαιρετικός στο ρόλο ο Φρανκ Λανγκέλα). Αλλά και η επιλογή των κατηγορουμένων είναι χαρακτηριστικά και εντελώς στημένα ῾῾δειγματοληπτικά῾῾: Δύα αριστεροί, δύο γίπις, πιο ῾ταραξίες῾και φευγάτοι αυτοί, που ειρωνεύονται και λοιδωρούν κάθε πτυχή του συστήματος, ένας ειρηνιστής, δύο μάλλον άσχετοι διαδηλωτές και... κερασάκι στην τούρτα, ένας από τους ηγέτες των Μαύρων Πανθήρων, ο οποίος δεν βρισκόταν καν στη διαδήλωση. Ο τρόποςμε τον οποίο του φέρονται καταδεικνύει απόλυτα τον βαθύ ρατσισμό του ῾῾αδέκαστου῾῾ δικαστικού κατεστημένου.

Εξαιρετική σκηνοθεσία, έξυπνη και πρωτότυπη αφἠγηση, καλός ρυθμός, αυξανόμενο σασπένς, αλλά και κατάδειξη δίχως δισταγμούς των βαθιών εσωτερικών διαφωνιών και συγκρούσεων ενός ούτως ή άλλως ετερόκλητου προοδευτικού κινήματος. Ωραία αναπαράσταση μιας μυθικής, επαναστατικής εποχής (της μοναδικής στη σύγχρονη Αμερική), αυτής των 60ς,  γεμάτης όνειρα που πολύ σύντομα συνετρίβησαν ή αφοποιώθηκαν απόλυτα από το σύστημα. Και, έκπληξη, ο Σάσα Μπάρον Κοέν σε έναν ασυνήθιστο γι᾽αυτόν ρόλο, το ρόλο του Άμπι Χόφμαν, ενός από τους ηγέτεες των γίπις. 

Θα επαναλάβω: Για μένα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Νοεμβρίου 05, 2020

ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ (;) ΤΗΝ ῾῾ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΑ῾῾

 


῾῾Η Πρώτη Φορά που Πέθανα῾῾ (The Jacket) είναι ένα παράξενο φιλμ που γύρισε το 2005 ο βρετανός John Maybury (δική του ήταν και η ιδιοσυγκρασιακή βιογραφία του Φράνσις Μπέικον "Love is the Devil"). Αν κάτι μας τραβά άμεσα την προσοχή είναι το εντυπωσιακό καστ: Άντριεν Μπρόντι στο βασικό ρόλο, Κίρα Νάιτλι, Κρις Κριστόφερσον, Ντάνιελ Κρεγκ, Τζένιφερ Τζέισον Λι!

Ένας στρατιώτης τραυματίζεται σοβαρά στο κεφάλι στο Ιράκ. Επιστρέφει στις ΗΠΑ με αμνησία. Κάνοντας ωτοστόπ, περιμαζεύεται από έναν τύπο και, όταν ένας μπάτσος τους σταματά για έλεγχο δολοφονείται (ο μπάτσος). Κατηγορείται ο αμνησιακός, κλείνεται σε άσυλο για ψυχικάμ ασθενείς, εκεί όμως πέφτει στα χέρια ενός αδίστακτου γιατρού, που κάνει πειράματα πάνω του δένοντάς τον με ζουρλομανδύα και κλείνοντάς τον για ώρες σε απόλυτη απομόνωση. Σ´αυτή την κατάσταση ο ήρωας θα βιώσει ασυνήθιστες εμπειρίες, τόσο στο ξεαχασμένο παρελθόν, όσο και στο μέλλον.

Ταινία του φανταστικού... μάλλον. Ποτέ δεν θα ξεκαθαριστεί τι ακριβώς συμβαίνει. Πρόκειται για ταξίδι(α) στο μέλλον, σε κάποια παράλληλα σύμπαντα ή απλώς για παραισθήσεις που δημιουργεί ο εγκλεισμός σε έναν διανοητικά διαταραγμένο; Ποια από όσα βλέπουμε είναι γεγονότα και ποια όχι; Μην περιμένετε σαφείς απαντήσεις. Το είδα μεν με ενδιαφέρον, δεν το θεώρησα όμως κάτι σπουδαίο, παρά τις μάλλον μεγαλεπήβολες προθέσεις του. Και υπήρχε και έωα είδος χάπι εντ (;) που προσωπικά μου φάνηκε εύκολο. Τι να πω; Πολλά κενά και ερωτηματικά σε ένα φιλμ που θέλει να έχει καλλιτεχνικές προθέσεις. Δείτε το από περιέργεια.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Νοεμβρίου 03, 2020

ΠΑΡΑΞΕΝΗ, ΑΡΓΗ ῾ἉΘΩΟΤΗΤΑ῾῾

 


Η ''Αθωότητα῾῾ (Innocence) του 2004 είναι ένα παράξενο, υπνωτικό, αργό γαλλικό φιλ της Lucile Hadzihalilovic. Ενδιαφέρον, αλλά για λίγους.

Διαδραματίζεται ολόκληρο σε ένα οικοτροφείο θηλέων. Ένα νέο κοριτσάκι - μαθήτρια (γύρω στα 7-8 πρέπει να είναι) φτάνει εκεί (με σουρεαλιστικό μάλιστα τρόπο). Θα γνωρίσει τις παιδαγωγούς (μια απ᾽αυτές είναι η Μαριόν Κοτιγιάρ) , τις συμμαθήτριές του, το υπηρετικό προσωπικό. Η ιεραρχία είναι αυστηρή, οι ῾῾μεγάλες῾῾ κάποια στιγμή φεύγουν για πάντα από εκεί (άγνωστο για πού), κάποια μυστικά πλανώνται στην ατμόσφαιρα... Πολύ σύντομα θα διαπιστώσουμε ότι το φιλμ δεν διαθέτει (ηθελημένα εννοώ) κανενός είδους ρεαλισμό. Το οικοτροφείο, το δάσος και οι κήποι που το περιβάλλουν, είναι περίκλειστα. Καμιά ανφορά δεν υπάρχει στις οικογένειες των κοριτσιών (αν υπάρχουν), κανένας απολύτως ξένος δεν μπαίνει εκεί. Ουσιαστικά δεν υπάρχει εξωτερικός κόσμος. Τα πάντα συμβαίνουν σε ένα μικρο σύμπαν. Όσο για την ῾῾εκπαίδευση῾῾, είναι κι αυτή κάτι ακαθόριστο. Τα κορίτσια άλλωστε αφιερώνουν μεγάλο μέρος του χρόνου τους σε παιχνίδια.

Μέχρι το τέλος θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για ένα από τα λίγα φιλμ που δεν εμφανίζεται κανένας απολύτως άντρας. Πρόκειται για έναν κόσμο ερμητικά κλειστό γι᾽αυτούς. Η πλοκή είναι ισχνή, η εικόνα όμως και η σκηνοθεσία συμβάλλουν στην υπερίσχυση του ονειρικού στοιχείου στην ταινία. Και, όσο προχωρούμε, θα αντιληφθούμε ότι όσα βλέπουμε δεν είναι παρά μια καθαρή αλληγορία για την (γυναικεία) παιδική ηλικία και τη δύσκολη πορεία προς την ενηλικίωση. Η προστασία, η ξενοισιά και το παιχνίδι θα δώσουν σιγά - σιγά τη θέση τους στην περιέργεια, στην ανάγκη για περισσότερες εμπειρίες, στην έξοδο τελικά από τον ερμητικό τους μικρόκοσμο.

Ταινία αλληγορία λοιπον, διαθέτει νομίζω μια παράδοξη, απόκοσμη ομορφιά, λόγω όμως των αργών ρυθμών της και της ῾῾λίγης῾῾ πλοκής, θα εκτιμηθεί από πολύ λίγους.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Νοεμβρίου 01, 2020

"WE ARE THE MILLERS" 'H Η ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΦΑΝΤΑΖΟΣΑΣΤΕ




Μερικές φορές διασκεδάζω με αμερικάνικες κωμωδίες που αψηφούν την πολιτική ορθότητα και - για τα αμερικάνικα δεδομένα, μη φανυταστείτε δηλαδη τίποτα φοβερό - είναι σχετικά ανατρεπτικές. Μια τέτοια είναι το "We Are the Millers" (Οικογένεια Μίλερ) του άγνωστού μου Rawson Marshall Thurber (2013), με την Τζένιφερ Άνιστον μεταξύ άλλων.
Για το τι ακριβώς είναι η ῾ὁικογένεια῾῾ Μίλερ μπορείτε να το καταλάβετε ρίχνοντας μια ματιά στην αφίσα. Τώρα βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ακριβώς οικογένεια, μάλλον τυχαία έχουν βρεθεί όλοι μαζί, αλλά αναγκάζονται να προσποιηθούν ότι είναι οικογένεια όταν έτσι το φέρνουν οι άκρως επικίνδυνες για όλους περιστάσεις, όταν δηλαδή μπλέκονται σε μια ιστορία με πολλά, πολλά κιλά ναρκωτικών. Οι περιπέτειες και τα μπερδέματα που ακολουθούν είναι, σας το είπα, διασκεδαστικά.
Οι ιδιότητες των μελών των Μίλερ δεν αφήνουν βέβαια το παραμικρό περιθώριο για την εμφάνιση της τυπικής, μέσης, καθώς πρέπει, γεμάτης θαλπωρή αμερικάνικης οικογένειας. Κάθε άλλο. Αυτή ακριβώς η παρωδία ενός ῾ἱερού῾῾ θεσμού είναι που μου άρεσε στο φιλμ. Και τα όσα συμβαίνουν, που μερικές φορές είναι κάπως ῾῾βρώμικα῾῾. Αν λοιπόν δεν προσβάλλεστε από την πλάκα σε κάποιους παγιωμένους, σεβαστούς θεσμούς, πιστεύω ότι θα περάσετε καλά. Με πίτσες, ποτά και ό,τι άλλο ακόμα καλύτερα μάλιστα.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker