ΠΩΣ ΕΙΠΑΤΕ; "ΚΟΝΑΝ Η ΒΑΡΒΑΡΗ";

Για να (τολμήσετε να) το δείτε πρέπει να ξέρετε τι περίπου θα δείτε. Αλλιώς... δεν ξέρω πώς θα αντιδράσετε και δεν εγγυώμαι για τίποτα. Λοιπόν : Το 2023 ο ιδιόρρυθμος (για να το πω κομψά) Bertrand Mandico γυρίζει την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του (έχει κάνει πολλές μικρές), το "Κόναν η Βάρβαρη" (Conann), με την γνωστή μας cult πρωταγωνίστρια (από τις αρχές του Τζάρμους ήδη) Ελίνα Λόουενσον και άλλες πολλές άγνωστες σε μένα.

Στην αρχαιότητα η Κόναν είναι μια 16χρονη βάρβαρη. Όταν η φυλή της ξεκληρίζεται και η μητέρα της δολοφονείται μπροστά στα μάτια της, εκείνη όχι μόνο επιβιώνει, αλλά και τα φτιάχνει με την αρχηγό της εξ ίσου βάρβαρης επιτιθέμενης φυλής (αν καταλάβατε, πρόκειται για κοινωνίες αποκλειστικά γυναικών). Από εκεί και πέρα το ζεύγος θα διατρέξει με μαγικό τρόπο τον χρόνο και τους αιώνες, από την βαθιά και απροσδιόριστη αρχαιότητα της αρχής ως το κοντινό μέλλον. Η Κόναν κάθε φορά έχει μεγαλώσει κατά μία δεκαετία, παρά το ότι ανάμεσα σε κάθε σταθμό έχουν περάσει αιώνες. Έτσι κάθε φορά ενσαρκώνεται από διαφορετική ηθοποιό, ως τα βαθιά γεράματά της στο μέλλον. Μαζί με το ζεύγος τους αιώνες διατρέχει ένα πανταχού παρόν σκυλόμορφο ον με μαγικές ιδιότητες.

Ο Mandico, το είπαμε, διαθέτει προσωπική αισθητική, που φλερτάρει με το κιτς και γενικά την έννοια του "ψεύτικου" στα σκηνικά. Παραληρηματικός, κάποιες φορές ακατανόητος, πάντα όμως ιδιαίτερος, με παράξενους τεχνητούς φωτισμούς, περίεργη φωτογραφία και φτιαχτά τοπία, δημιουργεί φανταστικούς, απόλυτα "χειροποίητους" κόσμους και χρησιμοποιεί σε κάθε "σταθμό" διαφορετικούς τρόπους έκφρασης: Άλλοτε ο λόγος είναι ποιητικός και στομφώδης, άλλοτε καθημερινός ή ό,τι άλλο φαντάζεστε. Κάνει ένα απόλυτα queer σινεμά, το οποίο ωστόσο είναι πολύ προσωπικό και παράδοξο τόσο αισθητικά όσο και αφηγηματικά. Εδώ υπάρχουν -  μεταξύ πολλών άλλων - και άμεσες αναφορές στον Cronenberg, στο "Crash" και στο "Γυμνό Γεύμα" του συγκεκριμένα, αλλά και, στο τελευταίο μέρος, μια βιτριολική σάτιρα της σύγχρονης τέχνης (προσοχή, περιέχει και κανιβαλισμό).

Καταλάβατε. Σινεμά για πολύ λίγους (ελάχιστους) που ή αγαπάς ή σε απωθεί εντελώς. Ούτε στρωτή αφήγηση υπάρχει ούτε αποδεκτή αισθητική και βέβαια κυριαρχεί το queer στοιχείο, όπως είπαμε πριν. Προσωπικά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Εσείς δείτε το με αποκλειστικά δική σας ευθύνη.

ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ "AFTER BLUE"

 

O Bertrand Mandico είναι ένας γάλλος δημιουργός με πολλές μικρού μήκους ταινίες στο ενεργητικό του. Το "After Blue" (Βρώμικος Παράδεισσος στην Ελλάδα) του 2021 είναι η 2η μεγάλου μήκους του. Πρόκειται για μια παραληρηματική, στα όρια του πειραματικού φιλμ ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Στον ομώνυμο (!) πλανήτη οι άντρες έχουν εξαφανιστεί και υπάρχει μια κοινωνία γυναικών με παράδοξη χλωρίδα και πανίδα (και οτιδήποτε ενδιάμεσο). Μια καταζητούμενη κακοποιός που λέγεται... (κρατηθείτε) Κέιτ Μπους δραπετεύει από τον τόπο τιμωρίας της με τη βοήθεια μιας νεαρής κοπέλας που την έχει ερωτευτεί και, σε αντίποινα, τόσο η ίδια όσο και η μητέρα της εξορίζονται από την κοινότητα και επιφορτίζονται με μια επικίνδυνη αναζήτηση.

Πειραγμένη εικόνα, κυρίως χρωματικά, εξωφρενικό ντεκόρ και κάθε λογής παράδοξα πλάσματα, περιβάλλον στα όρια του δυστοπικού και του πρωτόγονου, με πλήρη έλλειψη τεχνολογίας, καταστάσεις που ηθελημένα δεν εξηγούνται ιδιαίτερα, εξωγήινο "χειροποίητο" (κινηματογραφικά και ως ντεκόρ εννοώ) περιβάλλον, σχεδόν σουρεαλιστικές σκηνές και πάντρεμα επιστημονικής φαντασίας και μεταφυσικού (φαντάσματα κλπ.) συνθέτουν ένα φιλμ που, ενώ πατά στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, είναι περισσότερο ονειρικό και παράδοξο παρά οτιδήποτε άλλο. Ως μειονέκτημα θεωρώ την άνευ λόγου μεγάλη διάρκειά του, ενώ ο φετιχισμός της εικόνας είναι εμφανής στον σκηνοθέτη. Απευθύνεται αποκλειστικά σε σινεφίλ, είναι (το είπα και στην αρχή) παραληρηματικό - αν και δεν διαθέτει τον απόλυτο σουρεαλισμό ενός Jodorowsky - και τελικά μόνο ως ένα κινηματογραφικό παράδοξο μπορεί να ειδωθεί Δεν ξέρω αν στο μέλλον θα γίνει καλτ.