"ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ 3 ΜΕΡΕΣ" ΘΑ ΚΑΘΟΡΙΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...

Ο Paul Haggis γυρίζει το 2010 το "Οι Επόμενες τρεις Μέρες" με τον Ράσελ Κρόου στο βασικό ρόλο (και μια μικρή εμφάνιση του Λίαμ Νίσον) κάνοντας κάτι μεταξύ νεονουάρ και ταινίας απόδρασης.
Η αγαπημένη σύζυγος ενός καθηγητή κατηγορείται για τον φόνο της αφεντικίνας της στη δουλειά και κλείνεται στη φυλακή. Ο σύζυγος τα παρατά όλα και αποδύεται σ' έναν παθιασμένο και απελπισμένο αγώνα να τεκμηριώσει την αθωότητά της και, όταν αντιλαμβάνεται ότι αυτό είναι αδύνατο, να τη φυγαδεύσει από τη φυλακή όπου κρατείται.
Έχει το ενδιαφέρον της. Το πρωτότυπο είναι ότι δεν προσπαθεί κάποιος να αποδράσει ο ίδιος, αλλά να οργανώσει την απόδραση ενός άλλου. Ταυτόχρονα εγείρει διάφορα ερωτήματα περί αυτοδικίας. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με διεφθαρμένους ή επιπόλαιους δικαστές. Τα στοιχεία εις βάρος της συζύγου είναι συντριπτικά και οποιοσδήποτε δικαστής θα την καταδίκαζε. Από την άλλη ο ήρωας βασίζεται στο ότι "την ξέρει καλά" και είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι αποκλείεται να έχει κάνει φόνο. Η γυναίκα είναι αθώα. Τι πρέπει να γίνει όμως σε τέτοιες περιπτώσεις; Σημειωτέον ότι ο σύζυγος, για να επιτύχει τον σκοπό του, θα αιματοκυλήσει κάμποσους. Βέβαια ο Haggis"χρυσώνει το χάπι" κάνοντας τους νεκρούς πολύ κακούς, που τους αξίζει ότι έπαθαν. Αν το σκεφτούμε όμως βαθύτερα... χμμμ...
Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ο (σχετικός) ρεαλισμός που υπάρχει στις προσπάθειες του συζύγου, ο οποίος, ας μη ξεχνάμε, είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, που δεν έχει ιδέα από όπλα και αποδράσεις. Έτσι πολλές από τις απόπειρές του στέφονται, αρχικά τουλάχιστον, με παταγώδη, σχεδόν κωμική αποτυχία. Όπως θα γινόταν άλλωστε στην πραγματικότητα με όλους μας. Το τέλος βέβαια είναι συμβατικό και αναμενόμενο, αλλά, πάντως, το φιλμ έχει κάτι παραπάνω από τα συνηθισμένα του είδους.

"SHERLOCK Jr." Ή Ο ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΙΤΟΝ ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ

Το 1924 ο δαιμόνιος Buster Keaton (1895-1966) γυρίζει τη μεσαίου μήκους (49 λεπτά) "Sherlock Jr.", μια παρωδία του Σέρλοκ Χολμς φυσικά.
Ο πάντοτε αγέλαστος ήρωας δουλεύει σε κινηματογράφο, μερικές φορές ως προβολατζής, συχνότερα όμως ως καθαριστής. Το όνειρό του ωστόσο είναι να γίνει ντετέκτιβ, με πρότυπο τον θρυλικό Σέρλοκ Χολμς. Ερωτεύεται ένα κορίτσι, ο "κακός" όμως της ιστορίας θα την "υποκλέψει" σατανικά ενοχοποιώντας τον αθώο νεαρό για την κλοπή του πορτοφολιού του αφεντικού. Ο Μπάστερ αποκοιμιέται κατά τη διάρκεια της προβολής και, βεβαίως, στα όνειρά του είναι πιο επιτυχημένος απ' ό,τι στην πραγματικότητα...
Προσωπικά το φιλμ αυτό μ' αρέσει περισσότερο από το προηγούμενό του "Our Hospitality". Εδώ ο Κίτον ξεδιπλώνει ένα απίστευτο, γνήσια σουρεαλιστικό γαϊτανάκι από κάθε λογής γκαγκς, με παράλογες καταστάσεις, που συχνά σε αφήνουν έκπληκτο με την εφευρετικότητά τους. Επειδή το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ είναι το όνειρο του προβολατζή κατά τη διάρκεια της προβολής, ο δημιουργός αποχαλινώνει τη φαντασία του (και τον σουρεαλισμό του) αφού, ως γνωστόν, στα όνειρα όλα μπορούν να συμβούν. Από την άλλη είναι ίσως η πρώτη φορά (δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό, είναι η παλιότερη σχετική ταινία που εγώ έχω δει) που ένα φιλμ ασχολείται με το ίδιο το μέσον του κινηματογράφου, με την ίδια την τέχνη του σινεμά, παίζοντας μ' αυτήν, με το μοντάζ, με τις σαγηνευτικές φαντασιώσεις που μπορεί να προκαλέσει. και, τελικά, ανατρέποντας (από τόσο παλιά!) τις συμβάσεις της. Ίσως επίσης να είναι και πάλι η πρώτη φορά που ο ηθοποιός μπαινοβγαίνει από την οθόνη και παίρνει μέρος στα τεκταινόμενα εκτός της προβαλλόμενης ταινίας (θυμάστε το αντίστοιχο να συμβαίνει στο "Πορφυρό Ρόδο του Καϊρου" του Γούντι Άλλεν κάπου 60 χρόνια μετά;)
Εξαιρετικό φιλμ, από τα βασικά των κωμωδιών του παράλογου, νομίζω ότι βλέπεται με απόλαυση έως σήμερα.

" Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΜΑΣ" ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΤΟΥ 1923

Υπήρχε για χρονια η διαμάχη για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος κωμικός: Ο Τσάπλιν ή ο Κίτον; Ήταν κάτι σαν Beatles ή Rolling Stones ή κάτι τέτοιο. Δεν θα πάρω θέση, απλώς θα πω ότι είχαν βασικές διαφορές μεταξύ τους... κι από εκεί και πέρα είναι θέμα γούστου ποιος αρέσει περισσότερο σε ποιον.
Το 1923 πάντως ο Buster Keaton (1895-1966) και John Blystone (1892-1938) γυρίζουν το "Our Hospitality", από τις γνωστότερες βωβές κωμωδίες του μεγάλου κωμικού.
Δύο οικογένειες στην Αμερική σπαράσσονται από αιματηρή βεντέτα που κρατά από την εποχή των προπαπούδων τους. Ο νεαρός ήρωας έχει μεγαλώσει από τη μητέρα του μακρυά από την πόλη όπου συμβαίνουν όλα αυτά, ακριβώς για να σωθεί. Πολλά χρόνια αργότερα, εξ αιτίας μιας κληρονομιάς, θα επιστρέψει στην πόλη αγνοώντας τα πάντα, θα ερωτευτεί συμπτωματικά την κόρη της οικογένειας των εχθρών του δίχως να έχει ιδέα γι' αυτό, θα πάει καλεσμένος στο σπίτι τους... και μια κωμική  ιστορία θα αρχίσει να εκτυλίσεται.
Το πρώτο μέρος, βασισμένο σε παρεξηγήσεις, είναι συχνά ξεκαρδιστικό. Ο Κίτον φτάνει με αστείο τρόπο (με ένα απίστευτο τρένο) στην πόλη και έχει πλήρη άγνοια για το ποιοι είναι αυτοί που τον φιλοξενούν, εκείνοι ξέρουν και πρέπει να τον σκοτώσουν, αλλά ο άγραφος νόμος απαγορεύει αυτό να γίνει μέσα στο σπίτι τους. Μόνο έξω. Ακολουθεί χαμός. Στο δεύτερο μέρος, όπως συνηθίζει ο Κίτον, το φιλμ μετατρέπεται σε ταινία δράσης, καθώς αυτός δραπετεύει και κυνηγιέται από πατέρα και αδέλφια σε μια απίστευτη καταδίωξη όπου εμπλέκονται τρένα, βάρκες, άγρια ποτάμια και καταρράχτες και άλλα πολλά. Ο ήρωας είναι πάντοτε αγέλαστος (σήμα κατατεθέν του Κίτον, που δε χαμογέλασε ποτέ επί οθόνης), οι καταστάσεις όλο και πιο παλαβές... και για μια ακόμα φορά θα πω ότι κατά τη γνώμη μου, εκτός των άλλων, ο Κίτον υπήρξε ο παππούς των σύγχρονων ταινιών καταιγιστικής δράσης. Φυσικά θίγεται η ανοησία του έθιμου της βεντέτας, πράγμα βέβαια προφανές σήμερα, αλλά το 1923... (ακόμα και σήμερα κρατά σε κάποια μέρη) και το όλο πράγμα αντλεί την έμπνευσή του από τον αρχετυπικό μύθο του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Αλλά νομίζω ότι κάθε είδους ανάλυση πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της στην καθαρή απόλαυση. Της κωμωδίας και της ξέφρενης δράσης.
ΥΓ: Για μένα οι πιο αστείες σκηνές είναι αυτές στο σπίτι, όπου μέσα δεν μπορούν να τον σκοτώσουν κι εκείνος αρνείται με διάφορα τεχνάσματα να βγει.

"Ο ΔΙΕΡΜΗΝΕΑΣ" ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ

"Ο Διερμηνέας" είναι μια τσέχικη ταινία του 2018 του Martin Sulik, με το "έξτρα" ότι έναν από τους δύο βασικούς ρόλους ερμηνεύει ο 80χρονος περίφημος σκηνοθέτης της "τσέχικης άνοιξης" των 60ς Jiri Menzel.
Ο οποίος είναι ένας σύγχρονος γηραιός εβραίος, ο οποίος, αναζητώντας τα ίχνη ενός ναζί που είχε εκτελέσει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης τους γονεις του, δέχεται να συνοδεύσει ως διερμηνέας (αυτό είναι το επάγγελμά του) τον γερμανό (προφανώς) γιο του ναζί στη Σλοβακία. Ο πρώτος έχει στόχο να εκδικηθεί τον ναζί (αν ζει ακόμα), ο δεύτερος να κάνει ένα ταξίδι αυτογνωσίας, προσπαθώντας να μάθει τι ακριβώς υπήρξε ο πατέρας του.
Κλασικό road movie, που διατηρεί τις σταθερές του είδοςυ: Δύο αταίριαστοι, εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες που αναγκάζονται να συνυπάρξουν για ένα διάστημα, με όλες τις συνέπειες (συχνά κωμικές) που συνεπάγεται κάτι τέτοιο - και η υποχρεωτική προσέγγιση και αλληλοκατανόηση (;) που υποτίθεται ότι πρέπει να επέρθει σιγά - σιγά. Όντως το φιλμ διαθέτει τις κωμικές πινελιες του, συχνά όμως γίνεται απόλυτα δραματικό καθώς ένα εφιαλτικό παρελθόν, αυτό της εποχής του ναζισμού, αποκαλύπτεται σιγά - σιγά μπροστά τους.
Η ταινία είναι κατά τη γνώμη μου καλή, δίχως όμως να γίνεται ακριβώς συγκλονιστική. Παραμένει πάντοτε χαμηλότονη και δεν διαθέτει ιδιαίτερο σασπένς. Συμπαθητική λοιπόν, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Το κακό και τρομακτικό όμως είναι ότι τέτοιες προφανείς "ασκήσεις μνήμης" περί ναζί, στρατοπέδων και όσων άλλων φρικιαστικών έκρυβε το χειρότερο ιστορικά γεγονός του 20ού αιώνα, είναι ότι στην εποχή μας έχει πάψει να είναι προφανές. Έτσι, κοκκινίζοντας, οφείλουμε να πούμε ότι τέτοιες ταινίες, που απλώς υπενθυμίζουν τα αυτονόητα και, κατά τα άλλα, είναι απλώς συμπαθητικές (ξαναλέω: δεν την βρήκα κακή), έχουν φτάσει να θεωρούνται απαραίτητες και ίσως ακόμα και πολύτιμες σε μια εποχή όπου ο φασισμός δείχνει να κουνιέται επικίνδυνα στο βόθρο όπου βρίσκεται. Εξ άλλου και ο ίδιος ο γιος του ναζί, που είναι γύρω στα 60 και δεν είναι ναζί, μοιάζει να γνωρίζει πολύ λίγα για τον παλιό εφιάλτη...

"Η ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΣΑΝΤΙ ΤΟΜΣΟΝ", ΟΙ ΝΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Ο Curtis Bernhardt (1899-1981) ήταν γερμανός εβραϊκής καταγωγής, απέδρασε από τους ναζί και τελικά, με το ξέσπασμα του πολέμου κατέφυγε στις ΗΠΑ και γύρισε αρκετές χολιγουντιανές ταινίες. Το 1953 κάνει το "Miss Sadie Thompson" (στην Ελλάδα είχε παιχτεί με τον τίτο "Βροχή"), με τη Ρίτα Χέιγουορθ (ο Bernhardt θεωρούταν σκηνοθέτης γυναικών), τον Χοσέ Φερέρ και τον Άλντο Ρέι.
Σε ένα ξεχασμένο τροπίκό νησί κάπου στη Σαμόα υπηρετούν αμερικανοί στρατιώτες, που πλήτουν περιμένοντας να γυρίσουν στην πατρίδα, όταν ξαφνικά εμφανίζεται μια όμορφη, ζωηρή, σέξι,  εύθυμη γυναίκα, που περιμένει το επόμενο πλοίο για Νέα Καληδονία, η οποία, βεβαίως, θα αναστατώσει (προς το καλό) και θα ευθυμήσει τη ζωή των ανδρών. Όμως ο ισχυρός άντρας του νησιού, ένας φανατικός χριστιανός με αλύγιστες αρχές, θα ανατρέψει τα σχέδιά της για μια καλύτερη ζωή με έναν λοχία που την ερωτεύεται, σκαλίζοντας εμμονικά το παρελθόν της.
Δεν είναι μεγάλη ταινία. Ιδιαίτερα το πρώτο 20λεπτο - ημίωρο μπορώ να πω ότι έπληξα. Στη συνέχεια το δράμα θα ξεσπάσει, οι ρυθμοί θα επιταχυνθούν και το φιλμ θα αποκτήσει ενδιαφέρον. Τίποτα το φοβερό λοιπόν κινηματογραφικά.
Ωστόσο θα μείνω στο σεναριακό μέρος (βασίζεται σε έργο του Σόμερσετ Μομ). Συχνά κατηγορούμε το παλιό, καλό Χόλιγουντ (και το σύγχρονο "υπερηρωικό" άλλωστε) ως συντηρητικά. Μια προσεχτικότερη ματιά όμως (και μάλιστα σε ξεχασμένα σήμερα φιλμ μεγάλων εταιριών και με μεγάλους σταρ) μας αποκαλύπτει μια πολύ πιο πολύπλοκη εικόνα. Τί έχουμε εδώ; Μια γυναίκα με ύποπτο παρελθόν, με έντονη σεξουαλικότητα, που είναι επίκεντρο της ιστορίας και παρουσιάζεται ως απόλυτα συμπαθής. Και ποιος είναι ο "κακός"; Ένας φανατικός χριστιανός, που μελετά τη Βίβλο, ζει με αυστηρούς κανόνες, πιστεύει στην τιμωρία και προσπαθεί, μεσω αυτής (της τιμωρίας εννοώ) να φερει την κοπέλα στον "ίσιο δρόμο". Και τι "επιτυγχάνει" όταν την πείθει; Να καταστρέψει τη ζωή της και να γίνει απόλυτα μισητός στο θεατή. Κι αυτά σε μια συμβατική ταινία που, προφανώς, βασίζεται στους σταρ της.
Τι να πω; Τελικά τα πράγματα διαθέτουν περισσότερες πτυχές από όσες νομίζουμε.

"Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ Η ΓΗ ΠΗΡΕ ΦΩΤΙΑ"... ΛΟΓΩ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

Ασπρόμαυρη, βρετανική, γυρισμένη από τον Val Guest (1911-2006) το 1961, "Η Μέρα που η Γη πήρε Φωτιά" αναμφισβήτητα τοποθετείται στις απόλυτα κλασικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών, παραμένει δε επίκαιρη και εξαιρετικής ποιότητας μέχρι σήμερα.
Λόγω των αλλεπάλληλων πυρηνικών δοκιμών ΗΠΑ - Ρωσίας στη γη επέρχεται κλιματική αλλαγή. Πλημμύρες αρχικά, εφιαλτική ξηρασία στη συνέχεια. Ωστόσο οι "επίσημοι" αρνούνται να παραδεχτούν την αιτία των τρομερών φαινομένων. Ένας δημοσιογράφος πασχίζει να αποκαλύψει στο κοινό την αλήθεια.
Σε μια εποχή που ο τύπος (παντελώς απαξιωμένος σήμερα) έπαιζε κυρίαρχη σημασία στην πληροφόρηση του κοινού - και διασταύρωνε τις πληροφορίες του δίχως απλώς να αραδιάζει κάθε λογής παπαριές, η ταινία κατορθώνει να κινείται με επιτυχία σε πολλά επίπεδα. Ο αγώνας για την αλήθεια, που οι κάθε λογής κυβερνώντες συγκαλύπτουν, η απύθμενη ανθρώπινη βλακεία που εκφράζεται τέλεια με τον ηλίθιο αγώνα δρόμου για εξοπλισμούς και τα δις που ξοδεύονται παγκοσμίως για όπλα, η ανατριχιαστικά επίκαιρη μετά τόσα χρόνια προειδοποίηση για τον εφιάλτη της κλιματικής αλλαγής λόγω βλακωδών ανθρώπινων ενεργειών, και συγχρόνως το απόλυτα πιστευτό σενάριο και η τεκμηρίωση όσων συμβαίνουν, το διαρκώς αυξανόμενο σασπένς, οι απίστευτα καλοί διάλογοι (συχνά κυνικοί και με μαύρο χιούμορ), η ισορροπημένη ταυτόχρονη παρακολούθηση του παγκόσμιου γίγνεσθαι και της προσωπικής ιστορίας (ερωτικής και όχι μόνο) του ήρωα, οπότε αποκαλύπτεται ξεκάθαρα η απόλυτη εξάρτηση του προσωπικού πεπρωμένου του ανθρώπου από την ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα, το ανοιχτό τέλος, όλα συνυπάρχουν αρμονικά για να δώσουν ένα εξαιρετικό (και αγχώδες) αποτέλεσμα.
Δεν είναι λοιπόν μόνο το ανατριχιαστικά επίκαιρο μήνυμα που σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, τείνει να γίνει πραγματικότητα, είναι και το γεγονός ότι, πολύ απλά, πρόκειται για πολύ καλό φιλμ. Το οποίο, κατά τη γνώμη μου, δεν έχει καθόλου ξεθωριάσει.

"DUMBO" ΞΑΝΑ (ΑΛΛΑ ΟΧΙ ANIMATION)

Η Disney έχει βαλθεί τα τελευταία χρόνια να κάνει "κανονικές ταινίες" όλα τα ιστορικά animation της ίδιας, από τη δεκαετία του 30 ήδη. Σειρά λοιπόν το 2019 είχε ο "Ντάμπο" και ο Tim Burton ήταν ιδανικός για μια ιστορία που και συγκινητική είναι και την αφορμή για σουρεαλιστικές εικόνες δίνει και ασχολείται με το αγαπημένο του θέμα, που διατρέχει όλο του το έργο: Την υπέρ της διαφορετικότητας συνηγορία.
Σε ένα τσίρκο με οικονομικά προβλήματα γεννιέται ένα αστείο ελεφαντάκι με πελώρια αυτιά. Ενώ στην αρχή όλοι το περιγελούν, σύντομα ανακαλύπτουν ότι μπορεί να πετάει, οπότε γίνεται η ατραξιόν του τσίρκου. Ένας μεγαλοεπιχειρηματίας αγοράζει ολόκληρο το τσίρκο για να εντάξει τον Ντάμπο στο υπερθέαμα που ετοιμάζει. Όμως...
Ο Μπάρτον δεν είναι πια ο παλιός καλός Μπάρτον. Ίσως να μη φταίει ακριβώς. Ίσως να είναι μια φυσιολογική κόπωση ή, μάλλον, η έλλειψη της έκπληξης από μέρους μας για το τι θα δούμε. Ο Ντάμπο λοιπόν είναι θεαματικός, συγκινητικός, έχει τη σχετική δράση, αλλά δεν είναι κάτι που θα θυμάμαι για καιρό. Δείχνει βεβαίως την αγάπη του δημιουργού για το τσίρκο, την μόνιμη παιδικότητά του ουσιαστικά, αλλά... Πάντως αυτό που είναι τόσο αντιφατικό (και δείχνει  για μια ακόμα φορά πόσο ακίνδυνη είναι η τέχνη σήμερα) είναι ότι κάνει μια σαφή καταγγελία για τα υπερθεάματα και τις μεγάλες και μεγαλεπήβολες εταιρίες - επιχειρήσεις που "δεν έχουν ψυχή", δείχνει μια απέχθεια για τις κάθε είδους ανοικονόμητες "Ντίνεϊλαντ", ενώ δείχνει μια σαφή προτίμηση στο γνήσιο, το "χειροποήτο", το αυθεντικό, αυτό που παράγεται με ψυχή και αγάπη, κι όλα αυτά μέσα από την αγκαλιά της επεκτατικής, γιγαντιαίας, ισοπεδωτικής Disney, που αγοράζει "ότι κουνιέται" (ό,τι μπορεί να αποφέρει κέρδος για την ακρίβεια) και θέλει να ελέγχει (και να ξανακάνει με χειρότερο τρόπο) ό,τι υπήρξε παλιότερα, φτάνει να βγάζει λεφτά. Τι να πει κανέις...
Πάντως εδώ, εκτός του Κόλιν Φαρέλ και της Εύα Γκριν, ο Μπάρτον ξαναβρίσκει τους παλιούς συνεργάτες από τη μακρινή εποχή του 2ου Batman, τον Ντάνι τε Βίτο και τον Ντένις Κουέιντ.

"BUTTERFLY ON A WHEEL" Ή ΤΙ ΚΡΥΒΕΙ ΕΝΑΣ ΤΙΜΙΟΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗΣ

Πρόκειται για τέλεια οικογένεια. Εύπορη, εκείνος επιτυχημένο στέλεχος, εκείνη απλώς όμορφη, με χαριτωμένο κοριτσάκι και ωραίο σπίτι. Και ξαφνικά, μια συνηθισμένη μέρα, κάποιος θα απαγάγει το κοριτσάκι και, εμφανιζόμενος μπροστά τους, θα τους υποχρεώσει να κάνουν μια σειρά από εξευτελιστικές πράξεις και όχι μόνο: Μια σειρά από πράξεις που καταστρέφουν ολοσχερώς την τέλεια ζωή τους, αλλιώς το κοριτσάκι θα πεθάνει. Ως πού μπορεί να φτάσει ο ψυχρός απαγωγέας και, το σπουδαιότερο, γιατί γίνονται όλα αυτά, αφού από την αρχή είναι σαφές ότι δεν είναι θέμα χρημάτων;
Αυτά συμβαίνουν στο ψυχολογικό θρίλερ "Ένας Άγνωστος ανάμεσά μας" (ή "Butterfly on a Wheel" ή "Shattered"), που γύρισε το 2007 ο κυρίως τηλεοπτικός Mike Barker με τον Πιρς Μπρόσναν και τον Τζέραλντ Μπάτλερ στους βασικούς ρόλους. Πρόκειται για θρίλερ που προσπαθεί, δίχως ανάσα, να αγχώσει τον θεατή δημιουργώντας διαρκές σασπένς και, βεβαίως, με τις απαραίτητες ανατροπές στο τέλος. Από την αρχή φυσικά αντιλαμβανόμαστε ότι ο σύζυγος δεν είναι και τόσο αγγελικός χαρακτήρας όσο δείχνει, από εκεί και πέρα όμως έχουμε πολύ δρόμο για τη λύση...
Είναι απ' αυτά που λες "δεν είναι δυνατόν να είναι τόσο καλοσχεδιασμένα και καλοκουρδισμένα τα πάντα", αλλά η υπερβολή σε τέτοιου είδους θρίλερ (όπως και σε heist movies) είναι κάτι σχεδόν δεδομένο. Ωστόσο βλέπεται ευχάριστα - δίχως να είναι και τίποτα σπουδαίο - και καταρρακώνει την απαστράπτουσα εικόνα της "τέλειας οικογένειας". Απλώς περνάς ευχάριστα. έχουμε δει πολύ καλύτερα στο είδος, αλλά πιστεύω ότι δεν θα βαρεθείτε.

"ΤΟ ΑΛΟΘΙ ΤΗΣ" ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΕΙΣΕ ΠΟΛΥ...

Το 1989 ο αυστραλός (που δουλευει όμως στις ΗΠΑ) Bruce Beresford γυρίζει "Το Άλοθί της" (Her Alibi) με τον Τομ Σέλεκ και την πανέμορφη Τσέχα Pauluna Porizkova, μια ρομαντική αστυνομική κωμωδία (και παρωδία σε κάποια σημεία), δίχως, νομίζω, ιδιαίτερες αξιώσεις.
Εκείνος είναι ένας γνωστός συγγραφέας αστυνομικών που έχει μπλοκάρει μετά το διαζύγιό του. Όταν όμως σε μία δίκη γνωρίζει μια όμορφη ρουμάνα που κατηγορείτα για φόνο την ερωτεύεται, γίνεται το άλοθί της (ψευδώς βεβαίως) και καταφέρνει να την ελευθερώσει. Η υπόθεσή της γίνεται η έμπνευση για το επόμενο βιβλίο του, η συγκατοίκησή τους όμως είναι αδύνατο να πει κανείς αν είναι μια ερωτική ιστορία ή μια πηγή τρόμου, αφού εκείνος υποψιάζεται διαρκώς ότι αυτή προσπαθεί να τον δολοφονήσει.
Ανάλαφρο και αρκετά αφελές φιλμ, απ' αυτά που λες "δεν γίνονται με τίποτα", καθώς οι σεναριακές ευκολίες είναι παραπάνω από το επιτρεπτό. Προσπαθεί να διατηρήσει κάποιο σασπένς, ωστόσο κυρίως θέλει να είναι κωμωδία και σάτιρα των αστυνομικών φιλμ και βιβλίων. Ωστόσο ούτε ιδιαίτερο γέλιο νομίζω ότι βγάζει. Απλώς διασκεδαστικές βρήκα τις σκηνές όπου ακούγονται με off φωνή οι σελίδες από το βιβλίο που γράφει ο ήρωας, όπου φυσικά το alter ego του πρωταγωνιστής είναι ο απόλυτος "άντρας" και αντιπαρατίθενται με το τι συμβαίνει πραγματικά, που βεβαίως είναι το άκρως αντίθετο.
Αν θέλετε να περάσετε παντελώς ανώδυνα με ποπ κορν και μπίρες ΟΚ. Τίποτα το σημαντικό ωστόσο Μετριότατο μάλλον. Και διαρκής πλάκα με το τότε "κομμουνιστικό" ρουμάνικο καθεστώς βεβαίως, ίσως σε προσβλητικό βαθμό όχι ακριβώς για το καθεστώς, αλλά για την ίδια τη χώρα και τους κατοίκους της.

"ΕΜΕΙΣ" ΟΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΙ

Μετά την επιτυχία του "Τρέξε" ο μαύρος σκηνοθέτης Jordan Peele επιστρέφει το 2019 με το "Εμείς" (Us), ταινία τρόμου και πάλι, που βασίζεται σε παλιό επεισόδιο του Twilight Zone. Πιστός στο δρόμο του "Τρέξε" κάνει και πάλι ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, δείχνοντας ότι μπορεί να υπάρχουν και "σκεπτόμενες" ταινίες τρόμου.
Μια αφροαμερικανική οικογένεια κάνει διακοπές στον τόπο όπου η μητέρα, όταν ήταν κοριτσάκι, είχε μια πολύ τρομακτική εμπειρία, που τη σημάδεψε. Τη νύχτα η οικογένεια θα βρεθεί πολιορκημένη στο σπίτι όπου μένει από... τους ίδιους τους εαυτούς τους - αν και σε μία κάπως "πειραγμένη" εκδοχή.
'Έξυπνη ιδέα, καλοστημένο φιλμ τρόμου με αρκετό σασπένς και κοινωνικό σχόλιο πολλαπλών επιπέδων: Οι τρομαχτικοί εαυτοί μπορεί να είναι από το κακό που κρύβουμε μέσα μας (η ψυχαναλυτική εκδοχή) έως οι καταπιεσμένοι που ξεσηκώνονται απαιτώντας δικαιοσύνη ή/και εκδίκηση (η πολιτική εκδοχή), όπως οι ίδιοι οι "σωσίες" αφήνουν να εννοηθεί. Και μάλιστα σε ταξικό επίπεδο, αφού έχουμε να κάνουμε με παρίες εναντίον αστών. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η αλληγορία του ότι ζουν σε έναν υπόγειο κόσμο, ενώ οι άλλοι (εμείς δηλαδή) απολαμβάνουμε τη φωτεινή επιφάνεια.
Γενικά θα μου άρεσε περισσότερο αν δεν το χαλούσε λίγο (κατά τη γνώμη μου) προς το τέλος. Οι εξηγήσεις που δίνονται δεν είναι γίνονται πιστευτές και αφήνουν πολλά κενά και ερωτηματικά. Και η ανατροπή του τέλους πάλι τραβηγμένη είναι. Ίσως να μη χρειαζόταν τίποτε απ' αυτά και να ήταν πιο ενδιαφέρον αν όλα έμεναν σκοτεινά και (περισσότερο τουλάχιστον) ανεξήγητα. Πάντως ο Peele παραμένει ενδιαφέρων και η ταινία αξιόλογη.

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ "ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΤΩΝ ΜΟΪΚΑΝΩΝ"

Ο Michael Mann γυρίζει τον "Τελευταίο των Μοϊκανών" το 1992, με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις στο βασικό ρόλο και την εξαφανισμένη Μαντλέν Στόου στον πρώτο γυναικείο. Και αποδεικνύει (ο Μαν) ότι είναι καλός σκηνοθέτης σε κάθε είδος.
Τον 18ο αιώνα, ενώ ο πόλεμος Άγγλων - Γάλλων μαίνεται στην Αμερική, οι τρεις τελευταίοι της φυλής των Μοϊκανών (πατέρας, γιος και ένας λευκός που έχει ανατραφεί απ' αυτούς) ζουν ειρηνικά με τους αποίκους, δίχως να εμπλέκονται σ' αυτόν. Όταν όμως μια ομάδα άγγλων στρατιωτών που συνοδεύουν τις κόρες ενός συνταγματάρχη πέφτει σε ενέδρα κι αυτές αιχμαλωτίζονται από έναν προδότη ινδιάνο, αποφασίζουν να δράσουν για να τις ελευθερώσουν.
Μάχες, ίντριγκες, προδοσίες απ' όλες τις πλευρές και, ανάμεσα σ' όλα αυτά, οι τελευταίοι μιας φυλής που προσπαθούν να επιβιώσουν, συνθέτουν ένα εντυπωσιακό έπος που τα έχει όλα (εννοώ βεβαίως ηρωισμούς, έρωτες, δράση, συγκίνηση, θέαμα, πλούσια και εντυπωσιακή φύση κλπ). Οπότε, αν είστε φίλοι των επών - υπερπαραγωγών, πρόκειται για απόλυτα χορταστικό φιλμ. Ωστόσο εδώ υπάρχουν κι άλλα (θετικά) στοιχεία: Η ταινία σαφώς αποφεύγει τους σχηματικούς διαχωρισμούς καλών - κακών ή, ακόμα χειρότερα, καλών - κακών Άγγλων - Γάλλων (χειρότερα διότι θεωρώ ότι σε πολέμους μεγάλων εθνών, και μάλιστα αποικιοκρατικών, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί). Όλοι οι χαρακτήρες είναι αρκετά σύνθετοι και μπορούμε να δούμε τα τεκταινόμενα με το βλέμμα όλων όσων εμπλέκονται, τόσο των ινδιάνων, που είναι άλλωστε οι πρωταγωνιστές, όσο και των αντιμαχόμενων λευκών. Ο "ανταγωνιστής" και άτεγκτος βρετανός αξιωματικός έχει σαφώς τις θετικές πλευρές του, ακόμα και ο βασικός "κακός" προδότης ινδιάνος δρα έτσι επειδή δικαιολογημένα τον πνίγει η δίψα για εκδίκηση. Όλοι έχουν τα κίνητρά τους και τον χαρακτήρα τους, ενώ οι Μοϊκανοί ξεκαθαρίζουν συχνά ότι "αυτός δεν είναι δικός μας πόλεμος" (και πολύ σωστά, άσχετα αν τελικά θα εμπλακούν).
Συνολικά λοιπόν το θεωρώ καλό blockbuster. Είναι βεβαίως τυπικό Χόλιγουντ, στα καλά του όμως (λίγο πριν καταντήσει 90% υπερηρωικό), αλλά από τα λιγότερο απλοϊκά και περισσότερο σύνθετα του είδους. Δίχως βέβαια να αποφεύγονται οι κλασικές συμβάσεις του μεγαλεπήβολου έπους που αναφέραμε.

"ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΑΜΑΞΑ" ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Να πούμε ότι πρόκειται για ένα απόλυτα κλασικό φιλμ, με όλη τη σημασία του όρου; Να πούμε ότι πρόκειται για απόλυτα αρχετυπικό γουέστερν, που πραγματικά καθόρισε το είδος; Όλα αυτά έχουν χιλιάδες φορές ειπωθεί για την "Ταχυδρομική Άμαξα" (Stagecoach) που γύρισε ο μεγάλος John Ford (1894-1973) το 1939. Λίγα λόγια μόνο ακόμα.
Μια ταχυδρομική άμαξα στο Φαρ Ουέστ θα ταξιδέψει από μία πόλη σε άλλη, διασχίζοντας την επικίνδυνη έρημο της Αριζόνα. Η διαδρομή είναι τρομερά επικίνδυνη επειδή οι Απάτσι βρίσκονται σε πόλεμο και επιτίθενται στους αποίκους. Στην άμαξα επιβαίνουν καμιά δεκαριά άνθρωποι (οι δύο γυναίκες), οι οποίοι είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες και έχουν εντελώς διαφορετικούς λόγους να φτάσουν πάσει θυσία, αψηφώντας κάθε κίνδυνο, στον πολυπόθητο προορισμό. Στο δρόμο πολλά θα συμβούν, τόσο εξωτερικά γεγονότα όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Το φιλμ καθιέρωσε τον Τζον Γουέιν ως τη βασικότερη μορφή του αμερικάνικου γουέστερν. Πέρα αυτού όμως, η ταινία καταφέρνει με εκπληκτικό τρόπο να συνδυάσει τα πάντα γύρω από τη μυθολογία του Ουέστ: Ινδιάνους, σαλούν, αλκοόλ, χαρτοπαιξία, μονομαχίες, ιππικό, "καθώς πρέπει" και "κακές" γυναίκες, αυξανόμενο σασπένς, εκδίκηση, μυστικές ταυτότητες και σκοποί των ηρώων... Το προσωπικό στοιχείο διαπλέκεται άψογα με τη "εξωτερική" κατάσταση - το ένα εξαρτάται και επηρεάζει το άλλο θα λέγαμε - ενώ κυρίαρχο είναι το επιβλητικό τοπίο της ερήμου, με τους χαρακτηριστικούς, σαν πύργους, επιβλητικούς βραχώδεις σχηματισμούς - τοπίο που χρησιμοποιείται εδώ για πρώτη φορά σε γουέστερν.
Σημαντικότερο ίσως από όλα αυτά είναι ότι το είδα απνευστί, που σημαίνει ότι αντέχει απόλυτα στο χρόνο. Κι αν κάποια σημεία κάτι σας θυμίζουν από τα γουέστερν που έχετε δει, θυμηθείτε: Οι άλλοι τα αντέγραψαν Τα περισσότερα αυτό εδώ το φιλμ τα έκανε πρώτο.