ΠΟΛY ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ "ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ"

Το "Άρωμα Γυναίκας" ήταν ένα ιταλικό φιλμ του Dino Risi. Το 1992 ο Martin Brest υπογράφει το ριμέικ, το αμερικάνικο φυσικά "Scent of a Woman" με τον πρωταγωνιστή Αλ Πατσίνο να κερδίζει το Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου.
Ένας τελειόφοιτος καλού σχολείου από φτωχή οικογένεια κινδυνεύει να χάσει τα πάντα (την υποτροφία και το μέλλον του) επειδή αρνείται να καταδώσει στο διευθυντή τα ονόματα πλούσιων συμμαθητών του, που του είχαν κάνει (του διευθυντή) χοντρή πλάκα. Στην αργία των Ευχαριστιών, για να βγάλει κάποια χρήματα, αναλαμβάνει να περιποιείται απόστρατο αξιωματικό, ο οποίος έχει τυφλωθεί και οι δικοί του (η οικογένεια της αδελφής του δηλαδή) θα λείπουν. Ο τυφλός αποδεικνύεται ένας εξαιρετικά στριφνός και ευερέθιστος τύπος, ο οποίος θα παρασύρει το νεαρό σ' ένα "ταξίδι ζωής" στη Νέα Υόρκη, ενώ οι σχέσεις τους, κακές αρχικά, θα γίνονται όλο και θερμότερες.
Φυσικά η ταινία ενθουσίασε. Ήταν η ηθοποιία του Πατσίνο, ήταν η εξέλιξη που κράταγε τον θεατή, ήταν το όλο μήνυμα του στιλ "Ό,τι και να σου συμβεί η ζωή συνεχίζεται. Απόλαυσέ την όσο μπορείς"... Όλα συνέβαλλαν και η κλασική συνταγή (αυτή των δύο αταίριαστων χαρακτήρων που σιγά - σιγά έρχονται κοντά ο ένας στον άλλον) λειτούργησε άψογα. Γενικά είναι ένα φιλμ που βλέπεται ευχάριστα. Ωστόσο οι προσωπικές μου αντιρρήσεις είναι πολλές. Επισημαίνω τις δύο βασικότερες: Ο χαρακτήρας του Πατσίνο μου είναι απόλυτα απεχθής. Δεν είναι (μόνο) ο άνθρωπος που τυφλώθηκε και έχει απελπιστεί από τη ζωή. Πρόκειται γενικά (πριν τυφλωθεί προφανώς) για ένα στρατόκαυλο κάθαρμα, που το μόνο που σκέφτεται είναι πως θα πηδήξει και, κερασάκι στην τούρτα, τυφλώθηκε ακριβώς από δική του μαλακία, που έχει σχέση με τα παραπάνω. Έτσι η σταδιακή "επιστροφή" του στη ζωή δεν μου προκαλούσε την αναμενόμενη συμπάθεια. Δεύτερο, θεωρώ το τέλος με το "δικαστήριο" το άκρον άωτον της αμερικανιάς. Δεν θα σας πω πολλά για λόγους spoiler, αλλά αν ποτέ γίνει στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο να μου τρυπήσετε τη μύτη.
Συνολικά, για μένα τουλάχιστον, ναι, καλογυρισμένο φιλμ με συνταγή που λειτουργεί, αλλά ιδεολογικά... άστα να πάνε. Εντάξει, υπάρχει και το αισιόδοξο μήνυμα (η ζωή αξίζει πάντα, η δικαιοσύνη θριαμβεύει), αλλά όλα αυτά είναι τόσο κλισέ...

ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑ ΣΤΟ "MEET JOE BLACK"

Ο Martin Brest είναι ένας συμπαθητικός σκηνοθέτης, δίχως όμως μια πραγματικά μεγάλη ταινία στο ενεργητικό του. Κάπως έτσι θα χαρακτήριζα και το "Meet Joe Black" που γύρισε το 1998, ένα αισθηματικό φιλμ φαντασίας.
Ένας βαθύπλουτος και ισχυρός μεγιστάνας του τύπου δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη ενός γοητευτικού νεαρού, ο οποίος, όπως σύντομα θα διαπιστώσουμε, είναι ο Θάνατος που έχει δανειστεί το σώμα κάποιου που σκοτώθηκε τη μέρα εκείνη. Οι δυο τους θα έλθουν σε μια συμφωνία για μια κάποια... καθυστέρηση, όταν όμως η κόρη του πλούσιου - και πετυχημένη επαγγελματίας η ίδια - θα ερωτευτεί σφόδρα τον άγνωστο νεαρό, τα πράγματα θα περιπλακούν.
Φυσικά το φιλμ είναι πάνω απ' όλα ένα αισθηματικό δράμα, βουτηγμένο στο ρομαντισμό. Η πρωτοτυπία του έγκειται στην προσθήκη του στοιχείου του φανταστικού (θεμελειώδους βεβαίως για την πλοκή), το οποίο προσθέτει τη μεταφυσική διάσταση και κάποιους περί θανάτου στοχασμούς (το αναπόφευκτό του, την αξία της ζωής, αλλά και τη νίκη του έρωτα πάνω στο βόλεμα και τη συμβατικότητα, κλπ.). Ωστόσο δεν θεωρώ τους στοχασμούς αυτούς ιδιαίτερα βαθείς. Στο μεταξύ η ατμόσφαιρα χλιδής και πλούτου, οι επαύλεις, οι πισίνες, οι πολυτελείς δεξιώσεις, αλλά και οι μπίζνες, δίνουν και παίρνουν (διάχυτη και η κριτική στον σκληρό και άκαρδο κόσμο των μπίζνες). Υπάρχει βέβαια κάποια συγκίνηση, κάποια τρυφερότητα, οι "ευκολοι" σε συγκινήσεις μπορεί να δακρύσουν και λίγο... Και υπάρχουν και οι Άντονι Χόπκινς και Μπραντ Πιτ (στα πολύ νιάτα του) για να λαμπρύνουν κι άλλο το ήδη "λαμπρό" σκηνικό.
Τώρα βέβαια όλο το πράγμα βασίζεται σε μια εξωφρενική σύμπτωση (αν και φαίνεται από την αρχή, ας μην σας την αποκαλύψω), ενώ (κρίνοντάς το με ρεαλιστικά δεδομένα), το τέλος είναι επίσης προβληματικό αν το καλοσκεφτεί κανείς - και κάπως εύκολο. Αλλά αυτά, μπροστά στη γκλάμορους ατμόσφαιρα και τους ρομαντικούς έρωτες, μάλλον λίγους από τους φανς θα ενοχλήσουν. Οπότε οι ρομαντικές ψυχές ας αφεθούν να συγκινηθούν. Προσωπικά δεν το θεωρώ κακό, ωστόσο μάλλον λίγο με άγγιξε. Ο πολύς ρομαντισμός ενίοτε μπουχτίζει. Πάντως οι αντιδράσεις του "ψυχρού" Θανάτου που για πρώτη φορά δοκιμάζει - όντας σε... διακοπές - τις υλικές απολαύσεις της ζωής των θνητών, είναι ενίοτε διασκεδαστικές.