"ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΝΑ ΒΑΛΩ ΤΕΛΟΣ": ΠΟΛΥ ΘΑ ΤΟ ΗΘΕΛΑ, ΚΥΡΙΕ ΚΑΟΥΦΜΑΝ

 Ο Charlie Kaufman είναι ο γνωστός σεναριογράφος (και μερικές φορές σκηνοθέτης) σειράς από παράδοξα φιλμ. Πάντα πολύπλοκος, πρωτότυπος, καταφέρνει να εντυπωσιάζει (αν δεν εκνευρίζει, αν και μερικές φορές τα καταφέρνει αμφότερα). Θυμηθείτε σενάρια όπως "Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς", "Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού", "Adaptation" κ.ά.). Αυτές, για μένα είναι μερικές από τις καλές στιγμές του. Όσο περνά ο καιρός όμως γίνεται νομίζω όλο και πιο στρυφνός, χαοτικός και, εν τέλει, αφόρητα κουραστικός. Στο "Σκέφτομαι να Βάλω Τέλος" (I'm Thinking of Ending Things) του 2020 νομίζω ότι το τερματίζει. 

Μια νέα κοπέλα πηγαίνει να γνωρίσει τους γονείς του φίλου της. Το ζευγάρι οδηγεί το αυτοκίνητό του εν μέσω χιονοθύελλας προς την απομονωμένη περιοχή όπου κατοικούν οι γονείς. Στο ταξίδι μιλούν ακατάπαυστα για τα πάντα (η κοπέλα σκέφτεται να τερματίσει τη σχέση τους). Στο σπίτι των γονιών, όπου φτάνουν τελικά (αφού μας έχουν εξοντώσει με ατελείωτο διάλογο στο αυτοκίνητο) συμβαίνουν παράξενα φαινόμενα, που σχετίζονται με το χρόνο και την ηλικία των γονιών. Στην επιστροφή το απόκοσμο κλίμα και οι παράξενες συναντήσεις συνεχίζονται...

Ίσως κάπου μου θύμισε το υποβλητικό, παραισθητικό κλίμα των ταινιών του Λιντς. Αυτό σε πολλούς μπορεί να φανεί πλεονέκτημα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω όμως ότι ελάχιστες φορές έχω τόσο κουραστεί σε ταινία. Ατελείωτη διάρκεια (135 λεπτά), ατελείωτοι επί παντός επιστητού διάλογοι, μερικοί για πολύ εξειδικευμένα θέματα και με ενδιαφέρουσες μεν, αλλά για λίγους αναφορές, απόλυτα χαώδης ατμόσφαιρα και πλοκή, ανερμήνευτα γεγονότα, παράξενες, μεταλλασσόμενες  συμπεριφορές από τους ήρωες (πολύ καλές ηθοποιίες ωστόσο), ποίηση, φιλοσοφία, όλα μπερδεύονται αξεδιάλυτα. Θα επαναλάβω: Δεν είναι μόνο το ακατανόητο στα όσο συμβαίνουν και το αναπάντητο ερώτημα του τι θέλει να πει ο δημιουργό. Σε ορισμένα φιλμ, αν καταφέρεις να αφεθείς δίχως να ζητάς πολλές εξηγήσεις, η εμπειρία μπορεί να αποβεί απολαυστική. Εδώ όμως το φιλμ είναι τόσο αργό, με τόσο μακρόσυρτες σκηνές (και, όπως είπαμε, τεράστια διάρκεια), που δεν κατάφερα να απολαύσω τίποτα.

Εντάξει: Κάποια θετικά στοιχεία έχει. Καταφέρνει από την αρχή να δημιουργήσει ανησυχητική, απόκοσμη ατμόσφαιρα, κάποιες από τις συζητήσεις του ζεύγους είχαν ενδιαφέρον για μένα, για τις καλές ηθοποιίες είπαμε... Αλλά, συγνώμη, αυτά τα θεωρώ πολύ λίγα για να κάνουν τη στάση μου θετική προς την ταινία. Θα επαναλάβω ότι κουράστηκα πολύ (και δεν κατανόησα το σκοπό του δημιουργού και το τι είναι όλα αυτά που βλέπουμε). Ευχαριστώ, κύριε Κάουφμαν, αλλά δεν θα πάρω.