Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΣΕΡΒΙΡΕΤΑΙ ΚΡΥΑ ΣΤΗΝ "ΟΡΓΗ ΕΝΟΣ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ"

Προσθήκη λεζάντας

Διαβάζω ότι ο Raul Arevalo είναι ηθοποιός (ισπανός βεβαίως) και ότι η "Οργή ενός Υπομονετικού Ανθρώπου" (Tarde par la Ira) του 2016 είναι η πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια. Μπράβο του λοιπόν, καθώς φτιάχνει ένα υποδειγματικό θρίλερ με εξαιρετικούς χαρακτήρες.
Ο ήρωας είναι ένας μοναχικός άντρας, μάλλον ευκατάστατος. Συχνάζει ωστόσο σε συνηθισμένο, εντελώς άκομψο μπαρ σε μια συνηθισμένη γειτονιά της πόλης, όπου προσεγγίζει ερωτικά - και μάλλον διστακτικά - την αδελφή του ιδιοκτήτη. Ο σύζυγος της τελευταίας, ωστόσο, είναι εδώ και 8 χρόνια στη φυλακή και όπου νά' ναι αποφυλακίζεται. Σύντομα μαθαίνουμε ότι είναι ο μόνος που συνέλαβαν από μια αιματηρή ληστεία (στην οποία ήταν απλός οδηγός) και ότι έφαγε 8 χρόνια επειδή αρνήθηκε να προδώσει τους συντρόφους του. Σύντομα επίσης θα αντιληφτούμε ότι αυτός είναι που περιμένει στην πραγματικότητα ο ήρωας και η σύζυγος είναι απλό πρόσχημα για να τον προσεγγίσει. Όταν ο λιγομίλητος ήρωας θα αρχίσει να αποκαλύπτει τις αληθινές του προθέσεις, βρισκόμαστε ακόμη στα μισά του φιλμ, το οποίο επιφυλάσει έως το τέλος πλήθος άλλων εκπλήξεων και αποκαλύψεων.
Κατ' αρχήν θα πω ότι βασικά μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια ταινία χαρακτήρων, που χρησιμοποιεί τη φόρμα του θρίλερ για να κρατήσει στα ύψη το ενδιαφέρον του θεατή. Χαρακτήρων πολύπλοκων και με βάθος, πολύ μακριά από σχηματικές κατατάξεις καλών - κακών, όλοι τους με αληθινά κίνητρα για τις πράξεις τους. Επίσης ότι η ταινία διαθέτει ένα πολύ σφιχτό σενάριο, χάρη στο οποίο, ακόμα και μετά τις βασικές αποκαλύψεις, ο θεατής κρατά την ανάσα του. Το βασικότερο όμως στοιχείο είναι το γενικότερο κινηματογραφικό στιλ: Το οποίο είναι απόλυτα ρεαλιστικό, σχεδόν ντοκιμαντερίστικο θα έλεγα. Τίποτα ωραιοποιημένο ή φτιαχτό, τίποτα ατμοσφαιρικό στην εικόνα. Συνηθισμένα μέρη, συνηθισμένοι άνθρωποι, συνηθισμένα ντυσίματα, ένα αιματοβαμμένο θρίλερ που εξελίσσεται σε απόλυτα κοινότοπες, καθημερινές συνθήκες. Πώς γίνεται να απολαμβάνεις τόσο ένα θρίλερ δίχως ίχνος ατμοσφαιρικότητας, με ντοκιμαντερίστικα στοιχεία; Ε, αυτό πρέπει να το δείτε για να το ανακαλύψετε μόνοι σας. Να θυμάστε όμως πάντοτε ότι αν είσαι καλός και ευφάνταστος δημιουργός, με άποψη, μπορείς να κάνεις τα πάντα με οποιοδήποτε ύφος επιλέξεις. Εδώ βρίσκεται η ιδιαιτερότητα (και η μαεστρία κατά τη γνώμη μου) της ταινίας.
Όσο για το κοινωνικό μέρος, όλοι οι χαρακτήρες είναι τυπικοί "χαμένοι", συνηθισμένοι τύποι που, δίχως να πεθαίνουν από πείνα βεβαίως, δεν έχουν και πολύ στον ήλιο μοίρα. Η "διπλανή πόρτα" με τα φοβερά, κρυμμένα μυστικά της είναι εδώ. Και η εκδίκηση, το "'ήρεμο" πάθος, η απελπισία που προκύπτει από τις κοινωνικές, μίζερες συνθήκες, είναι κι αυτές πανταχού παρούσες!
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία του ισπανικού σινεμά - και μάλιστα πρωτοεμφανιζόμενου δημιουργού - που προσθέτει μια ακόμα σημαντική ψηφίδα στο πλουσιότατο παζλ των θρίλερ που ευδοκιμούν στη χώρα αυτή.