ΜΙΑ "ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ" ΑΛΟΙΩΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ

Δεν ξέρω αν γνωρίζετε το στιλ του ισπανού σκηνοθέτη Alex de la Iglesias. Πληθωρικός, εντυπωσιακός, στα όρια της υπερβολής, πάντοτε γκροτέσκος, ο δημιουργός αυτός κάνει "ακραίες" ταινίες, οι οποίες πάντοτε σχεδόν διαθέτουν σαρδόνιο χιούμορ. Πρόκειται για ένα τραβηγμένο στα άκρα στιλ, που ή σας αρέσει πολύ ή σας κουράζει και το βρίσκετε "too much".
"Η Πολυκατοικία" (La Comunidad) γυρίστηκε το 2000 και φέρει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά του ύφους του. Μια μεσήλικας μεσίτης διαμερισμάτων (η παλιά "μούσα" του Αλμοδοβάρ Κάρμεν Μάουρα), προσπαθώντας να νοικιάσει ένα διαμέρισμα σε μια παλιά πολυκατοικία, βρίσκει στο επάνω διαμέρισμα (στο οποίο έχει πεθάνει και σαπίσει ένας μοναχικός γέρος δίχως κανείς να το πάρει αρχικά είδηση) 300 εκατομύρια πεσέτες. Θα πάρει κρυφά τα λεφτά στο κάτω διαμέρισμα, για να ανακαλύψει όμως σύντομα ότι οι υπόλοιποι ένοικοι της πολυκατοικίας συμπεριφέρονται παράξενα και δεν είναι διατεθειμένοι να την αφήσουν να φύγει. Ζωντανή τουλάχιστον...
Η ταινία ξεκινά χαλαρά, με αρκετό χιούμορ, και όσο προχωρά - τυπικό του de la Iglesias - γίνεται όλο και πιο σπιντάτη, όλο και πιο υπερβολική, όλο και πιο ακραία, για να καταλήξει σε λουτρά αίματος, αφού έχουν προηγηθεί σκηνές που αγγίζουν τα όρια του σπλάτερ. Το χιούμορ δεν λείπει ούτε απ' αυτό το ολοένα αυξανόμενο κρεσέντο, αλλά είναι πλέον κατάμαυρο, τόσο που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να ανατριχιάσεις. Πάντως αυτή ακριβώς η υπερβολή, η έλλειψη ρεαλισμού, είναι που κάνει το όλο πράγμα αστείο, παρά το (σχεδόν) σπλάτερ του. Κατά τα άλλα το σασπένς ανεβαίνει διαρκώς, η ατμόσφαιρα γίνεται κλειστοφοβική (ολόκληρο σχεδόν το φιλμ άλλωστε διαδραματίζεται μέσα στη μεγάλη πολυκατοικία και τους ποικίλους της χώρους), ενώ οι ανατροπές και οι προσωπικότητες που περνάν απροσδόκητα από το "καλό" στο "κακό" και αντιστρόφως, όλο και πιο πολλές.
Φυσικά όλο αυτό μπορεί να ειδωθεί και σαν μια αλληγορία. Ο de la Iglesias δεν φαίνεται να θαυμάζει ιδιαίτερα το ανθρώπινο είδος και ουσιαστικά το παρουσιάζει σαν μια αγέλη λύκων που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να ικανοποιήσει την απληστία της. Ιδιάιτερα τα βάζει με τους μικροαστούς, τους "συνηθισμένους ανθρώπους" της διπλανής πόρτας, οι οποίοι βαθμιαία αποκαλύπτουν τον αληθινό τερατώδη εαυτό τους, που μέχρι κάποια στιγμή κρύβεται επιμελώς κάτω από ένα κάλυμα καθημερινότητας και οικειότητας, φέρνοντας στο νου έναν ακραίο και πολυ λιγότερο υπαινικτικό "Ένοικο" του Πολάνσκι. Αν σκεφτούμε ορισμένα παραδείγματα (την άνοδο του ναζισμού, ας πούμε, στη μεσοπολεμική Γερμανία, την έξαρση του ρατσισμού σε περιόδους κρίσης κλπ.) ίσως να μην έχει και πολύ άδικο για τους μικροαστούς...
Τη βρίσκω από τις καλές, χαρακτηριστικές ταινίες του δημιουργού αυτού. Θα σας αρέσει όμως μόνο με την προϋπόθεση ότι μπορείτε να χωνέψετε το απόλυτα γκροτέσκο, υπερβολικό και τραβηγμένο στα ακρα κλίμα του. Αλλιώς μάλλον θα σας ενοχλήσει.