Η ΘΕΑ ΦΑΡΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΔΥΣΕΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ

Το να βλέπεις μια αφρικάνικη ταινία (ξεκαθαρίζω ότι όταν λέω αφρικάνικη εννοώ κυρίως της μαύρης Αφρικής, κάτω από τη Σαχάρα, και όχι αιγυπτιακά, μαροκινά κλπ. φιλμ) είναι σίγουρα μια παράξενη εμπειρία, όχι πάντοτε θετική. Έτσι το «Φάρο, η θεά των νερών» (2007) του Salif Traoré από το Μάλι είναι, αν μη τι άλλο, μια ταινία ακατανόητη σε ορισμένα σημεία της από δυτικούς θεατές.
Η ιστορία διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή σε ένα πάμπτωχο χωριό ψαράδων, που ακόμα ζει με τους μύθους και τις παραδόσεις του βαθύτατου παρελθόντος. Εκεί επιστρέφει κάποιος που έχει διωχτεί από μικρός επειδή ήταν νόθος. Είναι πλέον μορφωμένος (ο μόνος στο χωριό) και πετυχημένος και ονειρεύεται να φτιάξει ένα φράγμα που θα σώσει το χωριό από τη φτώχεια. Συναντά και τη μητέρα του, που έχει να τη δει από παιδί, αλλά και την απροκάλυπτη εχθρότητα των περισσότερων συχωριανών του, που τον απεχθάνονται επειδή είναι νόθος και πιστεύουν ότι οποιοδήποτε έργο θα ενοχλήσει τη Φάρο, τη θεότητα του ποταμού που τους δίνει τροφή.
Ενδιαφέρον, ίσως να σκεφτείτε. Όλο αυτό όμως είναι δοσμένο με έναν περίεργο, πρωτόγονο σχεδόν τρόπο, όσο πρωτόγονη είναι και η ιστορία που αφηγείται. Είναι σα να βρίσκεται το σινεμά στα πρώτα του βήματα (πράγμα που πιθανότατα συμβαίνει σε χώρες σαν κι αυτή, με μικρή κινηματογραφία). Η φωτογραφία είναι άτεχνη, οι ηθοποιοί παίζουν με παράξενο τρόπο, η ιστορία δεν αφηγείται στρωτά και, όπως είπα στην αρχή, πολλά από όσα γίνονται και λέγονται είναι ακατανόητα για δυτικούς θεατές. Το «μήνυμα» βέβαια υπέρ της προόδου και ενάντια στην καθυστέρηση και τις δεισιδαιμονίες (που εδώ δεν είναι και ιδιαίτερα γραφικές) είναι σαφές. Αλλά το όλο πράγμα με κούρασε αρκετά.
ΥΓ: Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει πάντοτε ενδιαφέρον να βλέπει κανείς σινεμά από άγνωστες γωνιές του κόσμου. Κάθε άλλο.