ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΣΤΟ "NOTHING BUT THE TRUTH"

 

Το "Nothing But the Truth" (῾῾Μόνο την Αλήθεια῾῾ στα καθ᾽ ημάς) του Rob Lurie είναι ένα ενδιαφέρον φιλμ του 2008 που θίγει πολλά θέματα. Κυρίως, βεβαίως, αυτό του ρόλου του τύπου (των μίντια γενικότερα) και τα περί ελευθερίας του. Υπάρχουν όρια μπροστά στην αλήθεια; Με την Κέιτ Μπέκισέιλ και τον Ματ Ντίλον.

Μία δημοσιογράφος, παντρεμένη με παιδί, θεωρεί ότι ῾῾έπιασε λαυράκι῾῾. Και όντως το θέμα είναι συγκλονιστικό: Ο ίδιος ο πρόεδρος αγνόησε την αναφορά μιας μυστικής πράκτορα της ΣΙΑ, που είχε σταλεί στη χώρα ακριβώς για να κάνει την αναφορά της, ότι η ῾῾αριστερή῾᾽ Βενεζουέλα είναι ουσιαστικά ακίνδυνη και διέταξε τον βομβαρδισμό της. Ό,τι ακριβώς έγινε στο Ιράκ δηλαδή. Στα άρθρο της, αφού έχει διασταυρώσει τις πηγές της, αποκαλύπτει το όνομα της μυστικής πρακτόρισας, της οποίας η μικρή κόρη πηγαίνει στιο ίδιο σχολείο με το γιο της δημοσιογράφου. . Και τότε ξεσπά η καταιγίδα. Η κυβέρνηση, οργισμένη, απαιτεί από τη δημοσιογράφο να αποκαλύψει την πηγή της για λόγους εθνικής ασφάλειας (μήπως υπάρχει προδότης εντός της ΣΙΑ που διαρρέει τέτοια μυστικά που βγάζουν εγκληματική την κυβέρνηση και την ίδια τη χώρα;). Η δημοσιογραφος όμως, επικαλούμενη το δημοσιογραφικό απόρρητο, αρνείται να κατονομάσει την πηγή που της αποκάλυψε το όνομα της πρακτόρισσας. Ένας σκληρός εισαγγελέας θα αναλάβει και η δημοσιογράφος θα οδηγηθεί στη φυλακή για περοδοσία.

Φυσικά και τίθενται πολλά ζητήματα. Από τη μία είναι η ασφάλεια της χώρας. Πώς διέρρευσε ένα τέτοιο μυστικό; Από την άλλη βρίσκεται το νομικά κατοχυρωμένο δημοσιογραφικό απόρρητο και η ελευθερία του τύπου. Πώς είναι δυνατόν να μην αποκαλύψεις την αλήθεια, όσο οδυνηρή κι αν είναι αυτή και πώς μπορείς να κατονομάσεις τις πηγές σου, οι οποίες, με τη σειρά τους, αν αποκαλυφτούν, δεν ξέρουμε τι μπορεί να υποστούν. Από την άλλη πάλι η αλήθεια, που ῾῾υπονομεύει τη χώρα῾῾, ουσιαστικά αποκαλύπτει ένα έγκλημα της εξουσίας. Αλλά τα πράγματα δεν σταματούν εκεί, διότι, εκτός του γενικού, πολιτικού και ηθικού ζητήματος, τίθενται και πάμπολλα προσωπικά. Τόσο η ζωή της γυναίκας της οποίας  αποκαλύφτηκε η αληθινή ιδιότητα, όσο και αυτή της δημοσιογράφου, κυριολεκτικά τινάζονται στον αέρα, συμπαρασύροντας τις αθώες οικογένειές τους (και τα μικρά παιδιά) και μάλιστα με απρόβλεπτες συνέπειες που δεν μπορώ να σας αποκαλύψω. Ποιος έχει τελικά δίκιο;

Απόλαυσα το πολυεπίπεδο αυτό φιλμ, από τα καλύτερα πολιτικά μετά το 2000, και τα πολλά και δύσκολο να απαντηθούν θέματα που θίγει, καθώς και το διαρκές πήγαιν᾽ έλα από το ευρύτερο πολιτικό στο καθαρά προσωπικό. Αν ενδιαφέρεστε για τέτοια θέματα το συνιστώ.

ΠΕΡΙ ΣΗΜΑΙΑΣ, ΣΤΡΑΤΟΥ, ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΩΝ ΣΤΟ "LAST CASTLE"

Συμπτωματικά (και δυστυχώς βεβαίως) θα γράψω για άλλη μία ταινία που, ιδεολογικά τουλάχιστον, βρίσκεται κοντά στο "Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν". Πρόκειται για το "The Last Castle" που γύρισε το 2001 ο αδιάφορος (τηλεοπτικός κυρίως) Rod Lurie. Με Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο βασικό ρόλο, αλλά και τους Μαρκ Ράφαλο και Τζέιμς Γκαντολφίνι.
Βρισκόμαστε σε μια απόρθητη στρατιωτική φυλακή, που διοικείται από έναν όχι και τόσο καλό και δίκαιο - όπως αποδεικνύεται - διοικητή. Εκεί καταφτάνει ένας μεσήλικας φυλακισμένος, πρώην στρατηγός και επανειλημμένως ήρωας πολέμου, ο οποίος σε κάποιον από τους "εξωτικούς" αμερικάνικους πολέμους παράκουσε διαταγές ανωτέρων για να σώσει τους άντρες του. Όλοι οι φυλακισμένοι τον σέβονται και τον εκτιμούν και, καθώς εκείνος τους οργανώνει και τους εμψυχώνει, θα έρθει μοιραία σε σύγκρουση με τον διοικητή που, περισσότερο  από κάθε άλλο, ανησυχεί μήπως χάσει την εξουσία του. Τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο σοβαρά, μέχρι την τελική αιματηρή σύγκρουση.
Στο φιλμ προβάλλεται απόλυτα ο στρατιωτικός ηρωισμός και η στρατιωτική πειθαρχία ως υπέρτατη αρετή. Φυσικά ο κακός διοικητής είναι απαράδεκτος σε πολλά και οι άντρες, με τη βοήθεια του γενναιότατου και σοφού στρατηγού φυσικά, θα νοιώσουν το ηθικό τους να αναπτερώνεται και ο "καλός εαυτός" των πάντων θα βγει στην επιφάνεια (άσχετα με την όποια εγκληματική αιτία βρισκόμαστε φυλακισμένοι, ο καλός στρατιώτης, που αγαπά την πατρίδα, εννοείται ότι πάντοτε κρύβει μέσα του έναν "καλό εαυτό", έτοιμο να θυσιαστεί γι' αυτήν). Υπάρχει πολύ μπλα μπλα για ηρωισμό, σημαία, στρατιωτική αρετή, στρατηγική (πολεμική και όχι μόνο) κλπ. Και βέβαια, εντάξει, με τον ηρωικό και γεμάτο αυταπάρνηση στρατηγό είμαστε και όχι με το κάθαρμα διοικητή, αυτό όμως που ποτέ δεν λέγεται είναι το γιατί πρέπει να θαυμάζουμε έναν τύπο που πολέμησε στου διαόλου τη μάνα "για την πατρίδα και τη σημαία" (για την Αμερική δηλαδή) σκορπίζοντας θάνατο στους "εχθρούς" (που κρύβονται φυσικά σε μακρινές ηπείρους). Δεν υπάρχειι πουθενά η παραμικρή αμφισβήτηση: "Γιατί βρισκόμαστε εκεί; Για ποιους και γιατί πολεμάμε;" Μα για την τιμη φυσικά. Α, όλα κι όλα, είναι πραγματικά υπέροχος διοικητής και κάνει τους άντρες του να τον αγαπάνε και να του είναι απόλυτα αφοσιωμένοι (και να σκοτώνουν, υποθέτω, αποτελεσματικότερα). Χεστήκαμε. Όλα αυτά βεβαίως είναι απόλυτα φτιαγμένα για Άντρες σε έναν καθαρά Αντρικό κόσμο. Μάλιστα...
Κατά τα άλλα η ταινία κυλά δίχως εκπλήξεις, με προβλεπόμενα στάνταρ ταινιών φυλακής, με τυπικά κακό διοικητή και με τυπικά φυλακισμένο που εξεγείρεται και αντέχει όλες, μα όλες τις δοκιμασίες (όχι παίζουμε). Και όσο περνά η ώρα η σύγκρουση ανάμεσά τους κορυφώνεται. Κλασικά πράγματα. Ζήτω η στρατοκαυλίαση!