"ΤΟ ΒΡΑΧΟΝΗΣΙ": ΘΕΑΣΗ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΟΣΟ ΤΟ ΝΑ ΖΕΙΣ ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ ΣΕ ΒΡΑΧΟΝΗΣΙ

 

Το 2022 ο βρετανός ανεξάρτητος σκηνοθέτης Mark Jenkin γυρίζει "Το Βραχονήσι" (Enys Men, που στη ντόπια γλώσσα της Κορνουάλης, όπου γυρίστηκε το φιλμ, σημαίνει ακριβώς βραχονήσι).

Βρισκόμαστε στο 1973. Μια μεσήλικη γυναίκα, παρατηρήτρια της άγριας ζωής (φυτών κυρίως), ζει ολομόναχη σε απομονωμένο και ακατοίκητο βραχονήσι και δέχεται μόνο σπάνιες επισκέψεις από βαρκάρη για ανεφοδιασμό. Εξ ορισμού η ζωή της είναι ρουτινιέρικη (αν και εκείνη μοιάζει να μην την πειράζει καθόλου). Ωστόσο βαθμιαία οι παράξενες εικόνες που βλέπει (άνθρωποι κυρίως που βρίσκονται σε διάφορα μέρη του νησιού) πληθαίνουν. Από την αρχή καταλαβαίνουμε ότι μάλλον πρόκειται για παραισθητικές οπτασίες. Τι ακριβώς συμβαίνει;

Ουσιαστικά στο φιλμ παίζει μόνο μία ηθοποιός (οι υπόλοιποι κάνουν κάποιες σποραδικές εμφανίσεις). Καταλαβαίνουμε ότι συμβαίνει κάτι στο χώρο του υπερφυσικού και, όσο προχωρά η ώρα, βεβαιωνόμαστε γι' αυτό. Τι όμως; Η ιδέα είναι πολύ καλή και, με τον τρόπο της, ανατριχιαστική. Ωστόσο η ταινία βλέπεται δύσκολα και κουράζει (τους απροειδοποίητους θεατές σίγουρα), καθώς θα δούμε πάμπολλες φορές τη μονότονα επαναλαμβανόμενη καθημερινή ρουτίνα της ηρωίδας. Υπάρχουν και οι πολύ αργοί ρυθμοί, η μουντή, με κόκκο φωτογραφία, το λιτό, μινιμαλιστικό σκηνικό κι όλα αυτά και πάλι και πάλι... Η τελική  αποκάλυψη απαιτεί σκέψη από το θεατή (τίποτα δεν δίνεται στο πιάτο) και είναι, όπως είπα, ενδιαφέρουσα, αλλά στο μεταξύ είχα κουραστεί πάρα πολύ.

Αν δεν θέλετε να δείτε κάτι στα όρια του (βασανιστικά) πειραματικού μάλλον να το αποφύγετε.