"FIERCE PEOPLE": ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΥ, ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΩΝ

Ο Griffin Dunne σαφώς δεν είναι μεγάλος σκηνοθέτης και έχει κάνει λίγες, μαλλον αδιάφορες ταινίες. Ωστόσο το 2005 γυρίζει το "Fierce People", με τον πολύ καλό Ντόναλντ Σάντερλαντ, την Νταϊάν Λέιν, την Κρίστεν Στιούαρτ και τον πρόωρα χαμένο Άντον Γέλτσιν μεταξύ άλλων, το οποίο βρισκω αρκετά ενδιαφέρον.
Μια εθισμένη σε ουσίες μητέρα, η οποία δουλεύει ως μασέρ, ζει με τον 16χρονο γιο της στη Νέα Υόρκη. Ο μονίμως απών πατέρας είναι γνωστός ανθρωπολόγος και ζει μόνιμα κάπου στη Νότια Αμερική με χαμένες φυλές, τις οποίες μελετά. Ο γιος, ενώ έχει κανονίσει να περάσει το καλοκαίρι στη ζούγκλα με τον πατέρα του, αναγκάζεται να αλλάξει σχέδια όταν η μητέρα του προσκαλείται να μείνει στην αχανή πραγματικά ιδιοκτησία του ηλικιωμένου "7ου πλουσιότερου ανθρώπου των ΗΠΑ". Δουλεύει γι' αυτόν ως μασέρ, πολλοί όμως υποψιάζονται και άλλες σχέσεις μεταξύ τους... Ο 16χρονος θα γνωρίσει τα μέλη της πολυμελούς οικογένειας του χήρου εκατομμυριούχου, θα μπει θαμπωμένος στην αρχή στον κόσμο της χλιδής και του μεγαλείου, θα τα φτιάξει με την εγγονή του ζάμπλουτου... και θα περάσει ένα συγκλονιστικό γι' αυτόν καλοκαίρι ενηλικίωσης, το οποίο θα ξεκινήσει σαν όνειρο και θα καταλήξει σε εφιάλτη.
Βρήκα δυνατή αυτή την "ταινία ενηλικίωσης". Η οποία, ωστόσο, διαθέτει και σασπένς, και κάποιες απρόσμενες αποκαλύψεις και καλές ηθοποιίες. Η δύναμή της ωστόσο έγκειται νομίζω στην κατάδειξη της διαφθοράς και του ουσιαστικού "φασισμού" που επικρατεί στις ερμητικά κλειστές για τους απέξω οικογένειες - μικροκοινωνίες των πολύ πολύ πλούσιων. Οι οποίοι, βεβαίως, πολύ δύσκολα θα δεχτούν έναν "παρείσακτο", κατώτερό τους, να εισχωρήσει στον περίκλειστο πολυτελή κόσμο τους. Το θέμα είναι απόλυτα ταξικό (μιλάμε σχεδόν για ένα είδος κάστας). Περιφρουρούμε με κάθε τρόπο τα προνόμιά μας από όσους θέλουν να γίνουν "σαν κι εμάς".
Η ταινία κάνει έναν έξυπνο παραλληλισμό: Ο νεαρός ονειρεύεται να περάσει το καλοκαίρι του στη ζούγκλα (και ανησυχεί και λίγο γι' αυτό και για το τι θα συναντήσει εκεί). Αντ΄αυτού το περνά τελικά στο πιο πολυτελές, ονειρεμένο περιβάλλον που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί, εισχωρεί σ' έναν άγνωστο γι' αυτόν και εκθαμβωτικό κόσμο (ζει μάλιστα εκεί και τον πρώτο του έρωτα), πλην όμως τελικά ο κόσμος αυτός αποδεικνύεται εξ ίσου ζούγκλα (αν όχι χειρότερη) απ' αυτήν που αρχικά σκόπευε να πάει. Νομίζω η αναλογία είναι ξεκάθαρη.
Όπως είπα στην αρχή το φιλμ με εξέπληξε ευχάριστα, και μάλιστα από έναν σκηνοθέτη από τον οποίο δεν περίμενα τίποτα. Είναι αυτή η στηλίτευση του κόσμου των εκατομμυριούχων, αλλά και η αντμετώπιση μιας δύσκολης ενηλικίωσης, που με τράβηξαν. Προτείνω να του δώσετε μια ευκαιρία.

ΜΑΓΙΚΑ ΦΙΛΤΡΑ ΚΑΙ ΓΛΥΚΕΡΟΙ ΕΞΟΡΚΙΣΤΕΣ

Ο Griffin Dunne είναι ηθοποιός και ενίοτε και σκηνοθέτης, δίχως, φοβάμαι, τίποτα σημαντικο στο ενεργητικό του. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν είναι σημαντική ούτε η ταινία «Practical Magic” («Μαγικά Φίλτρα» στα ελληνικά, αν επιθυμείτε ντε και καλά να το αποκτήσετε), που γύρισε το 1998. η οποία έχει ως ατού τις δύο πρωταγωνίστριες σταρ, τουτέστιν τις Νικόλ Κίντμαν και Σάντρα Μπούλοκ, και τίποτα άλλο.
Πρόκειται για είδος αισθηματικής κομεντί, με λίγη δόση… τρόμου, αλλά και δράματος. Οι δύο σταρ είναι αδελφές και κατάγονται από παλιά γενιά μαγισσών. Και επειδή, ως γνωστόν, αυτά τα πράγματα είναι κληρονομικά, έχουν κι αυτές το χάρισμα. Το πρόβλημα είναι ότι λόγω μιας κατάρας δεν μπορούν να ερωτευτούν, ή μάλλον μπορούν μια χαρά, αλλά ο άντρας που θα ερωτευτούν είναι καταδικασμένος να πεθάνει σύντομα. Οπότε καταλαβαίνετε με τι δράμα έχουμε να κάνουμε… Είναι βέβαια και εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, η μία σοβαρή και με τάση για οικογένεια, η άλλη «άτακτη» με πολλούς παροδικούς εραστές, έχουν και δύο θείες εξ ίσου μάγισσες, και κάποια πλάκα προσπαθεί να βγει απ’ όλα αυτά. Κάπου στα μισά ή λίγο μετά πάντως γίνεται κι ένας φόνος, σκάει και το πνεύμα του κακού νεκρού γκόμενου και καταλαμβάνει την καημένη τη Νικόλ, οπότε το όλο πράγμα μεταλλάσσεται σε light version του Εξορκιστή, με ψήγματα τρόμου, που αντικαθιστούν τη "χαριτωμένη" και πολύ αμερικάνικη μέχρι τότε ατμόσφαιρα. Μια περίεργη βερσιόν, όπου αυτό που μας νοιάζει πιο πολύ είναι όχι αν θα φύγει το κακό πνεύμα, αλλά αν θα καταφέρει η δύστυχη και σοβαρή Σάντρα, που δεν φταίει σε τίποτα για όλα αυτά, να ξαναερωτευτεί.
Ίσως κάποιοι το βρουν διασκεδαστικό. Ίσως πάλι, αυτοί που θα πάνε αποκλειστικά για χαλαρή κωμωδιούλα, τα βρούνε μπαστούνια με τη δόση τρόμου και δράματος που υπάρχει, όπως είπαμε. Τώρα αν θα μείνει κανείς απόλυτα ικανοποιημένος, αυτό δεν το ξέρω. Προσωπικά πάντως δεν έμεινα καθόλου. Μάλλον ξενέρωτο το βρήκα και εύκολο στην τελική του λύση. Συνίσταται αποκλειστικά για ευαίσθητες, ρομαντικές ψυχές, που όμως αντέχουν και μια δόση τρόμου, αλλά και γι’ αυτές μόνο αν ξεμείνουν σπίτι και δεν έχουν τίποτα να κάνουν και θέλουν να σκοτώσουν την ώρα τους και δεν υπάρχει τίποτα άλλο πρόχειρο. Αν σας κάτσει όλη αυτή η συγκυρία… Εκτός βέβαια αν είστε τρελοί φαν των δύο πρωταγωνιστριών και πάντοτε είχατε τη φαντασίωση να τις δείτε να παίζουν μαζί.