ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΣΤΟ "ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ"

Η δεύτερη ταινία του αραβικής καταγωγής (αλγερο-σουδανός) Rachid Djaidani είναι το "Μια Βόλτα στη Γαλλία" (Tour de France) του 2016. Πρόκειται για κλασικό road movie (και buddy movie), αυτό όπου δύο αταίριαστοι χαρακτήρες αναγκάζονται να συμβιώσουν (να συνταξιδέψουν εδώ) για κάποιο διάστημα και οι διαφορές αναδεικνύονται, αλλά...ΟΚ, πολυχρησιμοποιημένο, αλλά βρήκα το συγκεκριμένο φιλμ αρκετά χαριτωμένο.
Ένας μεσήλικας, μάλλον ξενοφοβικός γάλλος ερασιτέχνης ζωγράφος επισκέπτεται λιμάνια της Γαλλίας ακολουθώντας τα ίχνη του αγαπημένου του θαλασσογράφου του 17ου αιώνα Βερνέ. Οδηγός του αυτοκινήτου ένας 20χρονος ταλαντούχος ράπερ αραβικής καταγωγής, ο Φαρούκ, ο οποίος παίρνει τη θέση του γιου του ζωγράφου (απομακρυσμένου από τον πατέρα του), ο οποίος γιος είναι και μουσικός παραγωγός του νεαρού άραβα και επειδή ο γιος δεν μπορεί, αλλά και επειδή αποτελεί ευκαιρία για τον Φαρούκ να φύγει από το Παρίσι εξ αιτίας μιας σκληρής και επικίνδυνης διαμάχης του με άλλους ράπερ. Φυσικά η σχέση των δύο θα περάσει από πολλά στάδια και τελικά αυτό που θα κυριαρχήσει είναι η βαθιά φιλία. Κλασικό.
Η ταινία είναι ανάλαφρη, με αρκετό χιούμορ, βλέπεται ευχάριστα και, κυρίως, διαθέτει τον (βουβαλώδη πλέον) Ζεράρ Ντεπαρντιέ, ο οποίος είναι εξαιρετικός. Εκτός της διαφοράς-που-μεταρέπεται-σε-φιλία πάντως, το φιλμ αναδεικνύει τα δύο τόσο διαφορετικά πρόσωπα της σύγχρονης Γαλλίας (και της Ευρώπης γενικότερα βεβαίως): Από τη μία η παραδοσιακή,συντηρητική, λευκή, χριστιανική Ευρώπη, από την άλλη οι νέοι, "σκούροι", μουσουλμάνοι κυρίως όχι πλέον μετανάστες, αλλά δεύτερης και βάλε γενιάς, με τη δική τους, διαφορετική βεβαίως, κουλτούρα. Και (συμβολικό αυτό στο φιλμ) πιο νέοι, πιο ορμητικοί, πιο "φρέσκοι" από τους παλιούς ευρωπαίους. Η ταινία είναι ένας ύμνος στην αποδοχή του διαφορετικού, στην καταδίκη της ξενοφοβίας, στο τέλος του εκατέρωθεν φόβου και της καχυποψίας. Πολύ ευχάριστο λοιπόν φιλμ, με μοναδική μου αντίρηση ότι είναι κάπως "εύκολο" ιδεολογικά, ότι δηλαδή πολύ εύκολα βγαίνει το καλό στους χαρακτήρες τόσο του ημιπαράνομου ράπερ του δρόμου όσο και του συντηρητικού μεσοαστού γάλλου, ώσπου τελικά να συναντηθούν και να αποδεχτούν ο ένας τον άλλον. Επίσης βρίσκω πολύ προφανή τα (θετικά) μηνύματα. Ξαναλέω όμως, απολαυστική ταινία στην παρακολούθησή της.
ΥΓ: Και ένα σημείο που με "πάγωσε": Ο γιος του Ντεπαρντιέ, 30άρης, γάλλος, γαλλότατος, λευκός, λευκότατος, μικροαστικής καταγωγής, έχει εδώ και χρόνια, στα καλά καθούμενα, ασπαστει το Ισλάμ και είναι ένας όχι φανατικός ή τρομοκράτης ή κάτι τέτοιο, αλλά απόλυτα πιστός μουσουλμάνος (γι' αυτό και η απομάκρυνσή του από το σοκαρισμένο πατέρα). Φυσικά δεν τρόμαξα από την "εγκατάλειψη του χριστιανισμού" (όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι δεν καίγομαι και πολύ για τις θρησκείες), αλλά για το ότι τα αδιέξοδα των νέων στην ασφυκτική πλέον και στα όρια της φτώχιας Ευρώπη βρίσκουν διέξοδο όχι σε μια υγιή δράση (ή αντίδραση στο σύστημα, αν θέλετε), αλλά σε μια άλλη, μάλλον φανατικότερη θρησκεία. Αυτό όντως με τρομάζει.