ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΜΑΚΡΟΣΥΡΤΟ "ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ"

Τελικά ο Casey Affleck, αδελφός του γνωστού Ben, εκτός από καλός ηθοποιός είναι και ικανός σκηνοθέτης. Το "Light of my Life" (Φως στο Σκοτάδι) του 2019, παρά τα μείον του, το αποδεικνύει.
Πρόκειται για ένα δυστοπικό φιλμ επιστημονικής φαντασίας, που όμως ρίχνει το βάρος στο ψυχολογικό μέρος, δίχως εφέ και άλλα σχετικά. Σε μια μελλοντική, μετακαταστροφική κοινωνία οι γυναίκες έχουν σχεδόν εκλείψει από επιδημία. Οι ελάχιστες που μένουν (μαθαίνουμε ότι, διότι δεν τις βλέπουμε ποτέ) βρίσκονται έγκλειστες, σαν σκλάβες. Ένας μόνος πατέρας όμως έχει μια κόρη γύρω στα 10, που διαθέτει μυστηριωδώς ανοσία. Μ' αυτήν, μονίμως  μεταμφιεσμένη σε αγόρι για να την προφυλάξει, περιπλανιούνται σ' έναν ερημωμένο, κατεστραμμένο και άκρως επικίνδυνο κόσμο πασχίζοντας με κάθε τρόπο να επιβιώσουν.
Φυσικά στο μυαλό μας έρχεται κατ' ευθείαν "Ο Δρόμος" (The Road) του 2009. Παρόμοιος εχθρικός κόσμος (υπόλειμμα κόσμου μάλλον) και ένα επίσης περιπλανώμενο ζεύγος (πατέρας - παιδί) που προσπαθεί να επιβιώσει. Το φιλμ του Affleck είναι καλογυρισμένο, με απόλυτα σκοτεινή ατμόσφαιρα, μινιμαλιστικό, συγκινητικό σε κάποια σημεία, επικεντρώνεται στο δραματικό στοιχείο και διαθέτει στοιχεία θρίλερ, με αρκετές βίαιες εξάρσεις. Όπως είπαμε δεν υπάρχουν εφέ ή άλλα στοιχεία απλού εντυπωσιασμού. Και υπάρχει και το ανοιχτό τέλος, καθώς και οι πολύ καλές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών (του Affleck και της αποκάλυψης Anna Pniowsky).
Συνολικά μπορώ να πω ότι μου άρεσε και το βρήκα σοβαρή προσπάθεια (οι σχέσεις πατέρα - κόρης λειτουργούν ίσως και ως αλληγορία των αληθινών αντίστοιχων σχέσεων, με το συνδυασμό αγάπης - καταπίεσης). Ωστόσο με κούρασε με τους αργούς ρυθμούς του (κυρίως η πρώτη, ατελείωτη σκηνή, αλλά και γενικότερα). Δεν θα το ξανάβλεπα εύκολα...