"ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ" ΚΙ Ο,ΤΙ ΓΙΝΕΙ!

 

Ο σουηδός Thomas Vinderberg είναι ένας αναμφισβήτητα ενδιαφέρων δημιουργός και ο Μαντς Μίκελσεν ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς σήμερα. Οι δυο τους ξαναβρίσκονται στο "Άσπρο Πάτο" (Druk) του 2020, ένα μεθυσμένο δράμα με άξονα, βεβαίως το αλκοόλ.

Τέσσερις μεσήλικοι καθηγητές λυκείου συνειδητοποιούν ότι οι ζωές τους έχουν καταντήσει τελματωμένες και άδειες, βασιζόμενες σε μια επαναλαμβανόμενη, βαρετή ρουτίνα. Παίρνοντας έμπνευση από τη θεωρία ενός φιλοσόφου που ισχυρίζεται ότι ο ανθρώπινος οργανισμός περιέχει 0.05% αλκοόλ απ' όσο θα έπρεπε, αποφασίζουν να ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση (και τη ζωή τους εν γένει) δοκιμάζοντας καθημερινά αυτό το παραπάνω. Στην αρχή όλα λειτουργούν άψογα και όντως τα πάντα βελτιώνονται. Αλλά τα πράγματα δεν μπορούν πλέον να σταματήσουν σ' αυτό το ελάχιστο ποσοστό και σύντομα θα τεθούν εκτός ελέγχου...

Δράμα που μιλά για την επίδραση του αλκοόλ στη ζωή μας αλλά, γενικότερα, διαπραγματεύεται το μόνιμο θέμα του Vinderberg: Το τι συμβαίνει κάτω από την τακτοποιημένη, καθαρή επιφάνεια των σκανδιναβών, που, ως γνωστόν έχουν πετύχει ένα υψηλό στάνταρ ποιότητας ζωής στην καθημερινότητά τους. Στο βάθος όμως υποφέρουν όπως όλοι. Οι ζωές τους γίνονται από ένα σημείο και πέρα το ίδιο βαρετές όπως και εκατομμυρίων άλλων "δυτικού τύπου" ανθρώπων απανταχού του πλανήτη, ενώ τα βαθύτερα, κρυμμένα προβλήματα παραμένουν ίδια. Όσο για το αλκοόλ... ίσως αυτοί εκεί πάνω να το χρειάζονται πολύ περισσότερο λόγω κρύου - με τις ανάλογες συνέπειες φυσικά...

Η ταινία είναι καλογυρισμένη και κρατά το θεατή καθώς το δράμα κορυφώνεται και η κατρακύλα γίνεται πλέον ανεξέλεγκτη. Και, ευτυχώς, για να αποφευχθεί το παντελώς ζοφερό κλίμα, το φιλμ σπάει με κάποιες δόσεις χιούμορ, κυλώντας έτσι ευκολότερα. Έχω μόνο κάποιες σεναριακές απορίες: Όπως βλέπουμε τα πράγματα, πώς είναι δυνατόν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι να λειτουργούν κανονικά στη δουλειά τους (έστω από ένα ορισμένο σημείο και μετά); Πώς κρατάνε μυστικό το πείραμά τους; Και πώς αφήνονται τόσο εύκολα;

Γενικά πάντως είναι αρκετά καλό και ενδιαφέρον φιλμ, δίχως όμως και να το θεωρώ σε καμία περίπτωση αριστούργημα.