ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ "ΔΥΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ"

Τρεις περίπου σαραντάρηδες κολλητοί φίλοι διαπιστώνουν ότι η ζωή τους δεν πάει και πολύ καλά ή μάλλον, για την ακρίβεια, ότι όλες οι καλές στιγμές τους έχουν συμβεί πριν τα 20. Τα προβλήματά τους είναι διαφορετικής φύσης, όλοι όμως νοιώθουν αποτυχημένοι. Όταν κάποιος κερδίζει δύο πολύτιμα εισιτήρια για τον τελικό του αμερικάνικου φούτμπολ βρίσκουν την ευκαιρία να "αποδράσουν" από τη μικρή τους πόλη και να ξεκινήσουν ένα ταξίδι ημερών για τον προορισμό αυτόν. Οι καταστάσεις που θα αντιμετωπίσουν είναι αστείες, αλλά και συχνά πικρές. Οι απολογισμοί ζωής είναι δύσκολοι, αλλά τελικά, φαίνεται ότι το ίδιο το ταξίδι και η περιπέτεια είναι που έχουν σημασία.
Η εντελώς άγνωστη αυτή ταινία (σε μένα τουλάχιστον) είναι το "Two Tickets to Paradise" του 2006 και είναι η μοναδική που έχει γυρίσει ο (όχι και τόσο γνωστός, πλην όμως τακτικός) ηθοποιός. D.B. Sweeney. Πρόκειται για (μάλλον) κωμωδία και όντως διαθέτει αρκετό χιούμορ. Συνολικά πάντως πρέπει να πω ότι σαν φιλμ δεν είναι τόσο χαζό όσο πιθανόν ακούγεται από την ιστορία του. Βασικός λόγος είναι ένα είδος πίκρας (ή μήπως παρακμής;) που το διαπερνά, όπως σας προανέφερα. Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με ένα απόλυτα κωμικό road movie με αντροπαρέα, του στιλ του "Hangover". Εδώ τα πράγματα είναι πιο ρεαλιστικά, πιο προσγειωμένα, ενώ η αίσθηση του "κολλήματος" των τριών χαρακτήρων (ο καθένας σε διαφορετικά πράγματα παλιότερων εποχών) που δεν μπορούν να ξεπεράσουν, η αίσθηση ότι δεν μπορούν να "αλλάξουν κεφάλαιο" στη ζωή τους, υποκύπτοντας έτσι σε ρουτίνες, γίνεται σε κάποια σημεία συγκινητική. Οι ίδιοι οι χαρακτήρες μπορεί να είναι και αντιπαθητικοί ή να προκαλούν ένα είδος οίκτου. Η άρνηση (ή αδυναμία) πολλών, αντρών κυρίως, να ωριμάσουν, να ενηλικιωθούν, η αδυναμία τους να κατανοήσουν ότι κάποια πράγματα που έκανες νέος δεν μπορείς πια να τα κάνεις, αποτελούν χαρακτηριστικά μοτίβα του φιλμ.
Διάβασα κάπου ότι η ταινία αποτελεί ένα μικρό cult movie κι ότι έχει κερδίσει βραβεία σε μερικά ελάσσονα φεστιβάλ. Κι εγώ τη βρήκα συμπαθητική, δίχως βεβαίως να τη θεωρώ κανένα αριστούργημα. Α, και σημειώστε ότι είναι πλημμυρισμένη με παλιό ροκ (Sprinsteen, Dylan, Dire Strits κ.ά.)