VAN HELSING...ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΟΛΑ (ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΘΕΑΤΕΣ)

Νομίζω ότι σε κάποιους δεν θα έπρεπε μα επιτρέπουν να γυρίζουν ταινίες. Στον Stephen Sommers ας πούμε, δημιουργό του ανεκδιήγητου "Van Helsing" του 2004, με τον Χιου Τζάκμαν στον βασικό ρόλο. Υποτίθεται ότι είναι ταινία τρόμου, αλλά το μόνο που υπάρχει είναι διαρκής δράση, απίστευτη βαβούρα, όχι απλώς μη πιστευτές καταστάσεις, αλλά κάτι περισσότερο... κι ό,τι άλλο ανακαλύψετε μόνοι σας.
Ο ομώνυμος ήρωας είναι ο γνωστός ηλικιωμένος εξολοθρευτής του Δράκουλα στο πρωτότυπο έργο του Στόουκερ, αλλά και σε πολλές σχετικές ταινίες. Εδώ είναι ένας μάτσο επαγγελματίας εξολοθρευτής κάθε λογής τεράτων, που κάποια στιγμή, ε, φτάνει και στην Τρανσυλβανία για να κυνηγήσει τον Δράκουλα, παρέα με έναν ιδιοφυή, πλην όμως δειλό μοναχό (υποτίθεται ότι αυτός βγάζει το απαραίτητο γέλιο στην ταινία). Κάπου στη Βιέννη (νομίζω) θα συναντήσει την πανέμορφη τσιγγάνα Άννα (η Κέιτ Μπέκινσέιλ επαναλαμβάνει έναν σχετικό μ' αυτόν του "Underworld" ρόλο), της οποίας η οικογένεια είναι καταραμένη και έχει σχεδόν εξολοθρευτεί από τον Δράκουλα. Αυτό είναι μόνο ένα μικρό μέρος, αφού από το φιλμ παρελαύνουν και συναντιούνται όλα τα γνωστά κλασικά τέρατα: Ο Φρανκενστάιν και το τερας του, λυκάνθρωποι, κάτι περίεργοι νάνοι, λίγο από τα... αυγά του Alien... κι ό,τι άλλο βάλει ο νους σας.
Υποτίθεται ότι το φιλμ είναι (ή θα ήθελε να είναι) μια αναφορά σε όλα τα παραπάνω και, βέβαια, στη χρυσή εποχή του κινηματογραφικού τρόμου της δεκαετίας του 30. Αυτό που είδα εγώ είναι απλά ένας απίστευτος αχταρμάς, που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι ένα action movie για 15χρονους (το πολύ) και μάλιστα μη σκεπτόμενους τέτοιους. Πραγματικά κουράστηκα από το πολύ ξύλο, από τη διαρκή φασαρία, από τα εμφανώς κομπιουτερέ εφέ (ειδικά αυτά με τους εκατοντάδες δαίμονες μου φάνηκαν πολύ ψεύτικα), από τις συνεχείς πτώσεις, από τις οποίες βεβαίως κανένας από τους ήρωες δεν παθαίνει το παραμικρό (α, ναι, σε μια από τις τελευταίες σκηνές το μέτωπο της Άννας ματώνει λίγο), από την γενική βιντεοκλιπίστικη οπτική. Αυτό που πραγματικά λείπει από όλο αυτό το πανηγύρι είναι λίγος έστω αληθινός τρόμος, μια κάποια ανατριχίλα. Πιο πολύ για κακός Τζέιμς Μποντ μου έμοιαζε...
Είχα την περιέργεια να το δω, παρά το ότι το είχαν θάψει οι πάντες. Να που τελικά είχαν απόλυτο δίκιο.
ΥΓ: Αν όντως είστε εθισμένοι στη διαρκή και εκκωφαντική δράση και διασκεδάζετε με όλα αυτά που σας περιέγραψα, ίσως και να το ευχαριστηθείτε ή, έστω, να το θεωρήσετε "ένοχη απόλαυση". Εμένα πάντως δεν μου πήγε καθόλου για τέτοαο.

"DEEP RISING"... ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ

Τυπικό b-movie της δεκαετίας του 90, λίγο τρόμος, πολύ περιπέτεια και δράση, λίγο χιούμορ, το "Deep Rising" ("Κρουαζιέρα Χωρίς Επιστροφή" στην Ελλάδα) γυρίστηκε το 1998 από τον εξιδικευμένο στο είδος Stephan Sommers (δικιές του, για να καταλάβετε το ποιόν του σκηνοθέτη, ήταν και οι δύο "Μούμιες").
Ένας σκληροτράχηλος καπετάνιος με δικό του μικρό σκάφος προσλαμβάνεται από ομάδα άγριων και άξεστων κομάντος για να τους μεταφέρει σε άγνωστο προορισμό. Κάπου στα ανοιχτά, "σε ένα σημείο όπου συχνά εξαφανίζονται πλοία", όπως χαρακτηριστικά μας ανακοινώνεται από την αρχή, συναντούν ένα πελώριο, πολυτελέστατο κρουαζιερόπλοιο. Τότε ο καπετάνιος μας συνειδητοποιέι ότι εκεί ακριβώς σκόπευαν να πάνε οι πελάτες του. Όταν όμως ανεβαίνουν, το πλοίο είναι έρημο - ή μάλλον κάπου υπάρχουν φριχτά ανθρώπινα υπολείμματα....
Συνδυασμός, όπως είπαμε, ταινίας τρόμου με γιγάντια, εφιαλτικά υποβρύχια τέρατα, με δόσεις σπλάτερ, άφθονης δράσης και σχετικού χιούμορ, η ταινία είναι πλημμυρισμένη από άπειρα κλισέ όλων αυτών των ειδών: Η cool σούπερ - γκόμενα, ο πολύ κακός "κακός" (δεν σας λέω ποιος είναι, γιατί αποκαλύπτεται κάπου στα μισά), τα τέρατα που αναδύονται αδηφάγα, οι "καλοί" πρωταγωνιστές που είναι απέθαντοι ό,τι κι αν συμβεί, ενώ γύρω τους οι εκατόμβες θυμάτων συσσωρεύονται (ξέρετε τώρα, πάντα οι κακοί την πατάνε) και πάμπολλα άλλα τέτοια, συνθέτουν ένα φιλμ που προορίζεται για καθαρή διασκέδαση, δίχως ούτε στιγμή να πρέπει κανείς να το πάρει στα σοβαρά. Τι να πάρετε στα σοβαρά άλλωστε; Μήπως την ψυχολογία των ηρώων, που ανταλάσουν αστειάκια ή cool ατάκες όταν γύρω τους γίνεται χαμός και το αίμα ρέει άφθονο; Ή μήπως το γεγονός ότι, ενώ τα τέρατα καταβροχθίζουν τους πάντες σε χρόνο dt, όταν πρόκειται για βασικό χαρακτήρα το τσιμπούσι γίνεται απιστευτα αργά, είτε για να δείξουμε τον κακό που υποφέρει είτε, τελικά, για να τη γλυτώσει ο καλός;
Τέλος πάντων, για μια χαζή βραδιά με παρέα, πίτσες και όλα τα σχετικά προσφέρεται. Ίσως έτσι κάποιοι το διασκεδάσουν. Ξαναλέω όμως: Μην το πάρετε ούτε στιγμή στα σοβαρά.