ΕΝΑΣ ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟΣ "ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΦΙΛΟΣ"

Ο γάλλος Philippe Lioret είναι ένας χαμηλότονος, ευαίσθητος σκηνοθέτης (έχω δει το δικό του "Welcome"). Το 2016 γυρίζει τον "Οικογενειακό Φίλο" (Le fils de Jean), εξ ίσου τρυφερό και συγκινητικό - και με καλές ηθοποιίες.
Ένας χωρισμένος με παιδί γάλλος (διατηρεί πάντως καλές σχέσεις με την (πρώην) οικογένειά του), ο οποίος δεν έχει ποτέ γνωρίσει πατέρα, μαθαίνει ξαφνικά ότι ο πατέρας του μόλις πέθανε - και κάτι του άφησε μάλιστα - κι ότι όλα αυτά τα χρόνια ζούσε στο μακρινό (γαλλόφωνο όμως) Κεμπέκ του Καναδά. Υπάρχουν μάλιστα και δύο ετεροθαλή αδέλφια. Εκείνος θα ταξιδέψει στο Κεμπέκ σε μια προσπάθεια να γνωρίσει το παρελθόν του (στο κάτω - κάτω τίποτα συγκλονιστικό δεν τον κρατά στη χώρα του), όπου θα γνωρίσει τα αδέλφια του παριστάνοντας τον "οικογενειακό φίλο" (τα αδέλφια δεν ξέρουν τίποτα για όλα αυτά) καθώς και τον καλύτερο φίλο του νεκρού πατέρα, αυτόν δηλαδή που τον ειδοποίησε για το θάνατό του. Ωστόσο τίποτα δεν είναι όπως ακριβώς το περίμενε και, σιγά σιγά, μυστικά και ανατροπές θα (ξανα)έρχονται στην επιφάνεια (οπότε επίσης τίποτα δεν είναι όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται).
Μιλήσαμε για μυστικά, για ανατροπές, μην περιμένετε όμως θέαμα και ακραίες καταστάσεις ή ξεσπάσματα, δακρύβρεκτα ή μη. Είπαμε ότι ο Lioret είναι χαμηλότονος σκηνοθέτης, που κυρίως παίζει με τα αισθήματα. Και νομίζω ότι τα καταφέρνει. Η αναζήτηση ενός ανθρώπου που ψάχνει τις ρίζες του, το παρελθόν του (ίσως απλώς και μόνο επειδή το παρόν του δεν είναι και τίποτα σπουδαίο...) κατάφερε να με συγκινήσει - προσοχή: δίχως να έχει τίποτα μελό. Ίσως, υποψιαζόμεστε στο τέλος, βαθιά μέσα του θα ήθελε να τα παρατήσει όλα και να ζήσει στο καινούριο περιβάλλον και κοντά στα όσα πρώην μυστικά μόλις έμαθε. Ίσως.
Γενικά, δίχως να τη θεωρώ σπουδαία, τη βρήκα συμπαθητική ταινία και δεν μετάνιωσα που την είδα. Ίσως υπερβολικά χαμηλών τόνων και δίχως μεγάλες εξαρσεις, αλλά δεν με πείραξε. Γενικά τη συνιστώ σε όσους αρέσουν τα ευαίσθητα, με ανθρωπιά δράματα (και όχι μελό, θα επαναλάβω).

WELCOME; ΜΑΛΛΟΝ ΟΧΙ...

Ξέρετε ότι στη Γαλλία είναι παράνομο και ποινικά κολάσιμο να βοηθήσεις λαθρομετανάστη; Ότι μπορεί να φας έως και 5 χρόνια φυλακή; Κι ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ήδη καταδικαστεί γι' αυτό τους το "έγκλημα"; Αυτή την άγνωστη (σε μένα τουλάχιστον) απαράδεκτη πτυχή του νόμου εξετάζει το "Welcome" (2009) (εννοείται ότι ο τίτλος είναι ειρωνικός) του γάλλου Philippe Lioret. Αλλά και το καυτό και επίκαιρο πρόβλημα των λαθρομεταναστών γενικότερα.
Ένας νεαρός Κούρδος από το Ιράκ διανύει με τα πόδια χιλιάδες χιλιόμετρα και βρίσκεται τελικά στη Γαλλία - αφού βασανιστεί από τούρκους στρατιώτες. Μοναδική ώθηση για όλη αυτή την οδύσσεια, το πάθος του για την αγαπημένη του, που ζει νόμιμα στο Λονδίνο. Όλα αυτά τα μαθαίνουμε μετά. Το φιλμ ξεκινά όταν διαπιστώνει ότι είναι αδύνατο να διασχίσει τη Μάγχη και να πάει απέναντι. Τα μέτρα εδώ είναι ιδιαίτερα αυστηρά. Και τότε, με τη βοήθεια ενός γάλλου προπονητή κολύμβησης, αποφασίζει να τη διασχίσει κολυμπώντας.
Παρακολούθησα την ταινία με ενδιαφέρον, παρά το ότι νομίζω ότι κάπου - κάπου γίνεται μελό. Και θεωρώ επίσης ότι οι θυσίες του αδιάφορου μέχρι τότε για το μεγάλο αυτό πρόβλημα προπονητή είναι μάλλον υπερβολικές. Ωστόσο δεν την θεωρώ καθόλου κακή. Πιάνει το πρόβλημα από πολλές πλευρές, γίνεται σε αρκετά σημεία υγιώς συγκινητική και, κυρίως, μιλά για κάτι που πολλοί αποκρύπτουν ή προτιμούν να ξεχάσουν, ενώ άλλοι αγνοούν. Ρεαλιστικό, καλογυρισμένο, νομίζω ότι τελικά δίνει αρκετή τροφή για σκέψη και προβληματισμούς. Και μπλέκει έξυπνα την ιστορία του μικρού κούρδου με τα προσωπικά προβλήματα του γάλλου (που, ως ένα βαθμό, δικαιολογούν την ηρωική συμπεριφορά του).
Παρά τις αρετές αυτές πάντως, πιστεύω ότι το βασικό θετικό στοιχείο της ταινίας είναι το "ντοκιμαντερίστικο". Αυτό δηλαδή που θέτει το πρόβλημα και παρακολουθεί τις συμπεριφορές ντόπιων και ξένων απέναντι σ' αυτό. Διάβολε, γείτονες καταγγέλουν γείτονες επειδή φιλοξενούν λαθρομετανάστες, μπάτσοι εισβάλλουν σε σπίτια ντόπιων για να πιάσουν επ' αυτοφόρω ξένους να μένουν εκεί, σούπερ μάρκετ και λουτρά αρνούνται να τους δεχτούν ακόμα κι αν μπορούν να πληρώσουν, άνθρωποι καταδικάζονται κανονικά επειδή βοήθησαν ξένους... Αν αυτό δεν είναι υποβάθμιση κάθε ένοιας ανθρωπιάς, τότε τι είναι; Φυσικά το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης είναι μεγάλο και οι τοπικές δυτικές κοινωνίες δυσκολεύονται πολύ να αφομοιώσουν τους εξαθλιωμένους τριτοκοσμικούς που φτάνουν αθρόα. Αλλά αρνούμαι να δεχτώ την άγρια αυτή ποινικοποίηση αν λύση. Αν θέλουν πραγματικά να εξαλείψουν το φαινόμενο οι δυτικές κοινωνίες, ας κόψουν το κεφάλι τους κι ας ανεβάσουν συνολικά το επίπεδο συνθηκών διαβίωσης στον Τρίτο Κόσμο (στο μισό περίπου πλανήτη δηλαδή). Ας βρουν λεφτά παράγοντας λιγότερα όπλα ή καταναλώνοντας λιγότερο, δεν ξέρω. Στο κάτω - κάτω κατά ένα μεγάλο μέρος είναι υπεύθυνες για την αθλιότητα που επικρατεί στις χώρες αυτές.