Ο DJANGO ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ ΣΠΑΓΓΕΤΙ

O Quentin Tarantino είναι βεβαίως ένας ορκισμένος φίλος των κάθε λογής b-movies, με τα οποία έχει μεγαλώσει και στα οποία έχει εντρυφήσει όσο ελάχιστοι, και, κατά συνέπεια, ένας δημιουργός ταινιών "είδους". Καθόλου παράξενο λοιπόν που στο "Django ο Τιμωρός" (Django Unchained) του 2012 εμπνέεται από το γουέστερν σπαγγέτι και μάλιστα από ένα συγκεκριμένο ήρωα, τον Τζάνγκο, μιας ταινίας του 1966. Από εκεί και πέρα, όπως διαβάζω, το φιλμ δεν έχει και πολλές ομοιότητες με το πρωτότυπο. Έχει πλήρως μεταφερθεί στο γνωστό ταραντινικο σύμπαν.
Όπου βέβαια κυριαρχεί το αίμα, η βία, το κατάμαυρο χιούμορ, οι κινηματογραφοφιλικές αναφορές, οι απίστευτοι διάλογοι και, γενικά, δίχως αυτό να ενοχλεί, η διάθεση για χαβαλέ (το λέω με καλή έννοια). Ο δημιουργός όμως κάνει εδώ και κάτι άλλο: Αποφασίζει να κάνει τον ήρωα (που παλιά ερμηνευόταν από τον Φράνκο Νέρο) μαύρο. Έτσι στήνει όλη την ιστορία με φόντο τον εφιαλτικό θεσμό της δουλείας, παίρνει ξεκάθαρη θέση υπέρ των μαύρων που ποθούν την ελευθερία τους και, ούτε λίγο ούτε πολύ και με τη γνωστή υπερβολή που τον διακρίνει, κάνει σχεδόν κάθε νότιο λευκό "κακό". Θα ήμουν όντως πανευτυχής αν μπορούσα να παρακολουθήσω τις αντιδράσεις ενός ρατσιστή, απ' αυτούς που μας κατακλύζουν προσφάτως, στη θέαση του φιλμ (στο οποίο μάλλον κατά λάθος θα μπήκε, από άγνοια)...
Φυσικά, περιττό να το πούμε, η αφήγηση είναι άμεση και απολαυστική, η δράση καταιγιστική εκεί που πρέπει και οι υπερβολές, συνυφασμένες με το είδος, πάμπολλες. Υπερβολές όμως, όπως και η πληθώρα σινεφιλικών αναφορών, που λειτουργούν σαν κλείσιμο ματιού προς τον θεατή. Είναι σαφές ότι ο ίδιος ο Ταραντίνο δεν τις πιστεύει, κάνει πλάκα μ' αυτές. Η πληθώρα γνωστών ηθοποιών που συμμετέχουν (κάπου εμφανίζεται σαν αναφορά και ο ίδιος, ηλικιωμένος πλέον, ο Φράνκο Νέρο), κάνει την όλη θέαση απολαυστικότερη. Τέλος θα τονίσω ένα σημείο που προσωπικά πιστεύω ότι πετυχαίνει απόλυτα στην ταινία: Ο Ταραντίνο καταφέρνει να παρασύρει απόλυτα τον θεατή (εμένα τουλάχιστον) στο παιχνίδι του: Οι κακοί είναι κακοί, οι καλοί συγκινητικοί. Όταν λοιπόν αρχίζουν τα πιστολίδια (οι σφαγές στην ουσία) και η βία κυριαρχεί, έπιανα τον εαυτό μου να το ευχαριστιέται, να λέω μέσα μου "καλά τους έκαναν", να νοιώθω λύτρωση. Αυτή η τέχνη τού να βάζεις μέσα στο κλίμα τον θεατή, να τον κάνεις να ευχαριστιέται τις έστω ματοβαμένες λύσεις, αποτελεί το φόρτε (σχεδόν πάντοτε) της δουλειά του σκηνοθέτη αυτού. Ο οποίος πάντοτε παίζει με τα είδη, πάντοτε αυτά που βλέπουμε κάπου τα έχουμε ξαναδεί, όλο αυτό το παιχνίδι όμως δεν σε κουράζει, αφού η τράπουλα με τα ήδη γνωστά χαρτιά ανακατεύεται κάθε φορά ιδιοφυώς και με διαφορετικό τρόπο.
Αν λοιπόν θα έπρεπε με πολύ λίγες λέξεις να χαρακτηρίσω αυτό το χαβαλετζίδικο και βίαιο νεο-γουέστερν θα επέλεγα τις λέξεις "χορταστικό" και "απολαυστικό". Φτάνει να αφήσετε τον εαυτό σας να μπει στο ταραντινικό παιχνίδι και να μην σκέπτεστε συνεχώς "μα καλά, αυτό δεν γίνεται". Πρόκειται, πάνω απ' όλα, για ταινία αναφοράς σε παλιότερα, "μπι" αγαπημένα είδη του δημιουργού, στο οποία όντως "αυτό δεν μπορούσε να γίνει στην πραγματικότητα".