O ΕΛΒΙΣ ΣΤΟ ΛΑΣ ΒΕΓΚΑΣ

Θα σας αποκαλύψω μια κινηματογραφική αμαρτία μου (σιγά την αμαρτία δηλαδη): Μέχρι τώρα δεν είχα δει ποτέ τον Έλβις Πρίσλεί επί της οθονης, ενώ εκτιμώ την ανεπανάληπτη φωνή και αρκετά από τα τραγούδια που ερμήνευσε. Το γνωστό "Viva Las Vegas" ("Νύχτες στο Λας Βέγκας" εν Ελλάδι), που γύρισε το 1964 ο γνωστός από άλλα μιούζικαλ George Sidney (1916-2002), ήταν το πρώτο του φιλμ που παρακολούθησα. Μιούζικαλ βέβαια κι αυτό, το οποίο ωστόσο δεν με ενθουσίασε καθόλου. Έως και χαζό μπορώ να το χαρακτηρίσω...
Ο οδηγός σε ράλι Λάκι (ο Πρίσλεϊ φυσικα) φτάνει στο Λας Βέγκας για να πάρει μέρος στον εκεί αγώνα. Αρχικά έχει λεφτά για να αγοράσει καινούρια σούπερ μηχανή για το αμάξι του, τα χάνει όμως όταν ερωτεύεται την όμορφη εργαζόμενη στην πισίνα ξενοδοχείου (Αν Μάργκρετ), την οποία διεκδικεί και πλούσιος ευρωπαίος επίσης οδηγός στο ράλι και αντίπαλος του Λάκι (με τον οποίο ωστόσο η σχέση του ήρωά μας είναι συγχρόνως και φιλική). Ο Λάκι πασχίζει να βρει τα λεφτά, η ερωτική του σχέση με την κοπέλα θα περάσει από διάφορες φάσεις, εκείνη αρχικά απεχθάνεται τα ράλι, τελικά όμως όλα θα καταλήξουν (και θα λυθούν) στον αγώνα αυτόν.
Μπορώ να πω ότι τα τραγούδια του Έλβις στις καθαρά μιούζικαλ σκηνές (με γνωστότερη επιτυχία του το ομώνυμο) σώζουν κατά τη γνώμη μου το φιλμ, το οποίο, κατά τα άλλα, μάλλον δεν βλέπεται. Χαζό, γεμάτο κενά σενάριο, απότομες, αψυχολόγητες και άνευ ορατού λόγου μεταστροφές χαρακτήρων και συναισθημάτων, απίστευτες "ευκολίες", αδιάφορο χιούμορ, χαζοχαρούμενο κλίμα εν γένει και μέτριες ηθοποιίες το χαρακτηρίζουν. Θα μου πείτε "καλά, διεκδικούσαν ποτέ σεναριακές δάφνες τα μιούζικαλ?" Σαφώς όχι, αλλά πολλά απ' αυτά, μέσα στην (αισθηματικής φύσης) χαριτωμένη αφέλειά τους και στο σαφώς πιο πετυχημένο χιούμορ τους διέθεταν μια χαρακτηριστική γοητεία (και κάπως περισσότερο σεναριακό ειρμό). Πάντοτε κατά την προσωπική μου γνώμη, αυτό εδώ το μιούζικαλ όχι.  (Αλήθεια, πώς μεταστρέφεται στα καλά καθούμενα η ηρωίδα και παρακολουθεί με τόσο ενδιαφέρον το μισητό μέχρι προ πενταλέπτου ράλι?)
Μένει λοιπόν η σπάνια φωνή του Έλβις και η έντονη γοητεία που εκπέμπει όταν τραγουδά και μερικές συμπαθητικές μουσικες στιγμές. Και φυσικά είναι ευκαιρία να δείτε επί δύο ώρες μια από τις μυθικότερες φιγούρες στην ιστορία της ποπ μουσικής. Αν αυτά σας αρκούν ίσως και να το απολαύσετε.

ΝΑΥΤΕΣ, ΕΡΩΤΕΣ, ΧΟΡΟΙ ΚΑΙ... "ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ"

Ο Φρανκ Σινάτρα και ο Τζιν Κέλι είναι δύο παρασημοφορεμένοι ναύτες, που μετά απο καιρό πιάνουν λιμάνι στο Λος Άντζελες και παίρνουν άδεια για 3-4 μέρες. Και, φυσικά, θέλουν σαν τρελοί να ξεσαλώσουν με οποιονδήποτε τρόπο. Διαφορετικοί χαρακτήρες, ντροπαλός ο ένας, "γκόμενος" (και παραμυθάς) ο άλλος, θα πέσουν πάνω στη νεαρή και όμορφη θεία ενός πιτσιρικά που... θέλει να καταταγεί στο ναυτικό (ο πιτσρικάς, όχι η θεία) και το γαϊτανάκι από φλερτ, έρωτες, παρεξηγήσεις και κάποιο (αισθηματικής φύσης) σασπένς αρχίζει. Και, φυσικά και πάλι, μια σειρά από τραγούδια και χορευτικά νούμερα. Όλα αυτά, σημειωτέον, γίνονται κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά στις ταινίες του είδους ο πόλεμος δεν είναι παρά κάτι απόμακρο και στη ξηρά όλα πάνε σα να μη συμβαίνει τίποτα εκεί έξω...
Προφανώς μιλάμε για το μιούζικαλ του George Sidney (1916-2002) "Βίρα τις Άγκυρες" (Anchors Aweigh) του 1945. Ενός από τα διάσημα και αρκετά καλά του είδους. Γνωρίζω φυσικά τις αντιρρήσεις σας. Πολλοί απο εσάς απεχθάνεστε τα χολιγουντιανά μιούζικαλ. Όντως πρόκειται για ενα είδος - μάλλον νεκρό σήμερα - με σπάνιες καλές αναβιώσεις - που κάποτε ήκμασε, στις μέρες μας όμως δεν έχει και πολλούς οπαδούς. Το κατανοώ. Ωστόσο ο παλιός, αφελής αυτός τρόπος κινηματογραφικής διασκέδασης (και μόνο) ασκεί πάνω μου μια γοητεία και βλέπω παλιά μιούζικαλ με ευχαρίστηση. Το θέμα είναι καθαρά υποκειμενικό και οποιαδήποτε αντίρρηση κατανοητή και αποδεκτή από την αρχή. Το σίγουρο είναι ότι τα φιλμ αυτά (τα περισσότερα τέλος πάντων) είναι σεναριακά αφελή, οι καταστάσεις είναι προσχηματικές, οι συμπτώσεις και οι απιθανότητες πολλές. Και συνήθως ο κοινωνικός περίγυρος μένει απ' έξω (φιλμ όπως το "West Side Story" ανήκουν στις εξαιρέσεις). Οι ταινίες λοιπόν αυτές βλέπονται (εν γνώσει μας, το τονίζω) μόνο για διασκέδαση, για τα μουσικά και χορευτικά νούμερα, για τα τραγούδια και τα glamorous σκηνικά, για τους σταρ, άντε και για μερικές πετυχημένες κωμικές ατάκες ή καταστάσεις.
Το συγκεκριμένο πάντως, από τα πιο γνωστά, περιέχει μια εντυπωσιακή σκηνή με τον Σινάτρα να τραγουδά με συνοδεία... δεκάδων πιάνων, μερικά εξαιρετικά νούμερα με κλακέτες, όπως αυτό στο πλοίο με τους ναύτες, αλλά κυρίως την περίφημη σκηνή όπου ο Τζιν Κέλι (πάντοτε εξαιρετικός χορευτής) χορεύει με τον... Τζέρι, το ποντίκι της πασίγνωστης σειράς κινουμένων σχεδίων Τομ και Τζέρι. Νομίζω ότι πρόκειται για μια από τις πρώτες φορές που έχουμε συνδυασμό αληθινού ηθοποιού και κινουμένου σχεδίου, και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο (φυσικά πολύ - πολύ πριν το "Ρότζερ Ράμπιτ").
Γενικά αν είστε φίλος των μιούζικαλ, συνίσταται. Άλλωστε ο Sidney υπήρξε βιρτουόζος του είδους. Αν όχι... προσπεράστε. Όπως και να έχει όμως μη ψάξετε για ίχνη σοβαρότητας ή αληθοφάνειας στις ποικίλες αισθηματικές περιπέτειες των ηρώων. Η ταινία προσφέρεται μόνο για καθαρή κινηματογραφική διασκέδαση.