ΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΩΡΑΙΑ ΟΥΤΑΡΑ

Οι "Παλαιστές" του 2000 (ο πρωτότυπος τίτλος είναι "Uttara") του Buddhadev Dasgupta, που θεωρείται ο σημαντικότερος σύγχρονος ινδός σκηνοθέτης (εκτός Μπόλυγουντ βέβαια), είναι ένα παράξενο μείγμα ρεαλισμού, σουρεαλισμού και όμορφων εικόνων.
Σε μια βυθισμένη στη φτώχια και τον πρωτογονισμό σύγχρονη Ινδία, οι δύο φύλακες ενός απομονωμένου σιδηροδρομικού σταθμού περνούν τις ατέλειωτες ελεύθερες ώρες τους παλεύοντας σε ένα σκάμμα, καπνίζοντας και κουβεντιάζοντας. Ώσπου ο ένας τους πάει στο μακρυνό χωριό του και επιστρέφει παντρεμένος. Η όμορφη, αμόρφωτη και ενστικτώδης Ουτάρα θα ανατρέψει τις μεταξύ τους ισορροπίες και όλα θα καταλήξουν σε τραγωδία.
Ακούγεται ρεαλιστικό δράμα, αλλά δεν είναι ακριβώς. Υπάρχουν σουρεαλιστικές εικόνες και καταστάσεις που παρεισφρύουν στην αφήγηση, υπάρχουν χαρακτήρες που ποτέ δεν μαθαίνουμε τι ακριβώς είναι και από πού έρχονται, υπάρχει κι ένας χορός ζωόμορφων μουσικών, που εμφανίζεται ενίοτε ως από μηχανής θεός και θυμίζει αυτόν της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Και τελικά, όσο προχωρά το φιλμ, ο ρεαλισμός δυναμιτίζεται όλο και περισσότερο και καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται μάλλον για μια συμβολική και αλληγορική ταινία, που ίσως μιλά για την σύγχρονη Ινδία και τα κακά που την καταδυναστεύουν.
Γύρω από τους πρωταγωνιστές κινείται η ομάδα των απόλυτα κακών που περιφέρεται στην περιοχή και εξοντώνει ανενόχλητη κάθε καλό στοιχείο που υπάρχει εκεί. Η άλλη ομάδα, αυτή των εξαθλιωμένων γέρων, βυθισμένων στην αμορφωσιά και τους μύθους, είναι ανήμποροι να αντιδράσουν. Και τελικά οι ίδιοι οι ήρωες, οι παλαιστές του τίτλου, αδιαφορούν πλήρως και αρνούνται να αντιδράσουν στο κακό ακόμα κι όταν μπορούν, αφήνοντας έτσι με την αδιαφορία τους τα εγκλήματα να τελεστούν. Ίσως αυτοί να συμβολίζουν τον λαό που αδιαφορεί εφησυχάζοντας σε κάθε πρόοδο και κάθε βήμα μπροστά, διαιωνίζοντας έτσι τη μίζερη κατάστασή του.
Το μόνο υγιές στοιχείο στο κλίμα αυτό είναι η νεαρή Ουτάρα, που παρά τις καταπιεστικές παραδόσεις και το ασήκωτο βάρος του συστήματος, τολμά να εξεγερθεί μπροστά στην αδιαφορία του άντρα της, δίνοντας έτσι και ένα έντονο φεμινιστικό στοιχείο στο φιλμ.
Όλα αυτά δείχνονται συχνά με πανέμορφες εικόνες, δικαιώνοντας τη φήμη του Dasgupta και κατατάσσοντάς τον στους ενδιαφέροντες σύγχρονους δημιουργούς. Δεν είδα βέβαια άλλες ταινίες του, ωστόσο η συγκεκριμένη είναι αυτή που τον έκανε διεθνώς γνωστό - και συμφωνώ μ' αυτό.