"Η ΦΑΛΑΙΝΑ", ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΟ

 

Εδώ και αρκετό καιρό έχω πάψει να τρέφω  εμπιστοσύνη στον Darren Aronofsky. Τον θεωρώ πάντοτε "too much" από κάθε άποψη. Σα να θέλει να τα πει όλα, σα να "παραγεμίζει" μέχρις σκασμού τις ταινίες του... ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων (μίσησα τη "Μητέρα" και θεωρώ το "Νώε" ίσως το χειρότερο μπλογκμπάστερ που έχω δει). Ούτε και η πολυσυζητημένη "Φάλαινα" του 2022 μου άρεσε.

Ένας υπέρβαρος καθηγητής λογοτεχνίας με μεγάλα κινητικά προβλήματα μένει (υποχρεωτικά) στο σπίτι του καταβροχθίζοντας τα πάντα, κάνοντας διαδικτυακά μαθήματα και έχοντας μοναδική συντροφιά την αδελφή του εραστή του, ο οποίος έχει πεθάνει. Άλλωστε, όπως σύντομα θα μάθουμε, η σχέση αυτή σε συντηρητικό επαρχιακό περιβάλλον και ενώ ήταν παντρεμένος του στέρησε τη δουλειά και τον κατάντησε έτσι. Ουσιαστικά θέλει να αυτοκτονήσει, αφού αρνείται πεισματικά να πάει στο νοσοκομείο ενώ "ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι" με την υγεία του. Ταυτόχρονα θέλει να επανασυνδεθεί με την έφηβη κόρη του, που κάνει αιφνίδια επανεμφάνιση μετά από πολλά χρόνια.

Η θεατρική καταβολή του φιλμ είναι εμφανέστατη, αφού πρόκειται για κλασικό "δράμα δωματίου". Ποτέ δεν θα εγκαταλείψουμε το σπίτι του ήρωα, ποτέ δεν θα δούμε τι υπάρχει έξω από αυτό. Στο μεταξύ το όλο δράμα, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να συγκινήσει, προσωπικά μάλλον με λίγωσε. Η σχέση με την κόρη, η σχέση με την πρώην σύζυγο, με την αδελφή του εραστή, με τον πιστό προσηλυτιστή χριστιανό νεαρό που χτυπά πόρτες για να "σώσει ανθρώπους", όλες κρύβουν βαριά δράματα του παρελθόντος και όλοι έχουν δίκιο και, τελικά, όλοι "σώζονται". Και ο ίδιος ο ήρωας, μετά την πτώση από το "αμάρτημά" του, θα αναληφθεί εν μέσω άπλετου φωτός τελικά. Επειδή δεν τα πάω πολύ καλά με το χριστιανισμό και τις αλληγορίες του... καταλαβαίνετε... Εκτός των άλλων το βρήκα αρκετά μελό όλο αυτό.

Ο Μπρένταν Φρέιζερ είναι καλός στο ρόλο του και - ως θετικό το λέω αυτό - ο Αρονόφσκι τον "ανασταίνει" επίσης, όπως παλιότερα είχε κάνει με τον ξοφλημένο Μίκι Ρουρκ. Αυτά. Ξέρω ότι πολλοί θα συγκινηθούν βαθύτατα. Προσωπικά λιγώθηκα. 

"MOTHER!" : ΜΙΑ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ

Εντάξει, το ότι ο Darren Aronofsky είναι ένας πρωτότυπος και sui generis δημιουργός το δέχομαι. Παρακολουθώ μεν ανελλιπώς τη δουλειά του, αλλά συχνά αυτή με ενοχλεί (βλέπε "Νώε"). Ωστόσο η ενόχλησή μου χτύπησε κόκκινο με το "Mother!" του 2017, ένα αλληγορικό φιλμ, τόσο, μα τόσο βαρυφορτωμένο και συμβολικό, που περισσότερο πεθαίνεις (ίσως μερικοί να πέθαναν κιόλας από overdose).
Ένα ζευγάρι ζει απομονωμένο σ' ένα σπίτι που στέκεται ολομόναχο στο μέσον ενός απέραντου λιβαδιού. Εκείνος, αρκετά μεγαλύτερος της, είναι διάσημος ποιητής, το κοινό του οποίου τον λατρεύει. Εκείνη... απλώς μένει στο σπίτι (οικοκυρά). Την απομόνωση του ζεύγους θα σπάσει ένα απροσκλητο ζευγάρι που θα παρακαλέσει να μείνει εκεί για τη νύχτα. Με αινιγματική, ενοχλητική και θρασεία συμπεριφορά, θα αναστατώσει την καθημερινότητα του ζεύγους. Ενώ όμως η γυναίκα θα απαιτήσει από τον σύζυγο να τους διώξει, εκείνος μοιάζει γοητευμένος από τους νεοφερμένους και, γεμάτος έμπνευση, θα ολοκληρώσει το αριστούργημά του. Η άφιξη των δύο γρήγορα θα αποδειχτεί ότι ήταν μόνο η αρχή...
Από την αρχή αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτα απολύτως δεν λειτουργεί εδώ ρεαλιστικά. Κάθε άλλο μάλιστα. Τα πάντα κινούνται σε ένα συμβολικό (παράλληλο;) σύμπαν ή στη φαντασία κάποιου ή, πιθανόν, πρόκειται για έναν ατελείωτο εφιάλτη. Τα πάντα είναι φορτωμένα με σύμβολα και αλληγορίες. Τα πάντα σημαίνουν ίσως κάτι (όχι όμως ότι είναι δυνατόν πάντοτε να το αποκρυπτογραφήσουμε). Όσο για το βιβλικό στοιχείο (προσφιλές σχεδόν πάντοτε στον Αρονόφσκι) είναι πανταχού παρόν. Σύντομα θα αντιληφτούμε ότι εκείνος (Εκείνος) είναι κάτι σαν θεός - δημιουργός ή απόλυτος καλλιτέχνης (βαθύτατα αρσενικός σε κάθε περίπτωση) κι εκείνη... απλώς το παιχνίδι του, η μούσα του, η κούκλα με την οποία παίζει, δίχως καθόλου να ενδιαφέρεται για τη γνώμη της, η κούκλα που τελικά θα σπάσει αδίστακτα. Από την άλλη ίσως το φιλμ να εικονογραφεί με ακραίο τρόπο τη ρήση "Η κόλαση είναι οι άλλοι". Μόνο που, προκειμένου να διατρανώσει ακόμα περισσότερο το μεγαλείο του, ο άντρας μοιάζει να επιθυμεί αυτή την κόλαση. Ίσως στόχος να είναι η κατάδειξη της δύσκολης ισορροπίας ανάμεσα στην ηρεμία, τη γαλήνη, τη θαλπωρή της κλειστής οικογένειας και στην εξωστρέφεια, τη σχέση με τον ταραγμένο κόσμο που την περιβάλλει. Εξ ου και το απομονωμένο λιβάδι με την τακτοποιημένη ζωή, το οποίο θα πλημμυρίσει ανεξέλεγκτα, έξαλλα πλήθη. Ίσως πάλι το φιλμ να μιλά για την αστείρευτη ματαιδοξια του καλλιτέχνη, που θυσιάζει τα πάντα για τη δόξα (του).
Όπως και να το κάνουμε, βρήκα την ταινία τόσο βαρυφορτωμένη, κραυγαλέα και, όσο προχωρά προς το τέλος, απόλυτα παραληρηματική, που με ενόχλησε. Νομίζω ότι από ένα σημείο και μετά ο έλεγχος έχει χαθεί, τα φρένα έχουν σπάσει και βρισκόμαστε βαθύτατα βουτηγμένοι στο απόλυτο γκροτέσκο - ή σ' έναν ατελείωτο εφιάλτη. Ο Αρονόφσκι - κι αυτό με ενόχλησε περισσότερο - μοιάζει να μη μιλά, αλλά διαρκώς να κραυγάζει, να ουρλιάζει θα έλεγα. Διαπραγματευμένο ως ταινία τρομου, προσωπικά πολύ περισσότερο μου δημιούργησε αποστροφή παρά με τρόμαξε. Και όλη αυτή η "αρσενικίλα", ο Καλλιτέχνης, ο Θεός, ο Δημιουργός, πάντοτε "πιο-αρσενικός-δεν-γίνεται", ενώ εκείνη βρίσκεται εκεί μόνο για να τον φροντίζει, ευθραυστη και συναισθηματική... συγνώμη αλλά με αηδίασε. Δεν ξέρω αν θέλει να καυτηριάσει (;) ακριβώς αυτό, αλλά σπάνια έχω δει τόσο μισογύνικη ταινία. Και, ναι, υπάρχει σκηνοθετική βιρτουοζιτέ. Τι να την κάνω όμως;
Αυτά από ένα ανεξέλεγκτο, κραυγαλέο, ενοχλητικό φιλμ, αναμφισβήτητα ωστόσο πρωτότυπο. Η πρωτοτυπία του οποίου όμως παύει να με αφορά αφού βρήκα τα πάντα τόσο, μα τόσο βαριά και "πάρτε τα στη μούρη". Κρίμα στη δυνατή επανεμφάνιση του Εντ Χάρις και, κυρίως, της Μισέλ Φάιφερ. Όσο για τον Μπαρδέμ και τη Τζένιφερ Λόρενς, είναι αυτό ακριβώς που τους θέλει ο σκηνοθετης: Ο Μεγάλος, Αρσενικός Θεός και η εύθραυστη, υπάκουη υπηρέτρια - μούσα του... Ουφ!

ΕΝΑΣ ΑΚΟΥΣΙΩΣ ΑΣΤΕΙΟΣ "ΝΩΕ"

Φυσικά και ήταν παράξενη η απόφαση του Darren Aronofsky να μεταφέρει στην οθόνη την ιστορία του… Νώε και του σχετικού κατακλυσμού. Έτσι το 2014 προβλήθηκε το «Noah» και, μια που πρόκειται για Αρονόφσκι, είπα να το δω.

Απογοητεύτηκα οικτρά. Αυτός ο Νώε νομίζω ότι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μάλλον… αστείος είναι (ακουσίως βεβαίως). Η ταινία ούτε ακριβώς βιβλική είναι (η ματιά ενός πιστού) ούτε, σε καμία περίπτωση, ανατρεπτική, αμφισβητώντας την αυθεντία των Γραφών. Μάλλον με… περιπέτεια fantasy μου έμοιαζε, κι αυτή όχι από τις καλές (αλλιώς δεν θα είχα αντίρρηση). Φυσικά ο θεός υπάρχει (ο Δημιουργός, όπως τον αποκαλούν οι πάντες), και το όλο πράγμα μετατρέπεται σε ταινία δράσης με μάλλον χαζά διαλείμματα ζοφερού δράματος. Υπάρχουν και πολλοί πέτρινοι γίγαντες (εντυπωσιακοί σαν εφέ), οι οποίοι είναι οι… εκπεσόντες άγγελοι και βοηθούν τον Νώε και την οικογένειά του, υπάρχει ο αρχι-κακός (να μην χάσουμε την ευκαιρία), ο οποίος επιβιώνει του κατακλυσμού και… κρύβεται ως λαθρεπιβάτης στην κιβωτό (για να έχουμε προφανώς και το τελική μονομαχία προς το τέλος) και, κυρίως, υπάρχει ο Νώε κάπως ως βάρβαρος, να πολεμά και να σκοτώνει ως άλλος Κόναν, αποδεκατίζοντας σαν σούπερ ήρωας τους (άπιστους) εχθρούς. Νομίζω πως, όπως και να έβγαινε τελικά η ταινία, η ιδέα του Νώε ως δεινού, μπρατσαρά πολεμιστή να σφάζει και να σκοτώνει είναι επιεικώς αστεία.

Όπως σας είπα υπάρχει και το δράμα. Ο Νώε, παρερμηνεύοντας τις εντολές του Δημιουργού, αποφασίζει να σκοτώσει το ίδιο του το νεογέννητο εγγόνι, προσπαθώντας να εξαλείψει την ανθρώπινη φυλή. Το δράμα κορυφώνεται, αλλά… η αγάπη θα νικήσει (δεν σας κάνω spoiler. Αν δεν νικούσε προφανώς δεν θα υπήρχαμε εμείς σήμερα να βλέπουμε ταινίες).

Το κακό είναι ότι πάνω απ’ όλα βρήκα το φιλμ αμήχανο και αναποφάσιστο. Διότι ούτε ρυθμό μου φάνηκε ότι είχε, οπότε δεν κατάφερε να με κρατήσει ως βιβλική σούπερ περιπέτεια, ούτε καν ιδιαίτερα θεαματικό ήταν (στο εξ ίσου χαζό «2012», ας πούμε, ο κόσμος καταστρεφόταν πολύ πιο θεαματικά), ενώ το δράμα και τα διλήμματα τα βρήκα αφελή, οπότε, ούτε ως «σοβαρό» φιλμ προβληματισμού μπορεί κατά τη γνώμη μου να σταθεί. Συνολικά λοιπόν, με συγχωρείτε, αλλά δεν κατάλαβα τι τον έπιασε ξαφνικά τον Αρονόφσκι και γιατί έκανε ό, τι έκανε. Εντάξει, δήλωσε ότι το είχε από μικρός απωθημένο, αλλά δεν νομίζω ότι το πραγμάτωσε με τον καλύτερο τρόπο…

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ

Εν έτει 2010 ο απρόβλεπτος Darren Aronofsky επανέρχεται στο κλίμα με το οποίο τον πρωτογνωρίσαμε: Σκοτεινός, συχνά σοκαριστικός, στα όρια μερικές φορές της ταινίας τρόμου, ο "Μαύρος Κύκνος" του είναι, αν μη τι άλλο, μια πολύ εντυπωσιακή ταινία. Που υποστηρίζεται, βέβαια, από την εξαιρετική ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν.
Μπορούμε να σκεφτούμε πολλά για την (περίπου) μεταφορά της ουσίας της ιστορίας της "Λίμνης των Κύκνων" του Τσαϊκόφσκι στη σύγχρονη εποχή. Η χορεύτρια ηρωίδα του φιλμ είναι διχασμένη ανάμεσα σε διάφορα "δίπολα": Η επίτευξη της τελειότητας στην τέχνη της κόντρα στην προσωπική ζωή και την ευτυχία. Ο "καθώς πρέπει" (λευκός, αν θέλετε) εαυτός κόντρα στο "κακό κορίτσι", την απελευθέρωση δηλαδή των ενστίκτων (τον "μαύρο" εαυτό), που στην ταινία συμβολίζεται από την Λίλι, την εντελώς αντίθετη σαν χαρακτήρας χορεύτρια. Η ασφάλεια της παιδικής ηλικίας - που συνεπάγεται και την συνύπαρξη με την καταπιεστική, σχεδόν ψυχωτική, μητέρα κόντρα στην ανάγκη για απελευθέρωση, επανάσταση, ανάληψη ευθυνών ή, αν προτιμάτε, ενηλικίωση. Κι ίσως κι άλλα που μπορεί κανείς να σκεφτεί.
Πολλοί άνθρωποι βρίσκουν μια ισορροπία ανάμεσα σ' όλα αυτά. Αν όμως δεν καταφέρει κανείς κάτι τέτοιο, ο μόνος δρόμος που απομένει είναι η παράνοια. Είναι από την αρχή ξεκάθαρο ότι προς τα εκεί οδηγείται η ηρωίδα. Τα όνειρα, οι παραισθήσεις, το απόλυτο σφίξιμο, όλα οδηγούν προς τα εκεί με μαθηματική ακρίβεια. Και βέβαια, για να υπάρξει και ο απαραίτητος Φρόιντ, όλα - ή σχεδόν όλα - προέρχονται από την καταπιεσμένη της σεξουαλικότητα, την παντελή έλλειψη σεξ με οποιαδήποτε μορφή, για να κυριολεκτούμε. Έτσι, ο φόβος για το σεξ, η μητρική καταπίεση, η τελειομανία για την οποία θυσιάζεται η προσωπική ζωή, ο σκληρός ανταγωνισμός, οδηγούν την ήδη διαταραγμένη ηρωίδα όλο και βαθύτερα στην τρέλα. Οι φαντασιώσεις πολλαπλασιάζονται, ποτέ δεν είμαστε σίγουροι για το τι απ' όσα συμβαίνουν στην οθόνη είναι αληθινό ή βρίσκεται μόνο στο άρρωστο μυαλό της.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια μελέτη της τρέλας, δηλαδή για μια πιο μπαρόκ βερσιόν της εκπληκτικής "Αποστροφής" του Πολάνσκι, μεταφερμένης στο χώρο του κλασικού μπαλέτου. Προειδοποιώ ότι η ταινία, εκτός από την σκοτεινή και "άρρωστη" εν γένει ατμόσφαιρά της, αγγίζει σε ορισμένα σημεία τα όρια του απωθητικού, θυμίζοντας έτσι το κλίμα του "Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο". Από την άλλη, μερικές σκηνές χορού είναι πολύ δυνατές και το όλο πράγμα καταφέρνει να αφήσει μια έντονη γεύση στο θεατή. Σίγουρα από τις πολύ δυνατές ταινίες της χρονιάς και, ίσως, η εντυπωσιακότερη με θέμα τον κλασικό χορό (εντυπωσιακότερη είπα, όχι υποχρεωτικά καλύτερη, αλλά, νομίζω, μια από τις πολύ καλές).

Ο "ΠΑΛΑΙΣΤΗΣ" ΚΑΙ ΟΙ ΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ

Τελικά ο Darren Aronofsky αποδεικνύεται ένας εντελώς απρόβλεπτος σκηνοθέτης. Διότι, τι σχέση έχει το σαλταρισμένο "π" με το εφιαλτικό "Ρέκβιεμ..." ή το μεταφυσικό / ρομαντικό "Fountain" με τον σπαρακτικό "Παλαιστή"; Εδώ ο Aronofsky "προσγειώνεται" ηθελημένα στο ρεαλισμό, βλέπει όμως τα πράγματα με μια εξαιρετική τρυφερότητα. "Τρυφερότητα μέσα σ' όλη αυτή την κτηνωδία που ονομάζεται κατς"; θα μου πείτε. Κι όμως!
Ο "Κριός" είναι πρωταθλητής του εν λόγω βάρβαρου "αθλήματος" (;;;) στη δεκαετία του 80, είναι απεχθώς φουσκωτός και καταναλώνει κάθε πιθανή ουσία που βρίσκει μπροστά του για να φουσκώσει κι άλλο τους μυς του (και όχι μόνο). Όπως είναι φυσικό αυτού του είδους η δόξα είναι εφήμερη. Η κατάρευση θα έρθει με μαθηματική ακρίβεια, στην δεκαετία του '00 δεν του επιτρέπεται να ανέβει στο ριγκ... και τα δύσκολα αρχίζουν. Με πρώτη και καλύτερη τη μοναξιά.
Ο σκηνοθέτης εξετάζει την ανθρώπινη, καθημερινή πλευρά του ήρωα, όταν πια τα φώτα της δημοσιότητας έχουν σβήσει. Και τότε διαπιστώνουμε ότι οι φτηνοί αυτοί ήρωες (εδώ με το κυριολεκτικό νόημα της λέξης ήρωας, όχι αυτό που σημαίνει τον πρωταγωνιστή μιας ταινίας) είναι στην πραγματικότητα παρίες, απόβλητοι του αμερικάνικου (και παγκόσμιου πλέον) ονείρου, πεταμένοι στα αζήτητα. Θα μου πείτε "μα είναι το παν μια συμβατική ζωή, με οικογένεια, γυναίκα, παιδάκια και μπάρμπεκιου"; Πιθανότατα όχι. Μόνο που για να ψάξει κανείς εναλλακτικές ή να αρνηθεί συνειδητά κάθε συμβατικότητα πρέπει να διαθέτει κάτι παραπάνω (ή, τέλος πάντων, διαφορετικό) απο τον μέσο όρο και φυσικά κάτι πολύ πολύ παραπάνω από το υπό το μηδέν IQ των ανθρώπων που εξετάζουμε. Οπότε γι' αυτούς αυτό που απομένει είναι το καθημερινό, το οικείο. Είναι όμως πολύ αργά πια γι' αυτό...
Από μια άλλη σκοπιά η ταινία θα μπορούσε να μιλά και για το τίμημα της εφήμερης δόξας γενικότερα, για το αναπόφευκτο τέλος, για το κενό της "μετά το πάρτι" εποχής. Γενικά πάντως κατόρθωσε να με συγκινήσει με έναν καθόλου μελό τρόπο (ο Κριός βλέπετε, εκτός από θύμα είναι και αυτοκαταστροφικός). Και βέβαια σ' ολόκληρο το φιλμ κυριαρχεί ένας συγκλονιστικός, στραπατσαρισμένος, πρώην γόης Μίκι Ρουρκ, που αν το δει κανείς γενικότερα παίζει ουσιαστικά τον εαυτό του. Είναι ένας από τους σημαντικότερους, αν όχι ο σημαντικότερος ρόλος του. Και σας προειδοποιώ, χρειάζονται γερά νεύρα για να αντέξετε την αιματηρή σκηνή της πάλης του πρώτου μέρους. Αλλά για να προσγειωθούμε και λίγο στο πρώτο επίπεδο των όσων βλέπουμε στο φιλμ, δεν μπορώ να μη μείνω άναυδος με όλη αυτή τη στημένη κτηνωδία του κατς, τη φτηνή διασκέδαση για απόλυτα ηλίθιους, το αδίστακτο γαργάλημα των χαμηλότερων ενστίκτων. Ο αντίπαλος του "δυνατού αμερικάνου" Κριού λέγεται... Αγιατολάχ και κουνά αραβικές σημαίες προκαλώντας το έξαλλο πλήθος - και φυσικά ηττάται προσχεδιασμένα από τον λευκό αμερικάνο. Είναι ό,τι πιο φτηνό και φασιστικό θα μπορούσε να υπάρξει. Και επειδή στο φιλμ καταγράφονται οι ανθρώπινες πλευρές όλως αυτών των "κτηνών", η μεταξύ τους συμπάθεια, οι φιλικές, συναδελφικές τους σχέσεις, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι τα αληθινά κτήνη, οι αληθινά επικίνδυνοι, είναι όλο αυτό το ανεγκέφαλο πλήθος που ουρλιάζει υστερικά γύρω από το ριγκ.
Χάρηκα που ο Aronofsky ξαναγύρισε στις πολύ καλές ταινίες (σας θυμίζω ότι εμένα το Fountain δεν μου άρεσε), έστω και με κάτι απρόβλεπτο για τα μέχρι τώρα δεδομένα του. Γιατί θεωρώ πολύ καλή ταινία τον "Παλαιστή". Από τις πιο δυνατές της χρονιάς.

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ, ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ

Δυστυχώς, μετά από δύο πολύ δυνατές ταινίες, ήρθε η ώρα να με απογοητεύσει και ο Darren Aronofsky. "Η πηγή της ζωής" (The Fountain) φλυαρεί ακατάπαυστα για μεταφυσικά και φιλοσοφικά ζητήματα, είναι πνιγμένη μέχρις εκεί που δεν παίρνει στον βουδισμό, στις περί μετεμψύχωσης θεωρίες, καθώς και σ΄αυτές περί αθανασίας (της ψυχής, υποθέτω, αν και οι προσπάθειες του επιστήμονα αποβλέπουν και στη σωματική αθανασία) και σαν γενικό συμπέρασμα μας υποδεικνύει το ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε με τον θάνατο, να μην τον φοβόμαστε και να μη θρηνούμε (τώρα το αν αυτό πρέπει να γίνει λόγω της βεβαιότητας ότι η ψυχή είναι ούτως ή άλλως αθάνατη ή για άλλους λόγους, δεν είμαι και πολύ βέβαιος).
Καλά και ενδιαφέροντα όλα αυτά, πλην όμως η χαώδης αφήγηση, οι συχνές επαναλήψεις και το "ανοιχτό" (για να το θέσω κομψά) τέλος με άφησαν αρκετά ανικανοποίητο. Ειδική βεβαίως αναφορά πρέπει να γίνει στην πολύ εντυπωσιακή εικόνα: Χρησιμοποιώντας μια περιορισμένη χρωματική γκάμα με κυρίαρχο το χρυσό, ο Aronofsky πετυχαίνει μεν ορισμένες αξέχαστες εικόνες, πλην όμως "μπουχτίζει" τον θεατή από ένα είδος μεταφυσικού - καλλιγραφικού overdose. Αφείστε που κάποιες πρόδηλα βουδιστικές σκηνές ήταν σα να έβγαιναν κατ' ευθείαν από τα εξώφυλλα των Buddha Bar...
Γενικά βρήκα το φιλμ πομπώδες, μεγαλεπήβολο, μεγαλόστομο, αλλά και αφελές ταυτόχρονα κι όλη αυτή η ρητορεία για την αιώνια αγάπη, την αιώνια ζωή και άλλα αιώνια με κούρασε, καθώς θεωρώ ότι δεν συνοδευόταν από το απαιτούμενο νεύρο. Όλα αυτά βέβαια είναι προσωπικές απόψεις, που έχουν να κάνουν και με το ότι η όλη new age φάση δεν με συγκινεί ιδιαίτερα. Ίσως θεατές πιο μυημένοι από μένα σε εξ ανατολών μεταφυσικές να λατρέψουν την ταινία (αν και η έλλειψη νεύρου νομίζω ότι ισχύει γενικότερα).
Παρ' όλα αυτά ο Aronofsky παραμένει σίγουρα ένας απρόβλεπτος, τολμηρός και με όραμα δημιουργός (άσχετα αν στην συγκεκριμένη ταινία πιστεύω ότι "δεν του βγήκε"), που κάνει πράγματα που λίγοι τολμούν να κάνουν ή έστω να καταπιαστούν και θα εξακολουθήσω να περιμένω με ενδιαφέρον κάθε νέα δουλειά του. Και ίσως και να μπορούσα να συστήσω το Fοuntain, αν μη τι άλλο, ως ξεχωριστή οπτική εμπειρία.