TRUMAN : ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ ΜΑΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΘΑΝΑΤΟ

Ισπανία και Αργεντινή "ενώνουν τις δυνάμεις τους" στο "Truman" του 2015, μια ταινία του ισπανού Cesc Gay με πρωταγωνιστή τον "μόνιμο" πρωταγωνιστή του αργεντίνικου σινεμά (και πάντα πολύ καλό) Ρικάρντο Νταρίν.
Το θέμα της μοιάζει καταθλιπτικό: Ένας μεσήλικας, διαζευγμένος αργεντίνος ηθοποιός του θεάτρου που ζει στη Μαδρίτη με μοναδική παρέα τον σκύλο του Τρούμαν, γνωρίζει ότι του απομένει λίγος ακόμη χρόνος ζωής λόγω καρκίνου. Τότε δέχεται την αιφνίδια επίσκεψη του παλιού καλύτερού του φίλου, που ζει στον Καναδά, ο οποίος θα μείνει για τέσσερεις μέρες με τον φίλο του για να τον αποχαιρετήσει (και ίσως τον πείσει να αλλάξει κάποιες αποφάσεις που έχει πάρει για την ασθένειά του). Οι μέρες αυτές θα εξελιχτούν σε μια σειρά από συναντήσεις, απροσδόκητα ταξίδια, αναπάντεχες θετικές και αρνητικές διαπιστώσεις σε σχέση με φίλους και συγγενείς... κι όλα αυτά κάτω από την αναπόφευκτη σκιά του  επερχόμενου τέλους. Και, επιπλέον, μονίμως πλανάται  το ερώτημα: Ποιος θα φροντίζει τον Τρούμαν μετά;
Ναι, υπάρχει πολλή συγκίνηση στην ταινία. Ποτέ όμως αυτή δεν γίνεται μελό. Κι οχι μονο αυτό: Σε ένα φιλμ με τέτοιο θέμα, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Cesc Gay καταφέρνει να χωρέσει και αρκετό χιούμορ, και κάποιες αναπάντεχες τροπές, ώστε τελικά να ελαφρύνει το όλο πράγμα και να πετύχει μια πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα στό ζοφερό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης, ανάμεσα στα ψέματα (αθώα ή όχι) που λέμε ή ζούμε και τις αλήθειες, συχνά κρυμένες ή δύσκολο να εκφραστούν. Φυσικά τον πρώτο λόγο έχουν οι ανθρώπινες σχέσεις, φιλικές, κοινωνικές, ερωτικές, οικογενειακές: Η ποικιλία τους, οι διαβαθμίσεις από την απόλυτη αλήθεια και την ουσία ως την τυπικότητα και την απλή παραμονή την επιφάνεια, οι εκπλήξεις που κρύβουν... Ο ήρωάς μας, κάτω από την αμείλικτη σκιά του αναπόφευκτου γεγονότος που έρχεται, θα ανακαλύψει ότι μερικά από αυτά που πίστευε για γνωστούς και φίλους δεν είναι ακριβώς σωστά. Και να η ισορροπια που λέγαμε: Οι άλλοι άλλοτε αποδεικνύονται καλύτεροι κι άλλοτε χειρότεροι απ' ότι νομίζαμε. Όλα αυτά εμπεριέχουν ανατροπές και (σχετικά) αναπάντεχες εξελίξεις, που, εκτός φυσικά του ότι σκιαγραφούν την αλήθεια της ζωής, κρατούν αμείωτο και το ενδιαφέρον του θεατή.
Πολύ καλή ταινία, συγκινητική και συχνά αστεία συγχρόνως, αποκαλύπτει νομίζω το κωμικοτραγικό της ζωής (και του θανάτου) των ανθρώπων. Αν προσθέσει κανείς και τις εξαιρετικές ηθοποιίες, τις σεναριακές ανατροπές που λέγαμε και τη γενικότερα αισιόδοξη (μάλλον) ματιά πάνω σε ένα τόσο δύσκολο θέμα, νομίζω ότι όντως αξίζει. Άλλωστε το φιλμ έχει βραβευτεί με πέντε Γκόγια (τα βραβεία του ισπανόφωνου σινεμά).