ΤΟ ΚΑΦΕ ΤΩΝ ΤΑΝΓΚΟΣ ΚΑΙ Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ BUENA VISTA

Λυπάμαι που το λέω τόσο καθαρά, αλλά νομιζω ότι το Cafe de los Maestros (2008) του Miguel Kohan προσπαθεί δίχως επιτυχία να μιμηθεί το Buena Vista Social Club του Βέντερς. Εκεί ήταν ο Ry Cooder που πήγαινε στην Αβάνα να μαζέψει ηλικιωμένους κουβανούς μουσικούς. Εδώ είναι ο Gustavo Santaolalla που πηγαίνει στο Μπουένος Άιρες να μαζέψει ηλικιωμένους αργεντίνους μουσικούς του τάνγκο. Εκεί είχαμε υπάροχες στιγμές από τη συναυλία τους στο Buena Vista. Εδώ καταλήγουμε επίσης με τη συναυλία τους στο θέατρο Colon. Στο ενδιάμεσο παρακολουθούμε συνεντεύξεις, αναμνήσεις, συναντήσεις... Όλοι μιλάνε για τα τάνγκος, την ψυχή της Αργεντινής, θυμούνται μεγάλους μουσικούς του παρελθόντος, θυμούνται χαρακτηριστικές στιγμές... Αλλά νομίζω ότι η συγκίνηση διαφεύγει. Ενώ στο Buena Vista (συγνώμη για τις συνεχείς συγκρίσεις, αλλά μου φαίνονται αναπόφευκτες για ένα τόσο κοντινό εγχείρημα) δεν μπορούσες παρά να βουρκώσεις σε κάποια σημεία, εδώ διάφορες τέτοιες απόπειρες πέρασαν (από μένα τουλάχιστον) ξώφαλτσα. Ο Santaolalla περιφέρεται μάλλον άσκοπα, δίχως να καταλαβαίνουμε τι ακριβώς κάνει, ενώ το Μπουένος Άιρες σαν περιβάλλον όπου γεννήθηκαν τα τάνγκος εμφανίζεται ελάχιστα - κια αυτό το θεωρώ βασικό μειονέκτημα της ταινίας. Καμιά σχέση με τον καθοριστικό ρόλο που έπαιζε η ίδια η Αβάνα στο άλλο φιλμ.
Μένει βέβαια η μουσική. Αν είστε φίλοι των τάνγκος θα βρεθείτε στον παράδεισο, καθώς η ταινία είναι πλημμυρισμένη απ' αυτά. Το ακορντεόν έχει τον πρώτο λόγο, τα βιολιά σιγοντάρουν και οι μελωδίες διαδέχονται η μια την άλλη - αν και εδώ, όπως και γενικότερα, νομίζω ότι διακρίνω αρκετή αποσπασματικότητα. Η κορύφωση βέβαια έρχεται με την τελική συναυλία στο Colon. Εκεί οι λάτρεις θα απολαύσουν μερικά από τα ιερά τέρατα του είδους (κάποιοι απ' αυτούς έχουν ήδη πεθάνει, όπως πληροφορηθήκαμε στο τέλος). Αν βέβαια δεν σας ενδιαφέρουν μουσικά τα τάνγκος, αλλάξτε καλύτερα αίθουσα.
Συνίσταται λοιπόν στους φίλους τους για καθαρά μουσικούς λόγους. Όχι όμως και για κινηματογραφικούς.