"THE SCALPHUNTERS" : ΧΙΟΥΜΟΡ, ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ... ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ

 

"The Scalphunters" είναι ο τίτλος ενός γουέστερν που γύρισε ο Sydney Pollack (1934-2008) το 1968, σε μια εποχή δηλαδή που το είδος βρίσκεται πλέον σε παρακμή. Μπαρτ Λάνκαστερ, Τέλι Σαβάλας και Σέλει Γουίντερς είναι τα βασικά μέλη του καστ - με τον αφροαμερικανό Όσι Ντέιβις που δεν γνώριζα.

Μια συμμορία αδίστακτων κακοποιών σκοτώνει ινδιάνους και εισπράττει αμοιβή για τα σκαλπ τους. Κάποια στιγμή όμως θα πέσει πάνω στον Μπαρτ Λάνκαστερ, που το μόνο που θέλει είναι να πάει στην πόλη και να πουλήσει τις γούνες που μάζεψε όλο το χειμώνα στις ερημιές. Όταν θα του τις κλέψουν η μεταξύ τους σύγκρουση θα είναι θανάσιμη. Ωστόσο ο καταλύτης της ιστορίας είναι ένας μαύρος φυγάς, ο οποίος αποδεικνύεται εξυπνότερος απ΄όλους... 

Παρά το πιστολίδι, τα πτώματα και όλα τα συναφή σε γουέστερν, η ταινία διαθέτει αρκετό χιούμορ. Κυρίως όμως χαρακτηρίζεται από τον αντιρατσισμό της (προφανώς, στα 1968 βρισκόμαστε). Ο μαύρος φυγάς είναι πιο πονηρός, πιο καπάτσος και πολύ πιο μορφωμένος τόσο από τον μοναχικό, τίμιο, αλλά και "μονοκόμματο" Λάνκαστερ όσο και από το "γουρούνι" Σαβάλας. Καταφέρνει να τα έχει καλά με όλους - ή να τον έχουν ανάγκη όλοι - κι ας μην τον υπολογίζει (αρχικά τουλάχιστον) κανείς. Γενικά είναι θετικότερος χαρακτήρας από τους λευκούς συμπρωταγωνιστές του. Όσο για την κτηνωδία της συμμορίας... ε, είναι δοσμένη κάπως light και στην πραγματικότητα δεν τους μισείς ακριβώς όπως άλλους "κακούς" σε παρόμοια φιλμ. 

Σίγουρα δεν είναι καμιά μεγάλη ταινία (ο Pollack έχει και και καλύτερες), αλλά βλέπεται ευχάριστα και διαθέτει και την "ανατροπή" που προαναφέραμε στους χαρακτήρες.

"Η ΦΙΡΜΑ" ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΚΤΑΝΕΣ ΤΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ

 "Η Φίρμα" (The Firm, 1993), που γυρίστηκε από τον "σταθερό" και "επαγγελματία" Sidney Pollack (1934-2008), είναι ένα... δικηγορικό θρίλερ και μεγάλη επιτυχία της εποχής και του Τομ Κρουζ, που πρωταγωνιστεί με τον Εντ Χάρις, τον Τζιν Χάκμαν και τη Τζιν Τρίπλχορν. Πρόκειται βέβαια για συμβατική περιπέτεια, αλλά νομίζω ότι εξακολουθεί να βλέπεται ευχάριστα.
Νεαρός σούπερ ταλαντούχος δικηγόρος αποφοιτά με άριστα και διακρίσεις και γίνεται περιζήτητος από μεγάλα δικηγορικά γραφεία. Εκείνος όμως επιλέγει ένα μεγάλο γραφείο του "μακρινού" Μέμφις λόγω του δελεαστικότατου μισθού που υπερβαίνει κάθε προσδοκία και μετακομίζει εκεί με τη γυναίκα του. Το περιβάλλον του γραφείου, που απασχολεί δεκάδες δικηγόρους, είναι κάτι παραπάνω από φιλικό, "οικογενειακό" θα λέγαμε. Σύντομα όμως αρχίζει να διαπιστώνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Τότε θα συμβεί ο θάνατος δύο δικηγόρων του γραφείου σε ατύχημα στο εξωτικό Τρινιντάντ και ένας αληθινός εφιάλτης θα ξεκινήσει.

Προφανώς εδώ υπάρχουν όλες οι συνταγές ενός καλοστημένου... δικηγορικού θρίλερ - και όλες οι συνταγές για blogbaster θα λέγαμε. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει και μια έντονη αμφισβήτηση του "γιάπικου" τρόπου ζωής και των κάθε λογής "golden boys", όροι που εδώ είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένοι με έναν αβάσταχτο συντηρητισμό... και κάποια άλλα πράγματα... Το τέλος είναι χαρακτηριστικό (αν και "εύκολο") της αμφισβήτησης αυτής. Και βέβαια το γνωστό θέμα σύνδεσης μεγαλοδικηγόρων και εγκλήματος παίζει σημαντικό ρόλο.

Είπαμε: Όχι κάτι πρωτότυπο, το οποίο όμως κρατά το ενδιαφέρον του θεατή. Ο Πόλακ εξ άλλου υπήρξε ένας άριστος και κλασικός τεχνίτης του mainstream αμερικάνικου σινεμά.

ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΙΚΗ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟ "OUT OF AFRICA"

Το 1985 ο Sidney Pollack (1934-2008) γυρίζει το ρομαντικό δράμα "Out of Africa" (Πέρα από την Αφρική), με τη Μέριλ Στριπ, τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τον Κλάους Μαρία Μπραντάουερ στους βασικούς ρόλους.
Το φιλμ είναι βασισμένο σε αυτοβιογραφικό βιβλίο της διάσημης δανέζας συγγραφέως Κάρεν Μπλίξεν. Η ηρωίδα λοιπόν (η Κάρεν δηλαδή) παντρεύεται κάπου στη δεκαετία του '10 ένα φίλο της όχι από έρωτα, αλλά περισσότερο για να δραπετεύσει από το ασφυκτικό περιβάλλον της πατρίδας της, και μετακομίζουν στην Αφρική (δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη αντίθεση σε όλα τα επίπεδα από το δίπολο Δανία - Κένυα), όπου κατέχει μια φάρμα. Η Κάρεν θα αγαπήσει τη νέα της πατρίδα, θα αποκτήσει καλές σχέσεις με τις εκεί φυλές, στις εκτάσεις που της ανήκουν θα δημιουργηθεί φυτεία καφέ... αλλά ο γάμος σύντομα θα καταρρεύσει. Το σημαντικό όμως είναι ότι θα γνωρίσει έναν κυνηγό με ελευθερο πνεύμα και ανάμεσά τους θα αναπτυχθει ένας παθιασμένος έρωτας με πολλά σκαμπανεβάσματα.
Όπως καταλαβαίνετε ο απόλυτος ρομαντισμός είναι εξ ορισμού εξασφαλισμένος. Τα πάθη, οι συγκινήσεις, οι χωρισμοί... Κι όλα αυτά σε ένα πέρα για πέρα εξωτικό περιβάλλον με λιοντάρια, ελέφαντες και ό,τι άλλο τραβά η ψυχή σας. Το αφρικάνικο ντεκόρ είναι σίγουρα υποβλητικό - και αρκετά καρτποσταλικό / τουριστικό θα έλεγα, η φωτογραφία και η εικόνα εν γένει απόλυτα προσεγμένες, οι συγκινήσεις πολλές, ο καταιγισμός από Όσκαρ και η εισπρακτική επιτυχία αναμενόμενα. Βέβαια το φιλμ επικεντρώνεται στην προσωπική ιστορία της Μπλίξεν και πολύ λίγα μας λέει για την αποικιοκρατία, τη σχέση των λευκών με τους μαύρους που τους υπηρετούν κλπ. Μόνο για τις σχέσεις της ίδιας της ηρωίδας μ' αυτούς, οι οποίες είναι άψογες και αγαπησιάρικες.
Πέραν αυτών πάντως, αν σας αρέσουν τα χορταστικά (είναι και 161 λεπτά), βαθιά ρομαντικά, εξωτικά και "μεγάλα" φιλμ με τους μεγάλους έρωτες και τις έντονες συγκινήσεις, βρίσκεστε στο στοιχείο σας. Από τα πιο "τέτοια" που γύρισε ποτέ το Χόλιγουντ.

"ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ ΚΑΟΥΜΠΟΪ" ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΚΙΤΣ ΚΑΙ ΣΙΡΟΠΙΑ

Ο Sidney Pollack (1934-2008) ήταν βεβαίως ένας καλός αμερικανός σκηνοθέτης, με κάμποσες αξιόλογες ταινίες στο ενεργητικό του. Το 1979 ωστόσο κάνει το "The Electric Horseman" και μας τα χαλάει αρκετά, παρά τους λαμπερούς σταρ (Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Τζέιν Φόντα, Βαλερί Περίν).
Πρόκειται για κομεντί με "μηνύματα", αλλά και υπερτονισμένο αισθηματικό μέρος.
Ο ήρωας είναι διάσημος βετεράνος πρωταθλητής του ροντέο, ο οποίος τώρα πλέον έχει καταντήσει να φορά μια... ηλεκτρική καουμπόικη στολή (τουτέστιν στολή με φωτάκια που αναβοσβήνουν!) και να διαφημίζει δημητριακά για πρωινό - έχει γίνει το σήμα κατατεθέν της εταιρίας. Με την ανεκδιήγητη αυτή εμφάνιση περιοδεύει ανά την Αμερική, πάντοτε με το εξ ίσου διάσημο άλογό του. Βγάζει λεφτά και γυναίκες, αλλά κατά βάθος είναι δυστυχισμένος και, ως εκ τούτου, αλκοολικός. Ώσπου, πριν από μία εμφάνιση στο Λας Βέγκας, η συνείδησή του ξυπνά όταν μαθαίνει ότι η εταιρία δίνει ηρεμιστικά και άλλες ουσίες στο αγαπημένο του άλογο για να είναι ήσυχο στα σόου. Τότε... κλέβει το άλογο (το οποίο, σημειωτέον, είναι μεγάλης οικονομικής αξίας) και μ' αυτό, ως σύγχρονος κάουμπόι, χάνεται στα βουνά. Η ιστορία γίνεται πρωτοσέλιδο. Μια δαιμόνια, υπερφιλόδοξη και κακομαθημένη δημοσιογράφος ανακαλύπτει τα ίχνη του και του γίνεται κολιτσίδα προκειμένου να του πάρει αποκλειστική συνέντευξη... ενώ οι πάντες τους καταδιώκουν.
Μάλιστα. Στο μεταξύ θα απολαύσετε τον Ρέντφορντ με μεγάλο μουστάκι (νομίζω ότι δεν του πάει καθόλου) σε μια διαρκή μάτσο επίδειξη, ενώ η επαγγελματικά αδίστακτη αρχικά κακομαθημένη κοπέλα κοντά του γνωρίζει την "αληθινή ζωή" και, φυσικά, τον έρωτα, παρά την αρχική τουλάχιστον περιφρόνησή του. Κι εγώ, με τη σειρά μου, βαρέθηκα όσο δεν παίρνει, όχι γιατί ήταν κομεντί, αλλά γιατί τη βρήκα μια ξενέρωτη κομεντί. Έχει βεβαίως και τα φιλοζωικά της μηνύματα - το άλογο παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας - και στρέφεται ενάντια στην εκμετάλλευση των πάντων από τις εταιρίες και τον ευτελισμό κάθε "υψηλού" (αν τέλος πάντων θεωρήσουμε "υψηλό" την γνήσια καουμπόικη ζωή, το ροντέο και το αντριλίκι), μιλά για ένα είδος προσωπικής εξέγερσης που αψηφά τους κανόνες, αλλά... δε νομίζω ότι όλα αυτά δίνονται με νεύρο ώστε να κινήσουν το ενδιαφέρον. Τέλος πάντων, παρά τα "μηνύματα", που συνήθως απουσιάζουν από τις κομεντί, δεν την βρήκα μια ιδιαίτερα καλή τέτοια, ενώ δεν κατάφερε να με κάνει να χαμογελάσω το χιούμορ της. Και παίζει επικίνδυνα με το κιτς...
Α, για τους φίλους της κάντρι: Σε αρκετά σημαντικό δεύτερο ρόλο παίζει ο ίδιος ο Γουίλι Νέλσον.