Ο "ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ ΜΑΡΛΟΟΥ" ΠΑΣΧΙΖΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΛΑΣΙΚΟ ΝΟΥΑΡ

 Ο Neil Jordan υπήρξε αγαπημένος δημιουργός στα 80ς και 90ς. Στη συνέχεια "το έχασε". Κάνει βέβαια κάποιες συμπαθητικές ταινίες, αλλά μέχρι εκεί. Η ιδιαιτερότητα των περασμένων εποχών έχει παρέλθει, ανεπιστρεπτί φοβάμαι. Το "Marlowe" (Ντετέκτιβ Μάρλοου) του 2022, με τους Λίαμ Νίσον, Νταϊάν Κρούγκερ και Τζέσικα Λανγκ το επιβεβαιώνει.

Το φιλμ έχει ως ήρωα τον γνωστότερο όλων των νουάρ ντετέκτιβ, τον Φίλιπ Μάρλοου - λογοτεχνικό δημιούργημα του Ρέιμοντ Τσάντλερ βεβαίως - και διαδραματίζεται στα 30ς. Μια όμορφη και πλούσια κληρονόμος (φυσικά) προσεγγίζει τον βλοσυρό ντετέκτιβ Μάρλοου (επίσης φυσικά) και του αναθέτει να βρει τα ίχνη του εξαφανισμένου εραστή της. Σύντομα ο ντετέκτιβ ανακαλύπτει ότι ο τύπος είναι νεκρός. Όλο αυτό όμως είναι μόνο η αρχή...

ΟΚ, την είδα ευχάριστα. Αλλά τίποτα παραπάνω. Πρόκειται για απόλυτα τυπικό νουάρ, απ' αυτά που τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει, που οι ήρωες λένε ψέμματα, που αποκαλύπτονται παλιά, βρώμικα μυστικά, που ενίοτε ξεσκεπάζουν την κοινωνική σαπίλα κλπ. κλπ. Οι διάλογοι είναι γεμάτοι από έξυπνες / κυνικές / γεμάτες σεξουαλικά κυρίως υπονοούμενα ατάκες. Ο ντετέκτιβ είναι πάντοτε "υπεράνω" και μπορεί να αποκρούσει και την πιο δελεαστική προσφορά αν καταλάβει ότι βασίζεται σε ύποπτους σκοπούς ή αν απλώς έχει τις μαύρες του ή πενθεί. Και πολλά άλλα τέτοια. Γενικά αυτό που με ενόχλησε είναι το ότι όλα είναι εξ αρχής, επίτηδες, κομμένα και ραμμένα στα γνωστά πρότυπα ώστε το αποτέλεσμα να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο με τα κλασικά νουάρ των 40ς (δίχως όμως την ασπρόμαυρη εικόνα). 

ΟΚ, πέρασα σχετικά ευχάριστα. Μου λείπει όμως ο παλιός καλός Jordan...

Η ΤΡΟΜΕΡΗ "ΧΗΡΑ"

Λίγο "Misery", λίγο "Γυναίκα Μόνη Ψάχνει", λίγο από άλλα σχετικά θρίλερ... όλο και κάτι θυμίζει "Η Χήρα" (Greta), η ταινία του σημαντικού Neil Jordan του 2018. Αυτό που αξίζει δηλαδή είναι η Ιζαμπέλ Ιπέρ. Τα υπόλοιπα μάλλον τα έχουμε ξαναδεί.
Μια νεαρή κοπέλα βρίσκει μια ξεχασμένη τσάντα στο μετρό. Την παραδίδει στην ιδιοκτήτρια, μια κομψή, μοναχική γαλίδα που ζει στη Νέα Υόρκη... και σύντομα γίνονται φίλες. Εξ ίσου σύντομα όμως η νεαρή θα διαπιστώσει έντρομη ότι άλλοι είναι οι σκοποί της παράξενης γυναίκας και ένας εφιάλτης θα ξεκινήσει...
Θρίλερ, που όσο προχωρά γίνεται ασφυκτικότερο, με αυξανόμενο σασπένς. Το θέμα, εκτός από αυτά που ανέφερα στην αρχή, ότι δηλαδή "το έχουμε ξαναδεί", είναι ότι ενώ ξεκινά με πολύ ενδιαφέρον, όσο προχωρά και μπαίνει στα χωράφια του καθαρού τρόμου, γίνεται όλο και λιγότερο πιστευτό ή, αν προτιμάτε, τραβηγμένο από τα μαλλιά (σεναριακά). Το πρώτο μέρος είναι ψυχολογικά ενδιαφέρον, καθώς σχολιάζει τη μοναξιά του ατόμου στις μεγαλουπόλεις ή τη μοναξιά ενώ βρίσκεσαι ανάμεσα σε πλήθη. Όλα αυτά εξανεμίζονται στη συνέχεια και το πάνω χέρι παίρνει η καθαρή ψυχοπάθεια σε ακραία μορφή.
Όχι ότι δεν με κράτησε. Μια χαρά κλιμακωνόταν το σασπένς. Καθόλου δεν κουράστηκα. Το συνιστώ μάλιστα αν ψάχνετε ένα καλογυρισμένο ψυχολογικό θρίλερ με στοιχεία έντονα τρόμου. Απλώς... αυτά που σας είπα. Είναι αρκετά κοινότοπο στόρι και η αρχική "διακριτικότητα" μειώνεται όσο προχωράμε. Πάντως εξακολουθώ να θεωρώ ενδιαφέροντα τον Jordan.
ΥΓ: Φυσικά και παίζει σε δεύτερο ρόλο ο ηθοποιός - φετίχ του Τζόρνταν, που τον συνοδεύει δίχως διακοπή από τις πρώτες του ταινίες του των 80ς, ο Στίβεν Ρία.

ΒΑΜΠΙΡ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΣΤΗ "ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΕΝΑ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑ"

Καθώς ο χρόνος περνά, νομίζω ότι η "Συνέντευξη με ένα Βρικόλακα" του Neil Jordan (στις φόρμες του ακόμα το 1994), που βασίζεται στο βιβλίο της Anne Rice, είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες με το ανεξαντλητο θέμα των βαμπίρ. Και συγκεντρώνει - στα νιάτα τους - Μπραντ Πιτ, Τομ Κρουζ, Κρίστιαν Σλέιτερ, Αντόνιο Μπαντέρας, Κίρστεν Ντανστ...
Ένα βαμπίρ άνω των 200 ετών αποφασίζει να αφηγηθεί σε ένα σύγχρονο δημοσιογράφο την πολυτάραχη ζωή του: Πώς ξεκίνησε από ιδιοκτήτης φυτείας και σκλάβων στο Νότο, πώς έγινε βαμπίρ από τον παλιότερό του Λεστάτ, η μεταξύ τους (ερωτική ουσιαστικά) σχέση, η "υιοθέτηση" ενός μικρού κοριτσιού - που, φυσικά, μετατρέπουν επίσης σε βαμπίρ, οι μετακινήσεις τους από πόλη σε πόλη...
Το φιλμ είναι από τα λίγα που μελετούν την ψυχολογία των βρικολάκων, το αιώνιο τίμημα που πρέπει να πληρώνουν για την αθανασία, οι  διαφορετικοί ψυχικοί τους κόσμοι... Είναι επίσης από τα λίγα που μας παρουσιάζουν τα βαμπίρ ως απόλυτα αμφισεξουαλικά πλάσματα, που ερωτεύονται θνητούς ή άλλους ομοίους τους, ενώ ο έρωτας παραμένει συναισθηματικός αφού, όπως δεν μπορούν να φάνε ή να πιουν (εκτός από αίμα φυσικά), δεν μπορούν να κάνουν και σεξ. Η ηδονή βρίσκεται πιο βαθιά, στην ψυχή τους.
Συμπαθητικά όντα λοιπόν οι βρικόλακες; Εδώ έρχεται η επόμενη ανατροπή: Ίσως ναι, ίσως όχι. Όπως ακριβώς οι άνθρωποι, έτσι κι αυτά διαθέτουν ποικιλία χαρακτήρων, πολύ διαφορετικών μεταξύ τους. Σ' αυτή τη διαφορά βασίζεται και το σενάριο: Ο Λούις, με ηθικές αρχές, που αρνείται να σκοτώσει ανθρώπους για να ικανοποιήσει την ασίγαστη όρεξή του για αίμα και πραγματικά υποφέρει για κάθε έγκλημα που (αναγκάζεται να ) κάνει, και από την άλλη ο Λεστάτ, αδίστακτος, αμοραλιστής, που απολαμβάνει κάθε φόνο, κάθε πλούσιο "γεύμα", δίχως να νοιάζεται για τις επιπτώσεις στους θνητούς. Η σύγκρουση αυτών των χαρακτήρων δημιουργεί την πλοκή - και κάνει τον ευαίσθητο Λούις αιώνια δυστυχισμένο.
Πολύπλοκες σχέσεις (η περίπτωση του μικρού κοριτσιού - βαμπίρ αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα), δραματικές κορυφώσεις, εντυπωσιακή ατμόσφαιρα και σκηνοθεσία - επικεντρωμένη στην κατάδειξη της απόλυτης παρακμής και αβάστακτης δυστυχίας, προβολή του ομοφυλοφιλικού στοιχείου, όλα κάνουν το φιλμ να διαφέρει από τις συνηθισμένες ταινίες με βρικόλακες. Αν δεν το έχετε δει να το κάνετε. Ακόμα κι αν δεν είστε φίλοι των ταινιών τρόμου. Αν και δεν πρόκειται ακριβώς για ταινία τρόμου, παρά τη συχνά "άρρωστη" ατμόσφαιρά της, αλλά για κάτι πιο σύνθετο.

"THE BRAVE ONE" ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΔΙΚΙΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Ο Neil Jordan, αν και έχει αραιώσει τις κινηματογραφικές εμφανίσεις του τελευταία, παραμένει ένας δημιουργός τον οποίο παρακολουθώ και με ενδιαφέρει. Το 2007 λοιπόν φτιάχνει το "The Brave One" ("Εκτός Εαυτού" στην Ελλάδα), ταινία φτιαγμένη, θα έλεγε κανείς, για να αναδείξει για μια ακόμη φορά τα υποκριτικά προσόντα της Τζόντι Φόστερ. Ωστόσο για μένα πιο ενδιαφέρων είναι ο προβληματισμός της. Το θέμα της, βλέπετε, είναι η αυτοδικία.
Η ηρωίδα, μια γνωστή ραδιοφωνική παραγωγός, ετοιμάζεται να παντρευτεί με τον καλό της, με τον οποίο είναι ερωτευμένη. Λίγες μέρες πριν όμως μια συμμορία πολύ βίαιων αλητών τους επιτίθενται αναίτια στο πάρκο. Εκείνος σκοτώνεται κι εκείνη τραυματίζεται βαρειά. Όταν βγαίνει από το νοσοκομείο δεν θα είναι πλέον η ίδια. Αγοράζει για πρώτη της φορά όπλο, το οποίο χρησιμοποιεί όταν της δίνεται η ευκαιρία σε μια αντίστοιχη περίπτωση. Κι έπειτα θα το κάνει ξανά... Στο μεταξύ θα αποκτήσει μια παράξενη σχέση με έναν αστυνομικό που ερευνά τους φόνους.
Η ταινία φυσικά μελετά το θέμα της αυτοδικίας. Το πρώτο, ξεκάθαρο συμπέρασμα είναι κάτι γνωστό: Η βία γεννά βία. Πάντοτε (κρίμα που ποτέ δεν το έχουν χωνέψει αυτό οι ανθρωποι τόσους αιώνες τώρα). Η ηρωίδα δεν είναι μόνο σωματικά τραυματισμένη από το εφιαλτικό περιστατικό που της συνέβει. Είναι κυρίως ψυχικά τραυματισμένη. Γι' αυτό και οι αντιδράσεις της είναι αυτές που είναι. Ωστόσο η αυτοδικία είναι το φλέγον θέμα του φιλμ. Είναι σωστό να πάρεις το νόμο στα χέρια σου, έστω και αν το θύμα είναι αναμφισβήτητα κάθαρμα και ελάχιστοι θα στενοχωρηθούν αν πεθάνει; Φυσικά οι υπερηρωικές ταινίες - στις οποίες το μοτίβο του "vigilante" είναι κυρίαρχο - δεν συζητάν καν το θέμα. Απλώς το αποδέχονται. Και τα εκατομμύρια των φανς σκέφτονται "καλά κάνουν και καθαρίζουν τους κακούς". Εδώ ωστόσο πάνω στο θέμα αυτό στήνεται ολόκληρος προβληματισμός.
Ο Τζόρνταν δεν δίνει απαντήσεις, δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση. Ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για ένα τόσο αμφιλεγόμενο πρόβλημα. Αν και, αν σκεφτούμε και τη στάση του ντετέκτιβ, μάλλον βλέπει με συμπάθεια τις πράξεις της πρωταγωνίστριας, από την άλλη όμως τονίζει ότι πρόκειται για πράξεις ενός ψυχικά τρυματισμένου ατόμου, αλλιώς δεν θα γίνονταν.
Στο μεταξύ όμως, και πέρα απο΄τις παραπάνω συζητήσεις, η ταινία μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον. Οπότε, και για τη "δράση" και για τον προβληματισμό της, τη συνιστώ.

ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ "ΟΝΤΙΝ"

Ο Neil Jordan επιστρέφει. Αυτή τη φορά με ένα γλυκό "παραμύθι" (αν δείτε το φιλμ θα καταλάβετε γιατί τα εισαγωγικά), την "Ondine" του 2009. Είναι αλήθεια ότι είχε κάμποσο καιρό να κάνει καλή ταινία, οπότε ακόμα και κάτι που βρήκα συμπαθητικό - κυριολεκτικά, δεν εννοώ κατ' ευφημισμό κακό - να είναι ευπρόσδεκτο.
Η επιστροφή λοιπόν δεν είναι μόνο στις ενδιαφέρουσες ταινίες, αλλά και στην πατρίδα του, την Ιρλανδία, όπου έχει κάνει μερικά από τα καλύτερα φιλμ του. Η "Οντίν", που ξεκινά με έναν πρώην αλκοολικό, χωρισμένο ψαρά να πιάνει στα δίχτυα του μια όμορφη κοπέλα, παίζει έξυπνα με το φανταστικό και μεταφυσικό στοιχείο, ενώ το περιβάλλον και οι χαρακτήρες είναι απόλυτα ρεαλιστικοί, όπως ρεαλιστική είναι και η πανέμορφη ιρλανδέζικη παραθαλάσσια πόλη και τα όσα καθημερινά - εκτός της μυστηριώδους κοπέλας - συμβαίνουν στους ήρωες. Βρήκα το πάντρεμα αυτό ρεαλισμού και φαντασίας (των κέλτικων μύθων συγκεκριμένα για όντα της θάλασσας, η οποία αποτελεί και το κυρίαρχο στοιχείο της ταινίας) πετυχημένο, αν και στο τέλος η προσγείωση είναι κάπως απότομη. Επί πλέον, ο σκηνοθέτης βρίσκει την ευκαιρία να κάνει και κάποιο σχόλιο για τη σύγχρονη σκληρή πραγματικότητα της Ευρώπης σε μια εποχή πολλαπλής κρίσης. Στα μείον κατά τη γνώμη μου τα κάποια κλισέ - κυρίως και πάλι προς το τέλος - που ίσως είναι παραχωρήσεις του δημιουργού στην εμπορικότητα. Στα συν η όμορφη, μουντή φωτογραφία και τα τραγούδια των Sigur Ros που δημιουργούν σε ορισμένα σημεία μια "στοιχειωμένη" ατμόσφαιρα.
Γενικά, δίχως να το θεωρώ αριστούργημα, το φιλμ μου άφησε μια γλυκειά γεύση και σίγουρα δεν με χάλασε. Και, όπως έγραψα στην αρχή, το θεωρώ ένα καλό ξεκίνημα για την επιστροφή του Jordan σε πράγματα που τόσο αγαπήσαμε παλιότερα.

ΟΙ ΛΥΚΟΙ, Η ΠΑΡΕΑ ΤΟΥΣ, ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΚΑΙ Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ

Η δεύτερη ταινία του Neil Jordan γυρίστηκε το 1984 και λεγόταν "Η Παρέα των Λύκων". Και ήταν πραγματικά εκτυφλωτική. Σίγουρα μία από τις καλύτερές του και μια από τις εντυπωσιακότερες των 80ς. Αυτό που θα ήθελα να τονίσω απο την αρχή είναι ότι το φιλμ αυτό δεν έχει ένα κλασικό σενάριο, δεν διαθέτει μια δομημένη ιστορία, με αρχή, μέση και τέλος όπως θα λέγαμε. Τι ακριβώς είναι όμως η ταινία;
Ο Jordan παίρνει όλες σχεδόν τις ιστορίες που έχετε ακούσει για λύκους: Στα παραμύθια, στους θρύλους, στις ταινίες τρόμου, στις λαϊκές δοξασίες, και κάνει ένα κολάζ απ' όλα αυτά. Η Κοκκινοσκουφίτσα δένει με ιστορίες τρόμου για λυκάνθρωπους, τα παραμύθια της γιαγιάς με μεσαιωνικούς θρύλους για κατάρες και κορίτσια που χάθηκαν στο δάσος... Και ταυτόχρονα η παιδικότητα, το παραμύθι, η αθωότητα, "παντρεύονται" με τον τρόμο, τη σεξουαλικότητα ή, αν προτιμάτε, με τον τρόμο της σεξουαλικότητας, ενώ οι ονειρικές σκηνές που παραπέμπουν στην παιδική ηλικία ακολουθούνται από σκηνές τρόμου, ακόμα και σπλάτερ. Η δομή που ακολουθείται από το σκηνοθέτη είναι αυτή της "ιστορίας μέσα στην ιστορία μέσα στην ιστορία".
Υπάρχει σαν κεντρικό πρόσωπο μια γιαγιά που αφηγείται ιστορίες με άντρες και λύκους (που συχνά ταυτίζονται) στην έφηβη εγγονή της, που είναι έτοιμη να υποδεχτεί την αφύπνηση της σεξουαλικότητάς της (γι' αυτό άλλωστε ο άντρας ταυτίζεται με τον λύκο και ο πόθος με τον τρόμο). Ο χρόνος πισωγυρίζει ανάμεσα στον 20ό αιώνα και τον μεσαίωνα, με τους ίδιους ηθοποιούς να ερμηνεύουν παρόμοιους ρόλους και στις δύο εποχές. Και βέβαια, πάνω απ' όλα αυτά δεσπόζει η φιγούρα του λύκου (του κακού λύκου ή του ποθητού λύκου ή και τα δύο) και η απόλυτη συγχώνευση των δύο, ο λυκάνθρωπος (αλλά και η λυκανθρωπίνα σε μία περίπτωση). Τα ένστικτα παλεύουν με τον καθωσπρεπισμό, το "ζώο μέσα μας" πασχίζει να απελευθερωθεί από τον πολιτισμό και όσα αυτός επιβάλλει. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, θύτες και θύματα. Όλοι είναι λίγο απ' όλα.
Αυτό που καθηλώνει στην ταινία είναι η πανέμορφη, ατμοσφαιρική εικόνα της. Υπέροχη φωτογραφία, θαυμάσιες εικόνες, που ενίοτε συνδυάζουν εικαστική ομορφιά και φρίκη, γλυκειά παιδικότητα και τρόμο. Πρόκειται νομίζω για μια από τις εικαστικότερες ταινίες που έγιναν ποτέ. Και, σας προειδοποιώ, μην ξεγελαστείτε από την ομορφιά. Υπάρχουν αρκετές εφιαλτικές σκηνές και εντυπωσιακές (και αιμοσταγείς) μεταμορφώσεις. Από την άλλη, σπάνια ταινία είναι τόσο γεμάτη (φορτωμένη ίσως) από σύμβολα. Σε σχεδόν κάθε καρέ ο Φρόιντ κλείνει πονηρά το μάτι στον θεατή και τα αντικείμενα ζητούν αποκρυπτογράφηση...
Αφού χωνέψετε το τρομακτικό στοιχείο, ξεχάστε την έλλειψη γραμμικής αφήγησης και ολοκληρωμένης ιστορίας (είπαμε, πρόκειται για κολλάζ μύθων) και απολαύστε μια από τις ομορφότερες και πιο πρωτότυπες ταινίες (για μένα τουλάχιστον) των 80ς. Θα καταλήξω με την ίδια φράση που τέλειωνα και το ποστ για το "Παιχνίδι των Λυγμών": Κρίμα που ο Jordan έχει τόσα χρόνια να κάνει καλή ταινία...

ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΤΑ "ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΛΥΓΜΩΝ"

Το 1992 ο Neil Jordan γυρίζει μια από τις καλύτερες ταινίες του: Το "Crying Game" (Το Παιχνίδι των Λυγμών). Ταινία με πολλές ιδιαιτερότητες, ασυνήθιστη δομή και εξ ίσου ασυνήθιστη μίξη καταστάσεων. Αυτό που από παλιά με είχε εντυπωσιάσει ήταν η δομή που σας έλεγα: Ξεκινά σαν ένα πολύ δυνατό δράμα σχέσεων απαγωγέα - ομήρου, συνεχίζει με μια ερωτική ιστορία με αναπάντεχη εξέλιξη και καταλήγει σε ένα αγχωτικό κρεσέντο γεγονότων και δράσης. Το κάθε ένα απ' αυτά τα στοιχεία θα μπορούσε από μόνο του να αποτελεί το θέμα μιας ολόκληρης ταινίας. Εδώ όμως όλα αυτά δένονται αριστοτεχνικά και, τουλάχιστον εμένα, ουδέποτε με ενόχλησε η συνύπαρξη καταστάσεων και θεμάτων που εύκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ανομοιογενή. Και, για να επιμείνουμε στα ασυνήθιστα στοιχεία, το μεγάλο μυστικό που ανατρέπει τα πάντα αποκαλύπτεαται λίγο μετά το μέσο του φιλμ και όχι στο φινάλε, όπως γίνεται συνήθως.
Στην αρχή έχουμε μια ενδιαφέρουσα μελέτη της σχέσης που μπορεί να δημιουργηθεί ανάμεσα σε έναν όμηρο και τον απαγωγέα του. Αυτό που είναι ιδιαίτερο είναι το στοιχείο της ανθρωπιάς και της φιλίας που μπορεί να παρεισφρύσει ανάμεσα στα στυγνά πολιτικά συμφέροντα ή πατριωτικά αισθήματα και να ανατρέψει πολλά δεδομένα. Στο δεύτερο μέρος συναντάμε έναν δεξιοτεχνικά φτιαγμένο ύμνο σε έναν παράξενο έρωτα, ενώ στο τέλος το συναίσθημα και το καθήκον, ο άνθρωπος και οι πράξεις που είναι υποχρεωμένος να κάνει, συγκρούονται για μια ακόμα φορά.
Ίσως κάποιοι γκρινιάξουν για τον τρόπο που δείχνονται οι επαναστάτες του ΙΡΑ (κυρίως σαν φανατικοί και αδίστακτοι). Νομίζω όμως ότι ο ΙΡΑ είναι απλώς πρόσχημα. Ο Τζόρνταν είναι ιρλανδός και φτιάχνει μια ιστορία από την πατρίδα του. Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη οργάνωση στον κόσμο, αφού αυτό που ενδιφέρει σαφώς δεν είναι το ιστορικό πλαίσιο, αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαίτερα η σύγκρουση του προσωπικού (που εδώ ταυτίζεται σε πολλά επίπεδα με το απαγορευμένο) με το γενικότερο, απρόσωπο πλαίσιο και η εξέγερση του ατόμου ενάντια σ' αυτό. Βλέπετε, ο ήρωας έχει να ξεπεράσει πολλά ταμπού και απαγορεύσεις μέχρι το τέλος.
Αν δεν το έχετε δει, το θεωρώ must. Ακόμα κι αν έλειπαν η ευαισθησία και το πλήθος των λεπτομερειών , θα αρκούσε η ασυνήθιστη ιστορία για να ανεβάσει στα ύψη το ενδιαφέρον του θεατή.
Κρίμα που ο Jordan έχει κάμποσα χρόνια να κάνει καλή ταινία...

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ BREAKFAST ON PLUTO

Ναι. To "Breakfast on Pluto" είναι η πιο πρόσφατη ταινία του Neil Jordan κι αυτό αποτελεί γεγονός. Εδώ ο Jordan καταγράφει τη ζωή ενός "χαρούμενου" και "αθώου" τραβεστί, από την παιδική του ηλικία μέχρι τώρα. Ανάλαφρα, με χιούμορ και κάμποσο σουρεαλισμό, με το μελό να εναλλάσσεται με την κωμωδία. Κι όμως. Παρά την φαινομενική ελαφρότητα, οι τραγωδίες (τόσο ιστορικές όσο και προσωπικές) αφήνουν ανεξίτηλο το στίγμα τους. Το ιρλανδικό πρόβλημα, ο IRA και η τρομοκρατία, αποτελούν το πολιτικό background, ενώ οι προσωπικές "καταστροφές" διαδέχονται η μία την άλλη. Κι όμως, ο ήρωας μοιάζει να περνά αλώβητος απ' όλα αυτά, πάντα με καλή διάθεση και σαρκαστικές ατάκες, ακόμα κι όταν τον βασανίζουν!
Δίπλα στον πολύ καλό Κίλιαν Μέρφι, ένα all star ιρλανδέζικο (ως επί το πλέιστον) καστ, με τον ηθοποιό - φετίχ του σκηνοθέτη Στίβεν Ρία, τον Λίαμ Νίσον, τον Μπρένταν Γκλίζον, τον Ίαν Χαρτ, τον Gavin Friday (για όσους εκτιμούν τη μουσική του), ακόμα και τον πολύ Brian Ferry (αναγνωρίστε τον αν μπορείτε).
Ποτρέτο ενός εκκεντρικού χαρακτήρα, μια εκκεντρική ταινία γενικότερα, που βλέπεται ευχάριστα, κρατά τον θεατή, πλην όμως ο Jordan στο παρελθόν έχει κάνει και δυνατότερα πράγματα. Παρ' όλα αυτά, η επιστροφή ενός παλιού φίλου είναι πάντα ευπρόσδεκτη.