"Η ΦΩΛΙΑ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΑΣ" ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ

Να λοιπόν που φτάσαμε στο τέλος της τριλογίας του "Millenium", της σειράς ταινιών δηλαδή που βασίζονται στα τρία ομώνυμα σουηδικά μπεστ σέλλερ του Στιγκ Λάρσον. Το τρίτο και τελευταίο μέρος λέγεται "Το Κορίτσι στη Φωλιά της σφίγγας" (Luftslottet som sprängdes) και γυρίστηκε από τον Daniel Alfredson (όπως και το προηγούμενο μέρος) το 2009.
Ο κύκλος κλείνει εδώ, τα πάντα ξεκαθαρίζονται και... αλλά βέβαια δεν θα σας αποκαλύψω τι γίνεται στο τέλος. Η ταινία διατηρεί αυτόν τον "βρώμικο" ρεαλισμό των προηγουμένων μερών, με κράτησε σε σχετική αγωνία παρά τις δυόμιση ώρες της και βέβαια διαθέτει όπως και οι προκάτοχοί της το σημαντικότατο ατού της απόλυτα αντισυμβατικής ηρωίδας, που βρίσκεται κυριολεκτικά στον αντίποδα των συνηθισμένων (χολυγουντιανών κυρίως) αντίστοιχων ηρωίδων. Και μόνο η εμφάνισή της αρκεί για να πειστείτε για του λόγου το αληθές και, πιστέψτε με, δεν είναι μόνο η εμφάνιση.
Παρ' όλα τα ατού που κάνουν τη σειρά - κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον - πολύ ενδιαφέρουσα, αυτό το τελευταίο μέρος είναι το πλέον συμβατικό και προβλέψιμο, τόσο σαν εξέλιξη όσο και στο φινάλε του. Φταίει σίγουρα το ότι μιλάμε για ένα Νο 3, πράγμα εξ ορισμού σχεδόν βαρετό, αλλά και το ότι του λείπουν οι πολλαπλές ανατροπές και εκπλήξεις των δύο προηγούμενων. Επίσης αυτό το τρίτο μέρος έχει λιγότερη δράση από τα προηγούμενα (αυτό δεν το λέω υποχρεωτικά ως κακό, απλώς προειδοποιώ τους ρέκτες του είδους), αφού η ηρωίδα είναι στο μεγαλύτερο μέρος του καθηλωμένη στο νοσοκομείο ή στην αίθουσα του δικαστηρίου. Παρ' όλα αυτά, συνιστώ ανεπιφύλακτα την τριλογία, όχι μόνο για το πρωτότυπο στόρι της, που πολύ λίγο μοιάζει με άλλα αστυνομικά θρίλερ, ούτε μόνο για τα πολύ ιδιαίτερα στοιχεία που διαθέτει (την ηρωίδα, τον ρεαλισμό που γίνεται ωμότητα μερικές φορές, την πολυπλοκότητα, τους αληθινούς χαρακτήρες), αλλά και για το ότι εξερευνά με τόλμη τη σκοτεινή πλευρά της προοδευμένης και ευνομούμενης Σουηδίας και τα βρώμικα μυστικά που μπορεί να κρύβονται κάτω από τη άψογη επιφάνεια.
Προσέξατε ότι μιλώ συνεχώς για τριλογία και όχι για το συγκεκριμένο μέρος. Δεν είναι τυχαίο. Οι ταινίες αποτελούν συνέχεια η μία της άλλης και πρέπει να ειδωθούν με τη συγκεκριμένη σειρά που γυρίστηκαν (κάτι σαν το Lord of the Rings δηλαδή). Ειδικά αυτό το τρίτο μέρος είναι απόλυτη συνέχεια του προηγούμενου και ίσως πολλοί θεατές που αγνοούν το γεγονός αυτό να μείνουν ξεκάρφωτοι.

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΠΑΙΖΕ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μετά το πολύ ενδιαφέρον "Κορίτσι με το τατουάζ", το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Στιγκ Λάρσον, "Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά" (Flickan som lekte med elden, 2009) μεταφέρεται κι αυτό στην οθόνη από τον σουηδό Daniel Alfredson. Το βρήκα κάπως κατώτερο του πρώτου μέρους, σε καμία περίπτωση όμως απογοητευτικό.
Οι ήρωες είναι οι ίδιοι: Η ιδιόρυθμη, περιθωριακή ερευνήτρια και ο επίμονος δημοσιογράφος. Αμφότεροι καταπιάνονται με καυτά θέματα, που συχνά είναι θέματα ζωής και θανάτου για όσους ανακατεύονται. Αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με το τράφικινγκ γυναικών (την εισαγόμενη πορνεία δηλαδή). Το κλίμα είναι το ίδιο "βρώμικο" και σκοτεινό με το πρώτο φιλμ, τα εφιαλτικά μυστικά αποκαλύπτονται το ένα μετά το άλλο, η δομή είναι σφιχτή και το κλίμα καταγγελίας για την κοινωνική διαφθορά (ακόμα και σε ευνομούμενες κοινωνίες όπως οι σκανδιναυικές) εξ ίσου οξύ. Μόνο που εδώ η παράδοξη ηρωίδα εμπλέκεται όλο και περισσότερο προσωπικά και τελικά, παράλληλα με τα μυστικά που αφορούν διάφορους υψηλά ιστάμενους, έχουμε και απρόσμενες αποκαλύψεις για το ίδιο της το παρελθόν.
Όπως καταλάβατε, παρακολούθησα κι αυτό το φιλμ (που έχει αρκετά σύνθετη δομή και σχετικά πολύπλοκο σενάριο) με ενδιαφέρον. Θεωρώ όμως το πρώτο μάλλον καλύτερο, πιο σφιχτό και πιο καταγγελτικό ίσως. Είναι και διαφορετικοί οι σκηνοθέτες, βλέπετε. Ίσως πάντως - και αυτό είναι γενικότερη παρατήρηση - αυτή μου η αίσθηση να οφείλεται στο ότι, όπως και να το κάνουμε, πρόκειται για ένα "νο 2", και πάντοτε θεωρώ την πρώτη φορά, όταν μπαίνεις σε ένα άγνωστο σύμπαν και δεν ξέρεις τι να περιμένεις, εξ ορισμού σχεδόν καλύτερη. Αν και, το λέω από τώρα, θα δω και το τρίτο και τελευταίο μέρος, που όπως διαβάζω είναι ήδη έτοιμο.
Συνολικά πάντως δεν το βρήκα κακό (ίσως λίγο περισσότερο "action movie" σε σχέση με το πρώτο). Θα σας δώσω όμως μια συμβουλή: Παρά το ότι το δεύτερο αυτό μέρος είναι αυτόνομο και οι ήρωές μας ερευνούν μια εντελώς διαφορετική υπόθεση, πρόσωπα από το πρώτο μέρος, σκηνές και σχέσεις από το παρελθόν επανεμφανίζονται και γενικά καλό είναι να έχει κανείς υπ' όψιν τι έχει συμβεί στο πρώτο φιλμ. Γι' αυτό καλύτερα να δείτε το "Κορίτσι με το τατουάζ" πρώτα, και μετά περάστε σ' αυτό εδώ. Όπως και να το κάνουμε πάντως, τα σκανδιναυικά θρίλερ παραμένουν ενδιαφέροντα και ιδιαζόντως σκοτεινά.