ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΣΑΠΟΥΝΟΠΕΡΕΣ

Μια ακόμα ταινία για παράξενους (στα όρια του απίθανου) έρωτες; Μια διαπίστωση ότι, παρά τον προσωρινό του χαρακτήρα, το Δόγμα άφησε βαθειά ίχνη στο, ούτως ή άλλως πολύ καλό, δανέζικο σινεμά; Μια ακόμα ταινία πάνω στη μοναξιά των σύγχρονων πόλεων; Όλα αυτά και ίσως κι άλλα στην "Σαπουνόπερα", πρώτη μεγάλου μήκους της Pernille Fischer Christensen, που μιλά για τη σχέση μιας γυναίκας πρόσφατα χωρισμένης και ενός τραβεστί, που μένει στον επάνω όροφο.
Μην τρομάξετε πολύ απο όσα είπα για το Δόγμα. Είπαμε, επηρέασε μόνο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι βλέπουμε μια ταινία του Δόγματος. Και μουσική έχει (καλή μάλιστα) και η κάμερα δεν κουνιέται σαν τρελή. Απλά, πρόκειται για πάμφθηνη ταινία, γυρισμένη αποκλειστικά στο εσωτερικό των δύο διαμερισμάτων. Και είναι και τρυφερή, καθώς οι σχέσεις των δύο βασικών χαρακτήρων περνούν από διάφορα στάδια, μεταβάλλονται αλλά και συσφίγγονται και καταλήγουν - ναι, το μαντέψατε - σε έρωτα. Και ο πρώην σύζυγος επανεμφανίζεται, κι αυτού οι σχέσεις με την πρώην είναι αμφίθυμες, και τελικά... Δεν θα σας πω φυσικά το "τελικά", αλλά θα πω για την ευαισθησία που διαθέτει το φιλμ, το ενδιαφέρον με το οποίο παρακολουθείται (αν δεν είσαστε κλειστοφοβικοί και δεν σας πειράζει να βλέπετε μόνο δύο εσωτερικά) και θα ζηλέψω για το πώς σε μερικές χώρες κάνουν ταινίες με το τίποτα κυριολεκτικά, ενώ στην Ελλάδα (που οι low budget συνθήκες είναι δεδομένες) συχνά τέτοιες προσπάθειες σπάνε τα μούτρα τους.
Στα συν το χιούμορ που υπάρχει - κι ας κυριαρχεί η μοναξιά, ο οικογενειακός αποκλεισμός των διαφορετικών και η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Η δράση, για παράδειγμα, διακόπτεται τακτικά από ασπρόμαυρες σκηνές που μιμούνται σαπουνόπερες (όπως αυτή που παρακολουθεί το τραβεστί), με ατάκες με off φωνή του στιλ : "Τι θα κάνει τώρα η Βερόνικα; Θα ξαναδούμε τον σύζυγο;" και άλλα τέτοια.