"THE DAMNED DON'T CRY" Ή ΠΕΡΙ ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ

 

Η Τζόαν Κρόφορντ ερμηνεύει έναν από τους καλύτερους ρόλους της στο "The Damned don't Cry" που γύρισε το 1950 ο Vincent Sherman (1906-2006). 

Ένας γκάνγκστερ δολοφονείται και μια κυρία της υψηλής κοινωνίας, που φαίνεται ότι ήταν ερωμένη του, εξαφανίζεται. Η αστυνομία ψάχνει τα ίχνη της, αλλά εκείνη δεν είναι πουθενά καταχωρημένη. Μοιάζει να μην έχει παρελθόν. Εμείς βεβαίως τη βλέπουμε από την πρώτη στιγμή να επιστρέφει στο φτωχικό σπίτι των γονιών της (και ο πατέρας της να την υποδέχεται ψυχρά). Τι έχει συμβεί; Σε φλας μπακ βλέπουμε την ιστορία της, την άνοδο και την πτώση δηλαδή ενός αδίστακτου ανθρώπου.

Η Κρόφορντ ερμηνεύει έναν εξαιρετικά ῾῾κακό῾῾ χαρακτήρα. Μια αμόρφωτη γυναίκα που, με όπλα την ομορφιά βεβαίως, αλλά κυρίως την ακόρεστη φιλοδοξία της, ξεκινά από τα χαμηλά στρώματα για να κατακτήσει τον κόσμο και να απολαύσει ό,τι μέχρι τότε της στέρησε η ζωή. Το θέμα είναι ότι πρόκειται για ένα άτομο κυριολεκτικά αδίστακτο. Η λέξη ηθική της είναι άγνωστη. Χρησιμοποιεί τους άντρες σαν πιόνια, τον καθένα την κατάλληλη στιγμή, με μοναδικό στόχο να ανέβει. Η κάθετη βελτίωση των συνθηκών ζωής της δεν της αρκεί. Κάθε άλλο. Στόχος είναι αποκλειστικά και μόνο η κορυφή και τίποτα λιγότερο δεν μπορεί να την ικανοποιήσει.

Τελικά νομίζω ότι το φιλμ είναι μια εξαιρετική μελέτη της ανθρώπινης απληστίας και των αποτελεσμάτων της. Πάνω στους άλλους σίγουρα, αλλά, τελικά, ακόμα και πάνω στον ίδιο τον  αδίστακτο άπληστο. Πρόκειται, νομίζω, για ένα είδος εθισμού. Ο άπληστος δεν μπορεί να σταματήσει. Τα θέλει όλα, όλα, και μετά θέλει κι άλλα. Προσωπικά το βρίσκω απόλυτα ψυχοπαθολογικό. Και το κακό που παράγει τεράστιο (πάντοτε θεωρούσα ότι η απληστία είναι από τους βασικούς λόγους της σύγχρονης κοινωνικής υποβάθμισης). Η ταινία εξετάζει κάπως και τους λόγους που μπορεί να δημιουργήθηκε στην ηρωίδα το σύνδρομο της απληστίας: Οι μίζερες συνθήκες που βίωσε μέχρι να τα παρατήσει όλα και να ν᾽ αρχίσει την ιλιγγιώδη άνοδο, η οποία βέβαια θα έχει το αποτέλεσμα που είχε στον Ίκαρο (δεν σας κάνω σπόιλερ, είναι γνωστό από την αρχή). 

Πολύ καλό φιλμ, όχι ακριβώς νουάρ αλλά με στοιχεία του, που θεωρώ απαραίτητο για τους φίλους του παλιού Χόλιγουντ (και όχι μόνο βεβαίως).