FOXCATCHER : ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΕΠΙΠΕΔΑ

Πατέρας - γιος; Πλούσιος - φτωχός; Αριστοκράτης - λαϊκός; Εκμεταλλευτής - εκμεταλλευόμενος; Μπορείτε να βρείτε και άλλα τέτοια δίπολα στις σχέσεις ανάμεσα στις δύο βασικές προσωπικότητες του "Foxcatcher", της θαυμάσιας για μένα ταινίας που γύρισε το 2014 ο Bennett Miller. Η οποία, μάλιστα, βασίζεται σε αληθινή ιστορία και η οποία, αν και μπορεί να διαφημιστεί (;) ως "αθλητικό δράμα", δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να σας τρομάξει. Ο αθλητισμός είναι εδώ ένα απλό πλαίσιο - πρόσχημα για να αναπτυχθούν όλα τα επίπεδα μιας αρρωστημένης σχέσης.
Ένας από τους πλουσιότερους γόνους της Αμερικής, ιδιόρρυθμος, μοναχικός, μεγαλομανής, παθιασμένος με την πάλη και βαθύτατα συντηρητικός πολιτικά, παίρνει υπό την προστασία του "παιδοβούβαλο" πρωταθλητή της ελεύθερης πάλης, εξ ίσου μοναχικό και μίζερο, ο οποίος (ο αθλητής) έχει βαθιά σχέση μόνο με τον μεγάλο αδελφό και προπονητή του, επίσης αθλητή της πάλης και τον μόνο "φυσιολογικό" χαρακτήρα της ταινίας, αφού πρόκειται για έναν ευτυχισμένο οικογενειάρχη. Στόχος ένα χρυσό μετάλιο στους επερχόμενους Ολυμπιακούς της Σεούλ (βρισκόμαστε στη δεκαετία του 80). Όταν όλα δείχνουν ότι ο "μικρός" δεν μπορεί να τα καταφέρει δίχως τον αδελφό του, ο εκατομμυριούχος προσπαθεί να "αγοράσει" τον μεγάλο αδελφό με κάθε τρόπο. Από εκεί και πέρα οι σχέσεις τους περιπλέκονται όλο και περισσότερο, έως την απροσδόκητα τραγική κατάληξη.
Φυσικά εδώ βρισκόμαστε στον αντίποδα του αμερικάνικου όνειρου. Πρόκειται περισσότερο για "κατοχή" ενός ανθρώπου από έναν άλλον. Ναι, όλα φαίνονται να πηγαίνουν καλά και να πλησιάζουν στο στόχο τους, αλλά ποιο θα ειναι το τίμημα; Μήπως τελικά δεν υπάρχει επιτυχία δίχως τίμημα και δίχως σκοτεινές, αθέατες πτυχές; Σημειωτέον ότι κάτω απ' όλα αυτά υποβόσκει και μια καταπιεσμένη ομοφυλόφιλη επιθυμία.
Για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια φωτίζεται άπλετα η σκοτεινή πλευρά της Αμερικής. Η ταινία μπορεί να είναι σχετικά χαμηλότονη, είναι όμως πραγματικά σκοτεινή, πραγματικά ανησυχητική, όπως η προσωπικότητα του εθνικιστή, φασίστα ουσιαστικά, εκατομμυριούχου, που ξεδιπλώνεται σταδιακά κατά τη διάρκεια του φιλμ. Όσο για τις ηθοποιίες, είναι πραγματικά εξαιρετικές, με κυρίαρχη αυτή του Στιβ Καρέλ στον έναν από τος δύο βασικούς ρόλους.
"Βαριά", πυκνή και, ξαναλέω για πολλοστή φορά, σκοτεινή ταινία, μου άρεσε ιδιαίτερα και τη θεωρώ ήδη από τις καλύτερες της χρονιάς. Αλλά, σας προειδοποιώ, δεν πρόκειται να χαμογελάσετε. Καθόλου! 

Ο ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟΣ κ. ΚΑΠΟΤΕ

Η όντως αντιφατική προσωπικότητα του Τρούμαν Καπότε σκιαγραφείται θαυμάσια στην ομώνυμη ταινία του (πρωτοεμφανιζόμενου νομίζω) Bennett Miller. Ο συγγραφέας, εγωπαθής, ομοφυλόφιλος, έξυπνος, ταλαντούχος, ευαίσθητος και αδίστακτος, κάτι μεταξύ Ορσον Ουέλες και Γουόρχολ με περισσότερα κοινά με τον δεύτερο, ένα είδος πόρνης των media της εποχής του και σούπερ σταρ κοσμικών εκδηλώσεων, εμπλέκει τη ζωή του με τρόπο αντιφατικό (σαν την προσωπικότητά του άλλωστε) με έναν θανατοποινίτη που σκότωσε εν ψυχρώ μια οικογένεια. Το ενδιαφέρον της ταινίας (η οποία, σημειωτέον, είναι μάλλον αργή και χωρίς κορυφώσεις) βρίσκεται ακριβώς στο είδος αυτής της εμπλοκής. Πρόκειται ταυτόχρονα για μια κυνική εκμετάλλευση του δολοφόνου, ώστε να αποκαλύψει τα πάντα και να γραφεί έτσι ένα φοβερό βιβλίο, αλλά και για μια ειλικρινή, βαθειά συμπάθεια, που όταν αυτός εκτελείται, οδηγεί τον συγγραφέα σε κατάθλιψη από την οποία, όπως φαίνεται, δεν συνήλθε ποτέ απόλυτα.
Αξίζει να δείτε το Capote, τόσο για την ηθοποιία του Σέιμουρ Χόφμαν, όσο και για τον τονισμό της αντιφατικότητας κάποιων καταστάσεων και πραγμάτων (ανάμεσα στα οποία η τέχνη, φυσικά, έχει την πρωτοκαθεδρία). Ή για να δείτε πώς είναι δυνατόν η χυδαία λογική της Espresso να συναντά την υψηλή τέχνη...