ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΔΙΧΩΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ Η ΒΙΑΙΗ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ

"Το Καλοκαίρι που έφυγαν οι γονείς μου" (2006) του Cao Hamburger είναι μια βραζιλιάνικη ταινία με ιδιαίτερη ευαισθησία και στιλ. Βρισκόμαστε στο 1970, η Βραζιλία στενάζει κάτω από στυγνή δικτατορία και είναι οι μέρες του περίφημου Παγκόσμιου Κύπελου, τότε που έπαιζε ο Πελέ, ο Ζαϊρζίνιο και άλλοι ποδοσφαιρικοί θρύλοι στην Εθνική (η οποία βεβαίως το κατέκτησε πανηγυρικά). Ένας 12χρονος φεύγει από την πόλη του και αναγκάζεται να μείνει με τον παπού του στο Σάο Πάολο, καθώς οι γονείς του, αριστεροί γαρ, εξαφανίζονται ή, κατά κόσμον, "πάνε διακοπές". Ο παπούς όμως πεθαίνει πριν καν συναντήσει τον μικρό κι αυτός περνά ολόκληρο το καλοκαίρι στο διαμέρισμα και τη γειτονιά του παπού, που βρίσκεται στην καρδιά της εβραϊκής συνοικίας.
Πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ, τη συγκίνηση, την τρυφερότητα, τις πολιτικές νύξεις, θαυμάσια κατάδειξη του τρόπου που τα πολιτικά πράγματα καθορίζουν την καθημερινότητά μας και επεμβαίνουν (εδώ με κάθε άλλο παρά θετικό τρόπο) στη ζωή μας και ταυτόχρονα μια έξυπνη ιστορία ενηλικίωσης (έστω και με το ζόρι), συνθέτουν μια από τις ταινίες που θεωρώ ως "χαμηλότονες" εκπλήξεις της χρονιάς.
Οι δημιουργοί πάντως, όπως διαβάζω, δεν είναι τυχαίοι, καθώς στο φιλμ συνεργάζονται ο σεναριογράφος, ο σκηνοθέτης Meirelles (ως παραγωγός) και ο μοντέρ της πολύ καλής "Πόλης του Θεού". Πολύ ενδιαφέρουσα και η επισήμανση του τι κρύβεται πίσω από ποδοσφαιρικούς θριάμβους και φιέστες (εδώ μια αδίστακτη δικτατορία), αλλά και η απεικόνιση του γνήσιου ενθουσιασμού, του πάθους και της χαράς της ζωής που διακρίνει τους βραζιλιάνους, σε αντιπαράθεση με το μουντό πολιτικό τοπίο της εποχής. Και τέλος, μια πολύ καλή ερμηνεία από τον πιτσιρικά, που μέσα από τόσες τραυματικές εμπειρίες, αλλά και πρωτόγνωρες χαρές, εξόριστος σε ένα ξένο σ' αυτόν περιβάλλον (οι εβραίοι με τις δικές τους συνήθειες και τρόπο ζωής), καταφέρνει να ανταπεξέλθει και να βγει πλούσιος ή, αν θέλετε, να ενηλικιωθεί με έναν, εν τέλει, μεστό τρόπο. (Γιατί, διάβολε, οι δικοί μας πιτσιρικάδες ηθοποιοί είναι συνήθως τόσο ψεύτικοι στις ελληνικές ταινίες);