Κυριακή, Σεπτεμβρίου 30, 2007

ΔΡΑΜΑ ΚΑΙ ΕΚΤΥΦΛΩΤΙΚΟ ΜΠΑΡΟΚ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ LOLA MONTES


H Lola Montes γυρίστηκε το 1955 και είναι η τελευταία ταινία του Max Ophüls (1902-1957). Θεωρείται μάλλον η καλύτερή και, σίγουρα, η πιο γνωστή του. Είναι επίσης και η μοναδική του έγχρωμη. Και φαίνεται ότι, μαγεμένος απ' αυτό, πραγματικά ξεσαλώνει με τη χρήση των χρωμάτων.
Σίγουρα πρόκειται για μια εκθαμβωτική ταινία. Όχι μεταφορικά, αλλά με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Είναι ένα από τα πλέον μπαρόκ φιλμ που έχω δει ποτέ, τόσο μπαρόκ που σχεδόν ζαλίζει τον θεατή. Δεν είναι μόνο τα παλάτια, οι πύργοι και το όλο βαρύ σκηνικό, είναι και το πολύχρωμο τσίρκο που παίζει βασικό ρόλο στην ιστορία, που ολοκληρώνει την εικόνα.
Η όμορφη και ώριμη πλέον Λόλα Μοντέζ δουλεύει σε τσίρκο και ως κορύφωση του προγράμματός του παρουσιάζει ως υπέρτατο νούμερο την ίδια την πολυτάραχη ζωή της. Μια ζωή γεμάτη έρωτες με διάσημες προσωπικότητες του καιρού της, ακόμα και με τον βασιλιά της Βαυαρίας, έρωτας ο οποίος παρά λίγο να τινάξει στον αέρα τη χώρα και να ανατρέψει τη βασιλεία. Η Λόλα είναι η διασημότερη "εταίρα" της Ευρώπης, αρκετά κυνική η ίδια ώστε να μπορεί να μην πληγώνεται και τόσο από τους αλλεπάλληλους χωρισμούς, πολύ ελεύθερη για να τους προκαλεί όταν βλέπει τις σχέσεις της να βαλτώνουν και το αρχικό πάθος να φεύγει. Καθώς παρακολουθούμε τη ζωή της, από μικρό κορίτσι μέχρι τώρα, αντιλαμβανόμαστε ότι όταν οι μέρες του μεγαλείου παρέρχονται το μόνο που της απομένει είναι να δεχτεί την πρόταση του διευθυντή και να καταλήξει, κουρασμένη πια, στο τσίρκο, παίζοντας κάθε βράδυ κορώνα - γράμματα τη ζωή της και παρουσιάζοντας ως ατραξιόν την ίδια την πρότερη δόξα της.
Όλα αυτά δείχνονται μέσα από μια μη γραμμική αφήγηση, με συνεχή φλας μπακ (όχι με χρονική σειρά) και επιστροφές στο τώρα. Άλλοτε ως κλασσική εικονογράφηση του ένδοξου παρελθόντος, άλλοτε μέσα από τη δραματοποίησή του στα νούμερα του τσίρκου, άλλοτε μέσα από την αφήγηση του παρουσιαστή. Έτσι η ταινία δεν διαθέτει ακριβώς αυτό που αποκαλούμε δραματική κορύφωση, καθώς αποτελείται από ένα συνεχές ποτάμι γεγονότων από τη ζωή και τους έρωτες της ηρωίδας.
Μυθική ταινία, με διάφορες ιστορίες γύρω απ' αυτήν, θεωρείται από πολλούς ως μία από τις δέκα καλύτερες όλων των εποχών. Προσωπικά δεν συμφωνώ με μια τόσο υψηλή θέση, πλην όμως είναι κάτι που αξίζει να δει κανείς. Ιδιαίτερα για το πολύ δυνατό, απαισιόδοξο τέλος, που βυθίζει τον θεατή σε σκέψεις για το εφήμερο και τη ματαιότητα της ζωής.

Ετικέτες ,

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 29, 2007

ΓΥΝΑΙΚΕΣ - ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΧΑΒΑΛΕΣ ΜΕΧΡΙ ΒΑΡΕΜΑΡΑΣ


Υπάρχουν ταινίες που βρίσκονται πολύ... μα πολύ κάτω του μετρίου. Πάρα πολλά b-movies ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία, αν και εξαιρέσεις υπάρχουν πολλές και σημαντικές. Το Invasion of the Bee Girls (1973) του Denis Sanders (1928-1987) όμως, σαφώς δεν ανήκει σ' αυτές.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με b-movie με τα όλα του, που δικαιολογεί απόλυτα κάθε φήμη που κυκλοφορεί για το είδος... και θέλει αντοχή για να το δεις ολόκληρο. Όπου κάπου σε μια επαρχιακή αμερικάνικη πόλη με εργαστήριο γενετικής κάπου εκεί κοντά, κάτι ξεφεύγει και μετατρέπει τις γυναίκες σε... ανθρωπόμορφες μέλισσες, διψασμένες - μεταξύ άλλων - για σεξ (!), που, φυσικά, σκοτώνουν τα αρσενικά θύματα - εραστές τους. Άφθονες σεναριακές τρύπες, αστεία ειδικά εφφέ, ανεκδιήγητες ηθοποιίες, πίου - πίου μουσική και αφόρητα 70ς ντυσίματα και εμφανίσεις, συνθέτουν μια πανδαισία κακού γούστου που απαιτεί πολύ καλή παρέα, προχωρημένες αϋπνίες, άφθονη κατανάλωση μπύρας ή ό,τι άλλου και μεγάλη προδιάθεση για ανεξέλεγκτο χαβαλέ για να το δει κανείς ολόκληρο. Α, μη ξεχάσω και το κάμποσο γυμνό, που μετά βίας φτάνει μέχρι τα βυζιά, έτσι για αλατοπίπερο στο όλο πράγμα. Και τη σκηνή της μετατροπής της γυνίκας - σκέτο σε γυναίκα - μέλισσα στο μυστικό εργαστήριο, όπου θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.
Τελικά υπάρχουν ταινίες τόσο κακές, που, με έναν διεστραμμένο τρόπο "καταντούν" καλές. Αλλά είπαμε: Μόνο για χαβαλέ σε περιόδους πνευματικής απελπισίας.

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28, 2007

ΒΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΙΣ ΣΤΟ L.A.


Με χαρά είδα ότι οι φετινές Νύχτες Πρεμιέρας ξέθαψαν (με την καλή έννοια) τον "Άνθρωπο από το Λος Άντζελες" (To live and die in L.A.) του William Friedkin, μια ταινία του 1985 και για αρκετούς η τελευταία καλή του. Ήταν ευκαιρία να το ξαναδώ μετά από πολλά χρόνια, για να δω αν θα μου αρέσει τόσο όσο παλιά. Μου άρεσε. Σε κάποια σημεία βέβαια έχει γεράσει (θα πούμε γι' αυτό), αλλά σε γενικές γραμμές παραμένει ένα από τα πιο εντυπωσιακά αστυνομικά φιλμ των τελευταίων δεκαετιών, κι ας είναι σχετικά ξεχασμένο σήμερα.
Η ταινία, σχετικά κοινότοπη σαν θέμα, παρακολουθεί έναν μπάτσο που καταδιώκει με επιμονή έναν αόρατο καλλιτέχνη-παραχαράκτη, που ρίχνει άφθονα πλαστά πλην όμως άψογα χρήματα στην αγορά. Ο Ουίλιαμ Νταφόε, νέος, ωραίος, αδίστακτος και εξαιρετικά ταλαντούχος ζωγράφος (και, φυσικά, και παραχαράκτης), κλέβει την παράσταση ως σούπερ κακός. Γύρω του ωραίες γυναίκες, πολυτελή σπίτια και αυτοκίνητα και άλλα τέτοια συνθέτουν ένα κλίμα χάι παρακμής και διαφθοράς. Από την άλλη ο μπάτσος απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί "θετικός ήρωας", αφού κι αυτός μοιάζει το ίδιο αδίστακτος με τον αντίπαλό του. Έντονη βία, φοβερά κυνηγητά με αυτοκίνητα, καλό τάιμινγκ και δράση, μια εξαιρετική σκηνή όπου βλέπουμε με απολαυστικές λεπτομέρειες πώς γίνεται μια τέλεια παραχάραξη χρησιμοποιώντας μεθόδους χαρακτικής και πάνω απ' όλα η στυλάτη και εντυπωσιακή σκηνοθεσία του Friedkin, συνθέτουν μια χορταστική περιπέτεια με απροσδόκητο, ανατρεπτικό τέλος που δεν κάνει καμιά παραχώρηση στο χάπι εντ ή σε όποια άλλη σύμβαση.
Όσο για το γερασμένο που λέγαμε στην αρχή... ε, υπάρχουν κάποιες πόζες του πρωταγωνιστή Ουίλιαμ Πίτερσεν που σήμερα μόνο γέλιο μπορούν να βγάλουν. Ίσως πάλι κάποιοι να θεωρήσουν ότι όλα αυτά τα έχουν ξαναδεί πολλές φορές στο σινεμά, αλλά μη ξεχνάτε: είναι ταινία του 1985!

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 27, 2007

ΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΩΡΑΙΑ ΟΥΤΑΡΑ


Οι "Παλαιστές" του 2000 (ο πρωτότυπος τίτλος είναι "Uttara") του Buddhadev Dasgupta, που θεωρείται ο σημαντικότερος σύγχρονος ινδός σκηνοθέτης (εκτός Μπόλυγουντ βέβαια), είναι ένα παράξενο μείγμα ρεαλισμού, σουρεαλισμού και όμορφων εικόνων.
Σε μια βυθισμένη στη φτώχια και τον πρωτογονισμό σύγχρονη Ινδία, οι δύο φύλακες ενός απομονωμένου σιδηροδρομικού σταθμού περνούν τις ατέλειωτες ελεύθερες ώρες τους παλεύοντας σε ένα σκάμμα, καπνίζοντας και κουβεντιάζοντας. Ώσπου ο ένας τους πάει στο μακρυνό χωριό του και επιστρέφει παντρεμένος. Η όμορφη, αμόρφωτη και ενστικτώδης Ουτάρα θα ανατρέψει τις μεταξύ τους ισορροπίες και όλα θα καταλήξουν σε τραγωδία.
Ακούγεται ρεαλιστικό δράμα, αλλά δεν είναι ακριβώς. Υπάρχουν σουρεαλιστικές εικόνες και καταστάσεις που παρεισφρύουν στην αφήγηση, υπάρχουν χαρακτήρες που ποτέ δεν μαθαίνουμε τι ακριβώς είναι και από πού έρχονται, υπάρχει κι ένας χορός ζωόμορφων μουσικών, που εμφανίζεται ενίοτε ως από μηχανής θεός και θυμίζει αυτόν της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Και τελικά, όσο προχωρά το φιλμ, ο ρεαλισμός δυναμιτίζεται όλο και περισσότερο και καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται μάλλον για μια συμβολική και αλληγορική ταινία, που ίσως μιλά για την σύγχρονη Ινδία και τα κακά που την καταδυναστεύουν.
Γύρω από τους πρωταγωνιστές κινείται η ομάδα των απόλυτα κακών που περιφέρεται στην περιοχή και εξοντώνει ανενόχλητη κάθε καλό στοιχείο που υπάρχει εκεί. Η άλλη ομάδα, αυτή των εξαθλιωμένων γέρων, βυθισμένων στην αμορφωσιά και τους μύθους, είναι ανήμποροι να αντιδράσουν. Και τελικά οι ίδιοι οι ήρωες, οι παλαιστές του τίτλου, αδιαφορούν πλήρως και αρνούνται να αντιδράσουν στο κακό ακόμα κι όταν μπορούν, αφήνοντας έτσι με την αδιαφορία τους τα εγκλήματα να τελεστούν. Ίσως αυτοί να συμβολίζουν τον λαό που αδιαφορεί εφησυχάζοντας σε κάθε πρόοδο και κάθε βήμα μπροστά, διαιωνίζοντας έτσι τη μίζερη κατάστασή του.
Το μόνο υγιές στοιχείο στο κλίμα αυτό είναι η νεαρή Ουτάρα, που παρά τις καταπιεστικές παραδόσεις και το ασήκωτο βάρος του συστήματος, τολμά να εξεγερθεί μπροστά στην αδιαφορία του άντρα της, δίνοντας έτσι και ένα έντονο φεμινιστικό στοιχείο στο φιλμ.
Όλα αυτά δείχνονται συχνά με πανέμορφες εικόνες, δικαιώνοντας τη φήμη του Dasgupta και κατατάσσοντάς τον στους ενδιαφέροντες σύγχρονους δημιουργούς. Δεν είδα βέβαια άλλες ταινίες του, ωστόσο η συγκεκριμένη είναι αυτή που τον έκανε διεθνώς γνωστό - και συμφωνώ μ' αυτό.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 26, 2007

ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΕΚΘΑΜΒΩΤΙΚΟ "ΜΑΛΛΙ", ΑΛΛΑ...


Το "Wool 100%" (2006), γιαπωνέζικη ταινία του Mai Tominaga, είναι από τις πιο παράξενες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Απόλυτα σουρεαλιστικό παραμύθι, γεμάτο καταστάσεις που δεν ξέρεις ακριβώς γιατί συμβαίνουν ή (πολύ περισσότερο) τι θέλουν να πουν, πλημμυρισμένο όμως από εικαστική ομορφιά: Δύο γριές αδελφές ζουν ολομόναχες και ακοινώνητες σε ένα μεγάλο σπίτι, περιφερόμενες καθημερινά στην πόλη και συλλέγοντας άχρηστα, πλην όμως όμορφα αντικείμενα από τα σκουπίδια, ώσπου ένα κορίτσι - γίγαντας, που δεν μιλά, αλλά συνεχώς πλέκει ένα πελώριο κατακόκκινο, μάλλινο πουλόβερ εισβάλλει απρόσμενα στη ζωή τους ανατρέποντας τα πάντα.
Ίσως ο σκηνοθέτης να θέλει να πει πράγματα για την προσκόλλησή μας σε αντικείμενα και την, ως επακόλουθο, αποκόλλησή μας από την αληθινή ζωή. Ίσως να έχει κατά νου ψυχαναλυτικές απόψεις για την παιδική ηλικία, το σεξ και τον φόβο του, τον πρίγκηπα που διαρκώς αναμένεται αλλά ποτέ δεν έρχεται... Ίσως πάλι να μη θέλει να πει τίποτα απολύτως, παρά μόνο να ξετυλίξει μια σειρά από πανέμορφες εικόνες, επηρρεασμένες συχνά από σύγχρονους εικαστικούς. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Η ίδια η αφήγηση είναι κατακερματισμένη σε διάφορα χρονικά μπρος - πίσω, η εικόνα περνά από το κανονικό φιλμ σε κινούμενο σχέδιο, σε animation με κούκλες και άλλα είδη, ο λόγος είναι σπάνιος και επαναλαμβανόμενος. Τελικά η ταινία σχετικά γρήγορα κουράζει με την επαναληπτικότητά της.
Μένει μονάχα η ομορφιά που λέγαμε, με μερικά πλάνα να μένουν αξέχαστα, με την μυστηριώδη ατμόσφαιρα του ασφυκτικά πλημμυρισμένου από ετερόκλητα αντικείμενα σπιτιού, με τα χρώματα, στα οποία κυριαρχεί το εκθαμβωτικό κόκκινο, με τα εξπρεσιονιστικά κινούμενα σχέδια... Αυτά είναι τα στοιχεία για τα οποία ίσως αξίζει να δείτε την ταινία, ιδιαίτερα αν είστε εικαστικός καλλιτλεχνης. Ίσως. Κατά τα άλλα, απλώς την κατατάσσω σ' αυτές τις ιδιαίτερες ταινίες που αποκαλώ "κινηματογραφικά αξιοπερίεργα".

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 24, 2007

ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΚΟΡΕΑΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ


Το "No mercy for the rude" (2006) του πρωτοεμφανιζόμενου Cheol-hie Park είναι μία ακόμα κορεάτικη ταινία με ήρωα έναν πληρωμένο εκτελεστή. Και αυτός εδώ - όπως και οι περισσότεροι όμοιοί του άλλωστε στις κορεάτικες ταινίες - έχει τις ιδιορυθμίες του: Είναι μουγγός και εκτελεί μόνο άξεστους και "δίχως στυλ" τύπους (κοινώς μόνο τα "γουρούνια", οπότε γίνεται κάτι σαν Ρομπέν των Δασών των φόνων), μαζεύοντας λεφτά για να κάνει την εγχείρηση που πρέπει για να μιλήσει. Υπάρχει και μια ερωτική ιστορία, ένα πιτσιρίκι που μάζεψε ο δολοφόνος από τον δρόμο και η απαραίτητη δραματική κορύφωση, που αγγίζει τα όρια της τραγωδίας. Ένα άλλο μάλλον σπάνιο χαρακτηριστικό για το είδος, είναι ότι η ταινία διαθέτει και αρκετό χιούμορ.
Γενικά, με όλες αυτές τις ιδιορυθμίες που αναφέραμε, μπορώ να πω ότι είναι μια αρκετά καλή ταινία, που κρατά τον θεατή μέχρι την τελική αιματηρή σκηνή. Ωστόσο το γενικότερο πρόβλημά μου (που σαφώς δεν αφορά το συγκεκριμένο φιλμ) είναι ότι έχω αρχίσει να βαριέμαι αυτό το είδος των βίαιων, γκαγκστερικών ταινιών που τόσο ακμάζουν στην Κορέα. Είναι σαν να είναι υποχρεωμένοι οι σκηνοθέτες να αναπαράγουν μια στάνταρ θεματολογία, σε όσο το δυνατόν πιο πρωτότυπες και ευρηματικές παραλλαγές. Επιτέλους, μόνο γκάγκστερς παράγει αυτή η χώρα; (Ας τονίσω έδώ ότι είμαι συνειδητά λίγο υπερβολικός, αφού προφανώς δεν ξέρω το σύνολο της κορεατικής παραγωγής. Ίσως το πρόβλημα να είναι ότι σχεδόν μόνο τέτοιες ταινίες παίζονται στη Δύση - και βέβαια είναι πολύ δύσκολο όλες αυτές να φτάσουν στο ύψος ενός Old Boy).
Τέρμα η γκρίνια όμως. Αν είστε φίλος του είδους, νομίζω ότι θα σας αρέσει. Το είπα και πιο πάνω άλλωστε: Παρά την επανάληψη της θεματολογίας, την βρήκα αρκετά καλή ταινία, και μάλιστα από πρωτοεμφανιζόμενο.

Ετικέτες ,

ΑΕΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΑΡΧΑΡΙΑ Ή ΠΩΣ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟΣΟ ΓΕΛΙΟ


Το Eagle vs. Shark (2007) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του νεοζηλανδού (με Μαορί καταβολές) Taika Cohen, που συνήθως υπογράφει τις ταινίες του (μικρές μέχρι σήμερα) ως Taika Waititi. Μια από τις πιο αστείες που έχω δει τελευταία και μια από τις καλύτερες που είδα στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας.
Στα χνάρια του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά στις καλές στιγμές του, κάπου μεταξύ των πρώτων ταινιών του Τζάρμους, του χιούμορ του Γουές Άντερσοεν και του Little Miss Sunshine, διαθέτει απίστευτους χαρακτήρες, κοφτούς διαλόγους που θυμίζουν Καουρισμάκι και φοβερά γελοίες σκηνές. Όσο γελοίοι είναι και αρκετοί από τους χαρακτήρες, βασικοί από τους οποίους είναι η ασχημούλα ταμίας σε φαστφουντάδικο με την αφοπλιστική αθωώτητα και ο ανεκδιήγητος τύπος τον οποίο ερωτεύεται. Αυτός είναι που βγάζει και το περισσότερο γέλιο, καθώς πρόκειται για τον απόλυτο ορισμό του μαλάκα σε όλα τα επίπεδα. Οι ατάκες του, ο τρόπος διασκέδασής του, οι πράξεις του, το πώς αντιμετωπίζει τις σχέσεις του, το γούστο του, όλα συνθέτουν το παζλ ενός από τους πιο σπαρταριστούς χαρακτήρες που αποτυπώθηκαν τελευταία στην οθόνη. Γύρω από τους δυό τους κινείται μια πλειάδα άλλων, δευτερευόντων χαρακτήρων, που ουσιαστικά βγάζουν γέλιο μέσα από την μιζέρια των υπάρξεών τους.
Γιατί, πέραν της πλάκας, η μιζέρια είναι αυτό που κυριαρχεί: Στην επαρχιακή νεοζηλανδέζικη πόλη (ναι, όλες οι επαρχιακές πόλεις έχουν τη μιζέρια τους, γιατί όχι και οι νεοζηλανδέζικες;) όπου ταξιδεύει το ζεύγος για να αντιμετωπίσει ο ήρωας σε μια παντελώς γελοία επίδειξη εκδικητικότητας τον συμμαθητή που στο σχολείο του έκανε τη ζωή πατίνι. Στις ασχολίες μιας δίχως το παραμικρό ενδιαφέρον νεολαίας, που χαραμίζει τη ζωή της σε ηλίθια computer games και θεοβάρετα πάρτι (όλα τα λεφτά η σχετική σκηνή). Στην απίθανη οικογένεια και τους φίλους του τύπου, με τους πιο κουφούς χαρακτήρες. Κι ανάμεσα σε όλα αυτά, αταίριαστος, ο ρομαντισμός της μικρής, που δείχνει όλα να τα ανέχεται αφού αυτός είναι ο άντρας που ερωτεύτηκε. Κι που παραδόξως δεν βγαίνει σαν μαζοχισμός, αλλά σαν μια γλυκειά εγκαρτέρηση, η οποία κρύβει μέσα της δύναμη.
Μάλλον δεν θα βγει στα σινεμά στην Ελλάδα. Αν όμως το πετύχετε κάπου, δείτε το. Και να θυμάστε: Ποτέ οι πολλαπλές μιζέριες που περιγράψαμε δεν παίρνουν το πάνω χέρι από την κυρίαρχη ιλαρότητα του όλου πράγματος.

Ετικέτες ,

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 22, 2007

PLANET TERROR: ΖΟΜΠΙ, ΧΑΒΑΛΕΣ ΚΑΙ B-MOVIES


Σε όλη του την κινηματογραφική καριέρα ο Robert Rodriguez είχε σαν στόχο τον χαβαλέ. Έτσι, όταν ο κολλητός του Ταραντίνο του πρότεινε ένα σινεφίλ παιχνίδι με τα παλιά b-movies των 70ς, φαντάζομαι ότι θα ήταν η καλύτερή του. Το Planet Terror (2007) που προέκυψε διαθέτει όλα, μα όλα τα κλισέ των σπλάτερ της εποχής, διαθέτει την επιμελώς-προσεγμένη-ώστε-να-δείχνει-παλιά κόπια και, φυσικά, τον ζητούμενο χαβαλέ.
Οι (κλασσικά) ζομποποιημένοι από (κλασσική) μόλυνση κάτοικοι της (κλασσικής) αμερικάνικης κωμόπολης την πέφτουν (κλασσικά) από παντού στους λίγους επιζώντες και γίνεται το σώσε. Η κόπια όντως μοιάζει παλιά με τις γραμμές, τα κοψίματα και τα καψίματά της και, ως αποκορύφωμα, υποτίθεται ότι λείπει και μια ολόκληρη μπομπίνα, που υποτίθεται και πάλι ότι χάθηκε. Διασκέδασα με την όλη φάση, γέλασα αρκετά (με κατάμαυρα, σπλάτερ αστεία βεβαίως) και γενικά τη βρήκα συμπαθέστερη απ' όσο οι περισσότεροι κριτικοί, που την έθαψαν.
Εδώ ωστόσο είμαι υποχρεωμένος να προειδοποιήσω με κάθε τρόπο: Την βρήκα εγώ, που είμαι αρκετά εθισμένος σε τέτοια θεάματα από παλιά. Αλλά η ταινία είναι πολύ σπλάτερ. Πιο πολύ δεν γίνεται. Τα αίματα και τα ζουμιά εν γένει ρέουν από παντού σε άφθονες ποσότητες και συχνά το όλο πράγμα γίνεται (επίτηδες βεβαίως) εξόχως αηδιαστικό. Αν είστε ευαίσθητοι σ' αυτά τα γλυκά πραγματάκια σας προειδοποιώ: Μην περάσετε ούτε απ' έξω. Αν όμως διασκεδάζετε κι είστε συνηθισμένοι σ' αυτά, σας είπα, τη βρήκα μάλλον καλύτερη απ' όσο περίμενα.
Φυσικά πρόκειται για ένα καθαρό κινηματογραφικό αστείο. Τίποτα παραπάνω. Και ως τέτοιο και μόνο πρέπει να ειδωθεί. Οποιουδήποτε άλλου είδους ανάλυση θα είναι εξ ορισμού άκυρη.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2007

ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ ΚΑΙ SNUFF MOVIES


Το 1996 ο ισπανός Alejandro Amenabar, που αργότερα θα έκανε φιλμς όπως τα Others και "Η θάλασσα μέσα μου", γυρίζει το Tesis, την πρώτη του ταινία. Αν εξαιρέσει κανείς την "Θάλασσα", ο Amenabar είναι βασικά ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης ατμοσφαιρικών θρίλερ, ενίοτε μεταφυσικών. Κι αυτό φάνηκε ήδη απ' την αρχή.
"Θέσις" είναι η διδακτορική διατριβή σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Έτσι, αφορμή για το σκοτεινό αυτό θρίλερ, είναι η διδακτορική διατριβή μιας φοιτήτριας κινηματογραφικής σχολής με θέμα τη βία στο σινεμά. Διατριβή που θα μετατραπεί σε εφιάλτη, όταν θα πέσει πάνω σε μια σειρά snuff movies (είδος ταινιών που κινούνται στα όρια του "αστικού μύθου" και που υποτίθεται ότι περιλαμβάνουν αληθινούς φόνους) και ένας κύκλος αίματος και φρίκης θα στηθεί γύρω της.
Πρόκειται για πολύ καλό θρίλερ, με σκοτεινή ατμόσφαιρα, έντονο σασπάνς και βία και αρκετές ανατροπές πάνω στην ταυτότητα του δολοφόνου. Γενικά το θεωρώ από τις καλές ταινίες του είδους. Και, επι πλέον, περιλαμβάνει και έναν έντονο προβληματισμό πάνω σε μια σειρά από ερωτήματα: Μέχρι πού φτάνει η αρχή του "δώσε στο κοινό ό,τι θέλει"; (αρχή προσφιλέστατη βεβαίως στη βιομηχανία του θεάματος και άλλοθι για πλείστες τηλεοπτικές κυρίως αθλιότητες, που βεβαίως δεν αποσκοπεί στην ικανοποίηση του όποιου γούστου του κοινού, αλλά στο φούσκωμα της τσέπης των παραγωγών). Πώς και γιατί μας γοητεύει η θέαση της βίας; Κι αν απεχθανόμαστε τη βία στην πραγματική ζωή, γιατί απολαμβάνουμε (και εγώ φυσικά συγκαταλέγομαι στους "ένοχους") ταινίες σαν κι αυτήν ακριβώς για την οποία μιλάμε εδώ; Είμαστε, κατά βάθος, όλοι βίαιοι; Ή υπάρχει ουσιαστικός διαχωρισμός αληθινής και αναπαριστώμενης βίας;
Δεν ξέρω αν υπάρχουν σαφείς απαντήσεις. Σίγουρα όμως η ταινία θέτει τα ερωτήματα. Κι είναι και καλή ταινία στο είδος της.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 13, 2007

ZODIAC Ή ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΕΜΜΟΝΩΝ


Να πω από την αρχή ότι ο David Fincher είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες και περιμένω με αγωνία κάθε καινούρια δουλειά του. Αλλά να δηλώσω επίσης από την αρχή ότι θεωρώ το Zodiac του 2007 καλή ταινία, όχι όμως το αριστούργημα για το οποίο πολλοί "παραμίλησαν".
Φυσικά (κι αυτό γίνεται πολύ γρήγορα αντιληπτό) το Zodiac δεν είναι μια ακόμα ταινία με σίριαλ κίλερ. Ο τελευταίος αποτελεί την αφορμή μονάχα για μια (ακόμα) μελέτη της ανθρώπινης εμμονής και των (καταστροφικών συνήθως) αποτελεσμάτων της. Ή, αν θέλετε να το πούμε αλλιώς, δεν είναι ο σίριαλ κίλερ αυτός που ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη, αλλά οι διώκτες του και η ψυχολογία τους. Άλλωστε ο δολοφόνος δεν δείχνεται σχεδόν καθόλου και οι αμφιβολίες για την ταυτότητά του συσσωρεύονται διαρκώς. Αντίθετα, η σταθερή διάβρωση του χαρακτήρα των διωκτών του (ενός μπάτσου, ενός σκιτσογράφου κι ενός δημοσιογράφου), παρακολουθείται με απόλυτα ακριβείς, αλλά αργούς ρυθμούς, όπως ακριβώς αργή και ανεπαίσθητη, αλλά αμείλικτη, είναι η διάβρωση που προαναφέραμε. Στο τέλος, μετά από χρόνια ενασχόλησης με την υπόθεση, οι ζωές τους έχουν καταστραφεί και οι οικογένειές τους έχουν διαλυθεί.
Κι ενώ πρόκειται για μια ακόμα φορά για εξαιρετική δουλειά σε κάθε επί μέρους στοιχείο (φωτογραφία, ατμόσφαιρα, λεπτομέρειες αναπαράστασης της εποχής, αφού η δράση της ταινίας εκετείνεται από το 1969 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80 κλπ.), η αντίρρησή μου - αυτή που κυρίως με εμποδίζει να το χαρακτηρίσω αριστούργημα, όπως πολλοί κριτικοί - είναι ότι έχουμε ξαναδεί αυτό ακριβώς το θέμα, συχνά πολύ καλά αναπτυγμένο στο σινεμά (από τον Αλ Πατσίνο στο "Ψωνιστήρι" μέχρι την ιδιαίτερη σχέση / ταύτιση της Φόστερ με τον Χάνιμπαλ στη "Σιωπή των Αμνών" και την κατάρρευση του ήρωα στο τέλος του "Μονάχου" του Σπίλμπεργκ - κι ας μην πρόκειται για κυνήγι δολοφόνου στο τελευταίο παράδειγμα). Νομίζω δηλαδή ότι, παρά τις σκηνοθετικές αρετές της, πρόκειται για μια συνηθισμένη θεματικά ταινία. Είναι και οι αργοί ρυθμοί, που συνδυάζονται με πλήθος λεπτομερειών και ονομάτων που κάπου μπερδεύουν...
Αυτά βέβαια δεν με εμποδίζουν να το θεωρώ καλή ταινία (το είπα και στην αρχή) και να εξακολουθήσω να πιστεύω ότι ο Φίντσερ είναι από τους μεγαλύτερους δημιουργούς του καιρού μας. Τον περιμένω πάντοτε με ανυπομονησία.

Ετικέτες ,

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 08, 2007

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ 2006-2007

Αρχές Σεπτέμβρη λοιπόν και εποχή κινηματογραφικών απολογισμών. Τουτέστιν οι 10 καλύτερες ταινίες - κατά την ταπεινή μου γνώμη - της σεζόν που πέρασε. Όπως κάναμε και πέρισι θα διευκρινίσουμε και πάλι τα εξής:
1. Ως "σεζόν" εννοώ την περίοδο από 1 Σεπτέμβρη 2006 έως 31 Αυγούστου 2007. Όποια ταινία βγήκε στα ελληνικά σινεμά μέχρι και την τελευταία μέρα του Αυγούστου που μόλις τελείωσε ανήκει σ΄αυτήν. Όποια βγήκε από 1η Σεπτέμβρη θα εξεταστεί στον επόμενο απολογισμό (αν είμαστε καλά μέχρι τότε).
2. Η σειρά των 10 ταινιών ΔΕΝ είναι αξιολογική, αλλά απλώς αλφαβητική. Μου είναι αδύνατο να κρίνω το νο 1, το νο 5 ή το 6 ας πούμε από οτιδήποτε. Ήδη κουράστηκα για να επιλέξω 10 από τις καμιά εικοσαριά που μου άρεσαν.
3. Οι παλιές ταινίες που προβλήθηκαν ξανά στη σεζόν (π.χ. "Ο Νεκρός", "Στη σκιά των 4 γιγάντων" κλπ.) ΔΕΝ περιλαμβάνονται στη λίστα.
Πάμε λοιπόν.

ΟΙ ΔΕΚΑ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ

- 13 (ΤΖΑΜΈΤΙ) του Gela Babluani
- AZUR ET ASMAR του Michel Ocelet
- ΒΑΒΕΛ του Alejandro Inarritu
- THE BUBBLE του Eytan Fox
- Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ του Joon-ho Bong
- ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ του Florian Henckel von Donnersmarck
- Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑ του Guillermo del Toro
- ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ του Alfonso Quaron
- THE SIMPSONS MOVIE του David Silverman
- VOLVER Του Pedro Almodovar

Να και οι υπόλοιπες 10 ταινίες που ξεχώρισα φέτος (πάντα χωρίς αξιολογική σειρά):

- THE DEPARTED του Martin Scorsese
- PRESTIGE του Christopher Nolan
- LITTLE MISS SUNSHINE των Jonathan Deyton και Valerie Faris
- ΚΡΥΦΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ (LITTLE CHILDREN) του Todd Fields
- Η ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ του Γιάννη Οικονομίδη
- ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΒΟΖΙΜΑ του Clint Eastwood
- Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΑ του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου
- ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΙ ΦΟΒΟΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ (COEURS) του Alain Resnais
- DEAD GIRL της Karen Monrieff
- ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ του Jens Lien

Καλύτερο blogbuster της χρονιάς οι τρίτοι ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΪΒΙΚΗΣ του Gore Verbinski.

Ξέρω από τώρα τις έντονες διαφωνίες πολλών από σας: Η παράλειψη των Inland Empire του David Lynch και Fountain του Darren Aronofsky. Τι να κάνουμε; Όπως έγραψα στα σχετικά μ' αυτές κείμενα, οι συγκεκριμένες ταινίες δύο από τους αγαπημένους μου δημιουργούς με απογοήτευσαν. Δεν παύω όμως να περιμένω με αγωνία κάθε επόμενη δουλειά τους.
Αυτά για φέτος. Και του χρόνου.

Ετικέτες

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 07, 2007

ΠΕΡΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΗΣ (;) ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ


Διότι περί αυτού ακριβώς μιλά το "Με την πρώτη" (Knocked up) του Judd Apatow (2007): Νεαρός ατσούμπαλος και φανατικό μέλος αντροπαρέας που δεν διακρίνεται για την κομψότητά της, τίγκα στις διάφορες "ουσίες" μάλιστα, κάνει σχεδόν κατά λάθος σεξ για μια βραδιά με ωραία γκόμενα εντελώς διαφορετικής κουλτούρας και ευαισθησιών και, εξ ίσου κατά λάθος, την αφήνει έγκυο. Κι από εκεί και πέρα...
Ακούγεται και μοιάζει σε πρώτη ματιά με μια ακόμα χαζή αμερικάνικη κωμωδία, απ' αυτές που βλέπεις αποκλειστικά σε dvd όταν πλήτεις αφόρητα . Ωστόσο δεν είναι ακριβώς. Αυτή εδώ διαθέτει αρετές και τόλμη που είναι ανύπαρκτες στο είδος που προαναφέραμε. Ας πάρουμε αρχικά την αυστηρώς ακατάλληλη αθυροστομία της, τόσο κυριολεκτικά, στα όσα λέγονται και με τον τρόπο που λέγονται, όσο και σε όσα δείχνονται, κυρίως σε ό,τι αφορά την κατανάλωση διαφόρων ουσιών - με πρώτο και κύριο βέβαια το χασίς. Κι έπειτα είναι και η καταγραφή των σχέσεων του κατά λάθος ζεύγους, που περνά από πλείστες φάσεις και (καλές και κακές) στιγμές. Ο τρόμος της δέσμευσης που μοιάζει να ενυπάρχει σε κάθε άντρα, η αθεράπευτη ανάγκη του για παιδικότητα και "μαλακίες", ο αντίθετος (συνήθως) χαρακτήρας των γυναικών με την "σοβαρότητα" και την πιο προσγειωμένη οπτική τους, όλα υπάρχουν εδώ. Όπως και ο τελματωμένος γάμος της αδελφής της κοπέλας, με αναπαραγωγή των παραπάνω σε πιο ακραία και καρικατουρίστικη μορφή. Τελικά, μετά από κάμποσα γέλια, πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν πρόκειται στην ουσία για κωμωδία ή ρεαλιστικό δράμα.
Από την άλλη, ο αντίλογος μπορεί να υπάρξει και να βασίζεται ακριβώς σε όσα είπαμε παραπάνω: Η ταινία μπορεί κάλλιστα να κατηγορηθεί για αναπαραγωγή όλων αυτών των κλισέ - σταθερή, μονογαμικη γυναίκα που ολοκληρώνεται με την εγκυμοσύνη, τσαπατσούλης, αιώνιο παιδί άντρας που φοβάται τη δέσμευση. Και για συντηρητισμό επίσης, αφού όλα στο τέλος θυσιάζονται μπροστά στο "υπέρτατο γεγονός": Την έλευση του παιδιού. Και, διάβολε, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δύο τόσο πανάσχετοι χαρακτήρες (μιλάμε για κυριολεκτικά διαφορετικούς κόσμους), που αρχικά σιχαίνονται ο ένας τον άλλον, μπορούν να τα βρουν με οποιονδήποτε τρόπο και να ερωτευτούν "για χάρη του παιδιού" και της υπέρτατης αξίας: της οικογένειας. Πολύ αμερικάνικο μου ακούγεται.
Διαλέγετε και παίρνετε λοιπόν. Στο μεταξύ όμως, όλα τα λεφτά είναι τα όσα απίστευτα συμβαίνουν στους κόλπους της ανεκδιήγητης αντροπαρέας. Η καταγραφή της κάθε λογής καφρίλας και χοντράδας - απόλυτα αληθινής ωστόσο - είναι κάτι παραπάνω από διασκεδαστική (ίσως μάλιστα πρώτη φορά να την έχω δει τόσο καλά δοσμένη στο σινεμά).

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 03, 2007

Η ΠΙΣΙΝΑ Ή ΟΙ ΑΦΟΡΗΤΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΣΧΕΣΗΣ


"Η Πισίνα" του Jacques Deray (1929-2003) είναι μια ταινία του 1969, που συνδυάζει την ψυχολογική ανάλυση με την αστυνομική πλοκή. Ένα ζευγάρι περνά ευτυχισμένες διακοπές σε μια πολυτελή βίλα με πελώρια πισίνα, ώσπου τους επισκέπτεται ένας παλιός φίλος (και αθεράπευτος μποέμ) με την σέξι κόρη του. Από εκεί και πέρα οι ισορροπίες ανατρέπονται, οι συμβάσεις αποκαλύπτονται, τα προσωπεία πέφτουν... και, όταν συμβαίνει και ένας φόνος και το πράγμα παίρνει αστυνομική τροπή, αυτό γίνεται μόνο και μόνο για να εδραιωθούν συμβάσεις ακόμα βαρύτερες και τρομακτικότερες.
Πρέπει να πούμε ότι η ταινία δείχνει έντονα τα χρόνια της. Είναι βουτηγμένη μέχρις εκεί που δεν παίρνει στα 60ς, αισθητικά, ενδυματολογικά κλπ. Αυτό όμως είναι κάτι που μπορείτε να παραβλέψετε. Στο κάτω - κάτω, δείτε το σαν μελέτη της αισθητικής μιας εποχής (που σήμερα, σε ορισμένες σκηνές και ιδιαίτερα σε κάποιες εμφανίσεις της Ρόμι Σνάιντερ μας φαίνεται ακόμα και γελοία). Ωστόσο το ενδιαφέρον νοηματικά παραμένει: Όλο το θέμα είναι η υποκρισία (ακόμα και το μίσος κάποιες φορές) που υποβόσκει στις σχέσεις ενός ευτυχισμένου επιφανειακά ζευγαριού, τη φθορά των σχέσεων που όλοι κάποτε έχουμε ζήσει και που δεν φαίνεται αν δεν εμφανιστεί κάποιος καταλύτης. Και εδώ ο Deray αποκαλύπτει ότι κατά βάθος, η γεμάτη πάθος, ειδυλιακή σε πρώτη ματιά σχέση, στηρίζεται μόνο και μόνο στην πιεστική ανάγκη να έχεις κάποιον δίπλα σου με κάθε τίμημα. Ακόμα κι αν αυτό βασίζεται στον ωμό εκβιασμό. Ακόμα κι αν στα θεμέλια της σχέσης είναι, καλά θαμένο, ένα πτώμα.
Προειδοποιώ για τους σχετικά αργούς ρυθμούς της ταινίας, ιδιαίτερα στην αρχή, όταν καταγράφεται η ξένοιαστη ζωή των διακοπών του ζευγαριού. Ωστόσο είναι απόλαυση να βλέπεις κλασσικούς πρωταγωνιστές στις πιο όμορφες στιγμές τους (Αλέν Ντελόν, Ρόμι Σνάιντερ, Μορίς Ρονέ). Και πάνω απ' όλους (συγχωρείστε τον εντονότατο υποκειμενισμό μου, αλλά πρόκειται για παλιό φετίχ) την Τζέιν Μπίρκιν, πιο δροσερή και όμορφη από ποτέ. Στα 23 της, βλέπετε, τότε...

Ετικέτες ,

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 02, 2007

SIMPSONS: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΤΕ ΝΑ ΕΧΕΤΕ


Το ότι οι Simpsons είναι τηλεοπτικό αριστούργημα είναι γνωστό. Το ότι θα τολμούσε να είναι το ίδιο αιχμηρή, ανελέητη θα έλεγα, και η ταινία του David Silverman (2007), αποδείχτηκε μόλις.
Ενήλικο όσο δεν παίρνει, καυστικό σε βιτριολικό βαθμό, το Simpsons Movie τινάζει στον αέρα όσα οι δεκάδες ανά τον κόσμο Waltons προσπαθούν να μας πείσουν ότι αποτελούν την οικογένεια (η αμερικάνικη, αλλά και γενικότερα).
Ο ανεκδιήτητος πάτερ φαμίλας Homer μολύνεια ασύστολα το περιβάλλον, τρέφεται με σκουπίδια, κάνει κάθε λογής χοντράδες και, επί πλέον, πασχίζει να τα περάσει όλα αυτά στον γιο του, πράγμα που εν πολλοίς έχει πετύχει. Οι πολιτικοί κινούνται σε μια γκάμα που ξεκινά από την ηλιθιότητα και φτάνει στον σαδισμό (όλα τα λεφτά ο ηλίθιος Σβαρτσενέγκερ ως πρόεδρος των ΗΠΑ). Οι πολίτες, αντάξιοι των κυβερνήσεών τους, είναι μισσαλόδοξοι, εκδικητικοί και, φυσικά, συντηρητικοί. Γενικά η εικόνα της αμερικάνικης κοινωνίας που ανάγλυφα παρουσιάζεται στο φιλμ (και στη σειρά βεβαίως) είναι με μια λέξη εφιαλτική. Και βέβαια, μη ξεχνάτε ότι όταν στο τέλος ο Homer κάνει την ηρωική πράξη, δεν το κάνει από κανενόςε είδους αλτρουισμό ή ηρωισμό, αλλά επειδή τον έχει εγκαταλείψει η οικογένεια και αναγκάζεται να το κάνει. Άγρια πολιτική και κοινωνική σάτιρα λοιπόν και οικολογικά μηνύματα, πράγματα ασυνήθιστα για αμερικάνικο κινούμενο σχέδιο, ανεβάζουν κάθετα το ενδιαφέρον.
Σ' όλα αυτά προσθέστε το ενίοτε σουρεαλιστικό χιούμορ και τα πολλά "εσωτερικά" κινηματογραφικά αστεία και θα έχετε το ανατρεπτικότερο κινούμενο σχέδιο των τελευταίων ετών (τίτλο που μόνο το επερχόμενο South Park μπορεί πιθανόν να διεκδικήσει). Εννοείται ότι πρέπει να το δείτε στην πρωτότυπη, αγγλόφωνη βερσιόν (είμαι περίεργος αν έχει πέσει λογοκρισία στην ελληνική μεταγλώττιση, αφού πολλές ατάκες δεν είναι καθόλου παιδικές), εννοείται ότι δεν είναι κινούμενο σχέδιο για παιδιά (μπορεί να είναι δηλαδή, αλλά θα καταλάβουν τα μισά), εννοείται ότι θα το διασκεδάσετε όσο δεν παίρνει (αν βεβαίως πρότυπο και αγαπημένη σας σειρά ΔΕΝ είναι οι προαναφερθέντες Waltons). Και εννοείται ότι μένει πάντοτε η αντίφαση του πώς μια κοινωνία που μοιάζει αρκετά σ' αυτήν που δείχνεται με ακραίο τρόπο στην ταινία, παράγει τέτοιες αυτοσαρκαστικές σειρές και φιλμ, τα οποία μάλιστα έχουν και μεγάλη επιτυχία.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker