ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ

Μερικά χρόνια πριν το "Strange Cirkus", το 2001 συγκεκριμένα, ο τρομερός γιαπωνέζος Shion Sono γύρισε το "Suicide Circle". Τουτέστιν μια ακόμα παρανοϊκή ιστορία, βουτηγμένη στην αρρώστεια και την τρέλλα.
Όλα αρχίζουν από μια φριχτή ομαδική αυτοκτονία. 52 μαθήτριες "βουτούν" ταυτόχρονα στις ρόδες του τρένου στο μετρό του Τόκιο. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή. Ένα κύμα αναίτιων αυτοκτονιών, αρκετές απ' αυτές εξ ίσου μαζικές, ταρακουνούν απ' άκρη σ' άκρη την Ιαπωνία. Μια ομάδα από αστυνομικούς προσπαθεί να βγάλει άκρη, δίχως να τα καταφέρνει.
Η ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, η ταινία με κράτησε σε αγωνία γιατί προσπαθούσα κι εγώ να βγάλω άκρη... αλλά... Κι εδώ αρχίζει μια μεγάλη σειρά από "αλλά". Ο Sono δίνει ένα πλήθος από στοιχεία, έναν ορυμαγδό εφιαλτικών καταστάσεων και αρρωστημένων χαρακτήρων... και δεν καταλήγει πουθενά. Όταν το φιλμ τελείωσε αμφιβάλλω αν υπήρχε κανείς στην αίθουσα που είχε καταλάβει τι ακριβώς συνέβει, πώς και γιατί έγιναν όλα αυτά. Υπάρχει απλώς ένας αχταρμάς εντυπωσιακών πολλές φορές περιστατικών κι αυτό είναι όλο. Ή, για να είμαι πιο σαφής και να μη μιλώ εκ μέρους άλλων, εγώ τουλάχιστον δεν έβγαλα κανένα νόημα.
Ένα μυστηριώδες site στο δίκτυο, κάποιος που αυτοκτονεί πέφτοντας από μια ταράτσα ακριβώς στο... κεφάλι της κοπέλας του, ένα κοριτσίστικο συγκρότημα με μέλη ηλικίας περίπου 12 χρονών που γνωρίζει τεράστια επιτυχία παράγοντας γελοία γιαπωνέζικη ποπ και που φαίνεται να κρατά το κλειδί του μυστηρίου, αλλά..., κομάτια ανθρώπινου δέρματος που κάποιος έχει συρράψει για να σχηματίσει ένα μεγάλο ρολό, ένα απίστευτο γκλαμ ροκ συγκρότημα που μοιάζει να ξεπήδησε κατ' ευθείαν από τις αρχές των 70ς, μυστηριώδη ανώνυμα τηλεφωνήματα στην αστυνομία... είναι λίγα μόνο από τα στοιχεία που συμπληρώνουν (;) αυτό το ακατανόητο παζλ.
Η εικόνα και η σκηνοθεσία είναι εδώ λιγότερο εντυπωσιακές από τις αξέχαστες εικόνες του "Strange Circus", η αρρώστεια επίσης λιγότερη (για τα δεδομένα του Sono φυσικά), αλλά όλο μαζί μοιάζει να είναι ένα συνοθύλευμα ιστοριών και καταστάσεων δίχως ειρμό. Δεν μιλάμε για ανοιχτό τέλος, όπως στο φιλμ του 2005, αλλά για ένα πλήθος μπερδεμένων στοιχείων που δεν οδηγούν πουθενά. Το παρακολούθησα με ενδιαφέρον, το ξαναλέω, γιατί συνέβαιναν εντυπωσιακά πράγματα, αν θέλετε όμως να καταλαβαίνετε στοιχειωδώς τι συμβαίνει σε μια ταινία, μάλλον διαλέξατε λάθος φιλμ.