ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ ΤΗΝ "ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ"

Αντίθετα με το "Έγκλημα κάτω από τον ήλιο" στη γαλική "Ώρα Μηδέν" (L'heure zero, 2007) του βετεράνου Pascal Thomas, ένα βιβλίο της Άγκαθα Κρίστι μεταφέρεται στο σινεμά με αρκετά πρωτότυπο τρόπο. Κατ' αρχήν βρισκόμαστε στη σύγχρονη εποχή και, μερικοί τουλάχιστον από τους χαρακτήρες, είναι σημερινοί, αναγνωρίσιμοι τύποι κι όχι κάποιοι βγαλμένοι θαρρείς από φορμόλη αριστοκράτες. Έπειτα υπάρχει το χιούμορ, που μερικές στιγμές φτάνει σε καθαρά κωμικές καταστάσεις, που απαλύνει τον αρτηριοσκληρωτισμό ανάλογων ταινιών. Τέλος (αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, έχει πάντως πλάκα) ο Thomas βάζει μερικές φορές τους ηθοποιούς να παίζουν εξωφρενικά, τραβηγμένα, δημιουργώντας ένα παράξενο αποτέλεσμα.
Η ιστορία βέβαια είναι μια ακομα από τις δεκάδες παραλλαγές στο ίδιο θέμα που έγραψε η Κρίστι: Ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων (μεταξύ τους πλούσιος σύζυγος με την νυν, αλλά και η πρώην σύζυγός του) συγκεντρώνεται σε αριστοκρατικό πύργο της νότιας Γαλλίας, κάποια δολοφονείται, πολλοί έχουν συμφέρον απ' το θάνατο, άρα όλοι είναι ύποπτοι, καταφθάνει ο αστυνομικός... Μάλιστα. Το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές. Ωστόσο η ταινία κατάφερε να με κρατήσει με το χιούμορ και μερικούς σπαρταριστούς χαρακτήρες. Είναι απολαυστικό να βλέπεις σε μια πάντα καθώς πρέπει, υποτίθεται, ιστορία της Άγκαθα τη σύζυγο να βρίζει, να μεθά και να συμπεριφέρεται σαν τσούλα, επιτιθέμενη χυδαία στην πρώην. Ή τη γριά οικοδέσποινα να καπνίζει αρειμανίως όπιο. Και, κυρίως, τον ανεκδιήγητο αστυνομικό, μια πραγματικά γελοία φιγούρα, πολύ μακριά από τη γραφικότητα του Πουαρό και των άλλων παρόμοιων ντετέκτιβς, να προσπαθεί να λύσει την υπόθεση (παρέα μάλιστα με τον... ανιψιό του) με μια εξυπνάδα που κάθε άλλο παρά συνάδει με το παρουσιαστικό του.
Ομολογώ ότι δεν το περίμενα, αλλά διασκέδασα αρκετά.