ΤΟ "HOUSE OF WAX" ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΡΟΜΟΥ (ΞΑΝΑ)

Ναι, έχω γίνει κουραστικός επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά ότι πιστεύω πως ένα από τα περισσότερο παρακμασμένα κινηματογραφικά είδη στην εποχή μας είναι οι ταινίες τρόμου. Ελάχιστες ανατριχίλες μπορούν να μας προσφέρουν πια. Μια απλή σύγκριση με την παραγωγή του είδους στη "χρυσή" δεκαετία του 80 ίσως μας πείσει γι' αυτό. Φυσικά πού και πού υπάρχουν κάποιες ευπρόσδεκτες εξαιρέσεις, αλλά η γενική εικόνα φοβάμαι ότι παραμένει θολή.
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές στάθηκε η ταινία "The House of Wax" ("Το Σπίτι του Θανάτου" στην Ελλάδα), πρώτη ταινία του ισπανού, πλην όμως εργαζόμενου στις ΗΠΑ, Jaume Collet-Serra το 2005. Η ιστορία; Μάλλον τυπική. Κλασική παρέα νεαρών, δύο ζευγάρια και δύο μάλλον αντικοινωνικοί τύποι (ο ένας αδελφός της μίας από τις δύο κοπέλες) ταξιδεύουν με αυτοκίνητα για να παρακολουθήσουν ματς. Ε, μετά ξέρετε: Κάπου χάνονται στο δάσος, κατασκηνώνουν στο πουθενά, κάνουν χαζοχαρούμενες πλάκες, τη νύχτα διάφορα ανησυχητικά συμβαίνουν... Την επόμενη μέρα κάποιοι απ' αυτούς φτάνουν σε κοντινή πόλη που μοιάζει εγκαταλειμμένη, όπου ανακαλύπτουν ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων, μπαίνουν μέσα και αντιλαμβάνονται ότι ολόκληρο το πελώριο, διώροφο (συν υπόγειο) οίκημα είναι κατασκευασμένο από κερί (πώς ακριβώς γίνεται αυτό;). Και μετά, βεβαίως, αρχίζει η ανηλεής σφαγή. Το μόνο που μπορεί να κινήσει το ενδιαφέρον (;) του θεατή είναι ποιοι θα επιβιώσουν και ποιοι όχι (μπορείτε από την αρχή να βάλετε στοιχήματα. Ίσως έτσι το διασκεδάσετε κάπως και δημιουργήσετε σασπένς).
Πλημμυρισμένο από όλα τα πιθανά κλισέ του είδους (από την ανόητη ψυχολογία των ηρώων που πάνε γυρεύοντας έως τις τις παλιές ιστορίες με μαμάδες, που στοιχειώνουν το παρόν, αλλά και τις εντελώς εξωπραγματικές καταστάσεις, αν και η ταινία δεν ανήκει στο υποείδος του μεταφυσικού τρόμου), η ταινία κυλά ρουτινιάρικα, με κάμποσες επιδεικτικά σπλάτερ σκηνές για να χορτάσει αίμα κάθε διψασμένος και καταλήγει σε μια αρκετά εντυπωσιακή σκηνή φωτιάς (κι αυτό πόσες φορές το έχετε δει;). Και φυσικά αυτοί που είναι να σωθούν θα σωθούν ό, τι και να γίνει και όσα κι αν τους συμβούν.
Όχι, φιλμ σαν κι αυτό δεν μπορούν να μου προσφέρουν καμιά ανατριχίλα, κανέναν βαθύ φόβο ή ανησυχία, όπως οφείλει να κάνει μια ταινία του είδους. Ας κάνουμε λοιπόν λίγο χαβαλέ, ας απολαύσουμε τις σφαγές και... πάμε για την επόμενη αιματοποσία...
ΥΓ: Α, ναι, τον ρόλο της κολλητής φίλης της πρωταγωνίστριας ερμηνεύει η Paris Hilton αυτοπροσώπως. Και, όχι, δεν ήταν υποψήφια για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου...

ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ "ΑΓΝΩΣΤΟΣ" ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ

Ο Jaume Collet-Serra είναι ισπανός, αλλά "Ο Άγνωστος" (Uknown) του 2011 είναι μια αγγλογερμανική παραγωγή. Όπου ένας βιολόγος πηγαίνει με τη γυναίκα του στο Βερολίνο για ένα συνέδριο, πέφτει θύμα αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, πέφτει σε κώμα κι όταν ξυπνά... κανείς δεν τον γνωρίζει. Κάποιος άλλος έχει πάρει τη θέση του.
Πρόκειται φυσικά για θρίλερ με έντονο σασπένς και κάμποσες ανατροπές. Υπάρχουν κάποια σίγουρα πράγματα: Ναι, αρκετά απ' αυτά τα έχουμε ξαναδεί. Ναι, πολλά απ' όσα συμβαίνουν είναι μάλλον απίθανα - σε σεναριακό επίπεδο εννοώ. Ναι, υπάρχουν όντως πολλές, πάρα πολλές τέτοιες ταινίες. Ωστόσο αυτή εδώ με κράτησε μέχρι τέλους και, παρά το ότι είχα καταλάβει από κάποιο σημείο τι περίπου συνέβαινε, η αγωνία εξακολουθούσε να υπάρχει. Κοινώς είναι πολύ καλογυρισμένη, έχει καλό timing, άφθονο σασπένς και γενικά, παρά τα κλισέ, την ευχαριστήθηκα αρκετά. Είναι και το Βερολίνο που παραμένει μια αγαπημένη πόλη, είναι και ο εξαιρετικός Μπρούνο Γκαντζ (πολυεθνικό φιλμ, το είπαμε), οπότε δεν μπορούμε - αφού βεβαίως δεχτούμε τις συμβάσεις του είδους - παρά να χαλαρώσουμε και να το ευχαριστηθούμε. Να χαλαρώσουμε; Μάλλον δεν θα τα καταφέρουμε, αλλά να, τρόπος του λέγειν... Η άλλη παρατήρηση βέβαια αφορά την ευκολία με την οποία καλογυρισμένα έστω σύγχρονα θρίλερ καταπιάνονται με κυριολεκτικά κοσμογονικά θέματα, που, όπως αποκαλύπτεται, θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο. Ταυτόχρονα καταγγέλονται μεγαλοκαπιταλιστές, πολυεθνικές, διαπλεκόμενα πολύπλοκα συμφέροντα, μυστικές οργανώσεις και υπηρεσίες, θίγονται έστω και ακροθιγώς καυτά σύγχρονα θέματα όπως η παράνομη μετανάστευση και δεν συμμαζεύεται. Κι όλα αυτά μέσα από ένα καλό θριλεράκι, δίχως τίποτα παραπάνω. Να χαρώ επειδή ακόμα και ταινίες ποπ κορν (έστω και καλές του είδους) πολιτικοποιούνται ή να διαπιστώσω κυνικά ότι, αφού έτσι κι αλλιώς αποδείχτηκε ότι η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, τι μας νοιάζει να τα βγάλουμε όλα στη φόρα; Έτσι κι αλλιώς δεν ιδρώνει τ' αυτί των εχόντων τα συμφέροντα που καταγγέλονται, οπότε γιατί όχι; Τσάμπα είναι...
Τέλος πάντων, σαν σχετικά κοινό θρίλερ ξαναλέω ότι το ευχαριστήθηκα και με κράτησε. Ναι, ξέρω πού κατατάσεται αυτό: Στις ένοχες απολαύσεις.

ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΑ "ΟΡΦΑΝΑ"

Το "Orphan" του ισπανού (αν και δεν είναι ισπανική, αλλά αμερικάνικη ταινία) Jaume Collet-Serra ανήκει σε ένα αρκετά κοινό υπο-είδος ταινιών τρόμου: Αυτό με τρομακτικά παιδιά. Εδώ ένα πλούσιο ζευγάρι με αρκετά βεβαρυμένο παρελθόν και δύο παιδιά ήδη, υιοθετεί ένα τρίτο, την αγγελική και προικισμένη Έστερ και... ο τρόμος αρχίζει (καλά, σκέφτηκα εγώ, τόση καούρα πια να υιοθετήσουν τρίτο παιδί, έστω και αφού το τρίτο τους πέθανε στη γέννα, ενώ είχαν ήδη δύο χαριτωμένα παιδάκια; Τι να πεις... Έτσι είναι φαίνεται αυτοί οι ευκατάστατοι αμερικάνοι).
Αρκετά καλογυρισμένο θρίλερ, με ένα εξαιρετικά κακό και αντιπαθητικό κοριτσάκι (δεν κάνω κανένα σπουδαίο spoiler, οι προθέσεις του δείχνονται σχεδόν απ' την αρχή), που σε ορισμένες σκηνές, πάντως, μου έγινε ακόμα και απωθητικό, αν μη τι άλλο φανερώνει τα ταλέντα του ισπανικού σινεμά - και ιδιαίτερα του φανταστικού - που ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο και συχνά, όπως εδώ, παίρνουν την άγουσα για Αμερική. Βρήκα πάντως πως περιέχει αρκετές "αμερικανιές", που εδώ ορίζω ως συμπεριφορές που μόνο στην Αμερική ή, καλύτερα, μόνο στις αμερικάνικες ταινίες, θα μπορούσαν να υπάρξουν, χωρίς αυτό να μειώνει το σασπένς και το καλογυρισμένο του πράγματος που αναφέραμε πιο πάνω. Απλώς είναι ένα θέμα που έχουμε δει και ξαναδεί πολλές φορές, οπότε η καλοκουρδισμένη μηχανή δουλεύει καλά μεν, προβλέψιμα δε. Λίγη πρωτοτυπία παραπάνω δεν θα με χαλούσε (συνολικά εννοώ, γιατί η εξήγηση - ανατροπή που δίνεται προς το τέλος είναι μάλλον πρωτότυπη και πειστική).
Εντάξει, η Έστερ παίρνει σίγουρα τη δική της θέση στην πινακοθήκη των εφιαλτικών παιδιών και σίγουρα η τανία με κράτησε, δίχως όμως να τη θεωρώ και τίποτα ιδιαίτερο. Ίσως μάλιστα να γκρινιάξω και λιγάκι - αν και νοιώθω ότι γίνομαι υπερβολικός - για ένα είδος υποβόσκουσας ξενοφοβίας, αφού το φριχτό κοριτσάκι μας έρχεται από τη Ρωσία ή από κάπου από εκεί γύρω τέλος πάντων. Ας προσέχαμε κι εμείς κι ας αγοράζαμε πράμα από τον τόπο μας. Χάθηκαν τα ορφανά αμερικανάκια δηλαδή;