Το μακρινό 1930 ο μεγάλος αυστριακός σκηνοθέτης Josef von Sternberg (1894-1969) και η πρωταγωνίστριά του Μάρλεν Ντίτριχ, που μόλις έχουν θριαμβεύσει με τον ῾῾Γαλάζιο Άγγελο῾῾,  καταφθάνουν  στο Χόλιγουντ και γυρίζουν το εξωτικό "Morocco" (Μαρόκο δηλαδή). 

Όπου, ενώ στην πόλη Μογκαντόρ καταφθάνει ένα μέρος από την ταλαιπωρημένη Λεγεώνα των Ξένων για να γλεντήσει με αλκοόλ και γυναίκες, φτάνει από την Ευρώπη και η περίφημη τραγουδίστρια - περφόρμερ Amy Jolly για εμφανίσεις σε διάσημο καμπαρέ. Ενώ μπορεί να έχει όποιον άντρα θελήσει, εκείνη θα ερωτευτεί έναν τυχοδιώκτη στρατιώτη της λεγεώνας με ύποπτο παρελθόν και, επί πλέον, γνωστό γυναικά. Συγχρόνως ένας ζάπλουτος τζέντλεμαν και φανατικός εργένης ως τώρα, θέλει να την κάνει γυναίκα του.

Εξωτισμός, ερωτισμός, μεγάλα πάθη, τοπία της ερήμου, φλογερές γυναίκες και τυχοδιώκτες μπλέκονται στην ταινία αυτή κάνοντάς την κλασική. Ίσως να μη διαθέτει την παρακμιακή δύναμη του προαναφερθέντος ῾῾Γαλάζιου Άγγελου῾῾, είναι όμως εξαιρετική. Η Ντίτριχ είναι απίστευτα γοητευτική και ο Γκάρι Κούπερ απίστευτα... νέος. Και περιέχει και την σκηνή που σόκαρε τότε, όπου, στο περίφημο νούμερό της στο καμπαρέ, από τα πλέον ερωτικές σκηνές του σινεμά, ντυμένη αντρικά η Ντίτριχ φιλά στο στόμα μια όμορφη και αριστοκρατική θαμώνα, δημιουργώντας έτσι συνειρμούς για την αμφισεξουαλικότητά της. 

Φυσικά το φιλμ μιλά πάνω απ᾽όλα για το ερωτικό πάθος και τη δύναμή του, πάθος που, ως γνωστόν, μπορεί να γίνει αυτοκαταστροφικό. Αν το δούμε φεμινιστικά ίσως και να είναι κάπως απαξιωτική η εικόνα μιας απόλυτα δυνατής και αυτάρκους γυναίκας (και μάλιστα σ᾽αυτή την παλιά εποχή) να σέρνεται πίσω από έναν μάλλον αδιάφορο, περιφρονητικό ενίοτε, άνδρα που, ακόμα κι αν ενδιαφερόταν, δεν έχει τίποτα να της προσφέρει. Αλλά είπαμε: Έτσι είναι τα μεγάλα πάθη... 

Ατμοσφαιρική ταινία από ένα μεγάλο δημιουργό, συνίσταται στους φίλους του παλιού, κλασικού σινεμά.

Ο "ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ" ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Νομίζω ότι ποτέ στο σινεμά η έννοια της μοιραίας γυναίκας δεν έχει αποδοθεί τόσο αρχετυπικά όσο στον περίφημο "Γαλάζιο Άγγελο" (Der Blaue Engel) που ο Josef von Sternberg (1894–1969) γύρισε το 1930. Η ταινία, εκτός του ότι καθόρισε τον όρο, εκτόξευσε στις ψηλότερες θέσεις του σταρ σύστεμ τη Μάρλεν Ντίτριχ, που σχεδόν ταυτίστηκε μ΄αυτόν.
Αυτά για την ιστορία. Μπορεί όμως να δει κανείς σήμερα τον "Γαλάζιο Άγγελο"; Ναι, θα απαντούσα ανεπιφύλακτα. Γι' αυτό άλλωστε μερικά έργα - σ' όλες τις τέχνες - θεωρούνται κλασικά. Η ταινία παρακολουθεί τη σταδιακή πτώση ενός αξιοσέβαστου (και συντηρητικού, και μάλλον βαρετού) ηλικιωμένου καθηγητή, όταν αυτός ερωτεύεται με πάθος και νεανική αφέλεια μια γοητευτική τραγουδίστρια καμπαρέ, που γυρίζει τη μεσοπολεμική Γερμανία με έναν θίασο (μπουλούκι μάλλον).
Σπάνια επίσης έχει δοθεί τόσο σπαρακτικά η πορεία μιας παρακμής. Ο ήρωας, τυφλωμένος από το πάθος για τη γυναίκα που τόσο αγαπά, κατεβαίνει αργά και βασανιστικά τα σκαλιά του εξευτελισμού και της γελοιοποίησης. Από σεβάσμιος καθηγητής θα καταντήσει ένας γελοίος γερο - κλόουν. Το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο για μένα είναι ότι παρά το ότι μάλλον δεν θαυμάζουμε την προηγούμενη υψηλή κοινωνική θέση του ήρωα, τον αφόρητο καθωσπρεπισμό του, την τυπική, ρουτινιέρικη, δίχως ίχνος φαντασίας καθημερινότητά του (της δουλειάς του συμπεριλαμβανόμενης), ενώ λοιπόν δεν ζηλεύουμε τίποτα από την προηγούμενη ζωή του, ωστόσο ένοιωσα να πονώ πραγματικά, να ντρέπομαι όταν οδηγείται από ταπείνωση σε ταπείνωση, όταν γίνεται αντικείμενο χλευασμού μιας κοινωνίας που λίγο πριν τον θεωρούσε αξιοσέβαστο μέλος της. Η δε τελική μεγάλη σκηνή είναι σχεδόν αφόρητη για τον θεατή - πριν, ίσως, δακρύσει κανείς.
Σ' αυτά βέβαια συμβάλλει και η παρουσία του Εμίλ Γιάνινγκς, του μεγαλύτερου προπολεμικού γερμανού ηθοποιού, στον βασικό ρόλο. Η Ντίτριχ απο την άλλη δεν μπορεί σήμερα, που έχουμε δει τα πάντα, να θεωρείται σύμβοο του σεξ, όπως όταν πρωτοπαίχτηκε το φιλμ, σκανδαλίζοντας τα πλήθη. Δεν έχει όμως σημασία. Ο ρόλος της παραμένει αρχετυπικός.
Σπουδή λοιπόν στο ολέθριο, αυτοκαταστροφικό πάθος, στην έννοια της μοιραίας γυναίκας (με μεγάλη δόση σκληρότητας στην συγκεκριμένη περίπτωση), της χαμένης αθωότητας, στοιχεία γερμανικού εξπρεσιονισμού, βουτιά στα γερμανικά καμπαρέ της εποχής, αλλά και ένα σχόλιο πάνω στην κοινωνική υποκρισία και στον καθωσπρεπισμό, το βάλτωμα, την σχεδόν "ταρίχευση" των ενστίκτων που επιβάλλει ο συντηρητισμός. Αν ο ήρωας ζούσε μια λιγότερο "σφιγμένη", τυπική ζωή, σκέφτομαι, δεν θα μπορούσε ίσως το όψιμο πάθος του να είναι τόσο ανεξέλεγκτο. Ίσως.
Όπως και να το κάνουμε πάντως, νομίζω ότι Ο "Γαλάζιος Άγγελος" θα γοητεύει για πάντα. Αφού για πάντα αντέχουν οι μεγάλες ταινίες.