"ΠΙΝΟΚΙΟ" ΜΕ ΤΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ DEL TORO

 

Η ιστορία του "Πινόκιο", από το βιβλίο του Carlo Collodi, έχει μεταφερθεί πολλές φορές στην οθόνη, τόσο ως animation όσο και ως ταινία με ηθοποιούς. Το 2022 ο Guilermo del Toro δίνει τη δική του άποψη γι' αυτήν, σε συσκηνοθεσία του Mark Gustafson.

Το ξέρετε: Ο ξυλουργός Τζεπέτο χάνει τον μονάκριβό του γιο, κατασκευάζει ένα παιδί από ξύλο κι αυτό ζωντανεύει και καλύπτει το αβάστακτο κενό του γιου. Με μια διαφορά: Το ξύλινο παιδί, που ποθεί να γίνει αληθινός άνθρωπος, διαθέτει μια μύτη που μεγαλώνει κάθε φορά που λέει ψέματα. Θα ακολουθήσουν πολλές περιπέτειες και χωρισμοί και επανασυνδέσεις του παιδιού και του γερο Τζεπέτο.

Βρήκα την εκδοχή αυτή πολύ ενδιαφέρουσα. Κατ' αρχήν έχουμε τη μεταφορά της ιστορίας στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, που επιτρέπει στους δημιουργούς να προσθέσουν και μια πολιτική, αντιφασιστική φυσικά, διάσταση. Από την άλλη υπάρχει η αλληγορική ιστορία της ανθρώπινης ενηλικίωσης, το σταδιακό πέρασμα από την παιδική ηλικία στην ωριμότητα. Θεωρώ επίσης ιδιαιτερότητα της παρούσας προσέγγισης τη συγκίνηση και τρυφερότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τα πάντα, που βασικά επιτυγχάνεται και με το ρεαλισμό που εισάγεται. Ρεαλισμό που αφορά όχι βεβαίως την ιστορία (πρόκειται για παραμύθι όπου ξύλινα ομοιώματα ζωντανεύουν, μύτες μακραίνουν, τερατόμορφες μοίρες καθορίζουν τις ζωές μας κλπ.), αλλά τα συναισθήματα που δημιουργούνται και την αντιμετώπιση του θανάτου, ο οποίος είναι πάντοτε παρόν και αληθινός: Ο γιος του Τζεπέτο (δυνατή αντιπολεμική αναφορά), ο ίδιος όταν γεράσει κ.ά. Και βέβαια πανταχού παρούσα είναι η έννοια της απώλειας και της θλίψης που ακολουθεί.

Η ταινία προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο παιδικό και το ενήλικο, νομίζω όμως ότι γέρνει κυρίως προς το δεύτερο: Πρόκειται για φιλμ για ενήλικες. Υπάρχει βεβαίως η πολύ καλή εικόνα, το έντονο γκόθικ στοιχείο που εισάγει όπως πάντα ο Ντελ Τόρο, αλλά και η εναλλαγή ανάμεσα στην τρυφερότητα και το μακάβριο. Για μένα είναι μια από τις πολύ καλές ταινίες της χρονιάς.