ΒΟΡΕΙΟ ΦΟΛΚΛΟΡ ΣΕ ΕΝΑ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ "ΜΕΣΟΚΑΛΟΚΑΙΡΟ"

Ο σουηδός Ari Aster διακρίθηκε με την πρώτη του ταινία τρόμου, το "Hereditary". Με το δεύτερο φιλμ του "Midsommar" (Μεσοκαλόκαιρο) του 2019 παραμένει στον τρόμο, αυτή τη φορά απόλυτα και συνειδητά επηρεασμένος από το "Καταραμένο Σκιάχτρο" της δεκαετίας του 70.
Αμερικανίδα φοιτήτρια, που έχει βιώσει μια μεγάλη και σοκαριστική απώλεια, πηγαίνει για το καλοκαίρι με μια αντροπαρέα (μεταξύ των οποίων και ο φίλος της) στη Σουηδία, προσκεκλημένοι ενός σουηδού συνφοιτητή τους. Εκεί θα φιλοξενηθούν από μια παγανιστική κοινότητα, που ζει απομονωμένη στη φύση και κρατά αρχαίες παραδόσεις. Φυσικά η εγκαρδιότητα και η ανοιχτόκαρδη φιλοξενία τους είναι μόνο η αρχή μιας εφιαλτικής ιστορίας.
Η ταινία είναι αργή, πράγμα απόλυτα ταιριαστό με το όλο κλίμα της. Ο Άστερ κατορθώνει διάφορα πράγματα: Να δημιουργήσει μια αγωνιώδη, αγχωτική ατμόσφαιρα σε ένα ηλιόλουστο, ειδυλλιακό περιβάλλον μέσα στη φύση (ελάχιστες νυχτερινες σκηνές υπάρχουν). Να εντρυφήσει στους μύθους, τις παραδόσεις και τις παγανιστικές λατρείες, δείχνοντας με λεπτομέρειες και επιμονή τις τελετουργίες των ντόπιων (κι όλα αυτά στην προχωρημένη σύγχρονη Σουηδία). Και, ταυτόχρονα, να μιλήσει για το θέμα του πένθους και της απώλειας, αλλά και του έρωτα που σιγά - σιγά χάνεται για να καταλήξει σε ρουτίνα (και τελικά σε χωρισμό) - και όλα αυτά από τη φεμινιστική πλευρά.
Πλημμυρισμένο από όμορφες εικόνες (το "όμορφες" ισχύει και για τις ειδυλλιακές και για τις εφιαλτικές) και παράξενη, υποβλητική μουσική, το φιλμ έχει το ελάττωμα του σχετικά ασαφούς σεναρίου. Κάποια σημεία μένουν ανεξήγητα, υπάρχουν μερικά κενά, αλλά και πρόσωπα των οποίων ο ρόλος δεν είναι αρκετά σαφής... Παρ' όλα αυτά η εμπειρία της θέασης της ταινίας παραμένει πολύ δυνατή. Και σίγουρα πρόκειται για ένα (αργό και βραδύκαυστο) φιλμ τρόμου με προσωπική ματιά και στιλ, το οποίο ξεχωρίζει απ' ολες τις απόψεις από τον σωρό των άθλιων ταινιών του είδους, που βασίζονται στα ανεγκέφαλα "μπου" και μας έχουν κατακλύσει τα πολλά τελευταία χρόνια.