"ΑΓΟΡΟΚΟΡΙΤΣΟ": ΜΙΑ ΩΔΗ ΣΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ

 

Η εξαιρετική γαλλίδα Celine Sciamma γυρίζει το "Αγοροκόριτσο" (Tomboy) το 2011. Είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της και, όπως όλες έκτοτε, είναι πολύ καλή. 

Μία οικογένεια με δύο παιδιά (κορίτσια) μετακομίζει σε μια καινούρια γειτονιά. Η μεγάλη κόρη τους όμως, η 10χρονη Laure, ντύνεται unisex, έχει κοντά μαλλιά και συστήνεται στα άλλα παιδιά ως αγόρι. Είναι μάλιστα γεννημένη "αρχηγός" και διαπρέπει και στο ποδόσφαιρο! Τι θα γίνει όταν ένα συνομήλικό της κορίτσι νοιώσει τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα για το "αγόρι" αυτό;

Φυσικά η Sciamma διερευνά και πάλι γυναικεία ζητήματα και, κυρίως, ζητήματα διαφορετικότητας. Και επειδή είναι πολύ καλή σκηνοθέτης δίνει την ιστορία της με ευαισθησία, κατανόηση και συμπάθεια. Τα παιδιά που πρωταγωνιστούν είναι όλα θαυμάσιοι ηθοποιοί, η ιστορία γίνεται όσο προχωρά ασφυκτική καθώς, όπως είναι φυσικό, τα αδιέξοδα για τη μικρή ηρωίδα πληθαίνουν καθώς τα σχολεία ετοιμάζονται να ανοίξουν και θα αποκαλυφτεί η αληθινή της ταυτότητα, η πίεση μεγαλώνει...

Δίχως ακραία γεγονότα και άγριες καταστάσεις η σκηνοθέτης μας δίνει ένα σπαραχτικό πορτρέτο ανθρώπων που νοιώθουν παγιδευμένοι στο σώμα τους, αλλά ο κοινωνικός περίγυρος δεν τους αφήνει να εκφράσουν αυτό που πραγματικά νοιώθουν. Έτσι χτίζει ένα είδος σασπένς (όχι ακραίων καταστάσεων όμως, το λέω πάλι), το οποίο είναι με το ρεαλισμό του ίσως δυνατότερο από τις "κραυγές" που θα εξέπεμπε ένα τέτοιο θέμα στα χέρια ενός άλλου δημιουργού. Εδώ η συμπάθεια, η ζεστασιά, ο "γλυκός (;) παιδικός κόσμος του παιχνιδιού και των πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων, δένουν άριστα με το δυνατό δράμα και τα αδιέξοδα της μικρής ηρωίδας. Μπράβο και πάλι στη Sciamma.