ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΤΟΥ (ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ) "THE RING"

Μερικές φορές είναι ευχάριστο να βρίσκεις εξαιρέσεις στους κανόνες. Ο κανόνας στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι όταν μια "ξένη χώρα" φτιάξει μια καλή ταινία (που υπόσχεται εισιτήρια τέλος πάντων) το Χόλιγουντ σπεύδει να την αμερικανοποιήσει, με περισσότερους σταρ, εφέ και, σίγουρα, περισσότερα λεφτά. Στη συντριπτική πλειοψηφία το αμερικάνικο φιλμ που προκύπτει είναι (πολύ) χειρότερο από το αρχικό "ξένο". Και ιδού μια σπάνια εξαίρεση του κανόνα (κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον): Το αμερικάνικο "The Ring" του 2002, που γύρισε ο Gore Verbinski. Το οποίο βέβαια είναι ριμέικ της ομώνυμης γιαπωνέζικης ταινίας τρόμου του 1998, η οποία με τη σειρά της γνώρισε διάφορα εξ ίσου γιαπωνέζικα σίκουελ.
Η ιστορία είναι αρκετά γνωστή: Υπάρχει μία βιντεοκασέτα που δείχνει σκόρπιες, μάλλον ακατανόητες εικόνες. Όποιος έχει την ατυχία να τη δει δέχεται αμέσως μετά το τέλος της προβολής ένα τηλεφώνημα. Κάποιος άγνωστος του λέει: "Εφτά μέρες". Και σε εφτά μέρες ο δύστυχος θεατής πεθαίνει. Τα πτώματα βρίσκονται με ακραίες εκφράσεις τρόμου στο πρόσωπό τους. Όταν μια δημοσιογράφος βλέπει κατά λάθος την κασέτα αρχίζουν να συμβαίνουν διάφορα περίεργα και τρομακτικά πράγματα. Όταν λοιπόν πέιθεται ότι η ιστορία της φριχτής βιντεοκασέτας είναι αληθινή, αρχίζει να ψάχνει με μανία την εβδομάδα που της μένει να βρει το πώς και το γιατί, αναλύοντάς την πλάνο πλάνο. Το κακό είναι ότι την κασέτα έχουν επίσης δει ο μικρός γιος της και ο πατέρας του και πρώην της...
Η ταινία δημιουργεί από την αρχή σχεδόν μια αγωνιώδη ατμόσφαιρα, που επιτείνεται από το διαρκώς μουντό και συννεφιασμένο περιβάλλον και το διαρκώς αυξανόμενο σασπένς (λογικό αφού υπάρχουν τόσο στενά περιθώρια χρόνου μέχρι να πεθάνεις και ό,τι κάνεις πρέπει να το κάνεις μέσα σ' αυτά). Η έρευνα της ηρωίδας (Ναομί Γουότς)  οδηγεί όλο και πιο βαθιά στο μυστήριο, το απομονωμένο και σχεδόν έρημο νησί όπου αυτή καταλήγει επιτείνει τη ζοφερή ατμόσφαιρα, τα κρυμένα μυστικά που αποκαλύπτονται χτίζουν ψηφίδα με ψηφίδα μια παλιά εφιαλτική ιστορία, ενώ η σκηνή με το άλογο στο φέρι μποτ είναι από τις πιο παράδοξες. Γενικά και ατμοσφαιρικότατο το βρήκα και ικανό να κρατήσει τον θεατή "στην άκρη του καθίσματος". Εξ άλλου πιστεύω πάντα ότι ο Βερμπίνσκι είναι καλός σκηνοθέτης.
Μπορεί τώρα να μου ζητήσετε να το συγκρίνω με το πρωτότυπο γιαπωνέζικο φιλμ. Εντάξει, την καλή ιδέα το πρωτότυπο την επινόησε (προφανώς) και σ' αυτό αξίζουν τα συγχαρητήρια. Αυτό που απλώς επισημαίνω είναι αυτή τη φορά (από τις πολύ λίγες, επαναλαμβάνω) οι αμερικάνοι έκαναν καλή δουλειά μένοντας αρκετά πιστοί στο κλίμα του πρώτου φιλμ και γυρίζοντας γενικά ένα καλό και τρομακτικό φιλμ (που είναι και το ζητούμενο βέβαια). Αν δεν ήταν ριμέικ θα το έλεγα μια από τις πιο πρωτότυπες ταινίες τρόμου των αρκετών τελευταίων χρόνων. Όντας ριμέικ, παραμένει νομίζω μια καλή ταινία του είδους, must για τους φίλους του σινεμά τρόμου.

LONE RANGER: ΕΝΑ ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΟ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ

Ο "Lone Ranger" υπήρξε δημοφιλέστατο ραδιοφωνικό αρχικά ('30ς και '40ς) και στη συνέχεια τηλεοπτικό ('50ς) σίριαλ (κανένα απ' αυτά δεν έχω παρακολουθήσει προσωπικά, άρα θα μείνω μόνο στην ταινία). Εν έτει 2013 λοιπόν μεταφέρεται (αλοίμονο τώρα, τα πάντα έχουν μεταφερθεί) και στην οθόνη από τον Gore Verbinski. Και εγώ έσπευσα με αρκετό κέφι να το δω, διότι (το έχω ομολογήσει και αλλού) διασκεδάζω και με τον Verbinski και τον Τζόνι Ντεπ και τους "Πειρατές της Καραϊβικής" που έκαναν μαζί.
Παρόμοια κι εδώ η συνταγή, αυτή τη φορά όμως επιχειρείται ένας εκσυγχρονισμός του γουέστερν αντί των πειρατικών ταινιών της προηγούμενης τριλογίας. Υπάρχει και πάλι το άφθονο θέαμα, υπάρχει το χιούμορ που κάνει το φιλμ διασκεδαστικό και υπάρχει και ο Τζόνι Ντεπ να ερμηνεύει έναν ρόλο που μοιάζει μ' αυτόν του πειρατή. Εδώ είναι ινδιάνος και είναι και πάλι μισότρελος, ακροβατώντας μεταξύ φαντασίας και πραγματικοτητας. Από απλός βοηθός μάλιστα του μασκοφόρου εκδικητή στα αρχικά σίριαλ μετατρέπεται σε ουσιαστικό πρωταγωνιστή της περιπέτειας. Είναι 'αλλωστε αυτός που μας αφηγείται το τι συνέβει και πώς ξεκίνησε ο θρύλος του Lone Ranger.
Αυτό που μ' αρέσει στην ταινία είναι ότι, αντίθετα με πολλά άλλα blogbusters - ή wannabe blogbusters - δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρα. Κάνει εμφανώς πλάκα από την αρχή, συσσωρεύει μεν υπερβολές όπως όλα τα φιλμ του είδους, αλλά, πώς να το πω, διασκεδάζει μ' αυτές και την παντελή έλλειψη ρεαλισμού. Εκτιμώ αυτό το στοιχείο, αφού με εκνευρίζει η βαρύγδουπη, "σοβαρή" αντιμετώπιση τέτοιου είδους θεαμάτων. Άλλο συμπαθητικό (για μένα τουλάχιστον) στοιχείο είναι το παιχνίδι ανάμεσα στο "ρεαλιστικό" και το υπερφυσικό. Ο Τόντο, ο ινδιάνος, πιστεύει σε διάφορα υπερφυσικά φαινόμενα, κάποια απ' αυτά μοιάζουν να επαληθεύονται, ποτέ όμως δεν είναι ξεκάθαρο αν υπάρχει κάτι τέτοιο ή είναι αποκυήματα του μυαλού του (είπαμε ότι δεν είναι και πολύ στα καλά του).
Ανέφερα πιο πάνω ότι η ταινία δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της. Να όμως που κάτω από την επιφάνεια της ελαφριάς αυτής αντιμετώπισης κρύβεται μια σειρά από αμφισβητήσεις. Η "Άγρια Δύση" δείχνεται να λιμαίνεται από αδίστακτους λευκούς. Οι πολιτικοί, άβουλοι, υπηρετούν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Οι ινδιάνοι σφαγιάζονται για να σφετεριστούν κάποιοι όσα υπάρχουν στις περιοχές τους. Οι προστάτες του δημοσίου συμφέροντος και της προόδου δεν είναι ακριβώς αυτό που φαινεται. Η ίδια η έννοια της προόδου (που εδώ συμβολίζεται με τον σιδηρόδρομο που θα ενώσει τους δύο ωκεανούς) δεν είναι πάντοτε για καλό.Δεν είναι για καλό όταν υπηρετεί τα συμφέροντα λίγων και φέρνει πλήθος ανθρώπων σε χειρότερη μοίρα από πριν. Κι όμως, στο χαβαλετζίδικο αυτό φιλμ υπάρχουν  κάμποσα τέτοια "ανατρεπτικά" (που δεν υπάρχουν, ας πούμε,  σε πολλές πρόσφατες υπερηρωικές υπερπαραγωγές).
Φυσικά δεν πρόκειται για  εξαιρετική ταινία. Προσωπικά η πολλή βαβούρα και η αδιάκοπη δράση με κούρασαν σε κάποια σημεία. Περισσότερο όμως με κούρασε η πολύ μεγάλη διάρκεια. Θα προτιμούσα σαφώς να ήταν κατά κάτι "κουρεμένο". Και, είπαμε, ο Ντεπ είναι μεν απολαυστικός, δεν παύει όμως να επαναλαμβάνει το ρόλο του στους "Πειρατές". Συνολικά όμως βρήκα το φιλμ διασκεδαστικό (και κάτι παραπάνω). Για τέτοιου είδους φιλμ τουλάχιστον.

Ο RANGO ΚΑΙ Η ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ

Δεν θα μπορούσε να μην είναι καλό: Παρωδία γουέστερν (αν και άψογο γουέστερν το ίδιο), πλήθος σινεφίλ αναφορών, καλή, τυπική γουέστερν μουσική, η φωνή του Τζόνι Ντεπ και σκηνοθέτης ο πολύ καλος, τελικά, Gore Verbinski (των "Πειρατών της Καραϊβικής" κλπ.) Έτσι το "Rango" του 2011 γίνεται ένα ακόμα από τα εξαίρετα animation των τελευταίων χρόνων, που ξεπερνάν σε εφευρετικότητα το ένα το άλλο. Η είδηση σ' αυτό εδώ είναι ότι δεν είναι φιλμ της Pixar, ούτε καν της Disney, αλλά της νέας στο είδος ILM του Λούκας, που μπαίνει έτσι στο χορό δίχως να έχει τίποτα να ζηλέψει από τις πολύ γνωστότερες άλλες εταιρίες.
Ο Rango είναι χαμαιλέοντας - ηθοποιός, που, εξ αιτίας ενός ατυχήματος, βρίσκεται στην έρημο, καταλήγει σε μια τυπική πόλη του Φαρ Ουέστ (κατοικημένη από ζώα φυσικά), γίνεται σερίφης της... κι αυτά είναι λίγα μόνο από το έξυπνο στόρι. Το πλήθος των αναφορών, το αρκετά ενήλικο χιούμορ, το γεγονός ότι όσοι σκοτώνονται σκοτώνονται κανονικά - σε αντίθεση με άλλα animation - και κάμποσα άλλα στοιχεία το κάνουν να απευθύνεται κυρίως σε μεγάλους (υποθέτω ότι και τα παιδιά θα διασκεδάσουν, θα χάσουν όμως πολλούς από τους "άσσους" που το φιλμ κρύβει στο μανίκι του). Επισημαίνω, για παράδειγμα, την άμεση αναφορά που κάνει στο "Fear and Loathing in Las Vegas" του Γκίλιαμ, αλλά και στο βιβλίο του Hunter Thompson στο οποίο βασίστηκε η ταινία, και μάλιστα αναφορά που έχει σχέση με τη διαρκή μαστούρα των δύο πρωταγωνιστών του φιλμ (υπάρχει άλλωστε αναφορά στην ίδια την πόλη του Λας Βέγκας). Γι' αυτό σας μιλώ για ενήλικες καταστάσεις. Αφείστε και τα σχόλια πάνω σε γνωστές σε όλους και βρώμικες πολιτικές καταστάσεις, όπως στη διαπλοκή εξουσίας - οικονομικών συμφερόντων, την παρωδία μεταφυσικών κλισέ όπως το "πέρασμα από την άλλη πλευρά του δρόμου" (που εδώ είναι και κυριολεκτικό), που θυμίζουν τη "Δύναμη" του Star Wars και άλλα αντίστοιχα τέτοια, την εμφάνιση του ίδιου του Κλιντ Ίστγουντ (σε animation βέβαια)και πολλά άλλα. Υπάρχει δε και το φοβερό μεξικάνικο μουσικό γκρουπ των κουκουβάγιων, που ως άλλος χορός τραγωδίας σχολιάζει τα τεκταινόμενα, που προσθέτει πόντους στην απόλαυση (όπως και η ταιριαστή μουσική γενικότερα).
Γενικά το βρήκα ένα από τα απολαυστικότερα animation των τελευταίων ετών, το ευχαριστήθηκα από τη αρχή ως το τέλος και το συνιστώ. Και σε ενήλικους, έτσι; Προφανώς το καταλάβατε αυτό.

ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ)

Έχω γράψει από την αρχή ότι η blogbuster σειρά των "Πειρατών της Καραϊβικής" επιτελεί για μένα απόλυτα τον σκοπό της: Να με διασκεδάσει με δύο (ή μάλλον περισσότερες) χορταστικές ώρες, δίχως πολλή σκέψη και προβληματισμούς. Η τρίτη συνέχεια "Στο τέλος του Κόσμου", πάντα του Gore Verbinski, δεν απέτυχε ούτε κι αυτή στον (μοναδικό άλλωστε) στόχο της: Την καθαρή διασκέδαση που προαναφέραμε. Και εδώ τα εντυπωσιακά εφφέ είναι ατέλειωτα, το χιούμορ (συχνά μαύρο) διάσπαρτο, η περιπέτεια στο φουλ, οι ηθοποιίες απολαυστικές, με πρώτο και καλύτερο πάντοτε τον απίστευτο χαρακτήρα του Τζακ Σπάροου που έπλασε ο Τζόνι Ντεπ. Αυτή εδώ η τρίτη συνέχεια είναι ο ορισμός αυτού που λέμε "χορταστική", αφού τα έχει όλα αυτά και με το παραπάνω.
Και εδώ αρχίζουν τα προβληματάκια: Είναι πολλοί αυτοί που θα βρουν ότι αυτό ακριβώς το "χορταστικό" καταντά σ' αυτό το 3ο μέρος πιθανόν "βαρυστόμαχο". Γενικά, πολλοί θα νοιώσουν στο τελευταίο μισάωρο ένα overdose. Ίσως η τελική μάχη να ήθελε λίγο κόψιμο. Από την άλλη, αυτό ακριβώς το Νο 3 είναι εξ ορισμού προβληματικό: Πόσες συνέχειες θα γίνουν από οτιδήποτε δίχως να βαρεθεί ο θεατής; Ξέρουμε πλέον απ' έξω κι ανακατωτά τον χαρακτήρα του Τζακ, ξέρουμε και τους υπόλοιπους, έχουμε εντρυφήσει στο σκοτεινό, βρώμικο και άρκετές φορές καθόλου ανήλικο κλίμα της σειράς (που κατά τη γνώμη μου αποτελεί και ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα της), ε, τι άλλο να περιμένουμε πια; Η πρώτη ευχάριστη έκπληξη έχει προ πολλού χαθεί. Και όπως όλα δείχνουν (αφού εισπρακτικά η σειρά εξακολουθεί να σκίζει), πάμε ολοταχώς για Νο 4, μια που ο Τζακ πάει να βρει το "αθάνατο νερό" ή κάτι τέτοιο.
Γκρίνια λοιπόν; Μη με κατηγορήσετε όμως γι' αυτήν. Εξακολουθώ να περνώ καλά σε γενικές γραμμές, πράγμα που είναι πολύ - πολύ σπάνιο για μένα στίς σειρές. Ίσως γιατί εξακολουθεί να με γοητεύει η σκοτεινιά του κλίματος που είπα και παραπάνω. Πέραν αυτού, αντιρρήσεις δικαιούστε να έχετε όσες θέλετε. Επισήμανα άλλωστε αρκετές πιθανές παραπάνω.
ΥΓ: Όλα τα λεφτά η ολιγόλεπτη εμφάνιση του μεγάλου Κιθ Ρίτσαρντς. Με τη σκαμμένη φάτσα του, ήταν ο μόνος από τους δεκάδες κακομούτσουνους πειρατές που συνωστίζονται στην οθόνη που δεν χρειαζόταν το παραμικρό μακιγιάζ...
ΥΓ2: Πολύ ενδιαφέρον το στοιχείο ότι οι "κακοί" δεν είναι τίποτα σατανικοί μάγοι ή τέρατα ή ψυχάκηδες ή κάτι παρόμοιο, αλλά στυγνοί έμποροι, που πάνω απ' όλα βάζουν το κέρδος και την καλή μπίζνα και, προκειμένου να τα πετύχουν, δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Μήπως τελικά αυτό αποτελεί κάποια συγκαλυμένη κριτική για την εποχή μας;

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟΙ (ΚΑΙ ΚΑΤΑΜΑΥΡΟΙ) ΠΕΙΡΑΤΕΣ

Οι δεύτεροι "Πειρατές της Καραϊβικής" (Το Σεντούκι του Νεκρού) του Gore Verbinski, αποδείχτηκαν το ίδιο διασκεδαστικοί και θεαματικοί με τους πρώτους. Με μια διαφορά. Τα πάντα εδώ είναι πολύ πιο μαύρα, πιο gothic, πιο μακάβρια, πιο σπλάτερ ακόμα - και φυσικά και το χιούμορ, που μετατρέπεται κι αυτό πολλές φορές σε μαύρο. Εδώ τον κύριο λόγο έχουν τα τέρατα, οι μεταλλαγμένοι σε θαλάσσια πλάσματα πειρατές του στοιχειωμένου πλοίου, το φοβερό Κράκεν... Γι' αυτό διασκεδάστε το όσο θέλετε, μην πάρετε όμως καλού - κακού τα παιδάκια σας μαζί σας.
Για μένα και οι δύο Πειρατές αποτελούν υπόδειγμα καλού και σχετικά πρωτότυπου blockbuster, όπου φυσικά πας χωρίς πολλές - πολλές απαιτήσεις, με αποκλειστικό σκοπό να διασκεδάσεις... και το καταφέρνεις απόλυτα. Σημαντική μερίδα σ' αυτό έχει βέβαια και πάλι ο εξαιρετικός Τζόνι Ντεπ, που ενσαρκώνει με μοναδικό τρόπο τον ανεκδιήγητο πειρατή Σπάροου, που είναι ταυτόχρονα καλός και κακός, ζαβολιάρης και πονηρός, γενναίος και δειλός, απόλυτα ανέντιμος αλλά και με κρίσεις τιμιότητας, και που το παρουσιαστικό του και οι κινήσεις του είναι κατι μεταξύ γοητευτικού αρσενικού, μονίμως μαστουρωμένου τύπου και γκέι...
Αφεθείτε λοιπόν να διασκεδάσετε με το σούπερ θέαμα και τις απίθανες περιπέτειες των ηρώων σ' έναν πειρατικο κόσμο που μπλέκεται αξεδιάλυτα με το παραμύθι, το φανταστικό και τον τρόμο.
Και βέβαια, οι ενστάσεις υπάρχουν: Το ότι είναι νο 2, το έχω πει πολλές φορές, όσο νάναι στερεί εξ ορισμού κάτι από την πρωτοτυπία του πρώτου. Το ότι το τέλος είναι απόλυτα ανοιχτό, προετοιμάζοντάς σε έτσι για το νο 3, κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.