Ο JONAH HEX ΚΑΙ Ο ΑΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΣ

Ο "Jonah Hex" υπήρξε ένα γουέστερν κόμικς με ήρωα έναν παραμορφωμένο κυνηγό επικηρυγμένων, όχι και πολύ καλό τύπο κατά γενική ομολογία. Εν έτει 2010 μεταφέρεται και στην οθόνη από τον Jimmy Hayward. Άλλωστε τα κόμικς αποτελούν τα τελευταία χρόνια αστείρευτη πηγή έμπνευσης για το σινεμά, τις περισσότερες φορές με μέτρια αποτελέσματα. Ο Jonah λοιπόν αποκτά στο πανί έντονα υπερφυσικές ιδιότητες, που δεν υπήρχαν στο κόμικς, κάνοντας έτσι βουτιά στο χώρο του φανταστικού, αφού στην ουσία ο ήρωας είναι κάτι σαν "απέθαντος", ό,τι κι αν του συμβεί, φλερτάροντας κάπως και με την ταινία τρόμου (στο Φαρ Ουέστ μάλιστα) και κάποια στοιχεία σπλάτερ. Κατά τη γνώμη μου το φιλμ είναι κλασικό παράδειγμα σύγχρονης, εντυπωσιακής ίσως στο "περιτύλιγμα", φούσκας. Δράση, πυροβολισμοί και εκρήξεις, περίεργα χρώματα και λήψεις, η Μέγκαν Φοξ ως κράχτης για ηδονοβλεπτικούς προφανώς λόγους, κόμικς, υποτίθεται, αντίληψη και αισθητική, διάφοροι πολύ κακοί τύποι με επικεφαλής τον Τζον Μάλκοβιτς (πού κατάντησε κι αυτός...), ο οποίος, λίγο - πολύ, θέλει να καταστρέψει με τα... υπερόπλα του ολόκληρο το νεογέννητο τότε αμερικάνικο έθνος, λίγο "πεντάμορφη και το τέρας", αφού η Μέγκαν είναι ερωτευμένη με τον φριχτό στην όψη άνθρωπο με την τρύπα στο μάγουλο και κάμποσα άλλα τέτοια, πλην όμως η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε ουσίας ή βάθους είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Δεν είμαι απ' αυτούς που απαιτούν οπωσδήποτε την ουσία και το βάθος που προανέφερα. Μπορώ να απολαύσω μια καλή περιπέτεια, η οποία δεν έχει τίποτα άλλο να πει, περνώντας δύο πολύ ευχάριστες ώρες (οι Ιντιάνα Τζόουνς είναι για μένα ένα θαυμάσιο τέτοιο παράδειγμα). Εδώ όμως δεν νομίζω ότι υπάρχει ούτε καν αυτό. Βία για τη βία και τα πάντα θυσία στον οπτικό εντυπωσιασμό, όπως προείπαμε. Προσθέστε επί πλέον και το γεγονός ότι ούτε σαν στόρι μου είπε πολλά πράγματα, αφού ο κύριος Hex θα ξανασηκωθεί στα πόδια του ό,τι και να του κάνουν, λόγω κάποιων συμφωνιών που έχει κάνει με τους οξαποδούς και λόγω του άσβηστου πάθους του για εκδίκηση, οπότε πάει και το όποιο σασπένς, ο τύπος δεν πεθαίνει με τίποτα, που σημαίνει κομμένη και η αγωνία. Τι να πω. Σπάνια ο όρος "φούσκα" μου ταίριασε τόσο πολύ. Κρίμα στους καλούς ηθοποιούς που συμμετέχουν (και δεν έννοώ τη Μέγκαν Φοξ βέβαια).

Ο ΧΟΡΤΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ

Βρίσκω το "Horton" (Horton hears a Who) (2008) των Jimmy Hayward και Steve Martino ένα από τα συμπαθητικά κινούμενα σχέδια των τελευταίων χρόνων. Ψηφιακό animation φυσικά, όπως η μεγόλη πλειοψηφία των ταινιών του είδους, με εντυπωσιακές ενίοτε εικόνες (κυρίως από την πόλη των Χου), νομίζω ότι βλέπεται με ενδιαφέρον και από μεγάλους.
Ατού βεβαίως το πρωτότυπο, στα όρια του σουρεαλισμού, σενάριο: Το καλοκάγαθο και ονειροπόλο ελεφαντάκι Χόρτον ανακαλύπτει ότι σε ένα μικροσκοπικό σφαιρίδιο που το παρασύρει ο άνεμος ζει ένας ολόκληρος κόσμος και πολιτισμός, αυτός των Χου. Έλα ντε, όμως, που είναι αδύνατο να πείσει τα άλλα ζώα του δάσους γι' αυτό... Και κυρίως τις "αρχές", με αντιπαθέστερη την αυστηρή καγκουρίνα. Από την άλλη, στον κόσμο των Χου που κινδυνεύει, υπάρχουν παρόμοια προβλήματα, με τους "προύχοντες" να αγνοούν με τη σειρά τους την ύπαρξη του μεγάλου έξω κόσμου και να ταπεινώνουν διαρκώς τον δήμαρχο, τον μόνο που επικοινωνεί με τον Χόρτον.
Τα "μηνύματα" είναι αρκετά: Η καταδίκη της αρνητικής αντιμετώπισης της διαφορετικότητας, η μέχρι βλακείας αρτηριοσκλήρωση της εξουσίας, η καταφυγή σε κάθε μέσο μπρστά στη διαφύλαξη των προνομίων που δίνει σε ορισμένους (λίγους) το ισχύον και "αναλλοίωτο" status quo, η ανάγκη στις κοινωνίες για φρέσκια και πρωτότυπη ματιά κλπ. Αντίρρησεις έχω πάντως στην SPOILER τελική σκηνή, όπου όλα γινονται μέλι - γάλα με την πλήρη στροφή προς το καλό όλων ανεξαιρέτως των μέχρι πρότινων αρνητικών χαρακτήρων, ακόμα και των πιο κακών. Λίγη περισότερη "κακία" και κάθαρση δεν θα έβλαπτε..ΤΕΛΟΣ SPOILER. Τι ψάχνω τώρα... θα μου πείτε. Παιδικό φιλμάκι είναι και, όπως είπα, από τα συμπαθητικά, και κρατά και αμείωτο το ενδιαφέρον με τη δράση, το σασπένς και το χιούμορ. Οπότε, γενικά, όλα καλά.