Ο "CONAN THE DESTROYER" ΚΑΙ Η ΑΦΕΛΗΣ ΕΠΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

Ήταν ζήτημα χρόνου να μεταφερθεί στο σινεμά η πλέον αρχετυπική φιγούρα της fantasy λογοτεχνίας: Ο Κόναν ο Βάρβαρος του Robert E. Howard. Αυτό έγινε για πρώτη φορά το 1982 με καλά αποτελέσματα. Το 1984 ωστόσο γυρίζεται το αναπόφευκτο, φοβάμαι, νο 2, το "Conan the Destroyer" από τον βετεράνο Richard Fleischer (1916-2006) με πολύ χειρότερα αποτελέσματα. Φυσικά πρωταγωνιστής είναι και πάλι ο αρκούντως ουγκ για Κόναν Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, στις δόξες του τότε.
Ο Κόναν με αλλοπρόσαλλη συνοδεία και με μία παρθένα πριγκίπισσα ξεκινά την αναζήτηση ενός κάστρου όπου φυλάσσεται ένας μαγικός κρύσταλλος με τον οποίο η πριγκίπισσα θα "ξεκλειδώσει" ένα μαγικό κέρατο, το οποίο θα προσαρμοστεί στο μέτωπο του αγάλματος ενός θεού, ο οποίος έτσι θα ζωντανέψει... Ουφ! Η αποστολή τού έχει ανατεθεί από την βασίλισσα Τάραμις, θεία της παρθένας πριγκίπισσας που λέγαμε, η οποία ωστόσο είναι σατανική και έχει άλλα σχέδια στο μυαλό της...
Καλά όλα αυτά τα "παραμυθώδη" - τέτοια άλλωστε απαιτεί το είδος - αλλά ο δεύτερος αυτός Κόναν είναι νομίζω πολύ κατώτερος του πρώτου. Η αφέλεια περισσεύει, υπάρχουν πινελιές μάλλον ξενέρωτου χιούμορ, οι καλοί ή κακοί μάγοι τα κάνουν όλα για να γλυτώσουν την εξέλιξη της πλοκής από κακοτοπιές, οι σεναριακές ευκολίες είναι πανταχού παρούσες, αλλά και οι σεναριακές αβλεψίες (αλήθεια, στην πρώτη σκηνή, γιατί η "κακιά βασίλισσα" έπρεπε να θυσιάσει τόσους άνδρες της, αφού απλώς ήθελε να διαπραγματευτεί με τον Κόναν και να του ζητήσει ο,τι ήθελε να του ζητήσει;) Θα πω επίσης ότι πολλά από τα εφέ είναι κακά, ακόμα και με τα μέτρα της προ ψηφιακής εποχής. Ιδιαίτερα στη σκηνή όπου ο Κόναν αντιμετωπίζει ένα τέρας σε ένα δωμάτιο με καθρέφτες (η ιδέα της σκηνής, που θυμίζει την "Κυρία από τη Σαγκάη", είναι κατ' αρχήν καλή): Το τέρας λοιπόν προκαλεί μάλλον γέλιο, καθώς πρόκειται για ένα είδος προσθετικής μάσκας στο πρόσωπο κάποιου. Είναι τόσο ακίνητη και αμέτοχη σε οργή, πόνο ή σε ό,τι άλλο νοιώθει το τέρας, ώστε είναι σα να κόλλησαν απλώς μια μάσκα στο πρόσωπο του ηθοποιού... Γενικά, ακόμα και σε μια "εκτός χρόνου" ταινία όπως αυτή, κάπου διακρίνεται ένα χαρακτηριστικό 80'ς κιτς (ακόμα και στο πρόσωπο της παρθένας πριγκίπισσας).
Από την άλλη βέβαια υπάρχει η παρουσία της αγαλματένιας φιγούρας της Γκρέις Τζόουνς στο καστ, η οποία βεβαίως τότε βρισκόταν στα πάνω της. Το παράξενο, σχεδόν ερμαφρόδιτο αυτό ον δίνει μια κάποια γοητεία στην εικόνα του φιλμ (αλλά μόνο σ' αυτήν).
Φυσικά ο Φλέσερ έχει στο παρελθόν σκηνοθετήσει πολύ καλύτερα πράγματα (γυρίζει από το 1946 ήδη κι αυτό ήταν ένα από τα τελευταία φιλμ του). Γενικά η ταινία δεν ξεφευγει από την κατάρα των σίκουελ, που στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι χειρότερες από το πρωτότυπο. Δείτε το μόνο αν ψάχνετε για μια αφελή περιπέτεια και είστε φανατικός της επικής fantasy. Γενικά πάντως θα συνιστούσα τον πρώτο Κόναν.