Σάββατο, Φεβρουαρίου 27, 2021

'HEREDITARY" : ΠΕΡΙ ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ... ΔΙΑΔΟΧΗΣ

 


Γνώρισα τον Ari Arcer με τη δεύτερη ταινία του, το πολύ ενδιαφέρον "Midsommer". Είχε όμως ξεχωρίσει ήδη από το 2018 με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το επίσης τρόμου "Hereditary" (Η Διαδοχή), αποδεικνύοντας έτσι από την αρχή ότι δεν είναι καθόλου τυχαίος δημιουργός.

Μια οικογένεια με δύο παιδιά (έφηβος γιος και δεκα-και-κάτι κόρη) πενθούν για το θάνατο της ῾῾περίεργης῾῾ γιαγιάς. Συγχρόνως εξ ίσου περίεργα γεγονότα συμβαίνουν στους κόλπους της οικογένειας, που κορυφώνονται με κάτι φριχτό που θα συμβεί στην (καθόλου συνηθισμένη  ούτως ή άλλως) κόρη...

Ο Arcer αναμετράται με ένα παρακμασμένο στην εποχή μας είδος (παρά την πληθώρα ταινιών), τον τρόμο, και βγαίνει νικητής καταφέρνοντας να του δώσει μια προσωπική ματιά. Το φιλμ διαθέτει έναν σχετικά αργό ρυθμό, ο οποίος όμως καθόλου δεν με ενόχλησε. Αντίθετα τον θεωρώ απαραίτητο για να χτιστεί αργά αλλά σταθερά μια όλο και πιο πνιγηρή ατμόσφαιρα. Το ίδιο το σπίτι είναι πνιγηρό και παράξενο, δίχως να έχει κάτι από το κλασικό γοτθικό στοιχείο (πύργος, παλαιότητα, πόρτες που τρίζουν κλπ.). Η ίδια η οικογένεια είναι παράξενη και, γενικά, ακόμα κι αν δεν συμβαίνει κάτι πραγματικά αλλόκοτο, όλα αποπνέουν έναν αέρα αποστροφής. Να σημειώσω επίσης (για το προσωπικό στοιχείο του σκηνοθέτη που λέγαμε) ότι ήδη από εδώ μοιάζει να ενδιαφέρεται  ιδιαίτερα για τη μαγεία και το μοτίβο της τελετουργίας γενικότερα. Και ίσως θέτει το ερώτημα: Πόσα από τα τυχόν ῾῾κακά῾῾ που φέρουμε μέσα μας μπορεί να είναι κληρονομικά;

Προσθέτοντας ότι η Τόνι Κολέτ είναι πολύ καλή στο ρόλο της, θα συστήσω το φιλμ στους φίλους του τρόμου ως ένα πραγματικά ευπρόσδεκτο καλό δείγμα ενός είδους που πνίγεται στη σαβούρα και την κυριαρχία ανούσιων εφέ. 

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 26, 2021

ΑΠΕΙΛΗ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΑ ΣΤΟ "10 CLOVERFIELD LANE"

 


Το "10 Cloverfield Lane" (2016) είναι η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Dan Trachtenberg και μου άρεσε πολύ στο είδος της. Δεν βλέπουμε συχνά πλέον καλή επιστημονική φαντασία.

Μια κοπέλα τραυματίζεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Όταν συνέρχεται βρίσκεται σε ένα υπόγειο καταφύγιο, φτιαγμένο και πλήρως εξοπλισμένο ώστε να επιβιώσουν λίγοι άνθρωποι σε περίπτωση παγκοσμιας καταστροφής. Μαζί της βρίσκεται ένας νέος άντρας και ο μεσήλικας δημιουργός του καταφυγίου, ο οποίος της εξηγεί ότι εξωγήινοι εισβολείς έχουν καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού και έχουν μολύνει τον αέρα ώστε να είναι αδύνατο να επιβιώσει κάποιος στην ύπαιθρο. Τέλος, ότι ο ίδιος την έσωσε από το δυστύχημα και τη μετέφερε εκεί, όπως, λίγο πριν, είχε δεχτεί και το νεαρό. Οι τρεις τους θα ξεκινήσουν μια αβέβαιη και συχνά δύσκολη συμβίωση, δίχως καμιά επαφή με τον έξω κόσμο...

Εξ ορισμού κλειστοφοβική ταινία, αφού σχεδόν ολόκληρη διαδραματίζεται στο υπόγειο καταφύγιο, διαθέτει τρεις μόνο ηθοποιούς, με πολύ καλό τον Τζον Γκούντμαν στο ρόλο του ντε φάκτο ῾´αρχηγού῾῾ του τρίο. Το φιλμ κινείται εξ ίσου στο χώρο της επιστημονικής φατασίας και του ασφυκτικού ψυχολογικού θρίλερ. Όσο η ταινία προχωρά, οι αμφιβολίες εντείνονται: Για το τι ακριβώς συμβαίνει ῾῾εκεί έξω῾῾, για την ψυχική κατάσταση του βασικού ήρωα, για την επιβίωση όλων, ενώ συγχρόνως η αγωνία κορυφώνεται για το παιχνίδι γάτας - ποντικού ανάμεσα στην κοπέλα που, με διαρκώς αυξανόμενες υποψίες, προσπαθεί να οργανώσει μια απόδραση, και του Γκούντμαν. 

Τη βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, η οποία, μάλιστα, μπορεί να εγείρει το ερώτημα: Επιβίωση, αλλά με ποιες συνθήκες; Μήπως ακόμα κι αυτή χάνει την αξία της κάτω από καταπιεστικές συνθήκες; Ταυτόχρονα τίθενται ερωτήματα για το θέμα της εξουσίας και των ορίων της. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η θρίλερ πλευρά του φιλμ γίνεται όλο και πιο αγωνιώδης... Ενδιαφέρον!

Ετικέτες ,

Τρίτη, Φεβρουαρίου 23, 2021

ΤΑ ΔΥΟ "KILL BILL" ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ

 


Ο Quentin Tarantino επιθυμεί διακαώς να φτιάξει φιλμ που ανήκουν σε διαφορετικά, διακριτά είδη, δείγματα των οποίων κυκλοφορούσαν άφθονα παλιότερα (και σε) b-movie εκδόσεις. Αυτά καταβρόχθιζε με το τσουβάλι κι αυτά τον επηρέασαν πάνω απ᾽όλα. Να μερικά που έχει κάνει: Γουέστερν, αστυνομικό, πολεμικό, περιπέτεια με κυνηγητά αυτοκινήτων... Το 2003-2004 πάντως είχε έλθει η σειρά των ταινιών πολεμικών τεχνών (καράτε τα λέγανε παλιά στην Ελλάδα): Τα δύο "Kill Bill" (ένα φιλμ δηλαδή, που λόγω 4ωρης περίπου διάρκειας παίχτηκε στα σινεμά σε δύο δόσεις).

Κατά τη διάρκεια ενός γάμου όλοι οι παρευρισκόμενοι εξοντώνονται από μία συμμορία δολοφόνων. Η νύφη, έγκυος ήδη, πυροβολείται στο κεφάλι με μένει 4 χρόνια σε κώμα. Όταν συνέρχεται ξαφνικά... ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε... Τι ακριβώς έχει συμβεί και γιατί έγιναν ολα αυτά;

Εδώ ο Ταραντίνο διασκεδάζει με έναν αληθινό παροξυσμό βίας. Το αίμα ρέει ποτάμι, τα κομμένα μέλη συσσωρεύονται, τα σπαθιά (οι ιαπωνικές κατάνες για την ακρίβεια) έχουν τον πρώτο ρόλο, και η Ούμα Θέρμαν έχει την τιμητική της. Ουσιαστικά είναι αληθινά απέθαντη αφού τίποτα και κανένας δεν μπορεί να την νικήσει, με αποκορύφωμα τη σκηνή όπου μόνη της νικά έναν ολόκληρο στρατό! Τέτοια θα δείτε λοιπόν μέχρι να χορτάσετε και, βέβαια, εξαιρετικά σκηνοθετημένα, με το νεύρο και το στυλιζάρισμα που διαθέτει ο Ταραντίνο. Κατά τα άλλα είναι ουσιαστικά μια ταινία - ιστορία εκδίκησης και τίποτα παραπάνω. Ή μάλλον έχει το κάτι παραπάνω: Εκεί που σε άλλα φιλμ με αντίστοιχο θέμα κάτι πολύ κακό συμβαίνει στην αρχή και ο/η ήρωας σε όλο το υπόλοιπο μέρος εκδικείται σταδιακά μέχρι να μη μείνει ρουθούνι, εδώ η σεναριακή εξυπνάδα του Τ. προσφέρει κάτι παραπάνω: Τη μη γραμμική αφήγηση με τα συνεχή φλας μπακ και την έκπληξη προς το τέλος. Όσο για κάτι βαθύτερο... δεν νομίζω. Πρόκειται για τέλεια γυρισμένο φιλμ διασκέδασης και τίποτα παραπάνω (όπως συνήθως συμβαίνει με τον δημιουργό αυτόν). Ευχαριστηθείτε το λοιπόν. Και μη ξεχνάτε: Η βασική αναφορά είναι οι πάμπολλες ταινίες του είδους του Χονγκ Κονγκ, που ο σκηνοθέτης έχει ῾῾φάει με το κουτάλι῾῾και η (συνειδητή) επιρροή τους είναι πανταχού παρούσα στην ταινία. Καλή διασκέδαση!


Ετικέτες ,

Σάββατο, Φεβρουαρίου 20, 2021

"Η ΑΜΑΞΑ - ΦΑΝΤΑΣΜΑ῾῾ ΚΑΙ Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ

 


Ο Victor Sjostrom (1879-1960, προφέρεται Σγιέστρομ) θεωρείται ο πατέρας του σουηδικού κινηματογράφου. Εκτός από σκηνοθέτης ήταν και ηθοποιός. Είναι μάλιστα ο ηλικιωμένος καθηγητής που πρωταγωνιστεί στις καταπληκτικές ῾Ἀγριες Φράουλες῾῾ του Μπέργκμαν το 1957. Πίσω στο 1921 όμως, γυρίζει μια από τις κλασικές ταινές του βωβού σινεμά, την ῾῞Άμαξα  Φάντασμα¨, με τον ίδιο ως πρωταγωνιστή.

Την τελευταία μέρα του χρόνου, μια ετοιμοθάνατη κοπέλα ζητά από τη μητέρα της να της φέρει έναν συγκεκριμένο άντρα, ο οποίος θα είναι ο τελευταίος που θα δει πριν πεθάνει. Εμείς βλέπουμε σε διαρκή φλας μπακ τη ζωή του άντρα αυτού και ποιά είναι η σχέση του με ττην κοπέλα. Σύντομα θα διαπιστώσουμε ότι πρόειται για έναν άκαρδο εγκληματία, ένα αληθινό κάθαρμα. Συγχρόνως διάφορα μεταφυσικά συμβαίνουν: Η άμαξα - φάντασμα του τίτλου είναι ουσιαστικά ο θάνατος. Ως εικόνα, όπως ακριβως τον έχουμε συνηθίσει στη σχετική εικονογραφία: Με κουκούλα και δρεπάνι. Δεν είναι όμως ένας και μόνο. Κάθε αλαγή του έτους κάποιος άνθρωπος αναγκάζεται να γίνει ο θάνατος για ένα χρόνο...

Η ιστορία είναι καθαρά χριστιανική. Αμαρτία, μετάνοια, χάρη και σωτηρία, αγγελικές, αγνές ψυχές και σατανικές ψυχές... Και αντιαλκοολικό κήρυγμα βεβαίως. Επίσης ο μελοδραματισμός είναι εντονότατος. Η έννοια του Κακού πάντως, ενσαρκωμένη σε έναν άνθρωπο, είναι ενδιαφέρουσα και γίνεται περισσότερο, αφού η ταινία μας δείχνει πώς και γιατί ο άνθρωπος αυτός έγινε έτσι. Κυρίως όμως υπάρχει η υποβλητική σκηνοθεσία και οι τεχνολογικές καινοτομίες για την εποχή. Η άμαξα με τον μοιραίο οδηγό της εμφανίζεται πάντοτε σε διπλοτυπία, περνά μέσα από τις εικόνες, μέσα από την ύλη, υποβάλλοντας έτσι την έννοια του μεταφυσικού, του φαντάσματος. Τα φλας μπακ δίνονται έξυπνα και η ιστορία παρακολουθείται άνετα παρά το μπρος- πίσω στο χρόνο. Οι εικόνες της κουρελιασμένης άμαξας με το ταλαιπωρημένο άλογο να διασχίζει γυμνά, μουντά τοπία είναι αξέχαστες και υποβλητικές. 

Μην ψάξετε για ῾῾μηνύματα῾῾, εκτός βεβαίως αν είστε πιστοί χριστιανοί. Για τους σινεφίλ όμως, για οσους θέλουν να μαθουν για τις ρίζες του κινηματογράφου και τις ταινίες (όλων των εποχών) που τον σημάδεψαν, η θέασή της κρίνεται απαραίτητη.

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 19, 2021

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΚΑΤΕΦΘΑΝΕ Ο ΠΡΩΤΟΣ ῾ἹΝΤΙΑΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ῾῾


Βρισκόμαστε στο 1981. Ο Steven Spielberg, ῾῾ζεστός῾῾ ακόμη από τις σούπερ επιτυχίες των ῾῾Σαγονιών του Καρχαρία῾῾ και ῾῾Στενών Επαφών Τρίτου Τύπου῾῾, ξαναχτυπά με το "Raiders of Lost Arc", συστήνοντας έτσι στην ανθρωπότητα έναν νέο θρυλικό ήρωα (θα ακολουθήσουν άλλα 3 φιλμ): Τον αρχαιολόγο - τυχοδιώκτη Ιντιάνα Τζόουνς.

Ελάχιστα μόνο για την ιστορία: Δεκαετία του 30. Ο αρχαιολόγος Ιντιάνα Τζόουνς αναζητεί στη Μέση Ανατολή την περίφημη Κιβωτό, στην οποία οι εβραίοι είχαν τοποθετήσει τις 10 εντολές. Μια όμως που όλοι υποθέτουν ότι το αντικείμενο αυτό διαθέτει τεράστια δύναμη, το ψάχνουν και απεχθείς ναζί, για τους δικούς τους σκοπούς φυσικά. Ακολουθεί χαμός.

Λίγα ακόμη λόγια για το πολυειδωμένο από όλους, φαντάζομαι, φιλμ: Κατ᾽αρχήν, βλέποντάς το μετά από πολλά χρόνια, διαπίστωσα ότι παραμένει διασκεδαστικό και απολαυστικό. Πέραν αυτού, οι απιθανότητες διαδέχονται η μία την άλλη. Ούτε το 1/10 από όσα βλέπουμε δεν θα μπορούσε να συμβεί στην πραγματικότητα. Εδώ όμως έχουμε μια σαφή δήλωση του στα πολύ πάνω του τότε δημιουργού: Θέλει απόλυτα συνειδητά να επιστρέψει στα παλιά αφελή φιλμ προηγούμενων δεκαετιών, ακόμη και στα γελοία για τα σημερινά δεδομένα κινηματογραφικά σίριαλ των 30ς, τα πλημμυρισμένα από απιθανότητες. Από το 81 έχουμε ξαναδεί αυτή την προσπάθεια πάμπολλες φορές από λιγότερο ταλαντούχους σκηνοθέτες και έχουμε φάει στη μάπα πάμπολλες πατάτες με αυτό το πρόσχημα: ῾Ἁφιέρωμα στην παλιά αθωότητα῾῾. Νομίζω ότι ο Σπίλμπεργκ ήταν ο πρώτος (ή ένας από τους πρώτους τέλος πάντων) που το δηλώνει απερίφραστα, βάζει στο φιλμ του ό,τι πιο αδύνατο να συμβεί μπορείς να φανταστείς... και πετυχαίνει απόλυτα να κάνει κάτι όντως απολαυστικό, αφελές και ορισμό της φράσης ῾῾η διασκέδαση για την διασκέδαση῾῾ και τίποτα παραπάνω. Κανένας προβληματισμός (εκτός βέβαια του απόλυτα κοινότοπου ῾῾οι ναζί είναι κακοί῾῾). Και το κάνει πολύ καλύτερα από τους περισσότερους μεταγενέστερους. Γι᾽αυτό αφείστε κάθε κριτική και, με ποπ κορν και ό,τι άλλο σας αρέσει, απλώς ευχαριστηθείτε το. 


Ετικέτες ,

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 17, 2021

ΠΟΛΥΕΠΙΠΕΔΟ "TO KILL A MOCKINGBIRD"

 


Θεωρώ το "To Kill a Mockingbird" (στην Ελλάδα για άγνωστο λόγο είχε παιχτεί ως ῾῾Σκιές και Σιωπή῾῾), γυρισμένο το 1962 από τον Robert Mulligan (1925-2008) ως μία από τις καλύτερες στιγμές του παλιού, συχνά καλού Χόλιγουντ. Και τη θεωρώ ως μια πραγματικά πολυεπίπεδη ταινία. Ο Γκρέγκορι Πεκ είναι βέβαια ο πρωταγωνιστής, νομίζω όμως ότι την παράσταση κλέβει η μικρἠ Μέρι Μπάνταμ, 10 χρονών τότε, που σχετικά σύντομα αποφάσισε να εγκαταλείψει την ηθοποία.

Σε μια πόλη του Νότου το 1932 (οικονομική κρίση κλπ.), ο ήρωας είναι ένας χήρος δικηγόρος, εξέχουσα μορφή της πόλης, μορφωμένος και προοδευτικός, αντίθετα βέβαια με την πλειοψηφία των κατοίκων. Ζει με τα δύο μικρά παιδιά του, 12-13  και 10 χρονών. Κάποια στιγμή σχεδόν αναγκάζεται να αναλάβει την υπεράσπιση ενός μαύρου που κατηγορείται για βιασμό και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα οδηγηθεί στην κρεμάλα (πριν από τη δίκη βέβαια, ο δικηγόρος πρέπει να πασχίσει με νύχια και δόντια γιοα να αποφύγει ο πελάτης του το λιντσάρισμα...). Η ιστορία δείχνεται από την πλευρά και τη ματιά των παιδιών (αφηγήτρια είναι η μικρή κόρη).

Εξαιρετικό φιλμ, που αυτό που κυρίως θαυμάζω είναι τα πολλά και διαφορετικά θέματα που θίγει. Ενώ όμως είναι πολλά και διαφορετικά, είναι με άψογο τρόπο ῾῾χωνεμένα῾῾ στην ιστορία, η οποία κυλά γλαφυρά και με διαρκές ενδιαφέρον δίχως καθόλου να ενοχλεί το ότι θέλει να πει τόσο πολλά και σημαντικά. Κατ᾽αρχή βεβαίως είναι μια βαθιά αντιρατσιστική ταινία. Το πρόβλημα του ρατσισμού και των όσων έχουν υποστεί οι μαύροι της Αμερικής είναι αυτό που φαίνεται περισσότερο. Κι όμως, αν προσέξετε, θα συνειδητοποιήσετε ότι το θέμα αυτό αρχίζει να γίνεται το βασικό του φιλμ μόνο μετά τα μισά! Ουσιαστικά, κυρίαρχο είναι το θέμα της ενηλικίωσης. Της δύσκολης ενηλικίωσης και του περάσματος από τον κόσμο της ξενοιασιάς και του παιχνιδιού στον σκληρό και πάνω απ᾽όλα άδικο πραγματικό κόσμο, τον κόσμο των μεγάλων. Ωστόσο και η ῾῾εποχή της ξενοιασιάς῾῾ που λέγαμε δεν είναι πάντοτε ανέμελη. Παράλληλα υπάρχουν οι παιδικοί φόβοι, οι πρώιμες ανησυχίες, οι πρώτοι προβληματισμοί... Η καταγραφή της παιδικής ηλικίας, με την αφέλεια της άγνοιας αλλά και τους φόβους, είναι, νιομίζω εξαιρετική. Η είσοδος στον πραγματικό κόσμο θα γίνει όχι γλυκά και όμορφα, αλλά μάλλον με ένα σοκ. Τρίτο θέμα που θίγεται είναι αυτό της διαφορετικότητας και, τελικά, της αποδοχής της. Ίσως είναι από τις πρώτες ταινίες που θίγουν καθαρά το θέμα αυτό, που σήγμερα είναι τόσο της μόδας...

Όχι, δεν θα κουραστείτε. Ενω μιλά για πολύ σκληρά ενίοτε πράγματα και βρίσκεται μακριά από συχνά τραβηγμένα απ᾽τα μαλιά χάπι εντ, διαθέτει αυτή την παιδικότητα, το χιούμορ σε κάποια σημεία, τη γλυκύτητα, αλλά ακόμα και κανονικό σασπένς, με ένα μικρό άγγιγμα τρόμου προς το τέλος... Πολύ δύσκολος συνδυασμός σκληρών θεμάτων και, παρ´όλα αυτά, γλυκειάς ατμόσφαιρα, που εδώ είναι μια από τις σπάνιες φορές που πετυχαίνει. 

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 15, 2021

ΤΟ ΣΑΣΠΕΝΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ "PREDATOR"


Υπάρχουν ταινίες δίχως "βάθος" και οποιοδήποτε "μήνυμα", ταινίες καθαρής δράσης (αλλά και κάτι άλλο) που, παρ΄όλα αυτά, τις απολαμβάνω απόλυτα. Τέτοια ταινία παρμένει για μένα το πρώτο "Predator" (Ο Κυνηγός) του John McTiernan (ήταν η δέυτερη ταινία του, γυρισμένη το 1987), ενός σκηνοθέτη ειδικευμένου στα φιλμ δράσης (θυμηθείται τα πρώτα "Die Hard"), ο οποίος εξαφανίστηκε ξαφνικά μετά το 2003. Με τον Σβαρτσενέγκερ φυσικά σε ένα ρόλο που του ταιριάζει γάντι.

Μια ομάδα αμερικανών κομάντος αποβιβάζεται σε ζούγκλα της Κεντρικής ή Νότιας Αμερικής για να απελευθερώσει κάποιους σημαντικούς, που κρατούν αιχμάλωτους οι αντάρτες της περιοχής. Σύντομα, όταν θα εντοπίσουν τα πρώτα ίχνη (και την πρώτη φρίκη) θα αντιληφτούν ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Και ότι ο εχθρός δεν είναι αυτός για τον οποίο είχαν προετοιμαστεί.

Κατ' αρχήν το φιλμ διαθέτει μια μεγάλη (για την εποχή τουλάχιστον) πρωτοτυπία: Ξεκινά ως ρουτινιέρικο (αλλά πολύ καλογυρισμένο) φιλμ δράσης με καλούς κομάντος και κακούς αντάρτες και απροειδοποίητα, μετά από κάμποση ώρα, μετατρέπεται αιφνιδίως σε φιλμ επιστημονικής φαντασίας, στο οποίο μάλιστα πρωταγωνιστεί ένα πλάσμα τόσο πρωτότυπα σχεδιασμένο, με τόσο αξέχαστη μορφή, που παραμένει στην "επικαιρότητα" μέχρι σήμερα. Τα διάφορα (ανούσια βεβαίως) σίκουελ που ακολούθησαν το αποδεικνύουν. Ο συνδυασμός συνεχούς δράσης, τρόμου και επιστημονικής φαντασίας λειτουργεί άψογα. Ο θεατής νομίζω ότι πάντοτε θα καθηλώνεται παρακολουθώντας το. 

Τι να πεις για το ανύπαρκτο στόρι; Μια ομάδα κομάντος πολεμά κάτι αόρατο στη ζούγκλα. Αυτό είναι όλο. Κι όμως, καταφέρνει να κόβει την ανάσα. Η σφιχτή σκηνοθεσία; Το άψογο τάιμινγκ; Όλα συμβάλλουν σ' αυτό. Θα το ξαναπώ: Είναι μία από τις λίγες φορές που μου αρέσι μια ταινία καθαρής δράσης και τίποτα άλλο.


Ετικέτες ,

Σάββατο, Φεβρουαρίου 13, 2021

ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ, Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΟ "PROOF"

 


Ο πατέρας υπήρξε στα νιάτα του ιδιοφυής μαθηματικός, τόσο που σχεδόν άλλαξε τα σύγχρονα μαθηματικά. Από μια ηλικία όμως και μετά κατέρρευσε πνευματικά και τελικά τρελάθηκε. Η μία από τις δύο κόρες του (ίσως από κληρονομικότητα) γίνεται, νεαρή ακόμα, επίσης λαμπρή μαθηματικός. Πάνω στην ακμή της όμως αναγκάζεται να αφήσει βαθμιαία σπουδές και (μαθηματικά) όνειρα για να φροντίσει τον παρανοϊκό της πατέρα. Σιγά σιγά βυθίζεται στην κτάθλιψη και την αυτοεγκατάλειψη και νοιώθει ότι, εκτός από το μαθηματικό ταλέντο, έχει ίσως κληρονομήσει και την τρέλα του πατέρα. Ο έρωτας ενός συμφοιτητή της, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορεί να βελτιώσει τα πράγματα.

Αυτά συμβαίνουν στο "Proof" του 2005, που σκηνοθέτησε ο John Madden με μια εξαιρετική Γκουίνεθ Πάλτροου, αλλά και τον Άντονι Χόπκινς και τον Τζέικ Γκίλενχαλ στους κύριους ρόλους. Βρήκα το φιλμ πολύ δυνατό ως ψυχολογικό δράμα και, για κάποιο λόγο, με συγκίνησε ιδιάιτερα. Η σχέση τρέλας και μαθηματικών έχει κι άλλες φορές εξεταστεί (όντως κάποια μεγάλα μαθηματικά μυαλά οδηγήθηκαν στην παράνοια), ενώ εδώ θίγεται και το θέμα της κληρονομικότητας: Μπορεί να καθορίσει (και ενίοτε να καταστρέψει) τη ζωή κάποιου ή όλα είναι ζήτημα θέλησης, αγώνα και, κυρίως, συνθηκών; Ποια είναι δηλαδή η σχέση κληρονομικότητας - περιβάλλοντος; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχει η κόρη κληρονομική προδιάθεση προς την τρέλα ή οδηγείται σ᾽αυτή λόγω του τοξικού περιβάλλοντος στο οποίο ζει (στη συμβίωση δηλαδή με έναν  πνευματικά ασταθή πατέρα); 

Πέραν των πολλών ερωτημάτων που θετει, το φιλμ διαθέτει ένα είδος (ψυχολογικού) σασπένς, καθώς υπάρχουν οι ανατροπές για την πατρότητα ένός χειρογράφου ή στην τελική έκβαση του δράματος. Εμένα μου άρεσε αρκετά και θαύμασα την ηθοποιία της Πάλτροου. Δεν ξέρω πάντως αν θα αρέσει σε όλους.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 11, 2021

ΤΟ "LOFT" ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΕΞ


 Το "Loft" του 2008 είναι μια βελγική ταινία (στα φλαμανδικά) του Erik van Looy με έξυπνο σενάριο, στο στιλ ταινιών όπως οι ῾῾Συνήθεις Ύποπτοι῾, το ῾῾Μεμέντο῾῾κλπ. 

Εδώ πέντε εύποροι παντρεμένοι κολλητοί φίλοι (μια παρἔα δηλαδή) μοιράζονται ένα νττιζαϊνάτο, μοντέρνο ρετιρέ (μόνο αυτοί έχουν τα κλειδιά του), χρησιμοποιώντας το ως ερωτική φωλιά για να απολαμβάνουν τις απιστίες τους. Ώσπου κάποια μέρα κάποιος απ᾽όλους θα ανοίξει την πόρτα και θα βρει στο σούπερ ντούπερ κρεβάτι ένα γυναικείο πτώμα. Οι ασκοί του Αιόλου θα ανοίξουν και ο καθένας θα υποψιάζεται ως ένοχο κάθε έναν από τους φίλους του, ενώ η αστυνομία θα τους υποψιάζεται όλους.

Το φιλμ ενώνει σιγά σιγά τα κομμάτια του παζλ για το τι ακριβώς έχει συμβεί με συνεχή φλας μπακ, όπου παρακολουθούμε τα γεγονότα, αλλά και τις σχέσεις μεταξύ τους και μεταξύ των οικογενειών τους (διότι είναι βεβαίως φιλενάδες και οι σύζυγοι των πέντε παιδικών φίλων). Εκτός από το αστυνομικής φύσης μυστήριο, εδώ θίγεται και το θέμα της σαπίλας που κρύβεται -σε πολλά επίπεδα - κάτω από την μοντέρνα, ντιζαϊνάτη, απαστράπτουσα επιφάνεια των ζωών της μεγαλοαστικής τάξης. Παιχνίδια οικονομικά, παιχνίδια δύναμης και εξουσίας, λυκοφιλίες, υπόγεια μίση που καλύπτονται κάτω από επιφανειακές φιλίες και πολλά άλλα δημιουργούν μια κάθε άλλο παρά κολακευτική κοινωνική εικόνα. Να πω απλώς, δίχως να φανερώσω τίποτα, ότι όσο προχωρά το φιλμ όλοι (ή σχεδόν όλοι) οι ήρωες αποκαλύπτουν σκοτεινές ή βρώμικες πτυχές της ζωής ή του χαρακτήρα τους.

Ταινία με σειρά αντιπαθών ηρώων, είχε εντυπωσιάσει και γι᾽αυτό ο σκηνοθέτης κλήθηκε στην Αμερική και γύρισε την αμερικάνικη βερσιόν της ταινίας του το 2014. Όπως όμως συμβαινει στις περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις, το αμερικάνικο φιλμ ήταν κατώτερο του πρωτοτύπου και, απ᾽όσο ξέρω, μάλλον δεν έκανε και μεγάλη επιτυχία.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 10, 2021

"ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ ΟΣΤΩΝ" : ΣΙΡΙΑΛ ΚΙΛΕΡΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

 


Μετά τη "Σιωπή των Αμνών" και την τεράστια επιτυχία της η μόδα των σίριαλ κίλερς ανέβηκε κατακόρυφα. Αν υπήρχαν τόσοι όσοι έχουν υπάρξει στην οθόνη δε νομίζω ότι θα επιβίωνε κανείς μας... Τέλος πάντων ο "Συλλέκτης Οστών" (The Bone Collector) γυρίστηκε το 1999 από τον Phillip Noyce, διαθέτει μια κάπως πρωτότυπη ιδέα, αλλά και την Αντζελίνα Τζολί και τον Ντέντζελ Ουάσινγκτον.

Ο τελευταίος είναι ένας σούπερ ντετέκτιβ, κάτι σαν σύγχρονος Σέπλοκ Χολμς που χρησιμοποιεί, βεβαίως, την πιο προηγμένη τεχνολογία, αλλά, μετά από μια οδυνηρή περιπέτεια είναι ανάπηρος. Διευθύνει λοιόν τις έρευνες από το σπίτι του καθηλωμένος στο κρεβάτι (μπορεί να κινήσει μόνο το κεφάλι και τα χέρια του). Οπότε είναι αποκλειστικά και μόνο ένας λαμπρός εγκέφαλος. Εκείνη είναι μια κοινή αστυνομικός, που, όταν ανακαλυπτεται τυχαία το πρώτο πτώμα, κάνει με τόση οξυδέρκεια και επιτυχία τη δουλειά της (συλλογή στοιχείων κλπ.), που ο ανάπηρος ντετέκτιβ εντυπωσιάζεται και την χρήζει, με το έτσι θέλω, μόνιμη (και μερικές φορές σχεδόν αποκλειστική) συνεργάτη του, δίνοτας εντολές ή ιδέες από μακριά. Μαζί λοιπόν θα κυνηγήσουν έναν ανατριχιαστικό δολοφόνο.

Είναι καλογυρισμένο, κρατά σε αγωνία τον θεατή, διαθέτει την πρωτότυπη ιδέα που ανέφερα, αλλά, είπαμε, όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί. Επίσης μια πιο ψύχραιμη ματιά θα αποδείκνυε ότι μάλλον ελάχιστα απ' αυτά θα ήταν δυνατόν να συμβούν στην πεζή πραγματικότητα... Αλλά αυτό δεν πειράζει και τόσο, με την έννοια ότι σε πολλά είδη ταινιών αποδεχόμαστε τις συμβάσεις του κάθε είδους και κάνουμε τα στραβά μάτια στην αναληθοφάνεια... Εδώ πάντως παράλληλα παρακολουθούμε και τη σχέση των δύο πρωταγωνιστών, η οποία θα περάσει από πολλά, διαφορετικά στάδια, για να καταλήξει σε ένα μάλλον γελοίο και απίθανο τέλος.

ΟΚ, θα περάσετε δύο ώρες με σασπένς και μυστήριο, αλλά δεν είναι και τίποτα σπουδαίο...

Ετικέτες ,

Κυριακή, Φεβρουαρίου 07, 2021

ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΤΗΚΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ "X-MEN"

 


Το είπαμε. Δεν συμπαθώ τις υπερηρωικές ταινίες. Ωστόσο τα διάφορα X-Men είναι από τα λίγα φιλμ του είδους προς τα οποία τρέφω μια κάποια συμπάθεια. Ο λόγος είναι αυτό το χαρακτηριστικό θέμα του φόβου της διαφορετικότητας που διαθέτει στη βάση του ο μύθος τους. Έτσι, όταν το 2000 ο Bryan Singer γύρισε τους πρώτους X-Men τους είδα με συμπάθεια και μετά, από κεκτημένη ταχύτητα, είδα και τους υπόλοιπους.

Σε έναν κόσμο που φοβάται και προσπαθεί να εξοντώσει τους μεταλλαγμένους (αυτούς με κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες δηλαδή), ένας ανάπηρος επιστήμονας με εξαιρετική διάνοια (μεταλλαγμένος και ο ίδιος) συγκεντρώνει γύρω του, σε ένα είδος σχολής, παιδιά με αποκλίσεις από το κανονικό. Για να τα προστατέψει, αλλά και για να τα εκπαιδεύσει. Εκεί καταφεύγει για να γλυτώσει η έφηβη Ρογκ, αλλά και ο παλαίμαχος, βασανισμένος Γουλβερίν (αυτός άθελά του). Η πάλη ενάντια στους ῾῾κακούς῾῾ μεταλλαγμένους δεν θα αργήσει να αρχίσει.

Εντάξει. Σας είπα ότι μ᾽αρέσει ο βασικός μύθος. Εξ άλλου τότε, το 2000, δεν είχαμε ακόμα πήξει τόσο πολύ στους υερήρωες, με το Χόλιγουντ να μας πετά στα μούτρα έναν τέτοιο κάθε μήνα. Οπότε το θέαμα, οι προεκτάσεις της ιστορίας (φοβόμαστε και διώκουμε κάθε διαφορετικό από εμάς, χαρακτηριστικό της σκληρής εποχής μας με θύματα κάθε είδους) και μερικές συγκινητικές ιστορίες γύρω από κάποιες περιπτώσεις μεταλλαγμένων, το κάνουν να βλέπεται ευχάριστα. Βέβαια, για να πούμε και τα κακά, δεν παύει σε καμία περίπτωση να ακολουθεί το τυπικό, βαρετό ῾῾πατρόν῾῾κάθε φιλμ του είδους: Το όποιο ενδιαφέρον μένει στο πρώτο μισό κι έπειτα ακολουθεί μια βαρετή, συνηθως βαβουριάρικη και εφετζίδικη κλωτσοπατινάδα (ναι, ξέρω, όχι ακριβώς, υπάρχουν ακτίνες, διανοητικές δυνάμεις, τηλεκινήσεις και χίλια δυο άλλα, ΟΚ) ανάμεσα στους καλούς και τους πολύ κακούς, με διακύβευμα την ίδια τη σωτηρία του κόσμου (του πλανήτη, του σύμπαντος κλπ.). Από αυτό το πατρόν λοιπόν δεν μπορεί να ξεφύγει το συγκεκριμένο φιλμ. Αλλά είπαμε: Τότε δεν είχαμε φάει ακόμα στη μάπα όλους αυτούς τους πράσινους, κόκκινους, με μαγικά σφυριά, ασπίδες, λάσα, με κολάν ή σούπερ μίνι... οπότε ας του το συγχωρήσουμε. Για το είδος είναι συμπαθητικό.

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 05, 2021

"Ω ΑΔΕΛΦΕ, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;῾῾ : Η ΚΑΤΑ ΚΟΕΝ... ΟΔΥΣΣΕΙΑ

 


Μόνο οι δαιμόνιοι αδελφοί Coen (Joel και Ethan) θα μπορούσαν το 2000 να μεταφέρουν στο νότο των ΗΠΑ της δεκαετίας του 30 την... ομηρική Οδύσσεια. Το Ὡ Αδελφέ, Πού Είσαι;῾῾ ("O Brother, Where Art Thou?") είναι ακριβώς αυτό. Και με τι καστ! Τζορτζ Κλούνεϊ, Τζον Τουρτούρο, Τζον Γκούντμαν, Χόλι Χάντερ κ.α.

Όπου τρεις κατάδικοι δραπετεύουν και περιπλανώνται στο Νότο με προορισμό μια πόλη όπου βρίσκεται κρυμμένος ένας θησαυρός. Αρχικά βέβαια είναι δεμένοι και οι τρεις με αλυσίδες, σέρνοντας ο ένας τον άλλον, οπότε πρώτα πρέπει να λυθούν. Από εκεί και πέρα οι περιπέτειες και τα όσα θα αντιμετωπίσουν δεν έχουν τελειωμό. Και... μη ξεχνάτε: Οι Σειρήνες, ο Κύκλωπας, η Πηνελόπη που περιμένει... βρίσκονται όλα στο δρόμο τους!

Απολαυστικό, εξαιρετικά αστείο σε πολλά σημεία, με τους διαφορετικούς χαρακτήρες και στιλ των τριών να αποτελούν πηγή διασκέδασης, το φιλμ παραμένει από τα χαρακτηριστικότερα των Κοέν. Υπέροχες εικόνες και φωτογραφία, νότος των ΗΠΑ στα 30ς με όλη την μυθολογία που τον περιβάλλει, απίστευτη μουσική με παλιά φολκ, μπλουζ  και γκόσπελ τραγούδια της εποχής (το σάουντρακ είχε κάνει τότε μεγάλη επιτυχία) και, φυσικά, μαζί μ᾽όλα αυτά η απαραίτητη σάτιρα των Κοέν που σπάει κόκαλα: Η ανθρώπινη βλακεία (αγαπημένο τους θέμα), οι πέρα για πέρα διεφθαρμέρνοι πολιτικοί, ο ρατσισμός και η Κου Κλουξ Κλαν, η θρησκεία, το απάνθρωπο σωφρονιστικό σύστημα, όλα έχουν τη θέση τους στο κοενικό σύμπαν. Και ο αρχαίος ελληνικός από μηχανής θεός ακόμα! Και ένα έξτρα μπράβο στον Τουρτούρο και τον Τιμ Μπλέικ Νέλσον, που είναι πραγματικά ξεκαρδιστικοί. 

Για μένα παραμένει απολαυστικὄ! Αν δεν το έχετε δει, ψάξτε το.

Ετικέτες , ,

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 04, 2021

Ὁ ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΪΧΗ῾῾: ΕΝΑ... ΑΡΧΑΙΟ ΜΠΛΟΓΚΜΠΑΣΤΕΡ

 


Πώς ήταν οι μεγάλες χολιγουντιανές επιτυχίες των αρχών του σινεμά; Πρόσφατα είδα το ῾῾Γιο του Σεϊχη῾῾ του 1926, γυρισμένο από τον έμπειρο σκηνοθέτη της εποχής George Fitzmaurice (1885-1940), με τον μεγάλο γόη του βωβού Ροντόλφο Βαλεντίνο (είναι η πρώτη φορά που βλέπω φιλμ του Βαλεντίνο). 

Εξωτική ρομαντική περιπέτεια σε αραβική χώρα, με φόντο την  έρημο.  Ο γιος του σεϊχη της περιοχής ερωτεύεται χορεύτρια, η οποία όμως είναι κόρη αρχηγού συμμορίας κλεφτών και απαγωγέων, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας την ως δόλωμα, ληστεύουν διαφόρους. Φυσικά και εκείνη τον ερωτεύεται παράφορα και θέλει να ξεφύγει από το παρελθον της. Θα ακολουθήσουν πολλές μεταξύ τους παρεξηγήσεις, χωρισμοί και επανενώσεις, ξιφομαχίες, μαχες, κυνηγητά στην έρημο και ό,τι άλλο τραβά η ψυχή σας.

Φυσικά σἠμερα η τόση αφέλεια στα πάντα δεν θα μπορούσε να σταθεί. Ωστόσο το θέαμα και η δράση (για την εποχή βεβαίως) είναι απόλυτα χορταστικά και πιθανόν να ῾῾κρατήσουν῾῾ κάποιους θεατές ακόμα και σήμερα. Εννοείται ότι ο Βαλεντίνο είναι τέλειος σε όλα, εννοείται ότι είναι ο καλύτερος ξιφομάχος, εννοείται ότι είναι φλογερός εραστής και ρομαντική ψυχή και γιος ενός πᾶτἐρα εφάμιλλού του σε όλα. Επίσης θα σημειώσουμε (για την ιστορία, διότι τότε δεν νομίζω ότι θα το έπαιρνε κανείς είδηση) τον ρατσισμό του φιλμ: Όλοι οι ῾καλοί῾ (ο σεϊχης και ο γιος του, η χορεύτρια κλπ.) έχουν... ευρωπαϊκές ρίζες ή είναι μιγάδες. Αντιθέτως οι ῾κακοί῾ είναι απλώς άραβες. Ψιλά γράμματα όμως για τότε, όταν οι χώρες αυτές δεν ήταν καν ανεξάρτητες, αλλά κτήσεις βρετανών, γάλλων κλπ.  

Αυτό που έχει κινηματογραφική σημασία είναι ότι εδώ βλέπουμε τις απαρχές ή το αρχετυπικό στιλ των μετέπειτα  μπλογκμπάστερ, που, περνώνντας από τους ῾Ἱντιάνα Τζόους῾῾, που συνειδητά αποτίουν φόρο τιμής σε φιλμ όπως αυτό, φτάνουν ως τη σύγχρονη υπερηρωική κυριαρχία: Περιπέτεια, δράση, έρωτας, διάσπαρτο χιούμορ σε κάποιες σκηνές, παρά τη σοβαρότητα των καταστάσεων, απόλυτος διαχωρισμός σε καλούς και κακούς κλπ.  Δίχως να αντέχει απόλυτα στο χρόνο, έχει πλάκα να βλέπει  κανείς τα αρχέτυπα σημερινών γνώριμων ειδών.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Φεβρουαρίου 02, 2021

"LONELY HEARTS": ΜΠΟΝΙ ΚΙΑΙ ΚΛΑΪΝΤ ΣΤΟ ΠΙΟ ΑΠΕΧΘΕΣ

 


Στα τέλη της δεκαετίας του 40  ήταν διαβόητο στις ΗΠΑ ένα ζεύγος σίριαλ κίλερς γνωστό με το όνομα "Lonely Hearts Killers". Εκείνος συναντούσε (μετά από αρκετή τρυφερή αλληλογραφία) μοναχικές γυναίκες, παρίστανε τον ερωτευμένο, παρουσίαζε την ερωμένη του ως αδελφή του και, αφού έμεναν στο σπίτι τους, τις δολοφονούσαν και τις λήστευαν. Μερικές φορές τις είχε πείσει προηγουμένως να γράψουν και την περιουσία τους στο όνομά του. 

Την αληθινή αυτή ιστορία (με τίτλο "Lonely Hearts") μεταφέρει στην οθόνη ο Todd Robinson (1η ταινία του μετά από διάφορα  τηλεοπτικά) το 2006 με καλό καστ: Τζάρεντ Λέτο, Σάλμα Χάγιεκ, Τζον Τραβόλτα, Λόρα Ντερν, Τζέιμς Γκαντολφίνι! Παρακολουθούμε με συχνά φλας μπακ το πώς γνωρίστηκε το αιματηρό ζεύγος, τη δράση του και τις εξαντλητικές προσπάθειες δύο ντετέκτιβ να βρουν την ταυτότητα και τα ίχνη των δολοφόνων και να συνδέσουν τα νήματα. Ουσιαστικά όλα επιτυγχάνονται χάρη σε έναν εμμονικό ντετέκτιβ (Τραβόλτα) που κουβαλά τα δικά του ψυχικά τραύματα, ενώ εμείς γνωρίζουμε από την πρώτη κιόλας σκηνή ότι το ζεύγος οδηγείται στην ηλεκτρικλή καρέκλα. 

Φυσικά η ιστορία φέρνει άμεσα στο νου τους Μπόνι και Κλάιντ. Μόνο που εδώ τα πράγματα είναι πιο άγρια, πιο αιματηρά. Το ζεύγος δεν διαθέτει τίποτα από το ρομαντισμό και την ιδιόρυθμη χάρη των τελευταίων. Είναι απλώς απεχθείς. Τα πορτρἐτα τους (εκεινος αδίστακτος, αυτή το ίδιο, αλλά και ζηλιάρα και μισότρελη), καθώς και των διωκτών τους, επιχειρεί να σκιαγραφήσει ο σκηνοθέτης. 

Έχει το ενδιαφέρον του, νομίζω, δίχως όμως να είναι και κάτι σπουδαίο

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker