Ο ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟΤΕΡΟΣ "ΠΡΟΦΗΤΗΣ" ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

Θα μπορούσα να πω ότι από τα πράγματα που με έχουν επηρεάσει περισσότερο είναι το ανεπανάληπτο, σουρεαλιστικό χιούμορ των Monty Python. Από το αριστουργηματικό τηλεοπτικό Flying Circus, που παιζόταν μεταξύ 1969-1974 στο BBC μέχρι τις τρεις ξεκαρδιστικές ταινίες που έχουν γυρίσει σαν ομάδα. Η δεύτερη από αυτές είναι ίσως και η πιο αστεία τους. Αναφέρομαι βέβαια στο “Life of Brian” του 1979 (στα ελληνικά είναι γνωστό με τον τίτλο που μάλλον σε επιθεώρηση με τον Ψάλτη παραπέμπει «Ένας Προφήτης… μα τι Προφήτης»). Σκηνοθέτης ο Terry Jones, ένας από τους 6 Python δηλαδή.
Προσωπικά τη θεωρώ στο Top–10 (τουλάχιστον) των πιο αστείων ταινιών όλων των εποχών. Οι ξεκαρδιστικές καταστάσεις διαδέχονται η μία την άλλη με ταχύτατους ρυθμούς, η μία φάση είναι καλύτερη από την άλλη, και το όλο φιλμ απογειώνεται από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αλλά, εκτός αυτών, υπάρχει το ασεβέστατο, αναρχικό χιούμορ της βρετανικής ομάδας, που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα, όσο ιερό και όσιο κι αν θεωρείται αυτό από πολλούς ανθρώπους. Μπορείτε να σκεφτείτε κάποιον άλλον που θα έκανε μια παρωδία της ζωής του Χριστού; Γιατί γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται.
Ο Μπράιαν (ο σουρεαλισμός υπάρχει από την πρώτη στιγμή, όταν δηλαδή οι δαιμόνιοι κωμικοί επιλέγουν ένα κοινότατο, καθημερινό βρετανικό όνομα σαν όνομα κάποιου που γεννιέται στην Ιουδαία την εποχή του Χριστού) από τη στιγμή της γέννησής του μπερδεύεται με τον Ιησού, αφού θα γεννηθεί στη… διπλανή φάτνη. Στη συνέχεια θα τον περάσουν άθελά του για τον αναμενόμενο Μεσσία, τα πλήθη θα τον ακολουθούν τυφλά και τελικά θα καταλήξει να σταυρωθεί… μάλλον κατά λάθος. Πέραν όμως του απόλυτα ασεβούς περιεχομένου, οι Python εστιάζουν τη σάτιρά τους σε ορισμένα σημεία, μερικά από τα οποία είναι τα εξής:
- Στην πολυδιάσπαση και την αδυναμία συνεννόησης όχι μόνο ολόκληρων λαών, αλλά και μικρών – ή και πολύ μικρών – ομάδων. Το βλέπουμε καθημερινά στην πολιτική και όχι μόνο. Εδώ θα το απολαύσετε σε όλο του το μεγαλείο και θα γελάσετε μέχρι δακρύων με τις συνεχείς διαφωνίες όλο και μικρότερων και νεοσύστατων ομάδων.
- Στην τυφλή ανάγκη των λαών (ή, γενικότερα, μεγάλων ομάδων ανθρώπων) να ακολουθούν τους ηγέτες τους (ή αυτούς που θεωρούν ηγέτες τους) με ξεχωριστή ηλιθιότητα. Οι οποίοι ηγέτες μπορεί να λένε οποιαδήποτε παπαριά, αλλά η λατρεία στο πρόσωπό τους παραμένει ανέπαφη. Ο λόγος του Μπράιαν στα πλήθη που τον πολιορκούν έξω από το σπίτι του είναι χαρακτηριστικός.
- Στην ηλιθιότητα της εξουσίας γενικότερα.
- Στην κυριαρχία των λόγων εις βάρος των πράξεων, ακόμα και σε θέματα που οι τελευταίες είναι προφανές ότι πρέπει να γίνουν άμεσα.
Σας ανέφερα μερικά μόνο τέτοια σημεία. Μπορείτε να βρείτε κι άλλα μόνοι σας. Κυρίως όμως απολαύστε το ασύλληπτο, απόλυτα παρανοϊκό και ανατρεπτικό χιούμορ της ταινίας, που πάντοτε χαρακτήριζε την ομάδα. Και ξεκαρδιστείτε με τους ίδιους, που κατά την προσφιλή τους συνήθεια, ερμηνεύουν όλους σχεδόν τους ρόλους, ακόμα και τους γυναικείους, εμφανιζόμενοι έτσι ο καθένας σε πολλούς απ’ αυτούς. Κι αν το παρανοϊκό τους χιούμορ ξενίσει αρχικά τους «πρωτάρηδες», ξαναδείτε το. Νομίζω ότι έτσι θα αρχίσετε να μπαίνετε στο πνεύμα τους.
ΥΓ: Ο μετέπειτα σημαντικός σκηνοθέτης Terry Gilliam, μέλος της ομάδας τότε, εμφανίζεται σε πολύ λιγότερους και συντομότερους ρόλους από τα υπόλοιπα μέλη, ήταν όμως ο υπεύθυνος για τα θαυμάσια και πρωτοποριακά τότε κινούμενα σχέδια που πάντα υπήρχαν στα φιλμ και τα τηλεοπτικά τους. Στο συγκεκριμένο φιλμ μια μικρή γεύση παίρνετε από τους τίτλους της αρχής.