ΙΣΩΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ "AND THEN THEY WERE NONE"

Το "And then they Were None" της Άγκαθα Κρίστι έχει βεβαίως μεταφερθεί πολλές φορές στην οθόνη. Ίσως η καλύτερη (μια από τις καλύτερες για να είμαι πιο ακριβής εφοσον δεν τις έχω δει όλες) είναι η ασπρόμαυρη βερσιόν του 1945. Αναμενόμενο, αφού, αν και αγγλόφωνο, έχει γυριστεί από τον κλασικό Γάλλο σκηνοθέτη Rene Clair (1898-1981).

7 άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, διαφορετικών επαγγελμάτων, φύλου και ηλικίας, καλούνται από μυστηριώδη πλούσιο να περάσουν ένα σαββατοκύριακο σε πύργο σε απομονωμένο και ακατοίκητο νησί. Όταν φτάσουν θα διαπιστώσουν ότι υπάρχει ένα ζεύγος ως υπηρετικό προσωπικό, αλλά ο οικοδεσπότης είναι άφαντος. Και τότε ένας - ένας οι καλεσμένοι θα αρχίσουν να δολοφονούνται...

Τυπική Άγκαθα Κρίστι στα καλύτερά της, αλλά και απολαυστική ταινία. Εκτός από το προφανές σασπένς, την κλειστοφοβική ατμοσφαιρα, τις ανατροπές και την αγωνία για το ποιος είναι ο δολοφόνος (αφού ένας - ένας από τους ύποπτους αποκλείεται), υπάρχει και το διάχυτο χιούμορ, πράγμα που συνηθίζει ο Clair. Κάποιοι θα το βρουν "παλιομοδίτικο", με τους μόνιμα κοστουμαρισμένους κυρίους και τις ξυνές γεροντοκόρες ή μη. Ωστόσο είναι πολύ πιο ουσιαστικό και απολαυστικό από κάτι βαρυφορτωμένες σύγχρονες αντίστοιχες παραγωγές, που σε τραβάνε από το μανίκι κραυγάζοντας "Κοιτάξτε πόσο εντυπωσιακές εικόνες μπορώ να φτιάξω" και τελικά σε κάνουν να βαριέσαι αφού αυτό που χάνεται είναι ο ρυθμός. 

Τέλος πάντων, αν και τόσο "παλιό" ως εικόνα, το βρήκα απολαυστικότατο. 

"ΤΟ ΦΟΙΝΙΚΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ" ΚΑΙ Ο ΠΑΙΧΝΙΔΙΑΡΙΚΟΣ - ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΣ - WES

Κάποτε λάτρευα τον Wes Anderson. Σήμερα εξακολουθώ να βλέπω φανατικά τις ταινίες του, αλλά ο αρχικός ενθουσιασμός έχει μειωθεί αισθητά. Εννοείται ότι δεν είμαι ο πρώτος που το παρατηρεί, αλλά είναι αλήθεια ότι ο ιδιαίτερος αυτός δημιουργός επαναλαμβάνεται άλλοτε αποτυχημένα κι άλλοτε με διασκεδαστικά αποτελέσματα... αλλά μέχρις εκεί. "Το Φοινικικό Σχέδιο" του 2025 δεν αποτελεί εξαίρεση. Ούτε καν στη χρήση πολλών γνωστών ονομάτων στο καστ. Εδώ επικεφαλής είναι ο Μπενίσιο ντελ Τόρο και στους ποικίλους άλλους ρόλους θα βρούμε τον Ουίλιαμ Νταφόε, την Σκάρλετ Γιόχανσον, τον Μάρεϊ Άμπρααμς, τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, τον Μάικλ Σέρα και άλλους.

Στυγνός και αδίστακτος εκατομμυριούχος επιχειρηματίας θέλει να ξεκινήσει το μεγαλύτερο σχέδιό του: Να βάλει χέρι στα πλούτη της Φοινίκης, μιας ανεξάρτητης χώρας. Εκτός από έναν νεαρό Σουηδό δάσκαλο θα ενεργοποιήσει για το σχέδιο αυτό την ...καλόγρια κόρη του. Ωστόσο οι επίδοξοι δολοφόνοι του καραδοκούν παντού...

Το σχεδόν σουρεαλιστικό σενάριο, τα ευρήματα που παραπέμπουν σε κινούμενα σχέδια (που πέφτουν από πολύ ψηλά αλλά ποτέ δεν παθαίνουν κάτι), η γνωστή ιδιόρρυθμη σκηνοθεσία με τα απόλυτα συμμετρικά πλάνα, τα παστέλ χρώματα, τη συχνά ακίνητη κάμερα που τα κάνει να μοιάζουν με πίνακες κλπ. κλπ., το all star καστ, το ιδιαίτερο χιούμορ και το ακόμα πιο ιδιαίτερο παίξιμο των ηθοποιών και όλα τα άλλα χαρακτηριστικά του δημιουργού είναι κι εδώ πανταχού παρόντα. Μαζί με πλήθος σινεφιλικές αναφορές (ακόμα και το όνομα του πρωταγωνιστή παραπέμπει άμεσα στον θρυλικό παραγωγό Alexander Korda) και διαρκείς μπηχτές για τον σύγχρονο αδίστακτο καπιταλισμό που δεν σταματά μπροστά σε τίποτα, δημιουργεί ένα ακόμα ανάλαφρο κινηματογραφικό παράδοξο, απ' αυτά που σκαρώνει ο κύριος Anderson. Το βρήκα αρκετά καλύτερο από το προηγούμενο "Asteroid City" (στο οποίο είχα βαρεθεί) και σαφώς περισσότερο διασκεδαστικό, ωστόσο υπερβολικά "άδειο" και, όπως είπα και στην αρχή, ένα ακόμα δείγμα ενός αενάως επαναλαμβανόμενου ύφους. Καλά πέρασα, αλλά ο ενθουσιασμός έχει εκλείψει. Φοβάμαι δια παντός.

 

 

 

"ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ" ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

To 2017 o Νορβηγός Tommy Wirkola (που προφανώς δουλεύει και στις ΗΠΑ) γυρίζει το "Τι Συνέβη στη Δευτέρα", ένα φιλμ δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας με τους Ναομί Ραπάς στον βασικό... εφταπλό (!) ρόλο και τους Γκλεν Γλόουζ και  Ουίλιαμ Νταφόε. 

Στο κοντινό μέλλον ο υπερπληθυσμός κοντεύει να τινάξει τον πλανήτη στον αέρα. Η (παγκόσμια να υποθέσω) δικτατορική κυβέρνηση αποφασίζει να επιτρέπει μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια. Στο μεταξύ λόγω άλλων παρενεργειών τα πολλαπλά παιδιά είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Όσα "περισσεύουν" μπαίνουν σε κατάψυξη περιμένοντας να "αναστηθούν" όταν έρθουν οι κατάλληλες συνθήκες. Ωστόσο ένας μόνος πατέρας που αποκτά 7 πανομοιότυπες κόρες καταφέρνει να αποκρύψει το γεγονός και να τις μεγαλώσει σε διαμέρισμα. Όταν γίνουν ώριμες κοπέλες ντύνονται πανομοιότυπα και πηγαίνουν στη δουλειά (ή βγαίνουν έξω εν γένει) μια μέρα η κάθε μία, ενώ οι υπόλοιπες 6 παραμένουν στο σπίτι. Πόσο όμως μπορεί να κρατήσει αυτό;

Η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα και, κυρίως, πρωτότυπη. Η μουντή, γκρίζα ατμόσφαιρα με τους γεμάτους πλήθη δρόμους, θυμίζει κινηματογραφικές αποδώσεις οργουελιανών κινηματογραφικών διασκευών. Ωστόσο, αν το καλοσκεφτούμε, το σενάριο μπάζει από παντού και, όσο το σκέφτεται κανείς, τόσο περισσότερες απορίες δημιουργούνται. Όσο για την πλοκή είναι γεμάτη από κλισέ και αναμενόμενες καταστάσεις. Όσο δε προχωρά το φιλμ τόσο πιο ταινία δράσης γίνεται, τόσο πιο "εύκολες" είναι οι καταστάσεις και οι εντελώς αναμενόμενες λύσεις τους, τόσο πιο συμβατικοί και χοντροκομμένοι είναι οι "καλοί" και οι "κακοί". Έτσι, τελικά, αυτό που μένει δεν είναι ένα πρωτότυπο φιλμ επιστημονικής φαντασίας, αλλά μια ταινία με σασπένς που βασίζεται στη δράση και στα κυνηγητά. Κατά τη γνώμη μου βεβαίως όλα αυτά. Κρίμα...

"DEMOLITION MAN" (ΑΝ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΩΔΥΝΟΥ ΧΑΒΑΛΕ ΤΩΝ 80ς)

Το 1993 ο μέτριος Marco Brambilla γυρίζει το φιλμ επιστημονικής φαντασίας "Demolition Man" με τους Σιλβέστερ Σταλόνε ενάντια στον Γουέσλι Σνάιπς και την Σάντρα Μπούλοκ ως την απαραίτητη γυναικεία παρουσία. 

Στο μέλλον οι κατάδικοι αντί να εκτελούνται μπαίνουν στην κατάψυξη και διατηρούνται εκεί. Το μέλλον αυτό, κατά τα άλλα, είναι παντελώς ξενέρωτο, καθώς απαγορεύεται να βρίσεις, να πηδήσεις (αυτό γίνεται με ένα είδος.... διασωλήνωσης), να πετάς σκουπιδάκια κλπ. Όταν ο πιο επικίνδυνος κατάδικος ξεπαγώνει και δραπετεύει, αναγκάζονται να ξεπαγώσουν και έναν εξ ίσου επικίνδυνο μπάτσο (τον Σταλόνε, είμαι σίγουρος ότι το μαντέψατε), που τα είχε κάνει μπάχαλο στο παρελθόν και είχε καταψυχθεί κι αυτός. Είναι ο μόνος που μπορεί να τον αντιμετωπίσει.

Όπως φαντάζεστε όλη η ιστορία είναι το... νεομπάχαλο που θα συμβεί στον ήρεμο, δίχως ίχνος βίας μελλοντικό κόσμο, όταν οι δυο άσπονδοι εχθροί θα αρχίσουν να κυνηγιούνται διαλύοντας τα πάντα. Επίσης το φιλμ προσπαθεί συνειδητά να διαθέτει και χιούμορ. Αν αυτό σας διασκεδάζει, τότε θα περάσετε μια χαρά. Αν βαριέστε κυνηγητά και εκρήξεις, αλλάξτε ταινία. Εδώ είναι όλα τόσο σχηματικά, τόσο μαύρα - άσπρα, τόσο εύκολα, που πιο πολύ πεθαίνεις. Όσο για τα "μηνύματα".... τι να πω. Μπροστά σε ένα τόσο ξενέρωτο και άγευστο (πλην όμως ειρηνικότατο) μέλλον, μια χαρά είναι μια γερή δόση αντρίλας και ωμής βίας. Μάλιστα...

ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟ "COUNTDOWN"

Ο Robert Altman (1925-2006) είναι σίγουρα ένας μεγάλος αμερικανός δημιουργός. Ωστόσο το έργο του παραμένει άνισο. Είναι ικανός για εξαιρετικά φιλμ και άλλα που θέλω να φύγω στα μισά. Το "Countdown" γυρίστηκε το 1967 και ήταν η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του (προηγουμένως είχε κάνει πολλές μικρού μήκους και πολλή τηλεόραση). Το καστ περιλαμβάνει τον Τζέιμς Κάαν και τον Ρόμπερτ Ντιβάλ. Παρά τους καλούς ηθοποιούς φοβάμαι ότι είναι από τις πλέον βαρετές του ταινίες.

Διαδραματίζεται στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, όταν ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση ετοιμάζονται να στείλουν την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στη σελήνη. Το ποιος θα το πετύχει πρώτος είναι πολύ σημαντικό ζήτημα γοήτρου. Όταν λοιπόν οι αμερικανοί μαθαίνουν ότι οι ρώσοι είναι απόλυτα έτοιμοι, αποφασίζουν ότι πρέπει πάσει θυσία να τους προλάβουν. Και επειδή ο πλέον έμπειρος και καλά εκπαιδευμένος τους αστροναύτης δεν μπορεί να σταλεί για λόγους που θα δείτε αρχίζουν να εκπαιδεύουν με ταχύτατους, αγχωτικούς ρυθμούς  το νο 2...

Το φιλμ εμπλέκει στοιχεία επιστημονικής φαντασίας (πολύ λίγα), πολιτική και ίντριγκες, οικογενειακές ιστορίες των αστροναυτών και άλλα. Το θέμα είναι ότι μέλλον στερείται ρυθμού και κυλά αργά με άφθονες συζητήσεις, πρόβες, ενδοοικογενειακές τριβές κλπ. κλπ. Προσωπικά με κούρασε και, παρά το ότι δείχνει καθαρά την παράνοια (και όσα αυτή συνεπάγεται) της πολιτικής των εκάστοτε υπερδυνάμεων, δεν κατάφερε να κινήσει το ενδιαφέρον μου. Ο Kubrick χειρίστηκε κατά τη γνώμη μου πολύ καλύτερα ένα παρόμοιο θέμα στο κλασικό "SOS. Πεντάγωνο καλεί Μόσχα". 

ΘΕΑΤΡΑ, ΤΕΛΕΤΕΣ ΚΑΙ... "DEAD BY DAWN"

Να και μια πολωνική ταινία τρόμου : "Dead by Dawn" του 2025, γυρισμένη από τον Dawid Torrone. Είναι η πρώτη του.

Θίασος συγκεντρώνεται σε μυστηριώδες, παλιό θέατρο, απομονωμένο φυσικά από την πόλη, για να κάνει μια πρόβα τζενεράλε της παράστασης που ετοιμάζει, έστω και αν χρειαστεί να μείνει εκεί όλη νύχτα. Και φυσικά, τι πρωτότυπο, κάποιος αρχίζει να σκοτώνει ένα - ένα τα μέλη της ομάδας. Οφείλω να παραδεχτώ ότι ο σίριαλ κίλερ φορά πρωτότυπη μάσκα, που δεν μοιάζει με αυτές που έχουμε συνηθίσει.

Τι πρωτότυπο! θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Απλώς το συγκεκριμένο φιλμ είναι σχετικά καλογυρισμένο, έχει ρυθμό, εμπλέκει το μεταφυσικό στοιχείο, αφού δεν πρόκειται για απλώς "σχιζοφρενή" ή κάτι τέτοιο, υπάρχει η διαδικασία της τελετουργίας, υπάρχουν κάποιες καλές σκηνές, αφού σε κάποια σημεία η παράσταση μπλέκεται με την δράση του δολοφόνου... 

Γενικά το βρήκα συμπαθητικό και νομίζω ότι βλέπεται ευχάριστα (από τους φίλους του τρόμου εννοώ). Όχι κάτι φοβερό, αλλά αρκετά καλό για το είδος του. Αν βεβαίως δεν έχετε σιχαθεί το ίδιο το είδος (κάποιον που σκοτώνει διαδοχικά εννοώ).

ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ "ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ"

Το "Of Freaks and Men" ("Άνθρωποι και Τέρατα" ή "Pro urodov i lyudey") είναι μια ιδιόρρυθμη ρωσική ταινία που γύρισε το 1998 ο Aleksey Balabanov. Ιδιόρρυθμη τόσο ως ιστορία όσο και ως εικόνα.

Στις αρχές του αιώνα, όταν το σινεμά είναι βωβό, δύο κακοποιοί "εισβάλλουν" ειρηνικά σε δύο οικογένειες και αρχίζουν να επιβάλλουν τη θέλησή τους. Μεταξύ άλλων γυρίζουν μικρές ταινίες πρώιμης πορνογραφίας για πελάτες τους, όπου "πρωταγωνιστπύν" (ακούσια και εκούσια ταυτόχρονα) η κόρη από τη μία και η τυφλή σύζυγος από την άλλη. Σαν να μην έφταναν αυτά στην ιστορία μπαίνουν και δύο... σιαμαία παιδιά, που κι αυτά γίνονται θύματα εκμετάλλευσης ως αξιοθέατο...

Κατ' αρχήν το φιλμ είναι όλο γυρισμένο σε σέπια, με τεχνικές που θυμίζουν όντως βουβό σινεμά (και οι ατάκες εμφανίζονται σε καρτέλες, όπως γινόταν στα πρώτα χρόνια του κινηματογράφου). Όσο για την ιστορία, είναι ένα κράμα σκληρότητας, εκμετάλλευσης, μαύρου χιούμορ, νοσταλγικής ματιάς πάνω στην πρώτη (αλλά εντελώς πρώτη) εποχή της κινηματογραφικής πορνογραφίας και του κινηματογράφου γενικότερα κλπ. Ενοχλητικό και διασκεδαστικό με "διεστραμμένο" τρόπο, αποτελεί μια πινακοθήκη ανθρώπων που είναι ταυτόχρονα αθώοι και "κακοί", αφού ακόμα και τα θύματα της ιστορίας μοιάζουν να γοητεύονται από το κακό ή, τέλος πάντων, να μην αντιδρούν όσο θα περίμενε κανείς.

Ίσως κάποιοι το βρουν γοητευτικό ή/και διασκεδαστικό, πολλοί θα το θεωρήσουν ενοχλητικό, σίγουρα πάντως είναι ασυνήθιστο και μη κατατάξιμο. Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα πάντως, παρά την αναμφισβήτητη πρωτοτυπία του. Μάλλον αναρωτήθηκα γιατί υπάρχει αυτή η ταινία.

"ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ Σ' ΑΚΟΥΣΕΙ" ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΟΛΗ ΣΤΑ 80ς

Να μια συμπαθητική, "χειροποίητη" ταινιούλα τρόμου του 2025. Έρχεται από την Αργεντινή, γυρίστηκε από τον Mariano Cattaneo και λέγεται "No One will Hear You Scream".

1990. Ολόκληρη η Αργεντινή είναι καθηλωμένη στις τηλεοράσεις παρακολουθώντας την εθνική τους ομάδα στο παγκόσμιο κύπελλο που γίνεται στην Ιταλία. Σε μια πόλη ένας σίριαλ κίλερ βρίσκει την ευκαιρία για δολοφονίες όταν, κατά τη διάρκεια των αγώνων, τα πάντα είναι έρημα. Τι θα γίνει όταν θα συναντηθεί με μια νεαρή γνώστρια του ροκ που δουλεύει στο δισκάδικο του πατέρα της;

Έχουμε δει χιλιάδες τέτοιους δολοφόνους στην οθόνη. Το ενδιαφέρον εδώ, εκτός από το κλασικό σασπένς των ταινιών αυτών, είναι η νοσταλγική ατμόσφαιρα των 80ς που δημιουργείται με κάθε εικόνα και κάθε ατάκα. Το παλιό δισκάδικο, η κοπέλα που γράφει ολόκληρους δίσκους ή δικές της επιλογές σε κασέτες - πειρατικά όλα αυτά βεβαίως (έτσι ακριβώς γινόταν και στη χώρα μας), οι συζητήσεις για συγκροτήματα (υπαρκτά ή φανταστικά), η εικόνα της πόλης (μάλλον επαρχιακή πρέπει να είναι), όλα συντελούν σ' αυτό. Άλλωστε η μουσική και οι κασέτες που λέγαμε παίζουν κομβικό ρόλο στο σενάριο.

Θα μπορούσε να είναι ένα low budget ιταλικό τζιάλο. B' movie είναι κι αυτό, αλλά από τα συμπαθητικά τέτοια. Δίχως φυσικά να πρόκειται για αριστούργημα. Αυτό μας έλειπε... Απλώς θα περάσετε καλά αν είστε φίλος του είδους.

"Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ" ΚΑΙ Ο ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ ΠΛΕΟΝ CRONENBERG

Το 2024 ο 82χρονος πλέον David Cronenberg γυρίζει τον ¨Κύριο των Νεκρών" (The Shrouds) με τον Βενσάν Κασέλ στο βασικό ρόλο και τους Γκάι Πιρς και Νταϊάν Κρούγκερ στους υπόλοιπους.

Συντετριμμένος από τον θάνατο της γυναίκας του ένας πλούσιος και οραματιστής επιχειρηματίας επινοεί το αδιανόητο: Με μια προχωρημένη τεχνολογία στους τάφους οι συγγενείς μπορούν να παρακολουθούν από το σπίτι τους την αργή σήψη των πτωμάτων των αγαπημένων τους! Κάποια στιγμή όμως οι τάφοι στο ιδιωτικό του κοιμητήριο βανδαλίζονται. Τι συμβαίνει; 

Φυσικά η εντελώς "άρρωστη" αυτή ιδέα ταιριάζει απόλυτα στο σύμπαν του σκοτεινού αυτού δημιουργού. Εκτός αυτού όμως η ταινία σχετίζεται και με τα προσωπικά βιώματά του : Το 2017 έχασε τη γυναίκα του. Το φιλμ αποτελεί μάλλον μια έκφραση πένθους. Θα δείτε άλλωστε ότι ο ήρωας είναι το απόλυτο alter ego του σκηνοθέτη. Έχει κάνει τον Κασέλ να μοιάζει ακόμα και εξωτερικά με τον ίδιο.

Μάλιστα. Σεβαστά όλα αυτά, δεκτή ακόμα και η "νεκροφιλική" διάσταση ως έκφραση απόλυτου έρωτα (και ο Πόε το ίδιο δεν έκανε;), αλλά πιστεύω ότι ο κάποτε μεγάλος σκηνοθέτης δεν ελέγχει πλέον τις δημιουργίες του. Εδώ φτιάχνει διάφορες μάλλον άχρηστες υποπλοκές, αφήνει κενά στην ιστορία, ένα ανοιχτό, αινιγματικό τέλος... και άλλα όχι ιδιαίτερα θετικά. Έτσι, ενώ όπως προείπα, βρισκόμαστε στο γνωστό εφιαλτικό του σύμπαν, που εδώ γίνεται ακόμα πιο φριχτό αφού καταπιάνεται με τη μεταθανάτια σήψη του ανθρώπινου σώματος, αλλά και την ασθένεια και τις επιπλοκές της, το φιλμ γίνεται μπερδεμένο και τελικά, κατά τη γνώμη μου, κουραστικό. Προσωπικά είχα χάσει το ενδιαφέρον μου πολύ πριν το τέλος.

Η παρακμή μεγάλων δημιουργών είναι αρκετά συνηθισμένο φαινόμενο. Θυμηθείτε ας πούμε τους Coppola, Carpenter, De Palma και πολλούς άλλους. Πάντοτε πάντως παραμένει λυπηρό φαινόμενο.

ΟΙ ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΦΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ "ΣΤΑΣΟΥ ΠΛΑΪ ΜΟΥ"

Το 1986 ο Rob Reiner βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του. Τότε γυρίζει το "Stand by me" (Στάσου Πλάι μου), βασισμένο σε έργο του Stephen King. Ανάμεσα στα παιδιά και τους έφηβους που παίζουν βρίσκονται οι Ρίβερ Φίνιξ και Κίφερ Σάντερλαντ αντίστοιχα.

Στην επαρχιακή Αμερική του 1959 μια παρέα 12χρονων αγοριών μαθαίνει τυχαία ότι ένας 16χρονος ανακάλυψε σε απομακρυσμένη περιοχή το πτώμα ενός αγοριού και δεν έχει πει τίποτα σε κανέναν. Συνεπαρμένα από ένα τέτοιο γεγονός ξεκινούν κρυφά ένα διήμερο ταξίδι με σκοπό να δουν το πτώμα ή, αν θέλετε, να αντικρύσουν για πρώτη τους φορά τον θάνατο. Το ίδιο όμως θέλει να κάνει και η παρέα των 16χρονων κωλόπαιδων - υπάρχουν και οφέλη στη μέση - που έχουν και το πλεονέκτημα να οδηγούν και αυτοκίνητα...

Η ταινία είναι πολύ καλή σε πολλά επίπεδα. Πρώτα απ' όλα μας μεταφέρει με άριστο τρόπο στο κλίμα και στο μυαλό των παιδιών αυτής της ηλικίας. Σε συνδυασμό με το γεγονος αυτό, που είναι πανανθρώπινο, υπάρχει και το δυν της συγκεκριμένης εποχής, ώστε να δημιουργήσει στον θεατή "διπλό" νοσταλγικό αίσθημα. Το βάρος παέφτει στο θέμα της παιδικής φιλίας. Πρόκειται για τις βαθιές φιλίες των παιδικών μας χρόνων, που, ενώ είναι σχεδόν σίγουρο ότι μεγαλώνοντας ο καθένας θα πάρει τον δικό του δρόμο και πιθανόν θα χαθούν για πάντα, μένουν ανεξίτηλες στην καρδιά μας. Ακριβώς επειδή ήταν οι πρώτες και αποτυπώθηκαν. Παράλληλα αναπτύσσονται και άλλα θέματα, όπως αυτό της επιμονής και του αγώνα για να κερδηθεί κάτι μια που, όπως όλα δείχνουν, τίποτα δεν μας δίνεται δίχως να το προσπαθήσουμε. υπάρχου και πολλές άλλες στιγμές και φάσεις που θα θυμηθείτε τα παλιά αυτά χρόνια (της ηλικίας του καθενός εννοώ, δεν εννοώ τα 50ς).

Αλλά αυτά όλα είναι σκέψεις και ιδέες. Σε κινηματογραφικό επίπεδο το φιλμ κρατά αμείωτο το σασπένς, με τις περιπέτειες των παιδιών στη διαδρομή τους και τους "κακούς" που πλησιάζουν. Παράλληλα οι παρένθετες ιστορίες που αφηγούνται γύρω από τη φωτιά, αλλά και το διάχυτο χιούμορ γλυκαίνουν την ατμόσφαιρα, ενώ το πορτρέτο του καθενός από τους μικρούς ήρωες και τα προσωπικά τους προβλήματα σχεδιάζονται αριστοτεχνικά. 

Μια από τις καλύτερες ταινίες που αφορούν την παιδική ηλικία και τις αναμνήσεις, αυτοβιογραφική ταυτοχρονα για τον King, νοσταλγική, συγκινητική, αλλά και αγωνιώδης. Ίσως να μην έχει μιλήσει κανείς ποτέ τόση τρυφερότητα για την αναζήτηση ενός... πτώματος. Ταυτόχρονα αποτελεί και μια από τις καλύτερες μεταφορές έργου του King στην οθόνη (αλήθεια, έχετε προσέξει ότι οι καλύτερες μεταφορές του έχουν γίνει σε μη φανταστικές ταινίες, αξαιρώντας τη "Λάμψη" και το "Κάρι"; Θυμηθείτε εκτός από αυτό εδώ τα "Misery" και "Ρίτα Χέιγουορθ" κλπ.)