"ΕΥΤΥΧΩς ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ"... Ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;

Το "Ευτυχώς που Είμαι Γυναίκα" (Nacidα para Sufrir) είναι μια ισπανική κωμωδία που γύρισε το 2009 ο Miguel Albaladejo. Δεν είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία, ούτε ίσως και μια σπουδαία από κινηματογραφικά άποψη ταινία, πλην όμως έχει εξαιρετικά ενδιαφέρον και πρωτότυπο θέμα - και τολμηρό για τα εντόπια ήθη τουλάχιστον. Σ' αυτό τό στοιχείό άλλωστε έγκειται κατ' εμέ η αξία της. Έχουμε λοιπόν μια 70άρα και γεροντοκόρη, που ζει μόνη, είναι απόλυτα αυτάρκης και καλά στην υγεία της και αντιπαθεί τις αχάριστες ανιψιές της που θέλουν ντε και καλά να την κλείσουν σε γηροκομείο πριν την ώρα της και να πάρουν την περιουσία της. Η γυναίκα αυτή ανακαλύπτει στο πρόσωπο μιας 40άρας (το πολύ) υπηρέτριας την απολυτα ιδανική βοηθό για το τέλος των χρόνων της. Η τελευταία είναι εντελώς ικανοποιημένη με το να εκτελεί με τον καλύτερο τρόπο τα καθήκοντά της, περνά μια χαρά με τη γηραιά κυρία της και είναι εντελώς ασεξουέλ. Πολύ απλά, το θέμα αυτό δεν την απασχολεί καθόλου. Η κυρία λοιπόν αποφασίζει να αποκληρώσει τις ανιψιές και να γράψει όλη της την περιουσία στην καλή υπηρέτρια. Θέλει όμως να εξασφαλίσει και τη βεβαιότητα ότι η τελευταία θα είναι κοντά της μέχρι το τέλος. Ποιος είναι λοιόν ο καλύτερος τρόπος να πετύχει κάτι τέτοιο; Μα φυσικά να την παντρευτεί! (στην Ισπανία επιτρέπονται οι γάμοι ομοφυλόφιλων). Μόνο που οι ηρωίδες μας δεν είναι ομοφυλόφιλες. Δεν υπάρχει τίποτα ερωτικό ανάμεσά τους. Ένα εφ' όρου ζωής συμβόλαιο, το οποίο μάλιστα επιθυμούν αμφότερες, θέλουν να συνάψουν. Και όντως το κάνουν. Τα προβλήματα, ευτράπελα και μη, αρχίζουν μετά. Το ενδιαφέρον λοιπόν είναι κυρίως, νομίζω, το θέμα. Το φιλμ είναι διασκεδαστικό, δίχως κάτι παραπάνω, πλην όμως μένει στη μνήμη εξ αιτίας των παράδοξων καταστάσεων που εξετάζει. Και, φυσικά, αυτό που τονίζεται περισσότερο είναι το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, την όποια διαφορετικότητα, σεξουαλική ή μη, εφ' όσον αυτή αφορά τους άμεσα ενδιαφερόμενους και μόνο και όχι τον κοινωνικό τους περίγυρο. Το δικαίωμα αυτό υποστηρίζει η ταινία, με ευχάριστο ως επί το πλείστον τρόπο, παρά τις δραματικές πτυχές οι οποίες επίσης ενυπάρχουν στην ιστορία. Όσο για τους χαρακτήρες... είναι αρκετά πολύπλοκοι. Η γηραιά κυρία ας πούμε δεν είναι κάτι μονοδιάστατα καλό και αθώο. Συχνά αποκαλύπτονται οι πονηρές και υπολογιστικές πλευρές του χαρακτήρα της, τα μικρά κόλπα που χρησιμοποιεί για να παγιδεύσει και να πείσει τους γύρω της. Και υπάρχουν κι άλλες τέτοιες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Έχω επανειλημμένα γράψει ότι βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντα το σύγχρονο ισπανικό σινεμά. Ακόμα κι αν δεν φτιάχνει αριστουργήματα, ξέρει να φτιάχνει συμπαθητικές και διασκεδαστικές ταινίες, έστω και λόγω της παραδοξότητάς τους. Αυτό ακριβώς πετυχαίνει και με το συγκεκριμένο παράδειγμα άλλωστε.