ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΟ "HEAVY METAL"

Το 1981 το περιοδικό κόμικς Heavy Metal βρισκόταν στην ακμή του δημοσιεύοντας κόμικς που κινούνταν κυρίως στο χώρο του φανταστικού. Ήταν η αμερικάνικη έκδοση του προϋπάρχοντος από το 1976 γαλικού Metal Hourlant. Από τις σελίδες τους είχαν παρελάσει οι γνωστότεροι σχεδιαστές και σεναριογράφοι της εποχής. Τότε λοιπόν έπεσε η ιδέα της δημιουργίας μιας ταινίας κινουμένων σχεδίων με την υπογραφή μερικών από αυτούς, Η σκηνοθεσία ήταν του Gerald Potterton και ο τίτλος...πολύ απλά "Heavy Metal".
Η ταινία είναι σπονδυλωτή. Τις διαφορετικές ιστορίες δένει μια κεντρική, που διατρέχει το φιλμ: Μια φωτεινή σφαίρα από το διάστημα τρομοκρατεί ένα μικρό κορίτσι και της διηγείται παράξενες ιστορίες από "εκεί έξω". Στο τελευταίο επεισόδιο το κορίτσι θα μετατραπεί σε πρωταγωνίστρια.
Έχουμε λοιπόν διάφορες ιστορίες κάθε μια από τις οποίες σχεδιάζει αρχικά ένας γνωστός κόμικς δημιουργός: Ο Angus McKie, o Richard Corbin, o Bernie Wrightson, o μεγάλος Moebius (για άγνωστο λόγο το όνομά του δεν φαίνεται πουθενά στα credits), ο σεναριογράφος Dan O' Bannon κ.ά. Σε αρκετά από τα επεισόδια η γραμμή των δημιουργών αυτών είναι άμεσα αναγνωρίσιμη σε όσους τους γνωρίζουν.
Το concept ακούγεται ενδιαφέρον. Φοβάμαι όμως ότι το αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο. Υπάρχουν σιγουρα κάποιες εντυπωσιακές εικόνες, αλλά οι ιστορίες είναι πολύ αφελείς και απόλυτα προβλέψιμες. Εμένα πάντως δεν κατάφεραν να διατηρήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον και σύντομα έπιασα τον εαυτό μου να περιμένει απλώς την επόμενη ιστορία... Ιδιαίτερο βάρος πέφτει στο άνευ λόγου γυμνό και σε έναν ήπιο ερωτισμό, απλώς και μόνο για γαργάλημα των αισθήσεων. Σήμερα η εξώφθαλμη αυτή προσπάθεια "προκλητικότητας" (άνευ σεναριακού λόγου, όπως είπα) φαντάζει μάλλον αστεία. Έτσι το όλο πράγμα υποβιβάζεται απλώς σε μια σειρά από φτηνές, φοβάμαι, διαστημικές περιπέτειες.
Στα θετικά θα σημειώσω την ιστορία με τον πιλότο. Δεν είναι κάτι φοβερό, είναι όμως το παλιότερο κινούμενο σχέδιο καθαρά τρόμου που έχω δει. Για την εποχή του πρέπει να αποτελούσε καινοτομία (για μια mainstream παραγωγή τουλάχιστον). Επισης θα σημειώσω τα ονειρικά, άμεσα αναγνωρίσιμα φανταστικά τοπία του Moebius, που έχουν το πάνω χέρι στο τελευταίο επεισόδιο και σε κάνουν να ταξιδεύεις.
Όπως καταλάβατε δεν το θεωρώ σπουδαία (αν και ιστορική) προσπάθεια. Το συνιστώ μόνο σε φίλους των κόμικς που γνωρίζουν τους δημιουργούς αυτούς και - για ιστορικούς λόγους πάντοτε - στους νοσταλγούς του ομώνυμου αξιόλογου περιοδικού, που είχε αφήσει εποχή. Α, και στους φίλους του σκληρού ροκ (μάλλον τότε δεν λεγόταν ακόμα heavy metal), αφου στο σάουντρακ ακούγονται ονόματα όπως αυτά των Nazareth, Blue Oyster Cult, Black Sabbath, Devo κ.ά.